Lipstick Jungle (2 page)

Het was Nico's idee geweest om Jenny Cadine naar Victory's show te halen, wat zo voor de hand lag dat Wendy zich een beetje had geschaamd dat zij er niet zelf aan had gedacht. 'Het is perfect,' zei Nico, op die gladde, coole manier die suggereerde dat alles wat uit haar mond kwam precies klopte. 'Jenny Cadine is de belangrijkste filmster en Victory is de belangrijkste ontwerper. En,' voegde ze eraan toe, 'Jenny draagt voornamelijk mannelijke ontwerpers. Ik heb het idee dat ze onder alle glans een feministe is, vooral sinds het uit is met Kyle Unger', waarmee ze verwees naar de ster uit actiefilms, die Jenny in een late-night-talkshow publiekelijk had gedumpt. 'Ik zou een beroep doen op haar feministische kant, hoewel ik betwijfel of dat nodig is. Ze heeft een slechte smaak wat mannen betreft, maar een uitstekende smaak voor kleding.'
Natuurlijk had Nico het bij het rechte eind gehad: Jenny greep met beide handen de kans aan om door Victory gekleed naar de show te komen waar haar aanwezigheid Victory meer publiciteit zou opleveren. En nu, terwijl ze toekeek hoe de filmster zich soepeitjes een weg baande langs de opdringerige fotografen - ze had een bepaalde manier om hun aanwezigheid te erkennen en zich tegelijkertijd volkomen natuurlijk te gedragen, alsof ze helemaal niet gefotografeerd werd -, hoopte Wendy dat Jenny's aanwezigheid betekende dat Victory's show een succes zou worden. Hoewel ze het nooit zou toegeven, was Wendy nogal bijgelovig en ze droeg om Victory te steunen haar gelukbrengende onderbroek, een genant gerafeld, groot exemplaar van Fruit-of-the- Loom dat ze toevallig had gedragen toen vijf jaar geleden voor het eerst een van haar films was voorgedragen voor een Oscar.
Jenny ging de tent binnen, met Wendy vlak achter zich aan. Wendy liet haar arm langs haar lichaam vallen en kruiste haar vingers. Ze hoopte dat Victory's show fantastisch werd. Niemand verdiende het meer dan zij.
Een paar minuten later, om precies kwart over zeven, stopte er een gloednieuwe Town Car met getinte ramen voor de ingang van de tenten op Sixth Avenue. Een chauffeur in krijtstreeppak met glad naar achteren gekamd donker haar opende de passagiersdeur.
Nico O'Neilly stapte uit. Ze droeg een zilverkleurige broek en een shirt met ruches, en daarop een roodgouden nertsjasje dat bijna dezelfde kleur had als haar haar. Zo kon niemand over het hoofd zien dat Nico O'Neilly belangrijk was. Al sinds haar vroege jeugd had Nico die kwaliteit uitgestraald waardoor andere mensen zich afvroegen wie ze was. Op het eerste gezicht kon je haar - met haar prachtige haar en schitterende kleren - voor een filmster aanzien, maar bij nadere inspectie zag je dat Nico technisch gesproken niet mooi was. Ze had het uiterste gehaald uit wat haar ter beschikking stond, en omdat zelfvertrouwen en succes een vrouw een heel eigen schoonheid geven, was iedereen het erover eens dat Nico O'Neilly knap was.
Ze was ook extreem precies. Ze wist dat Victory's show om halfacht zou beginnen, dus had ze haar aankomst zo getimed dat ze niet te laat zou zijn, maar ook dat ze niet hoefde te wachten tot de show begon. Als hoofdredactrice van het tijdschrift
Bonfire
- en volgens
Time
een van de belangrijkste vrouwen in het uitgeversbedrijf - kreeg Nico O'Neilly gegarandeerd een zitplaats op de eerste rij bij elke modeshow die ze verkoos bij te wonen. Maar zo'n plek op slechts een paar centimeter van het plankier maakte je ook tot een gemakkelijk doelwit. Fotografen en cameraploegen stroopten de voorste rijen af als varkens die truffels zoeken, en allerlei mensen konden je aanklampen over van alles, van uitnodigingen voor feestjes tot verzoeken voor zakelijke afspraken, of simpelweg om te roddelen. Nico had een hekel aan dit soort situaties omdat ze gewoon niet goed was in social talk, in tegenstelling tot Victory, die met een bewaker in een parkeergarage binnen twee minuten over zijn kinderen stond te kletsen. Hierdoor wekte Nico de indruk een snob te zijn, of een kreng, en omdat ze geen kletspraatjes kon houden, kon ze ook niet uitleggen dat dat niet waar was. Wanneer ze oog in oog stond met het gretige, behoeftige gezicht van iemand die ze niet kende, verstarde Nico, niet wetend wat die ander wilde, maar ervan overtuigd dat ze niet in staat was het te geven. Wat haar werk en het onpersoonlijke, gezichtloze publiek in zijn geheel betrof, was ze briljant. Ze wist waar het grote publiek van hield, het was het individuele publiek dat haar van haar stuk bracht.
Dit was absoluut een van haar gebreken, maar nu ze tweeenveertig was besloot ze dat het geen zin had om tegen jezelf te blijven vechten en dat het veel eenvoudiger was je imperfectie te aanvaarden. Je kon het best oncomfortabele situaties zoveel mogelijk vermijden en gewoon verdergaan. Dus, nadat ze op haar horloge had gezien dat het tien voor halfacht was, wat betekende dat ze maar tien minuten in de schijnwerpers hoefde te zitten voor ieders ogen op het plankier gericht zouden zijn, liep ze de trap op.
Ze werd onmiddellijk benaderd door twee fotografen, die van achter een grote urn vandaan schoten om een foto van haar te nemen. Sinds ze zes jaar geleden hoofdredactrice was geworden van het hoog aangeschreven - en stoffige - tijdschrift
Bonfire
en het tot een glossy, populair-culturele bijbel voor entertainment, media en politiek had gemaakt, werd ze op elk evenement dat ze bijwoonde gefotografeerd. In het begin had ze onzeker over wat ze moest doen voor de fotografen geposeerd, maar ze had al snel beseft dat in een spervuur van flitslicht staan en ondertussen proberen ook maar enigszins natuurlijk over te komen (of te doen alsof je het leuk vond) nooit een van haar sterkste punten zou worden. Bovendien wilde ze de valkuil vermijden van het idee dat je in deze stad pas iemand was als je gefotografeerd werd. Ze had dit bij te veel mensen in haar branche zien gebeuren: die begonnen te denken dat ze zelf een beroemdheid waren en voor ze het wisten waren ze er meer mee bezig de ster uit te hangen dan hun werk te doen. Dan werden ze minder geconcentreerd, ontslagen en, zoals onlangs was gebeurd bij een man die ze kende, naar Montana overgeplaatst.
Waarna niemand ooit meer iets van hen hoorde.
Dus had Nico besloten dat ze, hoewel ze de fotografen niet kon ontlopen, ook niet voor hen hoefde te poseren. In plaats daarvan ging ze gewoon door met wat ze aan het doen was alsof de fotografen niet bestonden. Het resultaat was dat Nico op elke foto druk bezig was. Ze liep van de Town Car naar de schouwburg, haastte zich over de rode loper, haar gezicht vaak alleen maar in profiel zichtbaar terwijl ze voorbijvloog. Dit leidde natuurlijk tot de al eerdergenoemde ongemakkelijke verhouding met de pers, en ze was een tijdlang een kreng genoemd. Maar jaren van consistent gedrag.
'Consistentie,' zei Nico altijd, 'is de dienares van succes' - hadden hun vruchten afgeworpen en nu werd haar weigering om te poseren gezien als een charmant excentriek trekje, een kenmerkend element van haar persoonlijkheid.
Ze haastte zich langs de twee fotografen en liep door de openslaande deuren, waar achter een fluwelen koord nog meer paparazzi stonden. 'Daar is Nico!' riep iemand opgewonden. 'Nico! Nico O'Neilly!'
Het was allemaal maf, dacht Nico, maar niet echt onplezierig. Het was eigenlijk hartverwarmend dat ze zo blij waren haar te zien. Natuurlijk kwam ze hen al jaren tegen en Bonfire had van de meesten wel eens foto's gekocht. Ze glimlachte geamuseerd terwijl ze langs hen heen liep en ze riep met een halve armzwaai: 'Hoi jongens.'
'He, Nico, wat heb je aan?' riep een stevige vrouw met kort blond haar, die waarschijnlijk al twintig jaar foto's maakte in deze branche.
'Victory Ford,' zei Nico.
'Ik wist het wel!' zei de vrouw tevreden. 'Ze draagt altijd Ford.'
Het grootste deel van het publiek zat al in het Paviljoen, de grote tent waar Victory's modeshow zou plaatsvinden, dus Nico kwam makkelijk langs het fluwelen koord. Binnen was het echter een ander verhaal. Een acht rijen hoge tribune rees op tot in de top van de tent, en direct voor het plankier stonden achter een lage metalen reling honderden fotografen zich in positie te manoeuvreren. Het plankier zelf, dat bedekt was met plastic, leek het toneel voor een reusachtige cocktailparty. Er hing een feestelijk, opwindend terug-naar-school-ge- voel in de lucht, terwijl mensen die elkaar niet meer hadden gezien sinds het laatste grote feest in de Hamptons elkaar begroetten alsof ze jaren van elkaar gescheiden waren geweest. De stemming was aanstekelijk, maar Nico werd wanhopig. Hoe kwam ze hier ooit doorheen?
Eventjes overwoog ze om weer weg te gaan, maar dat idee verwierp ze snel. Victory Ford was haar beste vriendin. Ze zou zich gewoon een weg banen door de menigte en er het beste van hopen.
Alsof ze haar ellende voelde, verscheen er plotseling een jonge vrouw naast haar. 'Ha, Nico,' zei ze, alsof ze oude vrienden waren, 'zal ik je naar je plaats begeleiden?' Nico zette haar beste feestgezicht op - een stijve, ongemakkelijke glimlach - en gaf het meisje haar uitnodiging. Het meisje baande een weg door de menigte voor Nico. Een fotograaf nam een foto, verschillende mensen die ze kende, zwaaiden gretig en kwamen naar haar toe om haar de hand te schudden of een luchtkus te geven en beveiligingsmensen brulden vergeefs dat de mensen moesten gaan zitten. Na een paar minuten bereikten Nico en haar begeleidster het midden van het plankier, waar Nico haar plaats zag. Op een wit kaartje, afgezet met de grillige rand die ook Victory Fords label markeerde, stond haar naam gedrukt: nico o'neilly.
Nico ging dankbaar zitten.
Onmiddellijk stond er een groep fotografen voor haar. Ze staarde naar de andere kant van het plankier, die veel beter georganiseerd leek dan het gedeelte waar zij zat, daar was iedereen in elk geval al gaan zitten. De stoelen naast haar waren nog leeg. Ze keek opzij en ving de blik op van Lyne Ben- nett, de cosmeticakoning. Nico glimlachte in zichzelf. Niet omdat Lyne geen goede reden had om naar een modeshow te komen, cosmetica, parfum en mode waren met elkaar verweven, maar omdat Lyne zo'n beruchte macho zakenman was, dat ze zich niet kon voorstellen dat hij echt belangstelling had voor vrouwenkleding. Hij zat hier waarschijnlijk alleen maar om naar de modellen te lonken, een tijdverdrijf waaraan maar weinig grote New Yorkse zakenmannen weerstand leken te kunnen bieden. Hij zwaaide, en Nico hief haar programma op en knikte hem toe.
Ze zuchtte en keek ongeduldig op haar horloge. Het was bijna halfacht en het personeel had de plastic hoes nog steeds niet van het plankier verwijderd. Ze gluurde naar rechts om te zien wie er naast haar zou komen en zag tot haar opluchting dat er wendy healy op het kaartje stond, de naam van haar andere beste vriendin. Dat maakte het leuker: ze had Wendy al minstens een maand niet gezien, sinds allebei hun gezinnen op vakantie waren gegaan. Wendy was naar Maine geweest, de nieuwe zomerse plek voor filmmensen, favoriet geworden omdat er niets te doen was en het er om de natuur zou draaien. Maar Nico had zo het vermoeden dat geen enkele zichzelf respecterende Hollywood-insider dood zou willen worden gevonden in een huis met minder dan zes slaapkamers en ten minste een of twee personeelsleden, zelfs in het wilde noordoosten. Nico had haar gezin meegenomen om te gaan skien in Queenstown, Nieuw-Zeeland, waarvan Seymour, haar man, had gezegd dat je er zo ver mogelijk van de beschaving was verwijderd, zonder haar helemaal achter je te hebben gelaten. Ze waren er toch in geslaagd om verschillende kennissen tegen het lijf te lopen, wat hen eraan herinnerde dat je nooit echt van New York kon loskomen, hoe ver je ook wegging...
Ze friemelde ongeduldig aan het programmaboekje en vermoedde dat de vertraging op de een of andere manier werd veroorzaakt door Jenny Cadine, die aan de andere kant naast Wendy zou zitten. Filmsterren leken het noodzakelijke kwaad van het leven tegenwoordig, dacht ze, en terwijl ze verstrooid naar het naamkaartje keek, verstijfde ze plotseling.
Er stond kirby atwood op.
Ze draaide snel haar hoofd weg, duizelig, schuldig, opgewonden en verward, allemaal tegelijk. Was dit toeval? Of opzet? Wist iemand het van haar en Kirby Atwood? Maar dat kon niet. Zij had het in ieder geval aan niemand verteld en ze kon zich ook niet voorstellen dat Kirby dat had gedaan. Ze had zelfs al langer dan een maand niet meer aan hem gedacht. Maar nu ze zijn naam zag, herinnerde ze zich het moment in de toiletten van nachtclub Bungalow 8.
Dat was minstens drie maanden geleden en ze had Kirby sindsdien niet meer gezien of gesproken. Zij en het bekende mannelijke model hadden elkaar ontmoet op een after- party. Ze had in haar eentje aan de bar gestaan toen Kirby naar haar had geglimlacht. Hij was zo knap dat ze hem onmiddellijk had afgeschreven, ervan uitgaand dat hij haar voor iemand anders aanzag, iemand die zijn carriere kon bevorderen. En daarna, toen ze aan de vip-tafel zat, op haar horloge keek en zich afvroeg hoe snel ze weg zou kunnen gaan zonder onbeleefd te lijken, was Kirby naast haar komen zitten. Hij was heel lief, had een drankje voor haar gehaald en na een gesprek van vijf minuten was ze gaan fantaseren over seks met hem. Ze nam aan dat hij nooit in haar geinteresseerd zou zijn, maar een vrouw kon geen gesprek hebben met een man als Kirby zonder naar hem te verlangen. Ze wist dat ze zich op gevaarlijk terrein begaf en omdat ze niet het risico wilde lopen zichzelf voor gek te zetten, stond ze op om naar het toilet te gaan. Kirby kwam haar achterna. Tot in de toiletten en zelfs tot in het hokje!
Het was zielig, maar die paar minuten in het toilet behoorden tot de beste momenten van haar leven. De weken erna bleef ze er maar aan denken. De manier waarop Kirby's donkere haar over zijn voorhoofd viel, de precieze kleur van zijn volle mond - beige-rood, met een donkerder lijntje waar de lip overging in de huid, bijna alsof hij lipliner gebruikte - en hoe die lippen op haar mond hadden aangevoeld. Zacht, glad en nat. (Haar man Seymour tuitte zijn mond altijd en gaf haar droge kusjes.) Het leek alsof haar hele gezicht door die lippen werd omvat, haar benen verslapten letterlijk, en ze had nooit geloofd dat ze zich nog zo kon voelen, op haar tweeenveertigste! Als een tiener...
Gelukkig was er daarna niets gebeurd. Kirby had haar zijn telefoonnummer gegeven, maar ze had niet gebeld. Een verhouding met een mannelijk ondergoedmodel zou belachelijk zijn. Natuurlijk had minstens de helft van de getrouwde mannelijke leidinggevenden bij Splatch-Verner een verhouding en de meesten deden niet eens de moeite om die te verbergen. En zij maakte er geen geheim van dat ze hun gedrag walgelijk vond...
Maar wat nu, hier en plein public, in het volle zicht van half New York? Zou ze doen alsof ze Kirby niet kende? Maar als hij erover begon? Of nog erger, als hij het zich niet herinnerde? Victory, die nog steeds single was, zou precies weten hoe ze daarmee om moest gaan, ze belandde waarschijnlijk voortdurend in zulke situaties. Maar Nico was al meer dan veertien jaar met dezelfde man samen en als je zo lang met een man samen was, verloor je het vermogen om door romantische situaties met andere mannen te navigeren.