Boy 7 (18 page)

De angst sloot zich als een strakke band om mijn maag. Had ik hem soms te hard geslagen? Als ik hem maar niet had vermoord! Ik legde mijn hand in zijn hals, op de plaats waar ik de slagader vermoedde. Geen hartslag! Mijn eigen hart stopte ook even met slaan. Maar toen ik mijn wijsvinger een paar keer heen en weer schoof, voelde ik een piepklein klopje. Godzijdank, Jones leefde nog!

Opgelucht wikkelde ik een stofreep om zijn polsen. Zo strak mogelijk aantrekken – een dubbele knoop erop. Klaar.

Wacht, het alarmkoord nog. Ik zou het voor eens en voor altijd onschadelijk maken! In het riool, daar hoorde het thuis. Ik griste het van de vloer, liep naar de badkamer en
deponeerde het in de wc-pot. Mijn vinger ging naar de spoelknop…

‘Wat is hier aan de hand?’ klonk een stem.

2

Lara!

Ik beet op mijn tong van schrik. Tranen van pijn schoten in mijn ogen.

‘Heeft Seven dat gedaan? Waar is hij? Hij is er toch niet vandoor?’ ratelde ze.

Jones’ enige antwoord was een zacht gekreun.

Ik trok mijn hand terug zonder de spoelknop in te drukken. Geen geluid maken was tijdrekken. Tijd om te bedenken hoe ik Lara kon overrompelen en uitschakelen. De aardewerkschaal was geen optie, die lag onbereikbaar ver weg in de slaapkamer. Het was sowieso twijfelachtig of ik in staat was om Lara een hengst met dat ding te geven. Ze was dan wel een verraadster, maar ik had haar ook aardig gevonden. Meer dan aardig. Of misschien behoorde ik gewoon tot de categorie jongens die het
not done
vonden om meiden neer te slaan – ik kwam ten slotte uit een gezin met alleen maar vrouwen.

Nee, ik moest iets anders verzinnen.

‘Word nou wakker,’ zei Lara.

Ik dacht dat ze Jones op zijn wangen sloeg, want ik hoorde zachte klapjes. Ze werden gevolgd door nog meer gekreun, en toen kwam de hese stem van Jones: ‘De stick…’ Mijn ogen scanden de badkamer. Shampooflesjes, een doos paracetamol, zeep – hoogstens geschikt om iemand mee te bekogelen. Handdoeken, luchtverfrisser, wc-papier. Mijn blik ging in zijn achteruit, terug naar de spuitbus met de spitse groene dennen erop. Luchtverfrisser. Werkte vast net zo goed als pepperspray.

Ik hield mijn wijsvinger op het knopje zodat ik meteen kon spuiten als het nodig was en ging in de deuropening tussen de bad- en de slaapkamer staan. Lara had nog niets in de gaten.

‘Heeft hij je op je hoofd geslagen? zei ze tegen Jones. ‘Ik denk dat je een beetje in de war bent. Die stick heb ik je allang gegeven.’

‘Het was de verkeerde. Er stond niks op.’

‘Kan niet.’ Lara pakte zijn polsen vast en peuterde met haar nagels aan de knoop. ‘Ik heb hem zeker weten omgewisseld en…’

Nu! Ik sprong tevoorschijn en dook op Lara af. Ze slaakte een gil van schrik.

‘Weg bij Jones,’ zei ik. ‘Anders spuit ik in je ogen.’

Ze slikte hoorbaar. ‘Doe normaal, Boy.’

Waarom keek ze zo verlangend naar de overloop?

Haar tante Bobbie kon natuurlijk ieder moment naar boven komen! Misschien zat ze zelfs in het complot! Niet dat het veel uitmaakte. Ook als ze onschuldig was, wilde
ik niet dat ze een van haar vaste gasten stevig geboeid op de drempel van mijn kamer zag liggen. Ze zou denken dat ik een gevaarlijke gijzelnemer was en meteen de politie bellen. Drie keer raden wie ze gingen geloven. Het was duidelijk: de deur moest dringend dicht!

‘Als je doet wat ik zeg, gebeurt er niets.’ Ik knikte van Lara naar Jones. ‘Help hem verder naar binnen.’

Met duidelijke tegenzin pakte ze hem onder zijn oksels vast. Hij hielp haar op zijn beurt door te gaan zitten en op zijn billen mee te schuiven.

‘Stop maar, dat is ver genoeg. En nu gaan staan en met me meelopen. Handen in je broekzakken.’ Met de spuitbus vlak bij Lara’s gezicht, sloot ik de deur. Sleutel omdraaien. ‘Ik weet niet wat jij je in je hoofd hebt gehaald, maar…’

– Lara deed haar best om rustig en overredend te spreken, wat niet helemaal lukte – ‘…we kunnen er toch op zijn minst over praten.’

‘Hou nou maar op met die spelletjes,’ snauwde ik. ‘Ik weet alles.’

Lara’s ogen zochten steun bij Jones. Ik kon haar bijna hóren denken: hij was zijn geheugen toch kwijt?

‘De stick, hij moet hem bekeken hebben.’ Jones schoof nog een stukje naar achteren zodat hij met zijn schouders tegen de muur kon leunen. ‘Is dat hem, Seven?’ Hij knikte naar Lara’s laptop op het bed. De andere verkeerde stick – die met haar boekverslag – zat nog in de poort. Ik liet Jones in de waan. Als hij dacht dat het de stick met de bewijzen was, zou dat de aandacht van de stick in mijn notebook afleiden.

Ik gaf Lara een duw, zodat ze omviel. ‘Zitten. Ik wil dat je jezelf boeit.’ Van mijn blouse waren alleen nog de twee mouwen over. Ik mikte er eentje op haar schoot. ‘Je voeten eerst.’

‘Ik heb je steeds geholpen en nu bedank je me zo?’ mopperde ze.

‘Niks geholpen. Je hebt me alleen maar leugens verteld. Je ouders zijn niet naar Afrika, ze werken in het grijze gebouw. Ze schieten microchips in onschuldige jongens…’ ‘Niks onschuldig!’ riep ze verontwaardigd. ‘Jij met je crackerpraktijken, Steve die de school opblaast…’

Dus Steve kende ze ook al. Ik kon mijn verbazing niet verbergen.

‘Je bent heus niet de enige die ik heb uitgekozen,’ zei ze. Ik liet de spuitbus een stukje zakken. ‘Uitgekozen?’

‘Hij denkt dat je op zijn blauwe ogen viel.’ Jones grinnikte spottend. ‘Ik heb haar naar die computerbeurs gestuurd om een beetje rond te kijken en een paar gesprekjes af te luisteren. Jij moest zo nodig tegen je vrienden opscheppen over je verborgen talenten.’

De vuile verraadster! ‘En toen ben je ons naar de Pizza Hut gevolgd?’

Haar schouders gingen de hoogte in. ‘Doe nou maar niet of je het erg vond, je wilde maar al te graag met me afspreken.’

Ze was nog erger dan Jones. Zij had me uitgezocht om als proefkonijn te dienen. Hoe had ik haar ooit sympathiek kunnen vinden?

‘Je zou juist blij moeten zijn,’ ging ze verder. ‘Ik heb je
een dienst bewezen. Jongens zoals jij krijgen foute vrienden en komen op het verkeerde pad. Maar door het experiment van mijn ouders kan dat straks allemaal voorkomen worden.’

Blabla. Mijn handen jeukten. Ik duwde de spuitbus bijna ín haar gezicht. ‘Ik weet ook nog wel een interessant experiment: kun je van luchtverfrisser blind worden?’ Ik pakte de andere mouw van mijn blouse. ‘Handen.’

Ze stak haar armen uit. Ik was ervan overtuigd dat ze ging doen wat ik haar had opgedragen, maar haar rechterhand ging ineens omhoog alsof hij door een katapult werd afgeschoten. Ze sloeg de spuitbus uit mijn vingers en liet zich boven op me vallen. Even was ik zo verbluft dat ik me liet overmeesteren. Haar nagels boorden zich in mijn schouders, haar mond kwam dichterbij en ze ontblootte haar spitse tanden. Het kreng wilde me bijten! Ik duwde uit alle macht tot ze van me af rolde en draaide haar op haar buik. Omdat haar voeten al aan elkaar vastzaten, was ze meteen volkomen hulpeloos. Ik ging op haar benen zitten – ter hoogte van haar knieën – en trok haar armen naar me toe, zodat ik haar polsen kon vastknopen. Heel hard en heel strak. Het kon me niet meer schelen dat ze een meisje was.

‘Had je nog wat?’ vroeg ik spottend.

‘Als je ons losmaakt en de stick geeft, laten we je naar huis gaan,’ zei Jones.

‘Net zoals Boy One zeker?’

Jones was even van zijn stuk gebracht. ‘Hoe weet jij dat?’ Het gaf een fantastisch gevoel om hem te overbluffen. Ik
besloot er een schepje bovenop te doen. ‘Ik weet alles, en ik niet alleen,’ loog ik glashard. ‘Een halfuurtje geleden heb ik de informatie van de stick naar alle mogelijke kranten, tijdschriften en tv-stations verstuurd. Straks weet de hele wereld wat CooperationX in haar schild voert, en dat de wetenschappers Rogers een stel geflipte criminelen zijn.’

‘Ze doen juist hartstikke goed werk!’ Lara was zo boos dat ze haar pijn vergat. ‘Ik weet zeker dat mijn ouders ooit nog eens de Nobelprijs voor de vrede krijgen. Ze zorgen voor een betere wereld, zonder misdaad en geweld. Als iedereen zich straks aangepast gedraagt, zijn er geen gevangenissen meer nodig, de doodstraf kan worden afgeschaft en iedereen is gelukkig.’

Ik lachte hard en overdreven.

‘Wat?’ vroeg ze.

‘De Cooperation dwingt ons juist met die microchip om illegale dingen te doen. Inbreken in huizen en computers. Bomaanslagen…’

‘Je liegt!’

‘Vraag het maar aan Jones.’ Zodra ik opzij keek, rinkelde er een kermis aan alarmbellen in mijn hoofd. Jones hield een mobieltje tussen zijn geboeide handen geklemd.

O, wat was ik kwaad op mezelf. Waarom had ik hem niet gefouilleerd? Ik sprong overeind en rukte het ding van hem weg. Het viel met een doffe klap op de grond.

‘Bespaar je de moeite.’ Zijn mond veranderde in een sardonische grijns. ‘In het gebouw bevindt zich op diverse plaatsen springlading voor noodgevallen. Ik heb zojuist
met mijn telefoon de ontstekingsmechanismen geactiveerd. Over precies negentig minuten bestaat het grijze gebouw niet meer. Zonder bewijzen geen zaak. Geen mens zal je geloven. Ze zullen denken dat je een of andere gek bent, die alles bij elkaar heeft gefantaseerd. Zo’n ik-ben-door-aliens-ontvoerd-en-in-hun-ruimteschip-ge-opereerd-type.’

Ik luisterde amper, kon maar aan één ding denken. De boys! Als het grijze gebouw de lucht in ging…

3

Ik schopte tegen het mobieltje. Het ketste tegen de plint en schoof toen onder het bed.

‘Te laat,’ zei Jones.

Ik had hém moeten schoppen in plaats van zijn telefoon. De voldaanheid van zijn gezicht trappen. Hoe had ik me zorgen kunnen maken over het feit dat ik hem misschien wel per ongeluk gedood had? Ik haatte hem. In een reflex pakte ik de schaal van de grond. Ik had daarnet al harder moeten slaan, dan had hij geen bommen kunnen activeren.

Hij sloot zijn ogen. Ik haalde uit.

‘Boy!’ schreeuwde Lara.

De schaal miste Jones op een haar en sloeg aan gruzelementen tegen de muur. Geschrokken staarde ik naar mijn trillende handen. Hoe had het zo ver kunnen komen? Was ik altijd al zo agressief geweest of kwam het door die verdomde chip in mijn hoofd?

‘Wat sta je daar nou?’ riep Lara. ‘Maak me los.’

Ik keek haar ongelovig aan.

‘Mijn ouders zijn in het gebouw! Ik moet ze waarschuwen.’

Louis was ook in het gebouw. Ik was de enige die hem nog kon redden. O, waarom had ik zo nodig moeten bluffen over die stomme stick?

‘Schiet nou op.’ Lara wiebelde met haar vingers. ‘Alsjeblieft?’

Hoeveel minuten had ik nog? Ik moest een horloge hebben om de tijd bij te houden! Om Lara’s rechterpols zat een rode wijzerplaat aan een blauw leren bandje. Het piepte net boven de stof van mijn overhemdmouw uit. Door de stand van haar geboeide polsen wees de gesp naar me toe zodat ik hem gemakkelijk los kon maken.

Zodra Lara doorkreeg dat ik niet háár maar haar horloge bevrijdde, werd ze pas echt woedend. ‘Wat doe je nou, sukkel? Als er iets met mijn ouders gebeurt, is het jouw schuld!’

Ze zapte naar Jones. ‘En die van jou! Ik heb altijd precies gedaan wat je wilde en nu…’

Hij kapte haar af. ‘Hou op met dat hysterische gedoe. Zodra ik de bom in werking stelde, hebben je ouders een waarschuwingssignaal ontvangen. Die negentig minuten zijn alleen maar bedoeld om hun genoeg tijd te geven om hun spullen te verzamelen en ervandoor te gaan. Je denkt toch niet dat ik het brein achter de Cooperation laat ontploffen?’

Lara zweeg verbluft.

‘En de boys dan?’ zei ik. ‘Kan het je niet schelen dat die
gedood worden?’ Ik worstelde met het horloge. Mijn pols was te breed voor het bandje. Ik hing het aan een van de lusjes van mijn broek en keek op de wijzerplaat. Nog zevenentachtig minuten. Als ik dat maar haalde! Het kostte met de auto al een uur om bij het gebouw te komen.

‘Het lukt je nooit,’ zei Jones, alsof hij mijn gedachten kon lezen. ‘Ben je de chip vergeten? We weten altijd precies waar je bent. Voordat je ook maar in de buurt van het gebouw komt, pakken we je op.’

Ik hoorde het amper. Er was maar één woord dat in mijn kop rondbanjerde: chip, chip, chip!

‘Ik ben zelf het levende bewijs!’ riep ik. ‘Je kunt het gebouw wel opblazen, maar niet de chip in mijn hoofd. Ik hoef me alleen maar te laten onderzoeken en iedereen weet dat ik geen fantast ben.’

‘Bedankt voor de tip,’ zei Jones stoïcijns. ‘Daar zullen we dan een stokje voor moeten steken.’

Ik had het gevoel dat alle lucht uit me ontsnapte. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik van Jones zou kunnen winnen? Ik had mijn eigen doodvonnis getekend! De witpakken hoefden me alleen nog te komen halen en…

Zelfs Lara was van streek. ‘J-je gaat Boy toch niet vermoorden,’ stamelde ze. ‘Ik weet zeker dat mijn ouders dat nooit zouden willen en het hoeft toch ook helemaal niet? Je kunt zijn geheugen toch wissen? Of ervoor zorgen dat hij met de Cooperation meewerkt?’

Ik dacht aan het alarmkoord in de wc. Zodra ik het van Jones had afgepakt, was hij machteloos geweest. Zonder koord kon hij me dus niet dwingen. Kon niemand me
dwingen. Er was nog een piepklein kansje. Ik moest er alleen maar voor zorgen dat ik ver genoeg uit de buurt van alle alarmkoorden bleef.

Op slag werd ik rustig. Er waren al genoeg kostbare minuten weggesijpeld. Ik zou snel en effectief te werk gaan. Wat moest ik meenemen? Het notebook met de stick erin, natuurlijk, mijn rugzak met alle spullen en niet te vergeten de laptop. De mobiele telefoon van Jones gooide ik in de wc. Zo, nu had ik alleen nog de autosleutels van de pick-up nodig.

Ik keek door het raam en zag Bobbie een kruiwagen de schuur in rijden. Het zeshoekige gebouwtje stond helemaal achter in de tuin en was dus buiten gehoorsafstand. Maar Bobbie zou er niet lang blijven. Rond dit tijdstip begon ze meestal met de bereiding van de avondmaaltijd. De keuken lag pal onder mijn kamer en het huis was nogal gehorig – één noodkreet door het plafond en Bobbie zou naar boven hollen. Ik moest Lara en Jones de mond snoeren. Waar had ik ook weer een rol tape gezien? O ja! Ik rende over de overloop naar het privégedeelte en schoot Lara’s kamer in. Bingo! De tape lag nog op zijn oude plek, in de bovenste la.

Twee minuten later konden Lara en Jones alleen nog door hun neus ademhalen.

Weer een halve minuut later stond ik in het halletje en staarde vol ongeloof naar het lege haakje naast de kalender – het haakje waaraan Bobbie altijd haar autosleutels hing. Waren ze gevallen? Ik speurde op handen en voeten
de vloer af. Ik keek op, onder en zelfs achter het kastje dat vlakbij tegen de muur stond, maar van de sleutels geen spoor. Dat kon maar één ding betekenen: Bobbie droeg ze bij zich. Uitgerekend vandaag.