Lipstick Jungle (26 page)

'Luipaard is achterhaald.'
'Roklengte?'
'Te veel rokken. Volgens mij broeken. Niemand weet hoe het met de economie gaat.'
'Succes,' fluisterde Muffie, en haar stokoude hand vol ringen met zeldzame stenen van minstens twaalfkaraats greep Victory's hand even vast. Toen ze uitstapte voor het glanzende, dure b et c-gebouw, kneep Muffie nog eens en gaf haar chauffeur opdracht Victory naar haar eigen kantoor te brengen...
.. .Waar iedereen min of meer op haar stond te wachten om de definitieve ontwerpen voor de herfstshow te presenteren, of in elk geval een of andere visie zodat ze aan de slag konden. Van hun jonge, gladde gezichten waren subtiel bezorgdheid en medeleven af te lezen. Victory besefte dat ze waarschijnlijk de geruchten hadden opgevangen dat ze op het punt stond failliet te gaan, hoewel ze uitging met miljardair Lyne Bennett, tot wie ze, zo vermoedden ze, wanhopig toenadering had gezocht om om geld te smeken om haar bedrijf in leven te houden. Ik snijd nog liever mijn eigen polsen door dan dat ik die man ook maar om een cent vraag, dacht Victory. 'Hoe was het ballet?' vroeg iemand.
Tutu's? Nee. Iedereen had in de lente al tutu's. Behalve ik dan, dacht Victory, en daarom zit het bedrijf nu in het slop. Maar het ballet herinnerde haar aan de lunch en de lunch herinnerde haar aan een waardeloze film, Center Stage, waarin een lerares een balletleerlinge terugstuurde naar de barre. Terug naar de basis. Ze liep als een zombie naar de naaikamer en staarde weer naar de stoffen. Ze pakte een rol vintagestof in oranje en bruin, bedekt met piepkleine lovertjes, en ging achter een van de naaimachines zitten. Ze begon gewoon voor de lol een broek te naaien, omdat dat het enige was waar ze echt goed in was. De meeste ontwerpers namen niet meer de moeite te gaan zitten en iets te naaien, gingen niet meer terug naar hoe ze waren begonnen, naar waar het veilig was, naar waar je onbekend was en niets te verliezen had, en je niets anders was dan een excentrieke tiener met een droom...
En toen was het ineens de volgende middag net na twaalven en stond Victory op het metroperron van station West Fourth Street.
Ze had al jaren niet in de metro gezeten, maar ze had na een vrijwel slapeloze nacht vol tergende zorgen om de herfstcollectie over Sixth Avenue gelopen en toen had ze een meisje in een zwierige, groene a-lijnjas gezien. Het meisje zag er interessant uit, dus was Victory haar de vieze cementen trap naar de metro af gevolgd en de lunchtijdmenigte van opgejaagde en geirriteerde metropassagiers in. Het meisje liep door het hekje; Victory bleef staan, keek haar na en vroeg zich af hoe het zou zijn om een meisje in een zwierige, groene jas te zijn, vijfentwintig jaar oud en onbezorgd, zonder de duizeligmakend zware taak het allemaal nogmaals te moeten flikken, wanhopig in jezelf te moeten reiken, je hoofd boven het maaiveld uit te steken en totale mislukking te riskeren...
Het was een belachelijk beroep, modeontwerper zijn. Twee collecties per jaar, met daartussen nauwelijks tijd om op adem te komen en steeds maar weer opnieuw, jaar na jaar, te moeten komen met iets 'nieuws', iets 'fris' (terwijl er helemaal niets nieuws onder de zon was). Het was een wonder dat er mensen waren die dat volhielden.
Ze deed een paar passen naar voren. Mensen duwden zich een weg langs haar heen en keken haar, een vrouw die nergens heen ging, die stuurloos was, achterdochtig aan... Onder de grond stond dat gelijk aan de dood, waar de truc tot overleving was altijd de indruk te wekken dat je ergens naartoe ging, ergens waar het beter was dan hier. Haar mobieltje vibreerde in haar hand... ze had het onbewust vastgegrepen als reddingsboei. O godzijdank, dacht ze. Verbinding.
'waar ben je?' stond er op het scherm. Het was een sms van Wendy.
'in de metro.' 'jij!?!'
'op zoek naar inspiratie'
'inspiratie bij mike's? 1 uur? groot nieuws.'
'heeeee?'
'ga volgens mij naar roemenie + shane teruggenomen.'
Victory liet van schrik haar telefoon bijna uit haar handen vallen.
'ben je er nog? kom je?' 'ja!!!' toetste Victory in.
Ze trok een gezicht. Wat betekende dat... dat Wendy Shane terugnam? Ze kon zich er niets bij voorstellen... maar het betekende dat ze ineens iets belangrijkers had om over na te denken dan die verrekte herfstcollectie. Wendy had haar nodig en godzijdank kon ze naar haar toe. Ze stond ongeduldig in de rij bij de kaartjesautomaat en kocht een metrokaartje, dat ze in de gleuf bij het hekje stak. Een golf vochtige, bedorven lucht steeg op van de metrorails en er kwam een metro aanrazen, die het cementen perron deed trillen. Ze voelde allerlei sensaties die verontrustend, maar ook vreemd geruststellend waren; ze had jarenlang, voordat ze succesvol was, dagelijks met de metro gereisd, overal naartoe, en ze herinnerde zich al haar oude trucjes, en liep snel naar de zijkant van de menigte bij de open deuren, waar het gemakkelijker was in te stappen. Ze baande zich een weg naar het midden van de wagon en ging naast een paal staan. Het drong ineens tot haar door dat de critici gelijk hadden wat betreft haar laatste collectie: je kon in de metro geen lange rok dragen. Je had een broek met laarzen nodig. En de juiste uitstraling. Ze keek om zich heen naar de gezichten in de volle wagon, uitdrukkingsloos en ongeinteresseerd, vreemdelingen die zo dicht op elkaar stonden gepakt dat het onaangenaam was, en de enige oplossing was je te gedragen alsof er behalve jij niemand bestond...
En toen gebeurde het ondenkbare. Iemand tikte haar op haar schouder.
Victory verstijfde en negeerde het klopje. Het was vast een vergissing. Ze hoopte maar dat de tikker bij de volgende halte zou uitstappen. Ze duwde zichzelf tegen de paal aan om aan te geven dat ze wel wilde opschuiven als dat nodig was.
Nog een tik. Dit begon irritant te worden. Nu moest ze iets doen. Ze draaide geergerd haar hoofd om, in afwachting van ruzie.
'He meid.' De tikker was een donkere, jonge vrouw met een bril op.
'Ja?' zei Victory.
Het meisje leunde een beetje naar voren. 'Mooie broek. Lovertjes overdag. Wat cool.'
Victory keek naar beneden. Die broek! Ze was helemaal vergeten dat ze de broek droeg die ze gisterenmiddag en -avond in elkaar had gezet. De woorden 'mooie broek' weergalmden in haar hoofd als een plotseling vrolijke slogan. 'He meid. Mooie broek.' Maar het ging over meer dan gewoon een broek. Het was Mode met een hoofdletter m... de internationale meisjestaai, de ijsbreker, het compliment en de troost, het automatische lidmaatschap van de club...
'Dank je,' zei Victory vriendelijk; ze voelde zich helemaal warm en toegenegen naar deze jonge vrouw, die een vreemdeling was, maar niet meer zo vreemd nu ze met elkaar waren verbonden door het feit dat ze dezelfde broek mooi vonden.
'O god,' schreeuwde ze bijna toen ze een vlaag inspiratie voelde die zo sterk was dat ze er bijna van op haar benen wankelde.
De metro stopte en ze rende als een raket naar buiten, de trap op, het station uit en Sixth Avenue op.
Ze had haar mobieltje nog in haar hand en belde naar kantoor.
'Zoe?' zei ze tegen haar assistent. Ze was even stil. Toen kondigde ze aan: 'Ik voel eindelijk de herfst.'
Ze liep energiek over het trottoir en omzeilde als een expert de menigte. 'Ik voel me als Wendy in Peter Pan. Volwassen vrouwen zoals Wendy Healy... vrouwen die alles hebben en overal zelf voor betalen: directrices, vrouwen die alles in de hand hebben... reizen, kinderen, misschien hebben ze zelfs genoeg van de kinderen. Ik zie een wilde meid: met een bril en een niet perfect kapsel. Pakken van geruwde stof, witte blouses met knoopjes van bergkristal en nieuwe vormen, een beetje loszittend, niets wat klemt in de taille, want een vrij middel is een teken van macht. Bollende blouses en een broek met subtiele lovertjes, en schoenen... schoenen... sierlijke satijnen muiltjes met hakken van zeven centimeter, een Louis xiv-stijl met ontwerpen met bergkristal...'
Victory Ford praatte zo nog zes straten verder en arriveerde bij restaurant Michael's, waar ze uiteindelijk haar gesprek beeindigde, haar gezicht in de plooi trok en de deur opendeed; ze voelde een warme golf van opluchting en triomf over haar gezicht gaan.
Het hele debacle met Shane was waarschijnlijk het interessantste wat er in jaren in htm relatie was voorgevallen, legde Wendy uit, die tegenover Victory aan een tafeltje bij Michael's zat. Er waren haar buiten haar relatie heel wat interessante dingen overkomen, maar, besefte ze verdrietig, misschien gold dat niet voor Shane. Maar dat was niet haar fout, toch? En wat had hij trouwens te klagen? Hij had de kinderen! Hij had geluk. Hij kon zo veel tijd met de kinderen doorbrengen als hij maar wilde. Wst hij niet hoe bijzonder dat was? En hij had het aan haar te danken dat hij al die tijd met hen kon doorbrengen.
Victory knikte wijselijk. 'Heb je Selden Rose trouwens nog gezien? Hij liep net naar buiten toen ik naar binnen ging, en hij heeft absoluut iets met zijn haar gedaan. Zo te zien heeft hij het laten ontkrullen. Met die nieuwe Japanse techniek. Je moet er uren voor bij de kapper zitten.'
Wendy liep rood aan bij het horen van Selden Rose' naam en vooral bij de opmerking over zijn haar. 'Het gaat prima met Selden,' zei ze. 'Hij was heel aardig over dat gedoe met Shane.'
'Denk je dat hij... iets met je wilde?'
Wendy schudde wild met haar hoofd, haar mond vol sla van de salade ni^oise. 'Hij heeft vast een vriendin,' zei ze terwijl ze haar sla doorslikte. 'En Shane heeft een relatietherapeut ingehuurd!'
'En hoe zit dat met Roemenie?'
'Ik weet nog niet zeker of ik ernaartoe moet. Dat hoor ik over een uurtje of twee. Als die verdomde regisseur ooit terugbelt, tenminste,' zei Wendy. Ze pakte haar mobieltje, keek er achterdochtig naar, en legde het toen naast zich neer zodat ze zeker wist dat ze zijn telefoontje niet zou missen. 'En die therapie, weet je. We staan een uur tegen elkaar te schreeuwen en dan heb ik het gevoel dat alles goed gaat en dat ik er weer een week tegen kan.' De telefoon ging en ze griste hem van tafel. 'Ja?'
Ze was even stil en keek naar Victory; Wendy's gezichtsuitdrukking gaf aan dat dit niet het telefoontje was. 'Ja schat,' zei ze een beetje te opgewekt. 'Dat klinkt heerlijk. Dat vindt ze vast geweldig... Nee, dat weet ik nog niet... Maar een paar dagen. Ik denk dat ik zaterdagmiddag om een uur of twaalf wel terug kan zijn.' Ze trok een gezicht. 'O, en schat? Dankjewel dat je het hebt geregeld. Ik houd van je.'
'Shane?' vroeg Victory.
Wendy knikte en kreeg grote ogen, alsof ze niet kon geloven wat er net was gebeurd. 'Hij is een reisje naar Penn- sylvania voor dit weekend aan het regelen. Om een pony voor Magda te gaan bekijken.' Ze was even stil en bestudeerde Victory's gezichtsuitdrukking. 'Het is beter zo, dat weet ik zeker. Tyler heeft vorige week in zijn broek gepoept en dat is al in geen drie jaar gebeurd...'
Victory knikte begrijpend. Het was vast beter voor Wendy dat Shane terug was, ook al was hij dan de snoevende, mannelijke versie van een rijke, verwende huisvrouw. Het enige waarnaar zijn interesse leek uit te gaan, naast zichzelf, waren de beroemde mensen die hij via Wendy had ontmoet, de geweldige feesten en de trendy plaatsen waar ze op vakantie waren geweest en wat dat allemaal had gekost; wat het allemaal nog irritanter maakte, omdat hij een geweldig leven had zonder er zelf iets voor te hebben gedaan. Wendy betaalde alles voor hem... het verhaal ging dat iemand Shane om vijf dollar had gevraagd voor een fooi en dat Shane zijn schouders had opgehaald en had gebazeld: 'Sorry, ik heb geen geld.'
'Hij had niet eens vijf dollar!' had Nico ongelovig geroepen. 'We denkt hij wel niet dat hij is? De koningin?'
Maar ze waren het er allebei over eens geweest dat Shanes opmerkelijkste actie had plaatsgevonden tijdens zijn verjaardagsfeest van afgelopen jaar. Wendy had een Vespa- scooter voor hem gekocht, en ze had geregeld dat die zou worden bezorgd bij Da Silvano, waar ze voor zijn verjaardag een lunch voor hem had georganiseerd. Wendy moest uren met de planning zijn bezig geweest, want de timing was perfect. Meteen nadat de taart er was, was er voor het restaurant een witte tractor met aanhanger gestopt met vespa motors op de zijkant geschreven. De aanhanger ging open en Shanes Vespa werd eruit gereden met een rood lint eromheen. Iedereen in het restaurant was gaan klappen, maar de Vespa was niet goed genoeg voor Shane. Het was een ba- byblauwe en Shane had het lef gehad op te merken: 'Shit Wen, ik wil een rode.'
Maar Wendy zei altijd dat Shane een geweldige vader was (ze klaagde zelf wel eens dat hij een te goede vader was en dat de kinderen om hem vroegen en niet om haar, waardoor ze zich een enorme loser voelde) en dat het altijd beter voor de kinderen was als er een vader in huis was. Dus zei Victory: 'Wat geweldig dat je hem hebt teruggenomen, Wen. Dat moest ook wel.'
Wendy knikte nerveus. Ze was altijd nerveus als ze midden in de productie van een belangrijke film zat, maar ze voelde zich nu extra gespannen. 'Het gaat echt beter,' zei ze alsof ze zichzelf geruststelde. 'Volgens mij helpt die psychiater echt.'
Victory kon niet wachten tot ze daar het fijne van zou weten, maar op dat moment ging haar telefoon.
'Vermaak je je een beetje?' teemde Lyne Bennett. Victory draaide zich om: Lyne zat twee tafeltjes verderop met de vreselijk dikke miljardair George Paxton. Ze zwaaiden naar haar.
'Hoi,' zei Victory. Ze vond het niet vervelend Lyne te zien; ze hadden vanwege hun drukke schema's al minstens een week niets afgesproken.
'George wil weten of we zin hebben om naar zijn huis in St. Tropez te komen,' zei Lyne met zijn gladde, lage stem.
'En je kon niet even hiernaartoe lopen om dat te vragen?'
'Dit is sexier.'
Victory schoot in de lach en verbrak de verbinding. 'Ik heb het tamelijk druk. Hallo? Modeshow?' typte ze in. Ze draaide zich naar Wendy om. Ze praatten een paar minuten en toen ging Victory's telefoon weer. 'Ik wilde alleen even laten weten dat ik niet aan sms'jes doe,' teemde Lyne.
'Kun je de techniek niet bijbenen? Ik ben blij te horen dat je niet alles kunt.'
'Dat ik niet alles wil kunnen.'
'Waarom laat je Ellen dan geen sms'jes voor je sturen?' zei Victory, die haar hoofd afwendde zodat Wendy haar niet kon zien glimlachen. Ze verbrak de verbinding.
Wendy's mobieltje ging. Ze pakte het van tafel en keek naar het nummer. Het was haar kantoor. 'Dit is het,' zei Wendy chagrijnig.
Ze stond op om het gesprek buiten aan te nemen. Het was inderdaad Bob Wayburn, de regisseur, en het zou waarschijnlijk een verhit gesprek worden. 'Ja?' zei ze.
Het was haar assistent Josh. 'Ik heb een telefoontje voor je.'
'Bob?' vroeg ze.
'Nee, Hank.'
'Shit!' zei ze. Hank was haar productieleider. Dat betekende dat Bob Wayburn, de regisseur, waarschijnlijk weigerde met haar te praten en deze listigheid gebruikte om haar naar Roemenie te krijgen. 'Geef maar.'