Lipstick Jungle (21 page)

'Pardon?' zei Nico.
'Als je een afspraakje met haar voor me kunt regelen,' zei hij, met een grijns die erop wees dat hij eraan gewend was dat vrouwen zich op hem stortten,' mag je je baan houden.'
'Met die houding denk ik dat jij degene bent die zich zorgen moet maken,' antwoordde Nico.
'Dat zullen we nog wel eens zien. De laatste redacteur heeft het niet zo lang uitgehouden,' zei Bruce, terwijl hij op een stoel ging zitten en haar een bedrieglijk jongensachtige glimlach schonk.
Nico stond op. 'Ik ben niet de laatste redacteur, Bruce. Als je me nu wilt verontschuldigen, ik heb een bespreking
met Victor Matrick.' En ze liep haar kantoor uit en liet hem er zitten om zijn lot te overpeinzen.
Ze had natuurlijk geen bespreking met Victor Matrick, maar dat kon Bruce niet bewijzen. In plaats daarvan ging ze naar het damestoilet en verstopte zich tien minuten in een hokje om na te denken. Ze moest Bruce Chikalis zien te lozen. Ze twijfelde niet aan zijn implicatie dat hij ervoor had gezorgd dat Rebecca DeSoto had gefaald. Maar bovenal leek het haar dat Bruce helemaal niets om Bonfire gaf. Voor hem was het alleen maar een opstapje op zijn weg naar een hogere positie, die hem meer geld en lekkerder meiden zou brengen. Als zij ook faalde, zou dat het idee versterken dat hij nergens schuld aan had en zou hij er alleen maar beter uit springen. Maar hij had de verkeerde tegenstander gekozen. Ze nam niet het risico om twee keer achter elkaar te worden ontslagen. Een keer was pech, twee keer en je was een sukkel. Met haar carriere zou het gedaan zijn, en wat zou Seymour zeggen? En wat zou haar dochtertje over haar denken?
Het antwoord was eenvoudig: ze moest Bruce Chikalis vernietigen.
Voordat ze was ontslagen en voordat ze Bruce had ontmoet, had ze er nooit over nagedacht om op die manier over haar carriere na te denken. Ze zou tegen zichzelf hebben gezegd dat het beneden haar waardigheid was om haar tegenstanders te elimineren. Maar dat was alleen maar omdat ze er niet zeker van was dat ze hen kon vernietigen. Ze wist niet of ze het lef had. Maar nu ze daar op die toiletbril zat en erover nadacht, besefte ze niet alleen dat ze geen keus had, maar ook dat ze het misschien wel leuk zou vinden.
Ze zou die spottende, neerbuigende, seksistische grijns van Bruce Chikali's gezicht vegen.
De dag erna belde ze Rebecca DeSoto. Seymour en zij hadden een uur gepraat over waar de bespreking zou plaatsvinden. Seymour vond dat de bespreking geheim moest zijn, maar Nico was het er niet mee eens. En trouwens, ze kon Rebecca DeSoto niet uitnodigen voor een lunch en haar dan naar een of ander obscure zaak meenemen; Rebecca zou het als een belediging opvatten, en Nico herinnerde zich hoe ze zich voelde toen ze na haar ontslag zo werd gemeden. Ze zou van Rebecca geen informatie kunnen loskrijgen terwijl ze deed alsof ze zich schaamde om met haar te worden gezien.
Ze gingen naar Michael's om te lunchen.
'Je bent de enige geweest die zo netjes was me een briefje te schrijven,' zei Rebecca. Ze zaten aan een van de voorste tafels, vol in het zicht van het hele restaurant, en Nico voelde de nieuwsgierige ogen van de andere vaste klanten. 'Je moet uitkijken voor Bruce. Hij is gevaarlijk,' zei Rebecca behoedzaam.
Nico knikte. 'Hoe? Precies?' vroeg ze.
'Reclame,' zei Rebecca. 'Hij plant belangrijke besprekingen met adverteerders en verschuift ze dan, en zijn assistent "vergeet" het jou te vertellen.'
De dag erna kwam Nico Mike Harness in de lift tegen. 'Ik hoorde dat je gisteren bij Michael's hebt geluncht met Rebecca DeSoto,' zei hij nonchalant.
Nico's maag verkrampte, maar ze had Michael's expres gekozen, zodat het snel bekend zou worden. Ze wilde dat de mensen wisten dat ze niet bang was. 'Dat klopt,' zei ze minzaam. Ze gaf geen uitleg of verontschuldiging. De bal lag weer aan zijn kant.
'Een ongewone lunchpartner, nietwaar?' vroeg Mike, terwijl hij aan de binnenkant van zijn kraag krabde.
'Vind je?' vroeg Nico. 'Ze is een vriendin van me.'
'Ik zou maar voorzichtig zijn als ik jou was,' zei Mike, terwijl hij naar de dieporanje achterkant van zijn hand keek. 'Ik heb gehoord dat ze een leugenaar is.'
'Dankjewel. Ik zal het in gedachten houden,' zei Nico.
Klootzak, dacht ze, terwijl ze hem bij de lift zag weglopen. Mannen steunden elkaar altijd, het maakte niet uit hoe fout ze zaten. Nou, dat konden vrouwen ook.
Twee weken later begon ze met de uitvoering van haar plan.
Victor had een 'Spring Fling'-zondagmiddag georganiseerd op zijn landgoed in Greenwich, Connecticut, wat blijkbaar een jaarlijkse traditie was voor speciaal uitgekozen leidinggevenden bij Splatch-Verner. Hij had een grijs stenen herenhuis met torentjes, gebouwd in de jaren twintig van de vorige eeuw, dat op een stuk land stond dat twintig hectare groot was en naast een natuurreservaat lag. Seymour en zij hadden toen een Jeep Wagoneer, en terwijl ze aan het eind van de bijna twee kilometer lange oprijlaan parkeerden, kwam Bruce Chikalis aanronken in een klassieke Porsche 911. Nico stapte uit de jeep met Katrina in haar armen, terwijl Bruce uit zijn Porsche gleed en de tijd nam om met een speciaal doekje zijn zonnebril schoon te maken. Zorgvuldig zette hij de zonnebril terug op zijn neus, keek eroverheen naar Nico en glimlachte, net op het moment dat Victor Matrick in tenniskleding de hoek om kwam. 'Zo zie ik je nou, Nico,' zei Bruce luid. 'Als een moeder. Is het niet prachtig, Victor?'
Nico wilde hem vermoorden, maar in plaats daarvan ving ze Victors blik. Victor sloeg Bruce op zijn rug. 'Je moet ook eens aan kinderen gaan denken, Bruce,' zei hij. 'Ik vind altijd dat mannen met een gezin betere leidinggevenden zijn.'
Meer hoefde Nico niet te horen.
Op een gegeven moment die middag nam ze Katrina mee naar een van gastenkamers op de eerste verdieping om haar borstvoeding te geven en toen ze weer terugging naar het feestje liep ze Victor in de gang tegen het lijf.
'Dankjewel voor daarstraks,' zei ze zakelijk, waarmee ze het gebeuren bij de auto bedoelde. Het leek wel of Victor iets groeide. 'Je moet die jonge mannetjesputters kort houden,' zei hij. 'Hoe gaat het trouwens?' Ze hadden bijna de trap bereikt - over een paar seconden zouden ze ieder hun weg gaan -, dus dit zou wel eens de enige gelegenheid kunnen zijn om met Victor alleen te praten.
'We hebben een fantastisch eerste nummer,' zei Nico vol zelfvertrouwen, terwijl ze Katrina naar haar andere heup verplaatste. 'En ik weet dat we blijven groeien zolang we niet vergeten dat Bonfire een tijdschrift voor vrouwen is. Ik weet niet of we de goede boodschap sturen wanneer de adverteerders een mannelijke uitgever zien binnenkomen.'
Victor knikte. 'Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben,' zei hij. 'Ik zal erover denken.' Ze bleef ermee bezig, nam elke gelegenheid met Victor te baat om hem eraan te herinneren dat ze de juiste boodschap moesten afgeven aan de adverteerders, terwijl ze Bruce voortdurend in de gaten hield. Er gingen een paar maanden voorbij zonder dat ze vooruitgang boekte, maar uiteindelijk, zoals altijd, deed zich een gelegenheid voor.
Een van de grote cosmeticabedrijven had een promotiefeest van een week georganiseerd in een exclusief skiresort in Chili. Het bedrijf zorgde voor een prive-747 zodat de beroemdheden, modellen en uitgevers daar een exclusieve 'vakantie' konden houden. Dit was het soort gebeurtenis waar Bruce voor leefde. Helaas keurde men het bij Splatch-Ver- ner af wanneer leidinggevenden reisjes maakten naar afgelegen plaatsen waarvandaan ze niet eenvoudig konden worden teruggeroepen. Nico wist dat als Bruce een beetje slim was, hij deze trip voorbij zou laten gaan. De truc was hem ervan te overtuigen toch te gaan en het risico te nemen.
Maar hoe?
'Die dingen zijn gemakkelijker dan je denkt,' zei Seymour. 'Mannen zijn eenvoudige wezens. Zeg hem gewoon dat hij niet mag gaan.'
'Het is niet aan mij hem te vertellen wat hij wel en niet mag doen,' zei Nico.
'Daar gaat het nu juist om,' zei Seymour.
Elke woensdagochtend had Nico een bespreking met Bruce en zijn personeel. Aan het eind van de bespreking bracht ze het feest in Chili naar voren. 'Ik wil niet dat je gaat,' zei ze met haar vlakke, emotieloze stem. 'Ik denk dat je je tijd veel beter kunt gebruiken als je die week in New York blijft.'
Bruce trok woedend zijn wenkbrauwen op, maar herstelde zich snel. 'Speel je weer mammie?' Het klonk alsof hij een grapje maakte, maar er zat een scherp randje aan zijn stem.
Tien minuten later stond hij in haar kantoor. Hij deed de deur dicht. 'We moeten praten,' zei hij. 'Vertel me nooit wat ik wel en niet mag doen terwijl mijn personeel erbij is.'
'Het is ook mijn personeel,' zei Nico kalm. 'Ik moet ervoor zorgen dat dit tijdschrift op schema blijft.'
'Ik heb mijn eigen schema.'
'Zoals je wilt,' haalde Nico haar schouders op. 'Ik probeer je alleen maar te beschermen.'
Hij snoof van ongeloof en liep weg.
En ja hoor, hij hapte. Terwijl hij in Chili aan het skien was met bikinimodellen, kozen Nico en Victor zijn vervanger, een vrouw. Mike Harness had Bruce kunnen beschermen, maar Nico dacht dat Victor het voorval gebruikte om Mike zijn plaats te wijzen door erop te staan dat Bruce wegging.
Bruce zou de dag nadat hij was teruggekomen uit Chili de zak krijgen. Hij moest hebben vermoed dat er in zijn afwezigheid iets was gebeurd, want de middag waarop hij terugkwam belde hij Nico en stond erop dat ze 's avonds zouden dineren om 'hun strategie te bepalen'.
Het was een aanbod dat Nico niet kon weerstaan, en een van de eerste hoogtepunten uit haar carriere. Ze zou die avond nooit vergeten, hoe ze tegenover Bruce aan tafel zat terwijl hij er maar over doorging hoe ze een verkeerde start hadden gemaakt, maar dat ze zouden moeten proberen als team samen te werken. En ze had geknikt en met hem ingestemd, terwijl ze al die tijd al wist dat het de volgende dag om twaalf uur met hem zou zijn afgelopen, hij het gebouw zou worden uitgezet en zij gewonnen had.
Er waren een paar korte ogenblikken tijdens het diner geweest dat ze het vervelend voor hem vond en waarop ze overwoog hem de waarheid te vertellen. Maar dat idee verwierp ze snel. Ze voelde de zoete, zachte sensatie van macht. Dit was big business en Bruce was een grote jongen, hij moest maar voor zichzelf leren zorgen.
Net zoals zij dat had moeten leren.
Om halfeen, een halfuur na zijn ontslag, belde Bruce haar. 'Hier zat jij zeker achter, of niet?' vroeg hij, haar bitter gelukwensend. 'Ik moet het je nageven. Ik dacht niet dat je ertoe in staat zou zijn. Ik dacht niet dat je er het lef voor zou hebben.'
'Het is puur zakelijk, Bruce,' zei ze.
God, wat een bedwelmend gevoel was dit. In haar hele leven had ze nog nooit zoiets ervaren. Ze kreeg hier een vreemde innerlijke rust van. Iets in haar zei dat ze zich, als vrouw, schuldig had moeten voelen. Ze had zich rottig moeten voelen, of bang omdat ze niet 'aardig' was. En heel eventjes was ze ook bang. Maar waarvoor dan? Voor haar macht? Voor zichzelf? Of voor het archaische idee dat ze iets 'slechts' had gedaan en daarvoor moest worden gestraft?
Die middag in haar kantoor, toen ze net had opgehangen na haar gesprek met Bruce, wist ze plotseling dat ze niet zou worden gestraft. Er waren geen regels. Wat de meeste vrouwen als 'de regels' zagen, waren eenvoudigweg voorschriften om vrouwen op hun plek te houden. 'Aardig' was een comfortabel, geruststellend hokje en de maatschappij zei tegen vrouwen dat als ze daar zouden blijven zitten - als ze het aardig-hokje niet verlieten - ze veilig zouden zijn. Maar niemand was veilig. Veiligheid was een leugen, vooral wanneer het op zakendoen aankwam. De enige echte regels hadden betrekking op macht: wie macht had en wie macht kon uitoefenen.
En als je macht kon uitoefenen, had je macht.
Voor de eerste keer voelde ze dat ze gelijkwaardig was aan wie dan ook. Ze speelde mee.
Die avond kocht ze belugakaviaar en Cristal-champagne, en vierden Seymour en zij het. Later wilde Seymour sela en zij niet. Ze herinnerde zich het gevoel heel duidelijk: ze wilde niemand anders binnen in zich. Het leek alsof ze alle lege hoekjes en gaatjes in zichzelf had opgevuld en voor een keer was haar eigen wezen genoeg.
Maar was dat nog steeds zo?
Ze liep naar het slaapkamerraam en keek naar buiten. In de jaren na Bruce Chikalis had ze haar macht zorgvuldig uitgeoefend en had ze de volledige kracht ervan alleen maar ingezet wanneer dat absoluut noodzakelijk was. Ze had geleerd zich niet te verkneukelen over haar overwinningen of ze zelfs maar toe te geven, omdat echte macht bestond uit een ongeziene, altijd beheerste controle. Ze voelde altijd een siddering van opwinding wanneer ze won, maar dat betekende niet dat andere mensen ervan op de hoogte hoefden te zijn.
En het nadenken over Mike, en over wat ze hem zou aandoen, zorgde voor de onvermijdelijke opwinding van een op handen zijnde overwinning. Het was wel wat oppervlakkig en een beetje triest. Een deel van haar hoopte nog steeds dat de mensen aan de top van een onderneming zich netjes zouden gedragen, maar de ervaring had haar geleerd dat wanneer het om geld en macht ging, het altijd hetzelfde verhaal was. Als Mike wat ouder was geweest en vlak voor zijn pensioen stond... maar dat was niet zo en als ze hem niet uitschakelde, zou hij haar het leven zuur maken. Hij had al twee keer naar haar uitgehaald, de volgende slag zou haar kunnen nekken.
Ze wendde zich af van het raam en ijsbeerde over het oosterse tapijt. Het was puur zakelijk, herinnerde ze zichzelf. Mike Harness wist hoe Splatch-Verner werkte. Hij wist dat Victor op een dag zijn kop eraf zou kunnen hakken. En Mike had zelf ook al aardig wat koppen gesneld...
Maar je dacht altijd dat het andere mensen zou overkomen. Je dacht nooit dat het jou zou overkomen.
Misschien was dat het verschil tussen haar en de andere, voornamelijk mannelijke, leidinggevenden bij Splatch-Verner, dacht Nico. Ze wist dat het haar ook kon overkomen. En nadat ze Mikes baan had gepikt zou ze het, afhankelijk van de omstandigheden, twee jaar volhouden, misschien vijf, en als ze echt geluk had zelfs tien. Maar uiteindelijk zou zij ook de zak krijgen.
Tenzij ze Victor Matricks baan kreeg.
Ze keek naar de donkere straat onder zich en glimlachte. Nico O'Neilly, president-directeur van Splatch-Verner, dacht ze. Het was absoluut mogelijk.
Wendy werd met een schok wakker.
Ze had dezelfde droom weer. Ze was ergens - waar dan ook - en ze voelde zich zwak en misselijk. Ze kon nauwelijks lopen. Iemand zei tegen haar dat ze de lift in moest. Dat lukte haar niet. Ze viel theatraal op de vloer. Ze kon niet meer opstaan. Haar levenskracht vloeide weg. Het was buiten haar macht. Nu ze wist dat ze doodging, maakte het haar niet uit. Het was zo vredig om daar te liggen, wetend dat ze geen andere keus had dan op te geven...