Lipstick Jungle (28 page)

'Ik doe hier het meeste werk,' zei Shane venijnig. 'Ik ben vierentwintig uur per dag vader.'
Wendy wees hem er maar niet op dat mevrouw Minniver en de schoonmaakster het meeste werk voor hun rekening namen.
'Prima, Shane,' zei dokter Vincent, die goedkeurend knikte. 'Acceptatie, Appreciatie en Affectie, dat zijn de drie a's van het huwelijk. En waar leiden die toe?' vroeg ze. 'Tot Aangenaam!'
Wendy kromp ineen. Ze had naar Shane gekeken, in de hoop dat die mevrouw Vincent net zo belachelijk vond als zij en dat dit een van hun prive-grapjes zou kunnen worden. Maar Shane had met de triomfantelijke uitstraling van iemand die verwacht dat hij op elk moment helemaal gelijk gaat krijgen tevreden naar dokter Vincent zitten staren. Hun huwelijk was ergens in het afgelopen jaar blijkbaar voorbij het stadium van prive-grap geschoven en in het stadium van prive-hel terechtgekomen.
En nu, terwijl ze in het piepkleine vliegtuigtoilet stond met haar voeten in kousen en haar broek om haar enkels, zei ze: 'Ik waardeer je waardering, schat.'
'Mooi,' zei hij nukkig, als een kind dat net heeft besloten toe te geven in een ruzie.
Ze zuchtte. 'Shane, kunnen we hiermee ophouden? Kunnen we het alsjeblieft weer zo doen als vroeger?'
'Dat werkte niet voor mij, Wendy. Dat weet je,' zei hij met een waarschuwende stem. 'Zorg je dat je zaterdag terug bent? Het is belangrijk.'
Toewijding, Tact, Tegemoetkoming, dacht Wendy, die zichzelf herinnerde aan de drie t's tot een Tevreden huwelijk waarover dokter Vincent het tijdens hun laatste sessie had gehad. 'Ik zal mijn best doen,' zei ze. 'Ik weet dat het belangrijk is.' Daar moest ze het bij laten, en dan moest ze haar toewijding tonen door te zorgen dat ze er daadwerkelijk zou zijn. Maar verdomme, Shane had dat reisje naar Pennsylvania geregeld zonder de Tact te tonen met haar te overleggen... expres, dacht ze, terwijl hij wist hoe belangrijk deze film was voor haar carriere.
'Maar de film is ook belangrijk, Shane,' zei ze terwijl ze probeerde niet te fel te klinken, waardoor ze zeurderig klonk. Zeuren, Zemelen en Zwakte: de verboden woorden die je huwelijk er erger op maken, dacht ze, en ze hoorde de woorden van dokter Vincent in haar hoofd.
'Prima,' zei Shane hooghartig, bijna alsof hij had gehoopt dat ze dat zou zeggen. Toen verbrak hij de verbinding.
'Ik bel je morgen. Zodra het vliegtuig is geland,' zei Wendy in de dode lucht.
Ze zette haar telefoon uit en gooide hem in haar tas.
Ze liep terug naar haar stoel en ging zitten. Denk er niet over na, zei ze tegen zichzelf terwijl ze door haar tas zocht. Je kunt niets doen. Ze pakte een rood zijden slaapmaskertje (een kerstcadeau van Magda van vorig jaar), een metalen doosje met oordopjes en slaappillen die baar huisarts had voorgeschreven, en legde alles in het vakje in haar armleuning.
Het vliegtuig trok met een kleine ruk van de startbaan op. Ze leunde over de stoel heen en drukte haar voorhoofd tegen het raampje. Het plastic voelde aangenaam koel. Ze haalde diep adem en probeerde tot rust te komen. Ze had zeven uur vrijheid om naar uit te kijken... zeven heerlijke uren waarin ze niet kon worden bereikt via de telefoon of e-mail.
Ze hoorde plotseling Shanes stem in haar hoofd. 'Zonder mij zou alles uit elkaar vallen. Daarom ben ik weggegaan. Om Wendy te laten zien hoe het zonder mij zou zijn.'
Hij had die verbluffende informatie aan het begin van hun eerste sessie aan dokter Vincent meegedeeld. Wendy was alleen in staat geweest misselijk te glimlachen toen hij dat zei. Feit was dat Shane gelijk had.
Ze had het moeten toegeven op de avond dat ze thuiskwam en Tyler aantrof met een berg poep in zijn onderbroek.
Het vliegtuig snelde over de startbaan en steeg met brullende motoren op. Het gebrul werd een laag gebrom.- 'Poeoeoeoep, poeoeoeoep,' bromde het, haar bespottend. De stewardess kwam haar nog een glas champagne brengen. Wendy nam een slaappil, die ze doorslikte met een borrelende slok. Ze drukte op de knopjes om de stoel naar beneden te doen, legde twee kussens onder haar hoofd, trok een dekbed over zich heen en sloot haar ogen.
'Poeoeoeoep, poeoeoeoep,' hoorde ze.
Er gingen direct allerlei gedachten door haar heen, niet in een speciale volgorde: Selden Rose, Ragged Pilgrims, Bob Wayburn, Shane (en zijn steeds vreemdere gedrag), dokter Vincent, een gevlekte pony, Victory en Lyne Bennett (hoe zat dat toch?), de poep in Tylers broek...
Dat was echt gruwelijk. Hij had zijn pyjamabroek uitgetrokken en de poep was uit de pijpjes van zijn onderbroek en over de lakens gespoten. Tyler bleek de hele dag niet naar de wc te zijn geweest (hij had het vastgehouden, legde dokter Vincent uit, in een poging aan zichzelf vast te houden) en toen hij was gaan liggen, was hij eindelijk de controle over zichzelf verloren.
Dat was de ergste dag geweest, de apotheose van het effect van Shanes vertrek.
Die middag waren de opnames van de eerste twee filmdagen van Ragged Pilgrims eindelijk, drie dagen achter op schema, binnengekomen, en ze had er per se naar moeten kijken. Ze waren niet goed - vier uur bagger die waarschijnlijk opnieuw moesten worden gefilmd (kosten: een half miljoen dollar) - drie dagen aan het filmen en ze zaten al over het budget heen - en ze had de daaropvolgende twee uur doorgebracht met panische telefoontjes naar Roemenie en de kust. Ze vertrok om negen uur van kantoor zonder iets te hebben opgelost en met het vreselijke gevoel dat vijf jaar werk voor niets was geweest, en toen was ze thuis in een nog grotere chaos terechtgekomen. Tyler stond rechtop op bed te schreeuwen; Magda probeerde hem te overstemmen door met het volume helemaal open een realityshow over plastische chirurgie te kijken; mevrouw Minniver stond met een huilende Chloe aan haar been gekleefd in Tylers kamer. En de concierge stond op de deur te bonken... er waren klachten van de onderbuurvrouw.
Tylers kamer stonk naar schijt en Wendy moest bijna overgeven. Mevrouw Minniver maakte Chloe van zich los en gaf haar aan Wendy. 'Tyler heeft een ongelukje gehad,' zei ze beschuldigend, alsof Wendy er wat aan kon doen, en dat kon ze waarschijnlijk ook. 'Mensen moeten niet zo veel kinderen nemen als ze er niet voor kunnen zorgen. Ik zou maar zorgen dat mijn man terugkwam, meid.'
'Ik wil naar pappie!' schreeuwde Tyler.
Wendy keek mevrouw Minniver aan alsof ze wilde zeggen: 'Jij harteloos mens, kijk nu eens wat je hebt gedaan!' maar mevrouw Minniver was niet van plan ook maar iets van de schuld op zich te nemen. Ze perste haar lippen op elkaar en schudde haar hoofd, overtuigd dat Wendy een slechte moeder was en dat de kous daarmee af was gedaan.
'Nu u thuis bent, ga ik ervandoor,' zei ze gepikeerd.
Het lukte Wendy Tyler en Chloe de badkamer in te krijgen en Tyler onder de douche te zetten. De lakens waren haar te veel, dus liet ze hem in haar bed slapen. Dat was pedagogisch natuurlijk vreselijk onverantwoord, maar de mensen die dat soort regels bedachten, hadden geen idee van haar situatie. Tyler was de hele nacht onrustig en greep haar of als een krab vast, of schopte haar in zijn slaap. Er moest iets gebeuren, maar wat?
Ze werd om zes uur gewekt door een telefoontje van Hank, haar productieassistent bij Ragged Pilgrims. Hank had de ondankbare taak tijdens de eerste weken verantwoordelijk te zijn voor de productie en het was onderdeel van zijn werk elke ochtend te bellen over de stand van zaken op de set. Ze nam in een waas van uitputting de telefoon aan. 'Bob Wayburn drinkt,' zei hij, verwijzend naar de briljante maar gecompliceerde regisseur. 'Hij heeft tot drie uur zitten pimpelen met de plaatselijke bevolking. Er is al spanning tussen Jenny Cadine en Bob. Jenny wil dat je haar belt. Ze wil dat haar zus naar de set komt, maar Bob heeft gezegd dat hij geen bezoek toelaat. Ze heeft tegen een van de cameramensen gezegd dat Bob haar expres op haar onvoordeligst probeert te filmen. Dat weet ik omdat die jongen zegt dat hij vannacht met haar naar bed is geweest en dat ze alleen anaal wil...' Zo ging het nog tien minuten door en toen hij klaar was, zei Hank: 'Luister, ik kan het niet meer aan. Je moet komen.'
Ze keek naar Tyler, die met zijn handen onder zijn kin en open mond eindelijk rustig lag te slapen. Ze vroeg zich af of hij later net zo zou gaan snurken als Shane...
'Wendy.'
'Ja Hank,' zei ze. Ze kon niet tegen hem zeggen dat het op dit moment schier onmogelijk was haar kinderen alleen te laten... dat zou uit kunnen komen en Bob Wayburn de indruk geven dat hij de vrije hand had. Als het thuis niet beter werd, zou dat ook het geval zijn, maar wat ze nu moest doen, was iedereen aan het lijntje houden. 'Dat beslis ik als ik de komende twee dagen heb gezien,' zei ze.
Kon ze maar weer gaan liggen en verder slapen, maar ze sleepte zichzelf naar de badkamer en onder de douche. In het verleden had ze altijd midden in een crisis kunnen vertrekken, maar dat was omdat Shane er was. En alles werd nog moeilijker door het feit dat Ragged Pilgrims niet zomaar een film was. Als Ragged Pilgrims, met een budget van 125 miljoen dollar, een flop werd, zou dat haar carriere volledig de das omdoen. Shane kende de inzet; hij had zijn verdwijning zonder twijfel op het moment gepland dat hij de meeste schade kon aanrichten. Ze moest zorgen dat hij terugkwam. Misschien als ze een auto voor hem kocht... een mooie, zoals de nieuwe Porsche suv...
'Mevrouw Healy?' Mevrouw Minniver klopte op de badkamerdeur. 'Ik wil het even met u over deze toestand hebben.'
Nam mevrouw Minniver nu ook ontslag? Misschien was het slimmer mevrouw Minniver met een auto om te kopen, niet Shane.
'Ik kom eraan,' riep ze.
Haar mobieltje ging. Het was Jenny Cadine. 'Ik wil niet vervelend doen, maar ik ben niet tevreden,' zei ze.
Jenny, dacht Wendy, wilde wel vervelend doen, maar ze liet het maar even gaan. 'Ik weet er alles van en ik zorg dat het goed komt,' zei Wendy, die zorgvuldig oplette dat er geen enkel spoortje van irritatie in haar stem doorklonk. 'Bob belt me op en ik bel jou zodra ik iets van hem gehoord heb.'
'Het moet nu...'
'Mevrouw Healy!' zei mevrouw Minniver op eisende toon.
'Uiterlijk over tien minuten,' zei Wendy in de telefoon, en ze verbrak de verbinding.
Ze volgde mevrouw Minniver de keuken in. Allemachtig. Ze wist haar voornaam niet eens. Wendy vroeg zich af of mevrouw Minniver die eigenlijk wel had.
'Het mag niet meer zo gaan als gisteren,' zei mevrouw Minniver. 'Ik werk mijn uren en daar moet ik me aan houden. Van zeven uur 's ochtends tot vijf uur 's middags. U weet misschien niet wat de afspraken zijn omdat Shane me wel eens vroeg wat langer te blijven, wat ik gewoonlijk deed. Maar hij nam ook altijd een deei van de kinderverzorging op zich.'
Wendy wist niet wat ze moest zeggen. Ze voelde zich glibberig van schuldgevoel. Zelfs haar glimlach voelde vet. 'Het spijt me...' zei ze.
'Het is geen kwestie van excuses,' zei mevrouw Minniver verontwaardigd terwijl ze het koffiezetapparaat met water vulde. 'Ik vind eigenlijk niet dat het mijn plaats is om mijn clienten terecht te wijzen, maar dit huishouden is een ramp. De kinderen zijn van streek en hebben vast psychologische hulp nodig, Magda is aan een beha toe...'
'Ik zal een beha voor haar kopen... dit weekend...' fluisterde Wendy.
'Ik weet echt niet hoe u dit moet oplossen,' verzuchtte mevrouw Minniver, die zichzelf een kop koffie inschonk.
Mevrouw Minniver stond met haar rug naar Wendy, die kwaadaardig keek naar dat onberispelijke, grijze uniform en die steunkousen (mevrouw Minniver was kinderjuffrouw van het oude stempel en ze zorgde altijd dat je dat niet vergat), terwijl zij, Wendy, de werkgeefster, wier leven gemakkelijker zou moeten worden gemaakt door deze persoon, in de keuken stond met nat haar en in een pluizige oude badjas terwijl haar leven ineenstortte. Wendy dacht dat ze twee keuzes had. Ze kon tegen mevrouw Minniver gaan schreeuwen, die daarop waarschijnlijk ontslag zou nemen, of ze kon een beroep doen op het medeleven van die kille Engelse vrouw. Ze koos voor het laatste.
'Alstublieft, mevrouw Minniver,' zei ze op smekende toon. 'Ik heb geen keuze. Ik kan toch niet stoppen met werken? Hoe moet ik mijn kinderen dan onderhouden?'
'Dat is niet mijn probleem, of wel soms?' vroeg mevrouw Minniver terwijl ze Wendy een hooghartige glimlach toewierp. 'Hoewel het me dunkt dat het eenvoudigweg een kwestie is dat werk onder controle te krijgen.' Wendy voelde een bijna alles overheersende drang te gaan lachen. Sinds wanneer wist mevrouw Minniver wat er nodig was om het te redden in de filmindustrie?
'Misschien moet ik nog iemand inhuren,' zei Wendy voorzichtig. 'Iemand die om vijf uur komt en het voor de avond overneemt.'Jezus. Twee kinderverzorgsters. Wat was dat voor leven voor de kinderen?
'Dat is misschien wel een goed idee,' zei mevrouw Minniver. 'En u moet ook maar eens een kostschool overwegen.'
'Zoals in Engeland?' vroeg Wendy met een stem die hoger werd van ongeloof.
'Magda is er oud genoeg voor. En Tyler binnenkort ook.'
Wendy hoorde achter zich iemand naar adem snakken. Ze draaide zich om. Magda stond in de open ruimte tussen de keuken en de woonkamer. Wat had ze allemaal gehoord? Aan de pijn en verwarring op haar gezicht te zien te veel.
'Magda!' zei Wendy.
Magda draaide zich om en rende weg.
Wendy vond Magda in haar bed tegen Tyler aan. Tyler huilde. Magda keek met een beschuldigend triomfantelijke uitdrukking op haar gezicht naar Wendy. 'Waarom, mammie?' vroeg Tyler tussen zijn hikkende snikken door. 'Waarom stuur je ons weg?'
'Omdat je in je broek hebt gepoept, idioot,' zei Magda. 'En nu worden we allebei weggestuurd.' Ze sprong van het bed. 'Als weeskinderen.'
Wendy's schouders hingen. 'Er wordt hier niemand weggestuurd, jongens.'
'Dat is niet wat mevrouw Minniver zei.'
'Mevrouw Minniver stond te liegen.'
'Wanneer komt papa thuis?'
De tweejarige Chloe kwam met mevrouw Minniver achter zich aan gillend de kamer binnen rennen.
En het volgende deel was net een film, want Wendy pakte mevrouw Minnivers jas uit de kast en zei tegen haar dat ze niet langer gebruik zou maken van haar diensten. Het goede gevoel hield een minuut of twee aan, tot ze naar haar drie angstige kinderen keek en zich afvroeg wat ze in godsnaam moest doen.
'Mammie, ga je ons ook ontslaan?' vroeg Tyler.
Ze belde Shane. Ze moest wel. Daar zijn ex-mannen voor, dacht ze verbitterd.
Ze was bang geweest dat Shane niet zou opnemen. Hij had al weken zijn onafhankelijkheid laten blijken door zijn telefoon niet op te nemen en haar pas terug te bellen als hem dat uitkwam.
'Ja?' zei hij.
'Raad eens?' zei ze opgewekt in een poging er een grap van te maken. 'Ik heb mevrouw Minniver ontslagen.'
'Om acht uur 's ochtends?' vroeg Shane, die slaperig gaapte. Ze zag hem voor zich in bed, vroeg zich af of er een andere vrouw naast hem lag en wenste dat ze met hem van leven kon ruilen. 'Slimme zet,' zei hij.