Lipstick Jungle (22 page)

Ze deed haar ogen open. Godverdomme. De kamer was nog steeds donker. Ze wist dat het vier uur 's nachts was, maar ze was vastbesloten niet op de wekker te kijken. Over een paar uur brak er weer een nieuwe dag aan. Dag 43, om precies te zijn. Het was nu 43 dagen en vijf uur geleden sinds Shane hun perfecte gezinnetje had vernietigd.
Er kronkelde een dreigende, vettig zwarte draad van schaamte over haar lijf, die zich om haar nek leek te krullen. Ze kneep haar ogen dicht en knarsetandde. Ze kende heel veel mensen die waren gescheiden, maar niemand vertelde je ooit hoe het echt was. Je hoorde dat mensen teleurgesteld waren en plotseling niet meer wisten wie hun partner was. Je hoorde dat mensen woedend waren en zich krankzinnig gedroegen. Maar niemand praatte over de schaamte. Of over het schuldgevoel. Of over het overweldigende gevoel van tekortkoming waardoor je je afvroeg of het leven uberhaupt wel zin had.
De schaamte was als een mes. Een paar keer in haar tienjarige huwelijk had ze de rand van het schaamtemes tegen haar huid gevoeld, wanneer Shane en zij zo boos op elkaar waren dat de gedachte aan een echtscheiding door haar hoofd was geschoten. Maar de pijn en de scherpte van de schaamte waren altijd genoeg geweest om haar terug te doen keren. Om haar eraan te herinneren dat hoe vreselijk haar huwelijk op dat ogenblik ook was, het nog erger zou zijn er een einde aan te maken.
En de dag erna, of zelfs de twee, drie of zeven erna, wanneer Shane en zij weer op het juiste spoor zaten - normaal gesproken na een van htm speciale sekssessies - voelde ze altijd een enorme waardering voor Shane en htm huwelijk. Het was niet gebruikelijk, maar wat maakte het uit? Het werkte. Ze wist dat sommige vrouwen het niet zouden kunnen opbrengen overal voor te betalen, maar zij vond het prettig. Ze vond het heerlijk om geld te verdienen, heel veel geld, en ze vond het heerlijk dat ze succesvol was in de razende, dodelijke wereld van het entertainment, die altijd letterlijk vermakelijk was. Hoewel hij ook vaak frustrerend en beangstigend was, herinnerde ze zichzelf er altijd aan dat ze liever bang was dan verveeld. Ze wist altijd dat ze ertegen kon omdat ze in balans was. Haar gezin was als een oase.
Ze rolde weer op haar kant van het bed en vouwde haar benen onder zich. Ze zou niet gaan huilen. Maar het was allemaal weg, en ze snapte niet waarom. Ze had altijd gedacht dat Shane, de kinderen en zij het fantastisch met elkaar hadden. En om een of andere reden dacht ze plotseling aan Tylers vis, de Blauwe Draak. Ze had de Siamese kempvis aan het begin van de vorige zomer voor hem gekocht en hij wilde de Blauwe Draak absoluut met hen meenemen naar Dark Harbor, Maine, waar ze twee weken op vakantie gingen omdat alle Hollywoodmensen daarnaartoe gingen. De Blauwe Draak had de status van familielid gekregen en het grootste deel van de rit naar Maine werden ze in beslag genomen door het in leven houden van die verdomde vis, vooral nadat Shane hem per ongeluk had laten schrikken toen hij hem in ijskoud water in de wasbak van een hotel had gedaan. De overleving van de Blauwe Draak liep als een rode draad door de vakantie, het soort verhaal waarvan Wendy zich voorstelde dat ze er twintig jaar later, wanneer de kinderen volwassen waren en in de vakantie naar huis kwamen, om zouden lachen. Wroeging sijpelde door haar lichaam als vergif. Dat zou nu niet meer gaan gebeuren. Hoe zag de toekomst van het gezin zonder Shane eruit? Wat zou er met de verhalen gebeuren?
Ze kon niet meer slapen. Elke dag was nu zo... snerpend van de irritaties door het onbekende. Ze was bang. Ze was, besefte ze, een groot deel van haar leven stiekem bang geweest. Bang om alleen te zijn, geen man te hebben. Of eruit te zien alsof ze niet goed genoeg was om een man te hebben. Was dat een van de redenen waarom ze hard werkte om succesvol te zijn? Zodat ze een man kon kopen? Als ze een keer een man had kunnen kopen, dacht ze bitter, zou dat waarschijnlijk nog wel een keer lukken.
Ze zou opstaan en aan het werk gaan. Een hele tijd geleden was ze erachter gekomen dat de enige manier om de angst te dempen, harder werken was. Het was nu vijf uur 's ochtends. Een saai, donker uur, maar ze dwong zichzelf uit bed te komen en haar tanden te poetsen. Ze ging naar de keuken en zette koffie. Ze nam de kop mee naar haar kantoor en ging aan haar goedkope metalen bureau zitten. Het bureau was van Shane geweest tijdens zijn studie en hij had er nooit van willen scheiden uit sentimentele overwegingen. Wendy had hem er nooit toe gedwongen het weg te doen. Ze had altijd respect gehad voor Shanes eigenaardigheden. Ze zou het vreselijk hebben gevonden als haar man haar had verteld wat ze moest doen, en in het tweede jaar van haar huwelijk was het tot haar doorgedrongen dat de sleutel tot een succesvol huwelijk wel eens gelegen zou kunnen zijn in zoiets eenvoudigs als iemand behandelen op de manier waarop je zelf wilde worden behandeld.
Maar blijkbaar was het niet genoeg.
Ze pakte een scenario van de berg scripts: het trof haar dat een stapel scenario's al meer dan twintig jaar een altijd aanwezige factor in haar leven was. Ze werden met een koerier naar haar huis gestuurd zodat ze ze in het weekend kon lezen, met FedEx naar een exotische lokatie verzonden, in tassen meegesleept in de auto, trein en bus. En ze las ze allemaal. Tot nu toe moest ze bijna vijfduizend scripts hebben gelezen. En het eind was nog niet in zicht. Plotseling kreeg ze een deprimerende blik op haar toekomst. Het zou bijna hetzelfde zijn als nu, behalve dat ze ouder, vermoeider en alleen zou zijn. Ze had nu dagen waarop ze fantaseerde dat ze een week in bed bleef liggen.
Ze sloeg het scenario open, las vijf pagina's en legde het weer neer, geirriteerd door de scene waarin een moeder haar vijfentwintigjarige dochter berispt omdat ze nog niet is getrouwd. Ze keek voorop, wetend dat het scenario wel moest zijn geschreven door een man, en waarschijnlijk zelfs een jonge man; alleen mannen dachten dat het enige wat een moeder voor haar dochter wilde, een goed huwelijk was. Maar het scenario was geschreven door een vrouw: Shasta nog iets. Wat voor naam was Shasta nu weer? dacht ze, terwijl ze steeds geirriteerder raakte. En nog belangrijker, wat voor soort vrouw was Shasta? Wst ze niet dat het cliche van moeders die over hun ongetrouwde dochter wanhoopten, achterhaald was?
Ze schreef 'Nee' op de voorkant en legde het weg.
Ze pakte het volgende scenario van de stapel en zette haar bril lager op haar neus zodat ze het beter kon zien. De laatste tijd merkte ze dat de woorden op een bladzij koppig weigerden scherp te worden. Maar ze kon haar geest ook niet scherp krijgen. Ze dacht aan Shasta's moeder. Er waren natuurlijk nog wel zulke vrouwen, vrouwen die geloofden dat de enige manier waarop een vrouw zich werkelijk kon definieren door middel van een man en kinderen was. Ze had zich nooit op haar gemak gevoeld met zulke vrouwen - het soort dat dacht dat het wenselijk was om huisvrouw te zijn, om afhankelijk te zijn van een man. Tot niet zo langgeleden waren haar opvattingen over deze 'andere' vrouwen even sterk als politieke of religieuze overtuigingen, waarin een moreel compromis onmogelijk is. Maar nu was ze er niet meer zo zeker van.
De aanleiding voor haar heroverweging was een gesprek dat ze twee dagen eerder met haar moeder had. Ze belde haar moeder om haar te vertellen dat Shane en zij uit elkaar gingen, ervan overtuigd dat haar moeder haar zou steunen. Jarenlang had Wendy geloofd dat haar moeder haar grootste voorvechter was en ze had tegen zichzelf gezegd dat ze zelf zo succesvol was vanwege de invloed van haar moeder. Ze was ervan overtuigd dat haar moeder haar tijdens haar jeugd en tienerjaren de onuitgesproken boodschap had gezonden dat ze niet zo moest worden als zij - een huisvrouw - en dat het een vergissing was om afhankelijk te zijn van een man, vooral van zo iemand als haar vader. Wendy's moeder had vier kinderen en had nooit gewerkt, en er waren dagen toen Wendy een jonge tiener was dat haar moeder niet in staat was uit bed te komen. Haar moeder had toen natuurlijk een depressie, maar in die tijd heette dat niet zo en was de hele dag in bed blijven gewoon iets wat moeders in voorsteden overkwam. Ze had haar moeder er natuurlijk om kunnen haten - voor de genante uren waarin ze na school op haar moeder zat te wachten en ze nooit kwam opdagen - maar Wendy hield van haar moeder met het soort passie dat blind is voor iemands fouten. Haar moeder had waarschijnlijk een borderlinepersoonlijkheid en was hysterisch, maar het enige wat Wendy zich herinnerde, was dat haar moeder beeldschoon en charmant was, de meest glamoureuze vrouw van de buurt wanneer ze dat wilde en dat ze Wendy heel erg had aangemoedigd om succesvol te worden.
Dat was in ieder geval wat Wendy had geloofd, tot het moment dat ze haar moeder over Shane had verteld.
'O Wendy,' zuchtte haar moeder. 'Ik dacht al dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn.'
'Een kwestie van tijd?' vroeg Wendy geschokt. Ze had medeleven verwacht van haar moeder, geen standje.
'Ik wist dat het uiteindelijk zou gebeuren. Dit soort huwelijk werkt nooit. Het is niet natuurlijk.'
Wendy was met stomheid geslagen. 'Ik dacht dat jij en pap van Shane hielden.'
Haar moeder zuchtte. 'We vonden hem aardig als persoon. Niet als echtgenoot. We hebben nooit gedacht dat dit huwelijk zou werken.'
Wendy snakte naar adem. 'Het heeft twaalf jaar gewerkt,' zei ze.
'Alleen omdat Shane zo lui is. Je vader en ik hebben altijd gedacht dat Shane er op een dag genoeg van zou krijgen en zou weggaan. Ik wilde je al jaren waarschuwen, maar ik wilde je niet van streek maken.'
'Je maakte me nu van streek,' zei Wendy. 'Ik probeer er alleen maar achter te komen waarom.'
'Was je maar met een succesvolle man getrouwd en had je maar niet zoveel hoeven werken,' zei haar moeder. 'Dan zou dit nooit zijn gebeurd.'
Wendy's mond viel open. 'Ik dacht dat je wilde dat ik succesvol was.' Haar ogen prikten. Liet haar eigen moeder haar nu in de steek?
'Natuurlijk wilde ik dat je succesvol was,' zei haar moeder. 'Maar je hoeft niet de hele wereld te veroveren om succesvol te zijn. Ik wilde dat je gelukkig was. Ik dacht altijd dat je heel gelukkig getrouwd kon zijn met een advocaat of bankier. Dan had je kinderen kunnen hebben en nog kunnen werken als je dat wilde.'
Wendy was zo verbluft dat ze zich aan de zijkant van haar bureau moest vastgrijpen ter ondersteuning. Was dit de toekomst die haar moeder zich voor haar had voorgesteld? 'Wilde je dat ik een of ander suf baantje had?' vroeg ze, terwijl ze van kwaadheid een steeds hogere stem kreeg.
'Het had geen suf baantje hoeven zijn,' zei haar moeder geduldig. 'Maar dan had je man het grootste deel van het geld kunnen inbrengen.' Ze zweeg even. 'Ik weet dat je het niet gelooft, liefje, maar huwelijken werken alleen wanneer de man meer verdient. Mannen hebben dat nodig om in een huwelijk te blijven. Dat geeft hun een goed gevoel over zichzelf.'
'En ik dan?' vroeg Wendy ongelovig met een piepstem. 'Heb ik niet het recht om een goed gevoel over mezelf te hebben?'
Haar moeder zuchtte. 'Vat nou niet alles wat ik zeg op de verkeerde manier op,' zei ze en Wendy besefte dat dat precies was wat ze jaren had gedaan. 'Vrouwen kunnen op veel manieren een goed gevoel over zichzelf hebben,' ging haar moeder door. 'Ze hebben hun kinderen en hun huis. Mannen hebben maar een ding: hun baan. En als een vrouw die van hen afneemt, kun je niet verwachten dat die man blijft rondhangen.'
Was dit echt haar moeder die dit zei? vroeg Wendy zich vol afgrijzen af. Haar moeder zou toch zeker niet echt geloven wat ze daar zei. Maar plotseling besefte ze dat haar moeder en zij de laatste twintig jaar geen echt gesprek over seks of relaties hadden gehad. Haar moeder had nooit haar mening gegeven over mannen en vrouwen en de rol die ze zouden moeten spelen, dus had Wendy gewoon aangenomen dat haar moeder en zij er hetzelfde over dachten. Was het mogelijk dat alles wat ze had aangenomen over al haar relaties niet klopte?
'Waarom ben je zo gemeen, moeder?' vroeg ze.
'Ik zie al die leuke stelletjes in de stad,' zei haar moeder.
'Heel veel stelletjes van jouw leeftijd, met kinderen. De mannen maken carriere, de vrouwen werken. Maar ze hebben ook tijd om htm kinderen naar sportles te brengen...'
'Als je vindt dat mijn kinderen iets tekortkomen...' begon Wendy.
'O, ik weet wel dat ze alles hebben, Wendy,' zei haar moeder bits. 'Te veel zelfs. Maar daar gaat het niet om. Deze stelletjes lijken gelukkig.'
'Maar wie zijn ze? Wat doen ze? Zijn ze de directeur van een enorme filmmaatschappij?'
'Dat is niet echt belangrijk,' zei haar moeder nuffig.
'Het is wel belangrijk,' snauwde Wendy. 'Het is het enige wat belangrijk is. Het maakt al het verschil...'
'Dat betekent niet dat je geen normale relatie kunt hebben,' zei haar moeder.
'Ik had een normale relatie.'
'Met een man die je onderhoudt, bedoel ik,' zei haar moeder. 'Mannen hebben een ego. Dat gedoe als een vrouw de dienst uitmaakt... alles bepaalt... dat werkt niet echt in een huwelijk.'
Wendy zweeg even. 'Hoeveel mannen zijn er die succesvoller zijn dan ik?' vroeg ze, waardoor ze om een of andere bizarre reden onmiddellijk aan Selden Rose dacht.
'Misschien hoef je helemaal niet zo succesvol te zijn.'
Dit was zo onvoorstelbaar dat Wendy zichzelf niet vertrouwde om een antwoord te geven. Ze hing op.
Ze vond het vreselijk om ruzie met haar moeder te maken. Dat kwetste haar te veel. Het deed haar echt pijn. En al die jaren had ze zich kapot gewerkt, niet alleen om geld voor Shane en haar kinderen te verdienen, maar ook om voor haar moeder te kunnen zorgen als die oud was.
Wendy pakte haar koffiekop op en liep naar het raam. Ze had haar moeder sinds dat gesprek niet meer gesproken en dat zat haar dwars. Waarom raakte ze iedereen kwijt die dicht bij haar stond? Waarom werd ze gestraft?
Ze tuurde in de grijze schemering. Ze wilde alles wat haar moeder had gezegd als onzinnig afdoen, maar in plaats daarvan merkte ze dat ze over bepaalde niet-leuke en onvermij
delijke waarheden nadacht. Als ze een man had kunnen vinden die haar had ondersteund en haar had 'onderhouden' - wat een afschuwelijk woord, 'onderhouden' - zou ze daar dan voor hebben gekozen? Ze wist het niet, omdat de mogelijkheid geen optie had geleken... een pijnlijke waarheid waarvan ze nu besefte dat haar moeder die nooit zou begrijpen.
Iedereen zei altijd dat vrouwen keuzes hadden, maar dat was niet echt zo. Vrouwen hadden geen grabbelton met opties waarvan iedereen zei dat ze die hadden; een kriebelige realiteit die Wendy op de universiteit was gaan beseffen. In haar tweede jaar had ze besloten dat er in feite twee soorten vrouwen bestonden op de wereld: vrouwen voor wie mannen volledig vielen, op wie ze verliefd werden en met wie ze uiteindelijk zouden trouwen en die ze zouden onderhouden, en vrouwen die, om welke reden dan ook, niet veel hartstocht bij mannen opwekten... in elk geval niet het soort grote passie waardoor een man haar zou 'onderhouden'. Ze had onmiddellijk begrepen dat zij in de laatstgenoemde categorie viel en dat ze, als ze wilde dat een man een verplichting met haar zou aangaan, iets extra's moest bieden.