Lipstick Jungle (54 page)

En Wendy zag er zo mooi uit, dacht Nico. Haar ogen gleden naar het einde van de rij. Shane fronste en Selden, met zijn lange steile haar, keek trots. Toen keek Shane geirriteerd Seldens kant op. Nou, dat was dan jammer, dacht Nico. Shane begon zijn schoonheid te verliezen. Zijn gezicht was rood en een beetje opgezwollen, maar dat kon ook door een cosmetische ingreep komen, zoals een laserbehandeling. Er werd nog een keer luid geapplaudisseerd; Wendy stapte het podium af en liep door het gangpad naar haar plaats, ze stopte daarbij elke paar meter om iemand te zoenen of een hand te geven. Ze keek omhoog en ving Nico's blik. Nico zwaaide en stak haar beide duimen omhoog.
Er was wat rumoer in het gangpad en daar kwamen Victory en Lyne aangesneld terwijl ze met hun handen de sneeuw van hun hoofd veegden. Victory ging naast Nico zitten, haar wangen waren rood van de kou. 'Het sneeuwt eindelijk,' zei ze terwijl ze Nico een vlugge kus gaf. 'We moesten een halve straat lopen. Lyne kreeg bijna een hartaanval.' Ze keek langs Nico, Seymour en de kinderen naar Wendy en zwaaide naar haar. 'Moet je Wendy nou zien met haar twee mannen!' fluisterde ze luid tegen Nico.
'Ik weet het.' Nico knikte.
'Ik wist dat het ooit zover zou komen,' gromde Lyne. 'Eerst namen vrouwen de wereld over en nu hebben ze twee mannen. Je zou toch denken dat eentje wel genoeg zou zijn...'
Nico en Victory keken elkaar aan en lachten. Tedere vrouw weet dat je minstens twee mannen moet samenvoegen om een goeie te krijgen.' Victory kneep speels in Lynes hand terwijl de lichten dimden en het pikdonker werd in de zaal.
Had iedere vrouw dat nodig: twee mannen? dacht Nico in haar stoel. Het was zo interessant. Toen ze in de twintig waren, waren ze bang geweest dat ze nooit een man zouden vinden... en er waren nog steeds zo veel vrouwen van in de dertig die op zoek waren naar die ene vent. En nu had Wendy er twee! En ze was in de veertig. De leeftijd waarop, zo zei men, je had afgedaan, in ieder geval op seksueel gebied... nou, dat was duidelijk niet waar. Hard werk houdt je jong, houdt je levendig. Het was het geheim dat mannen allang kenden: Als je de anders sekse wilde aantrekken, hoefde je alleen maar succesvol en machtig te worden.
Het Parador logo verscheen op het scherm en iedereen
begon te klappen. De eerste scene was een feestje in New York vlak voor de oorlog en daaroverheen stond te lezen: 'Geproduceerd door Wendy Healy'. Vanaf de andere kant van de rij slaakte Selden een kreet van waardering en Nico knikte goedkeurend in zichzelf. Wat ze tegen Seymour had gezegd was waar: Nu Selden met Wendy was, zou hij nooit meer een bedreiging zijn. Niet alleen omdat Wendy dat niet zou toelaten, maar ook, zo vermoedde Nico, omdat hij het niet langer wilde. Nico had het vermoeden dat Selden net als de meeste mannen was: hij was ambitieus omdat hij dacht dat een man dat hoorde te zijn. En als Wendy eenmaal zijn baby had gekregen, zou hij zeker anders zijn. Hij zou verliefd worden op dat kindje en waarschijnlijk al zijn tijd ermee door willen brengen. Ze hoopte wel voor Wendy dat hij nog een tijdje zou blijven werken. Stel je voor dat ze twee mannen en vier kinderen moest onderhouden!
'Dit overkomt me nou altijd,' zei Kirby bitter terwijl hij zijn woonkamer in liep. 'Vrouwen vinden me leuk, zijn gek op me en dan, ik weet het niet. Er gebeurt iets en ze willen niet meer bij me zijn.'
Nico knikte naar ze hoopte meelevend en keek steels op haar horloge. Het was bijna halfelf. Ze was om tien uur bij het feestje weggegaan toen Seymour Katrina naar huis ging brengen en had tegen hem gezegd dat ze nog even langs kantoor zou gaan, waar ze met Victory en Wendy had afgesproken om bij elkaar te komen voor een prive-feestje. Seymour had geen argwaan, maar om daar helemaal zeker van te zijn moest ze de situatie met Kirby regelen en daarna echt naar haar kantoor gaan en Seymour met de telefoon op haar bureau bellen. Haar hart bonsde van de onrust. Nu ze hier eenmaal was en het einde onvermijdelijk, wilde ze het alleen maar zo snel mogelijk achter de rug hebben en weggaan.
'Het spijt me, Kirby,' zei ze. Dat klonk ontzettend slap, maar wat kon ze anders zeggen? Ze deed een paar stappen naar hem toe. Hij had een spijkerbroek aan en droeg geen shirt, alsof ze was komen binnenvallen terwijl hij zich net aan het omkleden was.
'Ik dacht dat het tussen ons anders was,' zei hij. Hij stond bij het raam met zijn rug naar haar toe, alsof hij haar niet aan kon kijken. Ze hoopte dat hij geen scene ging schoppen.
Ze slikte. 'Kirby, je wist dat ik getrouwd was.'
'Dus?' zei hij. Hij draaide zich om.
'Dus ik houd van mijn man, Kirby. Hij is geweldig. En ik wil hem niet kwetsen.'
Dit klonk als een ingestudeerd praatje en Kirby knikte alsof hij het allemaal al eens eerder had gehoord. Ze sloeg lichtelijk geirriteerd haar armen over elkaar. Het was waarschijnlijk beter geweest als ze helemaal niet was gekomen; ze had moeten doen wat een man zou hebben gedaan: gewoon niet meer bellen en wanneer Kirby haar belde, haar assistenten instrueren dat ze dan moesten zeggen dat ze 'buiten de deur' was. Maar dat leek haar zo'n rommelige en laffe oplossing.
'Dus je hebt mij gebruikt om daarachter te komen,' zei Kirby.
'O, Kirby.' Ze ging op het puntje van de bank zitten en staarde naar de muur. Ze kon hem ook amper aankijken. Ze voelde zich schuldig en het schuldgevoel zorgde ervoor dat ze zich ging ergeren. Ze kneep haar lippen op elkaar. Had ze Kirby gebruikt om achter haar ware gevoelens voor Seymour te komen? Dat was niet haar bedoeling geweest. Ze wist niet wat ze deed toen ze aan die affaire met Kirby begon, ze wist alleen dat ze het gevoel had dat er iets miste in haar leven. Zoals gewoonlijk was gebleken dat het missende onderdeel geen andere persoon was of iets wat iemand anders haar kon geven. Alles wat ze nu wist, was dat ieder stukje van haar was opgevuld en dat er geen ruimte voor Kirby meer over was.
Ze dwong zichzelf om hem aan te kijken. 'Als je het zo voelt, Kirby, dan spijt me dat. Zo heb ik het nooit bedoeld,' zei ze. 'Ik dacht dat we vrienden waren en gewoon lol hadden.' O god, dacht ze, nu klink ik echt net als een man.
'Lol?' zei hij.
'Kirby,' begon ze weer. 'Je bent geweldig en je bent nog jong. Je hebt je hele leven nog voor je. Je kan mij daar niet in gebruiken.' En nu klink ik als zijn moeder, dacht ze. 'Zo erg zal het nou ook weer niet zijn.'
'Ik begrijp het niet,' zei Kirby terwijl hij zich weer omdraaide naar het raam. 'Misschien mis ik iets. Weet je, deze stad is waardeloos.' En na een tijdje riep hij uit: 'He. Wist je dat het sneeuwt?'
Nou, dacht Nico terwijl ze haar handschoenen aantrok. Ik heb net iemand vijfduizend dollar betaald om geen seks met me te hebben.
Ze moest wel om die gedachte lachen, maar was tegelijkertijd ook een beetje verdrietig.
'Naar huis, mevrouw O'Neilly? vroeg Dimitri vanaf de bestuurdersstoel en hij keek haar aan via de achteruitkijkspiegel.
'Ik moet even terug naar kantoor,' zei ze en ze voegde daar na een tijdje aan toe: 'Het spijt me, Dimitri. Dit is een lange dag voor je. Ik denk dat jij ook wel graag naar huis wilt.'
'Ik ben graag in de stad,' zei Dimitri terwijl hij voorzichtig de auto de oprijlaan van Kirby's flat uitreed en Seventy-ninth Street op stuurde. 'En ik moet ook mijn geld verdienen. In deze stad kan je niet anders, toch?'
'Dat is waar,' zei Nico. Ze voelde zich weer schuldig. Ze keek door het getinte glas naar buiten. De sneeuw viel in kleine, glinsterende vlokjes naar beneden, als een diamantenregen. Maar het is nu voorbij, dacht ze bij zichzelf. Ze had er een einde aan gemaakt en ze zou het nooit meer doen. Dus in feite hoefde ze zich niet meer schuldig te voelen.
Wat een opluchting!
Ze hoefde nu alleen nog maar te hopen dat Seymour nooit zou ontdekken dat ze die cheque aan Kirby had uitgeschreven. Maar dat zou ook niet gebeuren. Het was een cheque van haar prive-rekening en Seymour zou het beneden zijn waardigheid vinden om zijn neus in haar zaken te steken. En met een kleine glimlach dacht ze terug aan het moment waarop ze Kirby de cheque overhandigde.
'Hoe komt het dat er nooit iemand van me houdt?' jammerde Kirby. Hij liep rondjes door zijn woonkamer en wreef met zijn handen over zijn blote borstkas. 'Ik ben achtentwintig. Ik wil trouwen en kinderen krijgen. Waar is mijn vrouw?'
'O, alsjeblieft zeg, Kirby,' had ze uiteindelijk gezegd terwijl ze opstond en haar tas pakte. 'Ik weet zeker dat er honderden jonge vrouwen zijn die heel graag verliefd op je worden. En als je wilt trouwen, moet je niet je tijd verspillen aan vrouwen die al getrouwd zijn.'
'Dus het is echt voorbij?' vroeg Kirby.
'Ja, Kirby. Ik ben bang van wel. En toen had ze een cheque uit haar portemonnee gepakt. Kirby had natuurlijk geprotesteerd. 'Dat hoef je niet te doen,' zei hij vasthoudend. 'Ik ben niet iets wat je afkunt betalen.'
'Doe niet zo raar, lieverd,' zei ze. 'Het is geen betaling. Het is een cadeautje.' En ondanks zijn protesten had hij de cheque toch aangenomen. En toen had hij ernaar gekeken en waren zijn ogen groter geworden op het moment dat hij het bedrag zag. Hij vouwde hem op en deed hem in zijn achterzak. 'Weet je zeker dat je niet... nog een keertje,' zei hij, gebarend met zijn hand. 'Om het af te leren?'
'Nee, dank je, Kirby,' zei ze. 'Ik denk niet dat dat een goed idee is.'
Toen was ze kordaat door de lange, smalle gang naar de lift gelopen met de gedachte dat dit de laatste keer was dat ze die tocht zou maken. Gelukkig.
Ze leunde met haar hoofd tegen de hoofdsteun. En nu... zal ik waarschijnlijk nooit meer goede seks hebben, dacht ze. Moest ze medelijden met zichzelf hebben? Waarschijnlijk. En misschien zou ze dat ook hebben, ooit. Maar nu vond ze het niet zo erg. Seks... Wat kon het haar schelen?! dacht ze ongeduldig. Niks. Ze was geen man die zijn pik achterna liep... Ze was een vrouw, en ze was vrij... Haar telefoon piepte.
'bij wendy, ben jij op kantoor?' sms'te Victory.
Nico glimlachte, 'over 2 min.' sms'te ze terug.
'hebben champagne, zie je over 20 min.'
Wendy's film was een groot succes, zei men. Het was onbetwistbaar. Je kon het altijd merken aan de reactie van het publiek en het premierepubliek in New York was het meest blase van de wereld. Maar ze hadden geklapt en gejuicht aan het eind, de hele aftiteling lang. En op het feestje erna in het Ma- ritime Hotel was iedereen in een goed humeur, alsof ze echt blij waren om daar te zijn. En dat was nog een teken dat de film een groot succes zou worden. Als het een flop zou worden, ging men tien minuten naar het feestje en verdween daarna, zei Wendy. Dat had ze ook vaak genoeg meegemaakt.
Ze zaten met hun drieen in Nico's kantoor, licht in hun hoofd door Wendy's grote succes. 'Het gaat er gewoon om dat je in het spel blijft,' zei Victory. 'Ze willen je er altijd uitduwen als ze de kans krijgen.' Ze gaf de fles Dom Perignon aan Nico, die de champagne in drie kristallen glazen schonk. Alleen het beste was goed genoeg voor de president-directeuren van Splatch-Verner, dacht ze grimmig. 'Ze proberen het, maar het lukt hen niet,' zei ze.
'Daar hebben jullie helemaal gelijk in,' zei Wendy, die haar glas hief.
'En Selden deed het zo goed! Geweldig hoe hij vlak bij je bleef staan, drankjes voor je haalde, en je met iedereen liet praten zonder zich daar onzeker over te voelen en zich erin te moeten mengen,' zei Victory. Ze liep naar een glazen deur en schoof hem open. 'Nico,' riep ze ademloos uit. 'Je balkon!'
'Ik weet het,' zei Nico. Ze schaamde zich een beetje voor dat balkon... ze schaamde zich eigenlijk voor haar hele kantoor. Het was enorm, met een ingebouwde bar langs een muur, een nalatenschap van Mike die ze had laten staan. En het had een balkon. Een klein stukje paradijs op de tweeendertigste verdieping dat uitkeek op Central Park, de elegante gebouwen van Fifth Avenue en de puntige gebouwen die als een indrukwekkend woud uit het midden van de stad oprezen. Het gebouw van Splatch-Verner had acht kantoren met een balkon en zij was de enige vrouw die er eentje had.
Victory stapte naar buiten, gevolgd door Wendy. Nico bleef in de deuropening staan en toen ze haar vriendinnen daar zo zag in een wazige aureool van sneeuw, realiseerde ze zich dat ze gelukkig was. Het geluk vloog als een opgetogen vogeltje door haar heen. Het bereikte haar keel en bevrijdde zich in een zucht van verbazing.
Wendy hief haar glas. 'Op ons,' zei ze en terwijl ze naar de wolkenkrabbers van de stad keek voegde ze eraan toe: 'Je weet wat ze zeggen. Het is een jungle daarbuiten.'
'Nee, meiden,' zei Nico en ze opende haar armen alsof ze de hele stad in haar omhelzing wilde omsluiten. 'Een Lipstick Jungle.'