Lipstick Jungle (31 page)

'Het is allemaal reuzespannend, he?' zei hij tegen Victory terwijl hij naar haar keek alsof hij het vooruitzicht zaken met haar te doen seksueel opwindend vond, en Victory verbaasde zich nogmaals over hoe anders Europese zakenmannen waren dan Amerikaanse. Pierre Berteuil was het soort man dat in zijn jeugd 'verpletterend aantrekkelijk' zou zijn genoemd; met zijn vijftig jaar was hij nog duidelijk een man die eraan was gewend door vrouwen aantrekkelijk te worden gevonden en het niet kon helpen dat hij iedere vrouw die hij ontmoette, probeerde te verleiden.
'Geniet je van de sneeuw?' vroeg Pierre.
'O, die ben ik helemaal zat,' zei Victory oprecht, terwijl het tot haar doordrong dat haar stem vergeleken bij Pierres romige accent vreselijk blikkerig en schraperig klonk. Als ze naar Parijs verhuisde, dacht ze, moest ze beter leren spreken.
Maar het leek Pierre niet op te vallen. 'Ik ben dol op sneeuw,' zei Pierre gepassioneerd. 'Dan denk ik aan skien. Je weet toch dat de Fransen gek zijn op skien? Ken je Megeve? Mijn familie heeft er een prachtig chalet. Als we in Frankrijk zijn, gaan we er elk weekend naartoe. Het is heel groot,' legde hij uit terwijl hij zijn handen uit elkaar hield om daar de nadruk op te leggen. 'Meerdere vleugels, zodat we elkaar niet in de haren vliegen, snap je?' Hij legde zijn hand op zijn hart en keek naar het plafond. 'O, maar het is er zo prachtig. Als je weer naar Parijs komt, neem ik je een weekendje mee.'
Victory glimlachte en negeerde de seksuele toespeling achter zijn opmerking. Pierre was charmant op een manier die alleen werkt bij Franse mannen - hij gaf elke vrouw het idee dat ze seksueel aantrekkelijk was en dat hij als hij daar de kans toe zou krijgen met haar naar bed zou gaan - en toch lukte het hem dat zo over te brengen dat het complimenteus voelde en niet ranzig. Maar dat was niet zijn grootste aantrekkingskracht, dacht Victory. Wat haar het meeste in hem aantrok, was dat hij op het punt stond haar rijk te maken.
'Je nodigt haar toch niet uit in dat tochtige, oude chalet in Megeve, he?' fluisterde Muffie Williams, die achter hen kwam lopen. 'Het is daar vreselijk. Er is niet eens verwarming.'
'Dat is gezond,' wierp Pierre tegen. Victory zag lichte irritatie in zijn blik terwijl hij vooroverboog om Muffie op beide wangen te kussen. 'Het is er 's avonds heel gezellig. Als je... hoe zegje dat... tegen elkaar aan kruipt?' zei Pierre venijnig.
Muffie keek van Pierre naar Victory en kneep haar oogleden samen. 'Zullen we dan maar tegen elkaar aan naar die bijeenkomst kruipen?'
Ze liepen de vergaderzaal binnen. De in het plafond ingebouwde verlichting straalde een gedempte groene glans uit. Midden in de kamer stond een lange, rechthoekige tafel van dik groen glas; op het blad stonden steeds met regelmatige tussenruimtes in figuur gesnoeide groene struikjes in zwarte plantenbakken. Op een bijzettafeltje stond een zilveren ijsemmer met een fles Dom Perignon. Dat was niet ongebruikelijk, Pierre begon elke bijeenkomst met un verre du champagne, en Victory vroeg zich af hoe het hem lukte de hele dag nuchter te blijven.
Maar misschien lukte hem dat wel niet.
Er kwamen nog twee mensen de vergaderzaal binnenlopen: de chef publiciteit en de chef verkoop en distributie. Ze werden gevolgd door een jonge vrouw, in het zwart gekleed, die de champagne inschonk en de glazen op een zilveren dienblad liet rondgaan. Pierre bracht een toast uit en toen flitste een beeldscherm, dat op de een of andere manier onzichtbaar in de muur was verwerkt, tot leven, waarop een vrouw te zien was in een van Victory's ontwerpen uit haar voorjaarscollectie. Victory snakte naar adem en zette haar glas champagne neer. O nee, dacht ze. Dat was fout, helemaal fout. Die vrouw was te mager en te hooghartig en te jong en te Frans. Er stond een kop boven: 'Victory Ford: Begeer Het', en die leek ook helemaal fout.
Ze voelde heel even een soort kinderlijke woede door zich heen gaan en ze wilde opstaan en de kamer uitlopen, zoals ze dat gefrustreerd had gedaan toen ze net in de mode begon. Maar ze had het sindsdien heel ver geschopt en dit was een belangrijke deal. Een heel, heel belangrijke deal, en er stonden miljoenen dollars op het spel.
Ze bleef zitten en staarde naar het beeld.
'Mooi he?' zei Pierre.
Verdomme, dacht ze. Waarom kon alles nou niet gewoon een keer goed gaan? Maar dat zou te gemakkelijk zijn. Die afbeelding was toch alleen maar een proefmodel van hoe een mogelijke advertentie eruit zou gaan zien. Maar Victory werd erdoor herinnerd aan het feit dat als ze haar een aanbod deden en ze nam het aan, ze met allerlei mensen zou werken die haar imago heel anders zagen dan zij. En dat ze moest openstaan voor dit soort suggesties.
Ze nam een slokje champagne. De truc was nu om Pierre te laten denken dat ze enthousiast was, terwijl ze ondertussen zou proberen om hem te sturen in de richting die ze wilde dat hij op ging. 'Heel interessant ja,' zei ze. 'Mooi...'
Ze haatte zichzelf even omdat ze loog. Maar toen zag ze de ringen aan Muffies vingers. Muffie Williams staarde met haar vingers losjes om de steel van haar champagneglas naar de afbeelding, en in dat groene gedimde licht schitterden de ringen als sterren. Zulke ringen kun jij ook hebben, zei een stemmetje in haar hoofd. Zulke ringen en nog veel meer. Je zou rijk kunnen zijn...
En toen hoorde ze zichzelf, deze keer enthousiaster, zeggen: 'Ja, mooi Pierre, ik vind het mooi. Heel mooi.'
Anderhalf uur later staarde Victory in de glinsterende diepte van een zeldzame zeskaraats, druppelvormige blauwe diamant. eigendom van een heer stond er op het kaartje. 'Geschatte waarde: 1.200.000 tot 1.500.000 dollar.'
We was die heer, vroeg ze zich af, en waarom verkocht hij zijn diamant? Hoe was hij er ooit aan gekomen? Ze zag een nurkse, oude vrijgezel voor zich die nooit was getrouwd en geld nodig had. Misschien had hij die diamant jaren bewaard, hem gebruikt om vrouwen mee in bed te lokken. 'Kom eens bij me langs,' stelde ze zich voor dat hij zei, 'ik wil je iets laten zien.' En dan zou hij de diamant uit de kluis halen en dan zouden de vrouwen met hem in bed duiken, in de veronderstelling dat als ze het slim speelden, hij hun op een dag die diamant zou geven.
Jezus, wat was ze cynisch! vond ze terwijl ze met haar hand over haar voorhoofd wreef. Er zat vast een veel romantischer verhaal achter... die man had de diamant aan zijn vrouw gegeven, die was plotseling overleden en hij had hem in haar nagedachtenis zo lang mogelijk gehouden. Ze probeerde door te lopen, maar de diamant leek een mysterieuze aantrekkingskracht op haar te hebben en ze kon niet weg. Hij was bleek blauwgroen van kleur - blauw ijs, vond ze - en stond op een neon houder die deed denken aan het glanzend groene interieur van de vergaderzaal bij b et c.
Wie kon zich zo'n diamant veroorloven? Mensen zoals Lyne Bennett... en filmsterren. Maar waarom zou zij die diamant niet kunnen hebben? dacht ze ineens. Ik wil die diamant, dacht ze, en op een dag zal ik hem hebben.
Ze werd echt gek. Zelfs al kon ze zich een miljoen dollar voor een diamant veroorloven, zou ze die dan uitgeven?
Nee. Het voelde misselijkmakend frivool. Maar het was gemakkelijk dat soort gedrag te bekritiseren als je zelf nooit het geld of de gelegenheid had eraan toe te geven. Ze zou er misschien anders over denken als ze die deal sloot en ineens miljoenen dollars had. Zou dat haar veranderen? Wat voor soort vrouw zou ze worden?
Het was heet in de bezichtigingsruimte op de zesde verdieping van Sotheby's en ze trok haar jas uit. Nico was laat, dat was ze nooit. Nico was een tijdfreak: ze hield zich altijd exact aan haar schema omdat dat de enige manier was waarop ze alles gedaan kon krijgen. Victory rukte zichzelf van de diamant los en liep naar de volgende vitrine, waarin verschillende cocktailringen lagen van het soort dat Muffie Williams zou dragen.
'Zoekt u iets speciaals, mevrouw Ford?' vroeg een vrouw, die naar haar toe kwam lopen. Ze droeg een grijze hemdjurk over een bruin-wit gestreepte blouse. Op een klein kaartje stond: mevrouw smith.
'Ik kijk alleen even, dank u,' zei Victory.
'We hebben bij deze verkoop een paar prachtige stukken,' zei mevrouw Smith, waarop Victory dacht dat 'verkoop' een beetje goedkoop klonk. 'Als u iets wilt passen, help ik u graag.'
Victory knikte. Het was behoorlijk vleiend om te worden herkend door de medewerkers van Sotheby's, en vooral om te worden behandeld alsof het volkomen normaal was dat ze daar stond en zich kon veroorloven iets voor zichzelf te kopen. Zelfs als ze niets kocht. Nico had gelijk. Het was enorm bevredigend te weten dat je een succesvolle vrouw was en dat je je eigen sieraden kon kopen. Je had hard gewerkt en nu verdiende je het jezelf te verwennen...
En toen voelde ze zich ineens weer helemaal opgewonden.
Waarom maakte ze zich eigenlijk zorgen? dacht ze terwijl ze naar een 12-millimeter-streng echte parels van perfect gelijke proportie ter waarde van 25.000 dollar keek. Ze zou moeten staan stuiteren van geluk. Zelfs Muffie Wlliams had gezegd dat de bijeenkomst geweldig was verlopen en Pierre Berteuil had haar erna de hand geschud, haar op beide wangen gekust en gezegd: 'Dan gaan we nu naar de advocaten,
he? Dan laten we die het vuile werk opknappen en houden wij schone handen.' Wat maar een ding kon betekenen: Pierres advocaten en die van haar zouden nu proberen er een deal uit te hameren. En zij zou gek zijn als ze daar niet op inging. Naast de miljoenen dollars die ze zouden moeten betalen voor haar naam en bedrijf boden ze haar van alles aan wat ze zich zelf niet zou kunnen veroorloven, zoals een advertentiebudget van meer dan een miljoen per jaar. 'De industrie neemt je veel serieuzer als je adverteert, toch?' had Pierre gezegd. 'Jammer maar helaas. We moeten het spel meespelen.'
'Dat is het enige wat we hier heel goed kunnen,' had Muffie gefluisterd. 'We weten hoe we het spel zo moeten spelen dat we het winnen.'
'Je wordt het nieuwe liefje van de mode, liefje,' had Pierre gezegd terwijl hij zijn glas champagne in de lucht stak. En zij had zichzelf toegestaan op die luchtbel van verbijsterende mogelijkheden mee te zweven. Ze zou naar Parijs moeten verhuizen, omdat ze daar de meeste zakelijke contacten had, en ze zou de komende twee jaar nauw samenwerken met Pierre. Maar ze zou haar appartement in New York aanhouden en hier ongeveer een week per maand doorbrengen, en wie had er ooit kunnen denken dat haar leven zo geweldig zou worden?
Parijs! Het was daar net zo spannend als in New York, maar dan mooier... dat zei iedereen tenminste. Toen ze er een week geleden was, had ze gelogeerd in een suite in het Plaza Athenee, in een kamer met een balkonnetje met uitzicht op de Eiffeltoren. Ze had door de Tuilerieen gelopen, de tulpen bewonderd, stokbrood met ham gegeten en was de rivier overgestoken naar de Linkeroever, waar ze in een cafe koffie had gedronken. Het was allemaal nogal clichematig en het was, verdrietig, tot haar doorgedrongen dat ze op een punt in haar leven stond waarop uitzicht op de Eiffeltoren niet meer genoeg voor haar was. Maar toen waren er al die andere uren geweest dat ze in een taxi door de stad had gereden, slecht Frans had gesproken en op haar hoge hakken en in haar nieuwe, loszittende jongensbroek vol lovertjes over de stoep had gerend en maar bleef denken: ik ga in Parijs wonen! En ik word rijk!
Er zat haar maar een ding dwars: dat imago dat ze vandaag op die bijeenkomst hadden gepresenteerd. Maar dat kon ze veranderen. Natuurlijk was het nog niet perfect. Dat ze twijfels had, hoorde bij het zakelijke proces, net zoals het een essentieel onderdeel van het creatieve proces was. Het belangrijkste was dat ze een beslissing moest nemen en ervoor moest gaan. Beslissingen konden worden gewijzigd. Besluiteloosheid niet...
tienkaraats ring met gele saffier, gezet in platina met tweekaraats gecertifieerde diamanten. geschatte waarde 30.000 tot 35.000 dollar, stond er op het kaartje.
'Pardon,' zei Victory tegen mevrouw Smith. 'Mag ik deze even passen?'
'Natuurlijk,' zei mevrouw Smith. Ze maakte de vitrine open en haalde de ring eruit, die ze op een klein bordje van zwarte suede legde.
Victory deed hem om haar vinger. De steen was zo groot dat het wel een walnoot leek.
Haar telefoon ging. 'Wat ben je aan het doen?' teemde Lyne.
'Ik ben sieraden aan het kopen bij Sotheby's,' zei ze, en ze genoot van de woorden.
'Dan heb je zeker op de stippellijn getekend,' zei hij, zijn opmerking afsluitend met gegrinnik.
Victory verstijfde. 'Nog niet helemaal,' zei ze stijfjes terwijl ze een pluisje van haar truitje plukte. 'Maar ze zijn de contracten aan het opstellen. Ze worden naar de advocaten gestuurd.'
'Dan heb ik nog tijd om je te redden.'
'Nee, dat heb je niet,' zei Victory, die zich afvroeg waarom ze maar met die man bleef afspreken. Hij was soms zo gruwelijk irritant, maar ze kon hem niet loslaten... nog niet in elk geval. 'Zodra ik het contract krijg, ga ik tekenen.'
'Precies. "Zodra",' zei Lyne. 'Meid, hoe vaak moet ik het nog zeggen? Je moet nooit zakendoen met Fransozen. Ik garandeer je dat ze het anders aanpakken dan wij.'
'Lyne,' verzuchtte ze, 'je bent gewoon jaloers!'
Lyne barstte in lachen uit. 'O ja? Waarop dan?'
Dat was een goede vraag, dacht ze. Wat moest ze nu zeggen? Dat Lyne jaloers was op Pierre? Dat zou raar klinken:
mannen in New York konden zich niet voorstellen dat ze jaloers op iemand waren, laat staan op mannen zoals Pierre Berteuil, die Lyne bestempelde als 'protserig' om het eenvoudige feit dat de Fransman aantrekkelijker was. En ze kon ook niet zeggen dat Lyne jaloers was omdat ze zo'n geweldige deal ging sluiten... dat deed Lyne zelf aan de lopende band. 'Ik wil het er niet over hebben. Niet weer,' zei ze achteloos.
'Waarom niet?' vroeg Lyne uitdagend. 'Omdat je weet dat ik gelijk heb?'
'Omdat ik niet wil bewijzen dat ik gelijk heb... alweer,' zei ze.
Stilte. Lyne leek haar woorden te overwegen. 'Ik vind het leuk als je bewijst dat je gelijk hebt. Maar ik denk niet dat dat je zal lukken als het Fransozen aangaat!' Toen kreeg hij nog een telefoontje en hing op, nadat hij haar beloofd had over een paar minuten terug te bellen. Ze zuchtte en hoopte maar dat hij dat niet zou doen. Lyne hield dat uren vol... haar steeds terugbellen tussen zijn belangrijkere zakelijke gesprekken door, alsof zij niets beters te doen had dan zitten wachten tot hij zou terugbellen...
Ze gaf de ring terug aan mevrouw Smith, liep verder en bekeek een paar antieke, diamanten oorbellen. Lyne was irritant, maar htm gesprek herinnerde haar eraan hoe ironisch en bevredigend het was geweest om dat eerste telefoontje van Muffie Wlliams te krijgen, kort na een discussie met Lyne over geld verdienen. Die had plaatsgevonden in zijn appartement, een paar dagen na haar modeshow en de goede kritieken. Ze was in een brutale stemming, alsof ze alles kon bereiken waarvan ze ooit had gedroomd, maar toen ze Lynes enorme appartement was binnengekomen, had ze ineens tegenzin gevoeld. Elke kamer in Lynes appartement schreeuwde geld en smaak uit, was een tentoonstelling van een binnenhuisarchitect en ging niet alleen over meubels, kleden of gordijnen, maar ook over een eindeloze hoeveelheid snuisterijen en objets cl'art, overal perfect op zijn plaats, afgestoft, gepolijst en gepoetst, zodat een bezoeker alleen maar kon denken aan hoeveel dat allemaal gekost moest hebben en hoe lang het zou hebben geduurd om het te verzamelen en precies goed te krijgen. Zelfs Nico's huis kwam niet in de buurt van dit niveau van detail. Dit kon je alleen bereiken met miljoenen en miljoenen dollars. En het drong ineens tot haar door dat hoe succesvol ze ook zou worden, ze waarschijnlijk nooit zo veel geld zou hebben als Lyne... en dat was niet eerlijk. Ze kende genoeg vrouwen die succesvol waren, die 'echt' geld verdienden, maar geen van hen was zo rijk als Lyne Bennett of George Paxton. Waarom waren het altijd de mannen en nooit de vrouwen? En toen ze achter Lyne aan de filmkamer in was gelopen, had ze plotseling gevraagd: 'Hoe verdien je precies een miljard dollar, Lyne?'