Lipstick Jungle (32 page)

Lyne nam die vraag natuurlijk niet serieus. Hij pakte de telefoon, snauwde tegen de butler dat die twee glazen wodkatonic moest komen brengen en ging toen op een lange, halfronde beige zijden bank zitten die overduidelijk op maat was gemaakt. De filmkamer was Lynes favoriete kamer in huis; hij lag op de bovenste verdieping en keek uit over Central Park, met in het oosten een sliertje rivier. De kamer had een modern Aziatische fusionsfeer, met bruinrode gordijnen met een smaakvol biesje, zijden kussens en paarden en strijders uit de Tang-dynastie op een plank aan een van de muren. Deuren leidden naar een gigantisch terras, waar in perfecte vormen gesnoeide sierstruikjes in enorme terracottapotten stonden en nog meer Aziatisch beeldhouwwerk.
'Serieus, Lyne,' drong ze aan terwijl ze over het park uitkeek. De boomtakken waren kaal en ze zag de reflecterende vijver, waar kinderen op mooie dagen met radiografisch gestuurde zeilbootjes raceten. 'Ik wil echt graag weten hoe je dat doet.'
'Hoe ik het heb gedaan, of hoe mensen in het algemeen het doen?' vroeg hij.
'In het algemeen,' zei ze.
'Dat is eenvoudig. Dat kan niet.'
'Dat kan niet?' Ze keek hem met half samengeknepen oogleden aan. 'Wat kan niet? Vertel!' De butler kwam de drankjes brengen op een dienblaadje met rode chinalak... het dienblaadje dat van Lyne in deze kamer moest worden gebruikt... alleen in deze kamer.
'Het doen,' zei hij terwijl hij zijn glas oppakte en een grote slok van zijn drankje nam.
'Waarom?'
'Omdat, Vic,' zei hij pompeus terwijl hij zijn ene been over zijn andere sloeg en tegen een knopje aan de zijkant van een bijzettafeltje trapte, waardoor de hele ruimte ineens werd gevuld met muziek. 'Het is een soort club. De Miljardairsclub. Je werkt jaren en jaren en jaren en op een bepaald moment besluiten de andere miljardairs dat je lid mag worden.'
Victory dacht even fronsend over zijn woorden na. 'Waarom besluiten ze dan niet om mij lid te maken?'
'Zo gaat het niet,' zei Lyne glimlachend. 'Het is een besloten club. Geen vrouwen en geen etnische minderheden. Dat vind je misschien niet leuk, maar zo is het.'
'Is dat niet verboden?'
'Hoezo?' vroeg Lyne nonchalant, veilig in zijn positie. 'Het is geen officiele organisatie. De regering kan niet bepalen wie je als vrienden kiest.' Hij haalde laatdunkend zijn schouders op. 'Voor die mannen zijn vrouwen mensen met wie je neukt, geen mensen met wie je zakendoet.'
'Wat walgelijk.'
'Ja?' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. 'Maar zo gaat het wel. Wanneer begrijpen vrouwen nu eens dat je niets kunt veranderen aan de manier waarop mannen denken?' Hij stond op en liet de ijsklontjes in zijn glas rinkelen. 'En nu we het daar toch over hebben...' zei hij suggestief.
Ze lachte kort. Als hij dacht dat hij haar na dat toespraakje in bed kon krijgen, had hij het mis. Ze stond op, liep naar de telefoon en vroeg de butler om nog een rondje wodka-tonic.
'Maar serieus, Lyne. Als ik een miljard dollar zou willen verdienen, hoe zou ik dat dan doen?'
'Waarom zou je een miljard dollar willen verdienen?' vroeg Lyne, die geamuseerd zijn wenkbrauwen optrok.
'Waarom zou iemand dat willen? Waarom zou jij dat willen?' vroeg Victory.
'Omdat het er is,' zei hij gepassioneerd. 'Als je een man bent, is dat het ultieme wat je in je leven kunt bereiken. Het is net zoiets als president of koning zijn. Behalve dan dat je er niet voor uit een bepaalde familie hoeft te komen en niet hoeft te worden gekozen. En je hoeft er geen stel losers van te overtuigen dat ze je zo aardig vinden dat ze op je gaan stemmen.'
Victory schoot in de lach. 'Maar dat doe je wel, Lyne, dat zei je net zelf. Je zei dat je alleen maar miljardair kunt worden door bij de club gevraagd te worden.'
'Je hebt gelijk,' zei hij. 'Maar dan hebben we het over een man of tien. Als het je niet lukt tien mensen achter je te krijgen, ben je een loser.' Hij was even stil. 'Kunnen we nu naar bed?'
'Zo meteen,' zei ze, en ze bestudeerde zijn gezicht. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om Lyne Bennett te zijn. Om zo zeker te zijn van je plaats in de wereld, het gevoel te hebben dat je het recht had alles te nemen wat je maar wilde... dat je het recht had te denken wat je maar wilde, in een wereld te leven waarin niemand ooit grenzen stelde aan je gedrag en aan hoeveel geld je mocht verdienen...
'Lieverd,' zei ze terwijl ze langs hem heen liep en opzettelijk op de ottomane van kastanjebruine zijde ging zitten, 'en als ik nou... geen miljard... het zou me toch nooit lukken tot jouw clubje te worden toegelaten. Maar stel nou dat ik een paar miljoen wilde verdienen...'
'Hoeveel heb je?' vroeg Lyne, die de discussie serieus begon te nemen. Je kon Lyne altijd afleiden door over zaken te beginnen, wat Victory soms gebruikte om hem uit een rot- humeur te trekken. Maar deze keer wilde ze de informatie echt.
'Ik zeg niet dat het niet kan,' zei hij, 'maar het is net Monopoly, echt, en dat lijken vrouwen maar nooit te begrijpen. Het is een spel. Je hebt bezit nodig dat anderen willen... en dan heb ik het niet over een goedkoop straatje. Je hebt de dure straten nodig... En die heb ik, begrijp je? Ik heb de duurste straten in de cosmeticawereld.'
'Maar Belon Cosmetics is niet bepaald van jou, Lyne,' wees ze hem terecht. 'Toch?'
'Dat is een kwestie van semantiek,' zei hij. 'Praktisch gezien is het wel van mij. Niet het hele ding, maar wel een groot deel ervan. 30 procent. En dat is een doorslaggevend aandeel.'
'Maar toen je aan het spel begon, had je de duurste straten nog niet,' zei Victory glimlachend. 'Dat heb je zelf gezegd: je bent met niets begonnen. Dus je moet ooit zo'n klein straatje hebben gehad.'
'Dat is ook zo,' zei hij knikkend. 'Ik ben jaren geleden begonnen met een distributiebedrijf, toen ik net van de universiteit in Boston kwam. Ik distribueerde een kleine cosmeticalijn die door een oud vrouwtje in haar keuken werd gemaakt. Dat oude vrouwtje was natuurlijk Nana Remmberger en dat gezichtspoeder werd Remchild Cosmetica...'
Victory knikte gretig. 'Maar begrijp je het dan niet, Lyne? Ik heb de duurste straat al... mijn bedrijf, Victory Ford Couture...'
'Ik wil je niet beledigen, maar dat stelt niets voor, Vic,' zei hij. 'Modebedrijven zoals dat van jou opereren met niets en kunnen zomaar op de fles gaan.'
'Maar ik doe al meer dan twintig jaar zaken.'
'Is dat zo?' zei hij. 'Hoeveel winst maak je? Een- of tweehonderdduizend per jaar?'
'Vorig jaar twee miljoen.'
Hij keek haar met hernieuwde interesse aan. 'Dat is genoeg om investeerders te laten happen. Om iemand als ik in je te laten investeren zodat je meer productie kunt draaien en meer kleding kunt verkopen.' Hij dronk zijn glas leeg en zette het op het bijzettafeltje alsof ze nu toch echt naar bed gingen. 'Het eerste wat ik natuurlijk zou doen, zoals iedere goede zakenman zou doen, is de best mogelijke deal voor mezelf en de slechtste voor jou sluiten. Met andere woorden: ik zou proberen je onderuit te halen,' zei hij terwijl hij zijn arm om haar schouder sloeg om haar de kamer uit te leiden. 'Ik zou in essentie proberen je je naam en je macht af te nemen. En dat zou ik niet doen omdat je een vrouw bent. Ik zou met elke man mij zo'n aanbod deed, hetzelfde doen.'
Victory keek naar hem op en zuchtte. En dat was nou precies, dacht ze, waarom zij nooit zaken met hem zou willen doen.
Ze wurmde zich uit zijn greep los en bleef bij de lift staan, tegenover de trap die naar Lynes slaapkamersuite leidde. 'Maar ik neem aan dat niet iedereen zo meedogenloos is als jij, Lyne,' zei ze plagerig. 'Er moet een manier zijn om investeerders mee te krijgen zonder mijn zeggenschap op te geven.'
'Natuurlijk,' zei hij. 'Als je mensen kunt laten denken dat je bedrijf op het punt staat een enorme vlucht te nemen - als je hen ervan kunt overtuigen dat investeren in jou een gelegenheid is om geld te verdienen zonder veel risico te lopen - dan houd jij de touwtjes in handen.'
'Dank je, lieverd,' zei ze, en ze drukte op het liftknopje.
'Blijf je niet logeren?' vroeg hij.
Victory glimlachte, en ze schudde haar hoofd terwijl ze zich bedacht dat dit zijn enige concessie aan tact was: hij noemde blijven slapen 'logeren', alsof ze kinderen waren. 'Laat ik het niet doen,' zei ze verontschuldigend. 'Ik vlieg morgenochtend vroeg naar Dallas.'
'Dan neem je mijn vliegtuig,' zei hij opdringerig. 'Niemand gebruikt het morgen. Dan ben je er ook sneller. Het scheelt minstens twee uur...'
Het aanbod was aanlokkelijk, maar ze wilde er geen gewoonte van maken Lyne te gebruiken vanwege zijn vliegtuig. .. of iets anders.
'Sorry,' zei ze hoofdschuddend. 'Ik ga liever op eigen kracht.'
Lyne zag er gekwetst uit - hij was waarschijnlijk meer gekwetst dat ze zijn vliegtuig niet wilde gebruiken dan dat ze niet met hem naar bed wilde - en hij zei onderkoeld: 'Wat je wilt.'
Hij draaide zich om alsof ze een medewerker was die hij net had weggestuurd en liep zonder afscheid te nemen naar de trap. Ze moest zichzelf uitlaten.
De volgende ochtend, toen het vliegtuig naar Dallas twee uur op de startbaan stond vanwege een probleem met de luchtverkeersleiding, wenste ze even dat ze Lynes aanbod voor seks en zijn prive-vliegtuig wel had aangenomen. Het had haar leven zoveel gemakkelijker gemaakt. Waarom zou ze twee uur zonder eten en drinken op een startbaan gaan staan, haar lot in handen leggen van de slechte organisatie van anderen, als dat helemaal niet hoefde? Maar Lynes aanbod had haar leven alleen op korte termijn eenvoudiger gemaakt, hielp ze zichzelf streng herinneren. Ze wist hoe eenvoudig je aan Lynes levensstijl wende en hoe makkelijk je je mee het slepen door het gevoel dat je speciaal was en niet anders meer zou kunnen leven. En dat was een hellend vlak. Niet alleen doordat die levensstijl je zomaar weer kon worden afgenomen, maar ook vanwege de dingen die je ontdekte dat je deed om zo te kunnen blijven leven: zoals je man in plaats van je werk tot je eerste prioriteit maken.
Dat was natuurlijk wat Lyne zo leuk aan haar vond: het feit dat ze weigerde hem voor haar werk te plaatsen. Ze was er weer van overtuigd geweest, die avond waarop ze zijn vliegtuig had afgewezen, dat ze niets meer van hem zou horen, maar Lyne was net een klit. Hij leek zich nooit iets te herinneren van de onaangename momenten tussen hen... of die raakten hem gewoon niet. Hoe dan ook, hij had twee dagen later gebeld alsof er niets aan de hand was en nodigde haar uit voor een weekend in zijn huis op de Bahama's. Ze was inderdaad uitgeput en bedacht dat het heerlijk zou zijn er een paar dagen tussenuit te gaan, dus besloot ze in te gaan op zijn aanbod voor een ontspannen weekend...
Ha! 'Ontspannen weekend' was het grootste overstatement van het jaar, wist ze nu, terwijl ze naar mevrouw Smith gebaarde om haar een stel diamanten oorbellen te laten zien. Lynes huis op het exclusieve Harbour Island was natuurlijk prachtig, met zijn, zoals Lyne het bot uitdrukte: 'bedienden die je van alle gemakken voorzien.' Susan Arrow en haar echtgenoot, Walter, waren er ook, en het viertal was op vrijdagmiddag om vijf uur in Lynes terreinwagen gestapt voor een ritje naar vliegveld Teterboro om op Lynes Lear Jet naar de Bahama's te stappen. Toen Victory in de auto was gestapt, was ze geschokt te ontdekken dat Lynes assistent, Ellen, ook meeging. Toen had er een belletje moeten gaan rinkelen. Het feit dat Lyne weigerde Ellen twee dagen vrij te geven omdat hij zelf niets voor het weekend wilde regelen, was geen goed teken.
'Als je voor mij werkt, moet je vierentwintig uur per dag beschikbaar zijn, he Ellen?' zei Lyne in de auto op weg naar het vliegveld.
'Inderdaad Lyne, we zijn altijd aan het werk,' zei Ellen vriendelijk.
Lyne glimlachte, en hij zag eruit als een trotse vader. 'Wat zeg ik altijd over je, Ellen?'
Ellens blik kruiste die van Victory. 'Dat ik net een echtgenote ben, maar dan beter.'
'Inderdaad,' riep hij uit. 'En wil je weten waarom?' vroeg hij aan Victory. 'Omdat zij nooit alimentatie kan eisen.'
Ellen keek Victory aan.
'Ik zeg altijd tegen Ellen dat ik haar goed moet behandelen omdat haar kereltje me anders in elkaar slaat,' zei Lyne, die aan Victory's hand friemelde om zeker te weten dat ze oplette. 'Hij is politieagent.'
'Hij zou je gewoon laten arresteren,' corrigeerde Ellen hem. 'En hij heet Bill. Lyne vergeet altijd hoe hij heet,' zei ze tegen Victory. Victory knikte met een alwetende blik. In de paar maanden dat Lyne en zij nu met elkaar gingen, had zich een vriendschap ontwikkeld tussen Ellen en haar. Lyne, legde Ellen uit, was een enorme lastpak, maar dat slikte ze omdat hij een goed hart had en vanwege het enorme salaris dat hij haar betaalde, waarvan ze haar twee zonen naar een particuliere school kon sturen... met het achterliggende idee dat die op een dag misschien zelf rijk zouden kunnen worden. Net als Lyne.
'Daarom betaal ik je 250.000 dollar per jaar,' zei Lyne. 'Zodat ik geen namen hoef te onthouden.'
'Maar belangrijke namen onthoudt hij wel, hoor,' zei Ellen.
'Zijn mannen niet geweldig?' verzuchtte Susan Arrow een tijdje later in de Lear Jet. 'Dat moeten vrouwen niet vergeten. Kun je je voorstellen hoe saai de wereld zonder mannen zou zijn? Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik zou moeten zonder mijn geweldige Walter.'
Op dat moment was 'geweldige Walter', minstens zestig, in een verhitte discussie met Lyne verwikkeld over de voors en tegens van de nieuwste technieken bij een liesbreukoperatie.
'Waar hebben jullie het over?' vroeg Lyne op eisende toon terwijl hij zich omdraaide in zijn stoel en Victory een klopje op haar hoofd gaf. 'Over hoe geweldig mannen zijn,' zei Victory.
'Ik weet dat ik geweldig ben, maar van Lyne weet ik dat nog niet zo zeker,' zei Walter grappend.
'Je weet wat ze zeggen: mannen zijn klootzakken en vrouwen zijn gek,' zei Lyne hees.
'Lyne, dat slaat nergens op,' wierp Victory tegen. 'De meeste vrouwen zijn helemaal niet gek totdat een of andere man hen gek maakt. Maar ik moet je, met uitzondering van Walter, gelijk geven wat betreft dat klootzakgedeelte.'
Lyne porde glimlachend met zijn elleboog tegen Wakers ribben. 'Dat vind ik nou zo heerlijk aan haar. Ze dient me altijd van geweldige repliek.'
'En dat zal ook altijd zo blijven,' zei Victory. 'Ik houd wel van vrouwen die zichzelf durven zijn,' zei Waker. 'Zoals Susan. Die is altijd zichzelf.'
'Zelfs als mensen zeggen dat ze een kreng is,' plaagde Lyne.
'Lyne Bennett, ik ben niet half zo erg als jij,' wierp Susan tegen. 'Dus wat ben jij dan?'
'Ja, maar ik kom ermee weg omdat ik een man ben,' zei Lyne smalend. Hij sloeg zijn krant open. Wat doe ik hier in godsnaam? dacht Victory.
Op het moment dat ze in het huis arriveerden, deelde Ellen 'Het Rooster' uit. Er stond op:
Vrijdag
19.30 uur Diner
21.00 uur Film
23.00 uur Licht uit! Zaterdag