Lipstick Jungle (46 page)

Wendy aarzelde even en stak toen haar hoofd om de deur. 'Denk erom, alleen biologisch voedsel!' riep ze hem na. 'En ze moeten op tijd naar bed.'
Shane knikte zonder om te kijken. Ze keek haar kleine roedel na terwijl die door de beige geschilderde gang richting de lift liep.
'Doei, mama,' zei Tyler vrolijk toen hij zich omdraaide om te zwaaien. 'Doeg doeg,' zei ze liefdevol. 'Tot morgen.' Ze bleef staan kijken totdat ze in de lift waren gestapt, getergd door gevoelens van zowel boosheid als frustratie. Maar ze was vooral verontrust, want het leek wel of haar kinderen haar helemaal niet nodig hadden. Het leek wel of ze helemaal niet graag bij haar waren.
Maar dat kwam alleen maar doordat ze nog in dit hotel woonde, bedacht ze. Wanneer ze straks dat nieuwe appartement had, zou alles veranderen en dan zou hun leven weer normaal worden. Zodra ze van Palm Beach was teruggekomen, had ze Nessa ingehuurd en die had meteen een regeling laten treffen dat de kinderen een deel van de tijd bij Shane waren en een deel van de tijd bij haar. Die regeling was ook maar tijdelijk. Wendy hoopte Shane helemaal uit beeld te kunnen krijgen.
Ze deed de deur dicht en richtte zich tot Nessa. 'We had ooit kunnen bedenken dat twee mensen elkaar zo konden haten?' vroeg ze. Ze doelde op Shane. Het was een retorische vraag en ze verwachtte dan ook geen antwoord.
Maar Nessa gaf toch antwoord. 'Hij haat je inderdaad,' zei ze terwijl ze haar spullen oppakte. 'Hij zal in ieder geval niet snel opgeven.'
'Het grootste probleem is Shanes advocaat,' zei Nessa vijftien minuten later toen ze aan een klein tafeltje in de lobby- bar van het hotel zaten. Een lang, gaasachtig gordijn bolde op bij hun voeten. Wendy keek uit het raam naar de verscheidenheid aan voorbijgangers buiten op straat; het was een zaterdagmiddag in april en het wemelde van de toeristen in Soho. 'Ik ben niet bang voor zijn advocaat,' zei Wendy terwijl ze met een klein metalen lepeltje in haar espresso roerde. 'Hij zal toch ook wel weten dat Shane geen poot heeft om op te staan.'
'Traditioneel gezien misschien niet, nee,' was Nessa het met haar eens. 'Maar Juan Perek is een man en altijd bezig om gigantische schikkingsbedragen eruit te slepen voor de vrouwen en kinderen van rijke mannen. Hij zit al jaren op een zaak als deze te wachten. Het is een gelegenheid om te bewijzen dat de wet echt onpartijdig is en niet racistisch of seksistisch. Met andere woorden,' voegde ze eraan toe nadat ze een slokje van haar zwarte koffie had genomen, 'hij wil met jullie zaak een voorbeeld stellen.'
'Dat heeft hij al gedaan,' zei Wendy. Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Shane krijgt het appartement. Dat is twee miljoen dollar waard. Dat is een hoop geld voor een man die al meer dan tien jaar niet heeft gewerkt.'
'Dat weet ik,' zei Nessa meelevend. 'Maar dat is ook precies het probleem. Als Shane wel zou werken, zou het een stuk makkelijker zijn. Dat zou namelijk betekenen dat hij zichzelf kan onderhouden. De rechter vindt in dit soort situaties meestal dat niet van de echtgenoot kan worden verlangd dat hij gaat werken, aangezien hij al tien jaar van de arbeidsmarkt is.'
'Dat is belachelijk,' zei Wendy. 'Shane is een gezonde man van veertig. Hij kan net als ieder ander gewoon een baan krijgen. Desnoods wordt hij ober of zoiets.'
'Dat zou ik maar niet tegen de rechter zeggen,' zei Nessa waarschuwend. 'Dat zal niet goed overkomen.'
'Waarom niet?' wilde Wendy weten. 'Het is toch waar? Hij moet voor de verandering maar eens gaan werken voor zijn geld.'
'Je moet het proberen vanuit een ander oogpunt te bekijken,' zei Nessa op kalmerende toon. 'Shane zal aanvoeren dat hij al een baan heeft - en de afgelopen twaalf jaar al gehad heeft - namelijk vader zijn voor jouw kinderen...'
'Alsjeblieft zeg,' schimpte Wendy.
'Ik weet niet in hoeverre hij voor de kinderen zorgde, maar dat maakt niet uit. In de ogen van de rechter is het verzorgen van de kinderen een baan. En als de situatie andersom was, als Shane een vrouw was geweest, nou, als jij tegen de rechter zegt dat hij maar een baan als ober moet zoeken, is dat hetzelfde als wanneer een succesvolle man tegen zijn kleinburgerlijke vrouw zou zeggen dat ze maar een baantje in de plaatselijke autowasserette moet nemen.'
Wendy's ogen vernauwden zich. 'Ik denk dat hij meer geld wil.'
'Het gaat hem niet echt om geld,' zei Nessa. 'Hij wil alimentatie, voor zichzelf en voor de kinderen. Hij wil die kinderen, Wendy.'
Wendy lachte wrang. 'Dat kan hij vergeten. Het zijn mijn kinderen. Ik houd van ze, ze horen bij mij te zijn. Kinderen horen bij htm moeder en daarmee uit. Shane kan ze net als iedere andere gescheiden man om het weekend zien.'
'Dat zou gewoonlijk de uitkomst zijn, als dit een normale situatie was. Maar dat is het niet,' zei Nessa en ze nam nog een slok van haar koffie. 'Je bent een van de succesvolste vrouwen van het land, dus de normale regels zijn niet echt van toepassing.'
Wendy zette haar kopje neer. 'Ik ga door een hel hier, Nessa. En wat iedereen lijkt te zijn vergeten is dat ik helemaal niet wilde scheiden. Dit was niet mijn idee. Het kwam van Shane. Hij is degene die uit elkaar wilde gaan. Hij is degene die gestraft zou moeten worden. Als je je echtgenote zo haat dat je niet meer met haar in een kamer kunt zijn, weet je wat er dan gebeurt? Dan moet je je kinderen opgeven.'
'Zullen we de situatie eens omdraaien?' vroeg Nessa diplomatiek. Ze raakte nooit geagiteerd of emotioneel, een eigenschap waar Wendy zich zo langzamerhand aan begon te ergeren. 'Een vrouw met een niet zo succesvolle carriere trouwt met een veelbelovend bankier en omdat hij zoveel verdient, geeft zij haar baan op. Dan krijgen ze kinderen. De vrouw blijft thuis en zorgt voor de kinderen. De man wordt steeds succesvoller en is, vanwege zijn werk, steeds minder thuis. De vrouw voelt zich in de steek gelaten, ze begint wrok te koesteren. Zij is thuis bij de kinderen terwijl haar man de wijde wereld in is en aanzien geniet. Op een dag wordt ze wakker en besluit ze dat ze beter verdient... en ze wil scheiden.'
'Maar ik wilde Shane juist respecteren,' bracht Wendy er tegenin. 'Ik ben zelfs naar die achterlijke huwelijkstherapeut geweest...'
'Aha,' zei Nessa. 'Maar het is te laat. De wrok zit te diep, het stel is te ver uit elkaar gegroeid. En wat gebeurt er? De vrouw krijgt het huis. Ze krijgt alimentatie voor zichzelf en voor de kinderen. En als ze erop staat, zal ze zelfs de volledige voogdij krijgen. En niemand die het vreemd vindt. Kun je je de rel voorstellen wanneer we die vrouwen ineens gaan vertellen dat ze de voogdij niet krijgen en dat ze een baan moeten gaan zoeken?'
'Maar ik wil mijn kinderen,' protesteerde Wendy. Hoe kalmer Nessa bleef, hoe driftiger zij leek te worden. 'Verdomme,' zei ze terwijl ze haar koffiekopje met een dreun op de tafel zette. 'Ik laat me niet straffen omdat ik een succesvolle vrouw ben.'
Nessa zei niets, ze leek te wachten tot Wendy haar emoties weer onder controle kreeg. 'Als we hier met zo weinig mogelijk kleerscheuren van af willen komen,' begon ze, 'zul je de situatie in een breder perspectief moeten zien. Ik weet dat dit ontzettend persoonlijk is, maar op een gegeven moment zul je, om goede beslissingen te kunnen nemen, je boze gevoelens opzij moeten zetten. Logisch en ongevoelig gezien is het zo dat mannen constant gestraft worden omdat ze succesvol zijn. Een succesvolle gescheiden man wordt in de regel de toegang tot zijn kinderen ontzegd. Het is in ieder geval zo dat de kinderen zelden bij hem mogen wonen, tenzij de moeder daarmee instemt.'
'Die mannen willen hun kinderen niet...'
'Nou, daar zul je nog van opkijken,' zei Nessa terwijl ze de ober wenkte voor nog een kopje koffie. Het was haar derde al. Ze zal wel zo koelbloedig zijn, dacht Wendy, dat zelfs cafeine geen effect op haar heeft. 'In mijn ervaring willen de meeste mannen wel bij hun kinderen wonen. Ze worden diepbedroefd bij de gedachte dat ze hen niet iedere dag kunnen zien. Maar ze weten dat ze waarschijnlijk niet zullen winnen in de rechtszaal, dus is het het gevecht niet waard.'
'Nou, dit wel,' hield Wendy vol. 'Ik wil de volledige voogdij over mijn kinderen. En ik wil dat jij dat voor me regelt.'
Nessa leek zich voor het eerst in het gesprek een beetje ongemakkelijk te voelen. Ze veegde haar mondhoeken af met haar servetje, legde het weer neer en keek weg. 'Als jouw advocaat,' zei ze, 'heb ik de morele plicht om je de waarheid te vertellen. Ik zou tegen je kunnen liegen, dan zouden we twee jaar in de rechtszaal doorbrengen en zou ik genoeg geld aan je verdienen om mijn eigen advocatenpraktijk te beginnen. Als ik het soort advocaat was dat veel mannen in dit vak zijn, zou ik daar geen seconde over na hoeven denken. Het is het soort zaak waar advocaten van dromen: een succesvolle cliente met veel geld, die wraak wil. Maar wraak is duur. En ik heb ervaren dat, ook al win je, het minder bevredigend zal voelen dan je zou denken. Je zult meer tijd met mij doorbrengen dan je lief is... tijd die je met je kinderen door had kunnen brengen of aan je werk had kunnen besteden. En Wendy, uiteindelijk...' ze aarzelde even en keek haar vol medelijden aan. Ze schudde haar hoofd. 'Je
zult nooit de volledige voogdij krijgen. Niet met het leven dat je nu leidt.'
'Omdat ik werk,' zei Wendy op afkeurende toon. 'Dat is echt geweldig. Wat een fantastische boodschap voor de jonge vrouwen van Amerika. Als je hard werkt en succesvol bent, zal de samenleving je op een of andere manier straffen.'
'De samenleving straft vrouwen in het algemeen,' zei Nessa gelijkmoedig. 'Het maakt niet uit wat je doet, je kunt het altijd verliezen. Je kunt thuisblijven en twintig jaar lang voor de kinderen zorgen, vervolgens gaan je kinderen het huis uit om te studeren, je man verlaat je voor een jongere vrouw en dan heb je niets meer.'
Wendy staarde in haar koffiekopje. 'Dan heb je een huis.'
'Dus? Wendy, jij hebt een huis.' Nessa schudde haar hoofd. 'Juan Perek heeft deze zaak alleen maar aangenomen omdat hij waarschijnlijk veel publiciteit zal krijgen. Het is de perfecte omdraaiing van het traditionele rollenpatroon: als een vrouw de rol van de man op zich neemt, wordt ze ook genaaid als een man. Shane heeft hem bewijsstukken gegeven die precies aanduiden hoe lang je het afgelopen jaar voor je werk van huis bent geweest. Als jij de volledige voogdij wilt, zullen zij daar ook voor gaan. En afhankelijk van uit welke hoek de wind waait, is het goed mogelijk dat zij zullen winnen.'
Wendy voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken. Niet winnen - dat was geen optie. 'Niemand zal vinden dat kinderen bij hun moeder weggehaald moeten worden.'
'Normaal niet, nee,' zei Nessa. 'Normaal gesproken...' ze zuchtte.
'Ik ben geen slechte moeder,' zei Wendy, die zich plotseling wanhopig voelde. 'Je hebt me samen met mijn kinderen gezien...'
'Niemand zegt dat je een slechte moeder bent,' zei Nessa geruststellend. 'Technisch gezien moet de moeder de kinderen mishandelen, verschrikkelijk labiel zijn, drugsverslaafd of geestesziek verklaard zijn voordat de rechter een kind bij de moeder weghaalt. Maar er wordt dan van uitgegaan dat de moeder de verzorgende ouder is. Maar in jullie zaak zal Juan Perek aan proberen te tonen dat Shane dat is. Dus, tenzij we kunnen aantonen dat Shane mishandelt, labiel is, drugsverslaafd of geestesziek is, heeft de rechter geen reden om hem niet ten minste gedeelde voogdij toe te zeggen.'
'Ten minste?' vroeg Wendy.
'Mishandelt hij de kinderen, is hij labiel, verslaafd of geestesziek?' vroeg Nessa.
'Hij was een kwartier te laat om de kinderen op te halen vandaag. Dat heb je zelf gezien,' bracht Wendy ertegenin.
'Hij was een keer te laat.' Nessa haalde haar schouders op. 'Maar hij brengt de kinderen naar school...'
'Dat doe ik ook,' protesteerde Wendy. 'Af en toe...'
'En hij haalt ze op en gaat met ze naar de dokter,' zei Nessa. 'Ze zullen sterke argumenten kunnen aanvoeren om aan te geven dat Shane de verzorgende ouder is. En historisch gezien worden de kinderen niet graag van de verzorgende ouder gescheiden. Ze zullen bepleiten dat als de kinderen fulltime naar jou toegaan, ze door kindermeisjes zullen worden opgevoed. En dat is minder ideaal dan wanneer ze door een biologische ouder worden opgevoed. Het spijt me, Wendy,' zei Nessa.
'Dat hoeft niet,' zei Wendy vurig. 'Het is heel simpel. Ik stop met werken. Ik word de verzorgende ouder.'
Nessa glimlachte geduldig. 'Dat is de oplossing die je meestal in films ziet. De succesvolle vrouw geeft haar carriere op en het komt allemaal goed. Maar in de praktijk werkt dat niet zo. Zeker niet in jouw geval. Tenzij Shane ineens besluit om een baan te gaan zoeken, wat hij absoluut niet van plan is omdat hij het opvoeden van de kinderen als baan ziet.'
'Met andere woorden: ik kan het vergeten,' zei Wendy zacht.
'Dat hoeft niet per se,' zei Nessa. 'Ik weet zeker dat we er met Shane wel uit kunnen komen. Ik heb het gevoel dat hij redelijk zal zijn als jij dat ook bent.'
'Je kunt niet redelijk zijn als het om je kinderen gaat,' zei Wendy. Ze wenkte de ober.
'Ik weet dat het moeilijk is,' zei Nessa terwijl ze haar tas oppakte. 'Denk er even rustig over na. Geloof me, er zijn ergere situaties.'
'O ja? Herinner me daar maar af en toe aan,' zei Wendy,
die met Nessa meeliep naar de draaideur. Ze aarzelde. 'Zeg me eens,' zei ze. 'Ben je wel eens verliefd geweest?'
'Daar geloof ik niet in,' zei Nessa.
'Echt niet?' zei Wendy. 'Dan heb je mazzel.'
'In mijn vak kun je onmogelijk in ware liefde geloven,' zei Nessa. 'Je krijgt veel te veel bewijs onder ogen dat ze niet bestaat. Maar ik wil binnenkort wel kinderen. Spermabank. Dat is de enige manier.'
'Wat een mazzel,' zei Wendy weer. Zo was ze normaal niet, bedacht ze. Het was verschrikkelijk om zo verbitterd te zijn over het leven.
De zwarte Mercedes kwam maar langzaam vooruit over de Croisette, zoals de boulevard van badplaats Cannes wordt genoemd. Aan de linkerkant van de Croisette lag een vlak en niet erg interessant stuk zee met een smal zandstrand erlangs waarop met gelijke tussenruimten palmbomen waren geplant. Aan de andere kant stond een rij opzichtige majestueuze grote hotels. Het verkeer kwam tot stilstand en Victory ging onrustig verzitten. New Yorkers klaagden altijd over de verkeersdrukte in de Hamptons, maar de verkeersdrukte in Zuid-Frankrijk was nog veel erger. Er was echt maar een weg en iedereen leek zich daarop te bevinden, om tien uur 's avonds nota bene. Het was de eerste dag van het filmfestival van Cannes en de feesten zouden de hele nacht doorgaan.
'We zijn er bijna, Madame,' zei de chauffeur terwijl hij zijn hoofd draaide. 'Nog drie stoplichten en dan zijn we bij de haven.'
'Dank je,' zei Victory, daar was dat woord weer. 'Madame', of 'ma'am', in New York. Het leek of ze op een ochtend wakker was geworden en alle winkelbedienden en chauffeurs haar spontaan 'ma'am' noemden in plaats van 'miss', alsof ze ineens van middelbare leeftijd was. Het had haar in het begin van haar stuk gebracht, vooral omdat ze niet getrouwd was. Veertiger zijn en vrijgezel was onbegrijpelijk voor de rest van de wereld, zeker in Europa en Engeland waar vrouwen van amper dertig in paniek raakten over hun biologische klok. Maar als je heel succesvol bent, kun je je eigen regels maken over hoe je je leven wilt leiden.