Lipstick Jungle (41 page)

Ze staarde weer door de openslaande tuindeuren naar het achtertuintje. Het was nu echt lente; de kersenbomen (een of ander speciaal ras bloeiend fruit dat normaalgesproken alleen in Washington dc groeide en dat Seymour van een senatorsvrouw had gekocht) hadden al volle, pluizige knoppen; over een paar dagen zouden ze echt gaan bloeien. En over een paar weken zouden ze het huis in East Hampton openen en dat zou heerlijk zijn. Ze gebruikten het huis in mei, juni en juli, augustus overlatend voor de grote drukte, maar mei was de beste maand, wanneer de zeelucht warm en slaperig was en het gras zo fel groen als glassplinters. Ze zei altijd tegen zichzelf dat ze zou gaan tuinieren, wat ze nooit deed, maar misschien zou het haar dit jaar lukken wat bloemen te planten...
'Heb je dit gelezen?' vroeg Seymour, die de ontbijtkamer in kwam lopen met The New York Times in zijn hand. Seymour was gekleed als een student: in een spijkerbroek met een duur merk gympen eronder, zijn lange haar achter zijn oren geveegd. Zijn ogen stonden sluw - hun gebruikelijke uitdrukking - en Nico glimlachte bij de gedachte dat Seymour waarschijnlijk met die blik uit de baarmoeder was gekomen en iedereen in de verloskamer de schrik van hun leven had bezorgd.
'Wat, lieverd?' vroeg ze.
'Dat artikel in het stadskatern. Over Trent Couler. Die modeontwerper die net failliet is gegaan. Ik hoop dat Victory het leest,' zei hij terwijl hij achter Nico heen en weer liep.
'Hoezo?' vroeg Nico terwijl ze een slokje thee nam.
'Dan voelt ze zich vast goed als ze dat aanbod aanneemt. Dan is ze veilig,' zei Seymour.
'Ik weet niet zeker of Victory veilig wil zijn,' zei Nico.
'Iedereen wil veilig zijn,' zei Seymour. 'En dan kan ze gaan rentenieren.'
Nico glimlachte in zichzelf en nam een hapje van haar ei. Seymours houding was zo mannelijk, vond ze. Het was ironisch, maar als je het vernislaagje eraf schuurde, werkten de meeste mannen maar om een reden: om te kunnen rentenieren, en hoe eerder hoe beter. Terwijl vrouwen precies het tegenovergestelde deden. Ze had nog nooit een vrouw horen zeggen dat ze werkte zodat ze kon gaan rentenieren en op een onbewoond eiland of een schip kon gaan wonen. Dat kwam waarschijnlijk, dacht ze, omdat de meeste vrouwen dachten dat ze het niet verdienden om helemaal niets te doen.
'Misschien ga ik wel met Victory lunchen,' zei Seymour terwijl hij de kamer uit liep.
Nico knikte en keek hem na. Victory had het waarschijnlijk te druk om met Seymour te gaan lunchen, maar dat maakte niet uit. Geen wonder dat Seymour het niet echt begreep, dacht ze. Dankzij haar was Seymour op een bepaalde manier zelf aan het rentenieren; zijn enige echte verplichting was dat ene college dat hij aan Columbia gaf.
Maar hij deelde zijn vrije tijd prachtig in, corrigeerde ze zichzelf. Ze zou zichzelf nooit zo geweldig kunnen bezighouden als Seymour. En toen voelde ze weer een van die steken schuldgevoel. 'Hoe kun je Seymour nou bedriegen?' had Victory haar gevraagd.
'Ik ben niet zo kil als iedereen denkt hoor,' zei Nico. 'Ik heb verlangens. Moet ik die dan de rest van mijn leven onderdrukken?'
Victory was zo rigide, vond Nico. 'Neem je het risico je leven te verzieken voor een beetje seks? Dat doen mannen aan de lopende band,' had Victory gezegd. Ze was diep geschokt, maar mensen die zelf nooit waren getrouwd, waren zo idealistisch over het hele instituut, terwijl je als je zelf was getrouwd, begreep dat het niet perfect was en dat je moest zorgen dat het binnen die imperfectie toch werkte. 'Ik houd van Seymour. Ik zou hem nooit verlaten,' had Nico geprotesteerd. 'Maar we hebben al geen goede seks meer gehad sinds...'
'Dat weet ik,' zei Victory. 'Maar hoe kan dat nou?'
'Dat gebeurt gewoon,' zei Nico. 'Je krijgt het te druk. Je bent moe. En dan raak je eraan gewend dat je het niet meer doet. Het is heel rustig. Er zijn belangrijkere dingen...'
'Waarom zou je het dan sowieso doen? Met Kirby?' vroeg Victory. Ze legde haar hand op Nico's arm. Ze liepen over West Broadway, op weg voor een bezoekje aan Wendy in haar nieuwe woning - een suite in het Mercer Hotel. Wat was dat een ramp - haar eigen situatie leek daarbij vergeleken totaal irrelevant. 'Moet ik het dan de rest van mijn leven zonder goede seks doen?' vroeg Nico. Ze kon niet uideggen hoe ze zich voelde als ze bij Kirby was, of hoe ze zich in elk geval in het begin had gevoeld. Ze had nog nooit zulke seks gehad. Het was alsof je een nieuw speeltje ontdekte... alsof je eindelijk begreep waar alle anderen zich zo druk om maakten. Ze voelde zich meer zoals andere mensen door zulke seks te hebben.
'Sommige mensen zeggen dat een huwelijk voorbij is als je geen seks meer hebt,' zei Victory.
'Sommige mensen hebben altijd een oordeel over de relatie van anderen. En sommige mensen weten niet wat er kan gebeuren als je al veertien jaar bent getrouwd. En Seymour weet het niet...'
'Dat kun je niet zeker weten,' zei Victory. 'Misschien weet hij het wel, maar kan het hem niet schelen. Misschien heb je gelijk en heeft hij geen idee. Maar dat maakt niet uit. Zelfs als hij het niet weet: jij weet het wel. Ik denk echt,' zei Victory preuts, 'dat je het hem moet vertellen als je die verhouding doorzet. Dan heeft Seymour tenminste iets te kiezen. Dat is wat er zo oneerlijk is aan dit soort situaties... je geeft de ander geen keuze. Mannen doen dat natuurlijk constant, maar wij moeten beter zijn dan mannen. Het heeft iets oneerbaars...'
'Dat weet ik... dat weet ik,' stemde Nico in. 'En ik word er bang van. Maar ik kan niet...'
'Het is goed om dingen te doen om bepaalde aspecten van jezelf te leren kennen. We moeten fouten maken. Maar ik vind echt dat je er nu een einde aan moet maken, voor je misschien je hele gezin op het spel zet,' zei Victory koppig.
'Zelfs als we zouden... scheiden, weet ik zeker dat we het goed zouden doen,' zei Nico net zo koppig.
'Maar waarvoor?' riep Victory. 'Er zijn niet veel mannen zoals Seymour. Ik weet dat hij streng kan zijn, maar hij is wel oprecht. Seymour heeft karakter. En zo veel mannen missen dat tegenwoordig. Kijk maar naar Shane. Geen grammetje karakter, meteen al niet.' Ze was even stil en staarde voor zich uit. 'Uiteindelijk lukt het je nooit een huwelijk te laten slagen met een karakterloze man. Dat wordt gegarandeerd een ramp,' zei ze. 'Maar jij maakt altijd wijze keuzes. Jouw huwelijk werkt. Je wilt toch niet dat een... een neukpartij,' zei Victory, die ineenkromp van haar eigen, niet karakteristieke gebruik van het woord, 'iets voor je verpest wat zo goed gaat...'
Nico zuchtte en lepelde het laatste beetje eiwit uit de schaal van het ei. Victory had natuurlijk gelijk en waarschijnlijk had ze Victory onbewust verteld over haar verhouding zodat die haar zou overhalen ermee te stoppen. Nico wist dat het verkeerd was en dat ze er een eind aan moest maken, maar het was niet zo eenvoudig zichzelf ervan los te maken.
Ze pakte haar bord en kopje op, liep ermee naar de keuken en spoelde de druppels stijf geworden eigeel van het bord af onder een harde straal heet water. Toen het schoon was, zette ze het in de afwasmachine en gaf vervolgens alle borden een ruimere en economisch handigere plaats in de machine. De keuken was groot - een cateringkeuken met een fornuis en ovens van restaurantkwaliteit - en over het algemeen netjes opgeruimd, maar nu ze om zich heen keek, ontdekte ze een lange draad aan de rand van een van de gaspitten, die waarschijnlijk was losgeraakt van de theedoek van de huishoudster. Ze overwoog heel even hem te laten hangen - het was maar een draadje! - maar ze wist dat ze de komende twee uur aan die draad zou blijven denken als ze hem zou laten hangen. De draad zou overdreven belangrijk worden; hij zou net zo belangrijk worden als al het andere waarmee ze bezig was. De draad... en Mike Harness: een onbesliste keuze. Het was niet gezond om zo te denken, om een draadje een obsessie te laten worden, maar ze kon er niets aan doen. Ze greep de draad en gooide hem in de vuilnisbak, en toen de draad op een vies papieren doekje viel, voelde ze zich direct beter. Victory had helemaal gelijk, dacht ze. Ze was neurotisch en ze had geluk dat ze Seymour had, die het met haar uithield. Hij klaagde bijna nooit. Als hij op dat moment bij haar in de keuken zou zijn geweest en haar had zien worstelen met dat draadje, zou hij zijn gaan lachen. En niet gemeen. Om de een of andere reden waren Seymour en zij echt op elkaar gesteld. Dat was ook altijd al zo geweest en was dat uiteindelijk niet belangrijker dan lust?
Natuurlijk wel. Nu ze dat tot haar eigen tevredenheid had bedacht, liep ze naar boven om afscheid te nemen van haar dochter.
Katrina's kamer was haar persoonlijke oase en ze had zelfs een eigen badkamer... een luxe die geen kind zich kon indenken toen Nico klein was. Wat grappig dat toen zij was opgegroeid, in de jaren zestig en zeventig, een heel gezin met vijf leden een badkamer had moeten delen. Ze had niet eens een eigen kamer gehad. Ze had er een gedeeld met een zusje dat twee jaar jonger was dan zij, en dat was zo blij geweest toen ze eindelijk de kamer voor zichzelf had op het moment dat Nico was gaan studeren. Ze nam aan dat ze van elkaar hielden, maar als kinderen hadden ze constant ruzie gehad. Iedereen die ze kende, was natuurlijk opgegroeid in een omgeving die verre van ideaal was: vaders die te veel dronken, gefrustreerde moeders, dagelijkse beslommeringen, ongelukkige broers en zussen. Het was normaal dat vaders uit hun werk kwamen en dan hun kinderen met een riem sloegen, om hen ergens voor te straffen. Kinderen werden in die tijd niet verafgood, zeker niet zoals dat nu gebeurde, en de weekends bestonden uit een oneindige lijst van huishoudelijke klusjes. Zij moest altijd het gras maaien en kranten verzamelen, en toen ze ouder werd, was ze het eerste meisje in de buurt met een krantenwijk, wat ze leuker vond dan babysitten. Ze had niet echt een slechte jeugd gehad, maar toch zou geen enkele ouder van haar leeftijd nu zo'n leven willen leiden; iedereen wilde dat zijn kinderen het beter hadden: dat ze zich geliefder, gewilder en gewaardeerder voelden dan htm eigen ouders hen zich hadden laten voelen. Als ze aan haar eigen jeugd terugdacht, herinnerde ze zich het levendigst de oneindige tirade van klachten die ouders over hun kinderen hadden, hoe stout ze waren en dat ze nooit iets zouden bereiken in hun leven. Daardoor hadden de volwassenen van nu geen gevoel van eigenwaarde - zoals haar zus, die in een dorpje woonde, herboren christen was, als serveerster in een plaatselijke pizzatent werkte en met haar derde huwelijk, met een huisschilder, bezig was - of ze waren overdreven strebers, zoals zij, vastberaden ongeluk te voorkomen door veel te bereiken. Dat was misschien ook niet de perfecte oplossing, vooral als je je doel niet bereikte. Maar als je hard genoeg werkte, lukte dat over het algemeen wel en dan besefte je op een bepaald moment in je leven dat er geen perfecte oplossingen waren en dat het erom ging dat je iets nuttigs met je tijd deed, hopelijk iets wat je leuk vond.
Maar toen ze door de gang naar Katrina's kamer liep, voelde ze zich plotseling bang. Wat als zij Mikes baan kreeg en dat dat niets uitmaakte?
Wat als niets wat uitmaakte?
En dat was de hele puzzel, toch? Het maakte niet echt uit.
Het was niet van ultiem belang, in termen van geluk, of ze Mikes baan wel of niet zou krijgen. Die zou haar tijdelijk gelukkig maken. Dus waarom zou ze het eigenlijk willen? Maar ze wist niettemin dat ze het zou doen. En als ze die positie eenmaal had, zou ze keihard werken om het geweldig te doen. Soms was dat het enige wat er echt was, het dagelijkse verlangen het beter te doen, het te repareren, en als dat alles was wat er was, dan was dat maar zo. Ze klopte op de deur en liep de kamer van haar dochter binnen.
Katrina had haar schooluniform aan en zat op haar computer naar een Japanse animatiefilm te kijken. 'Hoi mam,' zei ze zonder van haar beeldscherm op te kijken. 'Ga je weg?'
'Bijna,' zei Nico. Ze wilde iets tegen haar dochter zeggen, misschien iets inspirerends of betekenisvols, maar wat?
Ze keek naar het beeldscherm. Katrina en haar vrienden waren geobsedeerd door Japanse animaties en toen ze naar de overdreven vrouwelijke karakters keek, drong het tot haar door dat de Japanners hun vrouwbeeld verschoven. Het kon worden samengevat als obsessie met een transformatie tot een niet-bedreigend, seksueel onderworpen wezen. De ideale vrouw was of een geisha, of, zoals in de cartoon, een clowneske babypop waarvan haar verschijning haar enige waarde was. Nico haatte die boodschap, maar toch begreep een deel van haar de aantrekkingskracht ervan. Het was zoveel eenvoudiger je achter je verschijning te verbergen, en voor een klein meisje leek die optie er misschien een die je krachtig maakte.
'Je weet toch dat het ook anders kan, he?' zei Nico, die acbter haar dochter stond. Katrina keek op. 'Het is maar een cartoon mam. Het heeft verder geen betekenis.'
Daar was dat woord weer: betekenis. 'Jawel hoor,' zei Nico. En ze vroeg zich af waarom het toch zo was dat hoeveel stappen vrouwen ook maakten ze toch het gevoel had dat de volgende generatie vrouwen niets verder was gekomen. Nu ze weer naar die cartoon keek, besefte ze dat haar dochter met dezelfde kwesties over mannen, het leven en werk zou moeten worstelen als zij had gedaan. En als haar dochter eenmaal zo oud zou zijn als zij, zouden vrouwen dan verder zijn gekomen? Of zouden ze zijn teruggevallen en in een wereld leven waarin werd geeist dat de vrouw thuisbleef?
Katrina voelde de afkeuring van haar moeder aan en zette haar computer uit. 'Ga je vandaag nog iets speciaals doen?' vroeg Katrina, die opstond en haar spullen pakte.
'Ik ga vandaag iemand ontslaan,' zei Nico.
Katrina keek haar pijnlijk getroffen aan. 'O mam. Is dat leuk?' vroeg ze.
Nico vroeg zich af hoe ze dat ooit zou kunnen uideggen. Maar ze moest een poging wagen. Ze had er altijd ferm in geloofd dat ze de realiteit van haar carriere niet voor Katrina verborgen moest houden, dat het Katrina op een dag zou helpen dat ze altijd had geweten wat haar moeder deed. 'Het is niet leuk, maar het moet gebeuren,' zei ze terwijl ze een kreukel in Katrina's bed rechtstreek. 'De man in kwestie heeft niets gedaan waar de uitgeversafdeling beter van is geworden en er wordt geen winst gemaakt.' Nico keek naar haar dochter en vroeg zich af of ze dat kon begrijpen. 'En het is een man die zich beter voelt dan vrouwen. Als ik hem niet ontsla, laat hij mij waarschijnlijk ontslaan. Als je zakendoet, kun je niet altijd aardig zijn. Als je volwassen bent, moet je accepteren dat je bepaalde dingen moet doen als je succesvol wilt zijn. Iedereen die zakendoet, weet dat. We doen allemaal mee aan hetzelfde spel. Je probeert het eerlijk te spelen...' Ze hield op met praten, hulpeloos. Katrina zat haar geduldig maar verveeld aan te kijken... ze zat vast al aan iets anders te denken.