Lipstick Jungle (50 page)

'Heb je wel een bed?' vroeg Wendy.
'Dat heb ik nou net weer wel. En een breedbeeldtelevisie. In de slaapkamer. Ik bekijk al mijn shows in bed.'
Toen ze hem achterna liep de keuken in echoden haar voetstappen op de kale houten vloer. Ze had zich nooit kunnen indenken dat Selden Rose - de agressieve, oppermachtige algemeen directeur entertainment - zo leefde. Maar je kende mensen pas wanneer je ze echt kende, nam ze aan. Hij nam waarschijnlijk best een groot risico door haar zijn appartement te laten zien. Hij moest haar genoeg vertrouwen om ervan uit te gaan dat ze niet iedereen bij Splatch-Verner over zijn rare, ongemeubileerde appartement zou gaan vertellen. Ze zag ineens Selden voor zich die alleen in bed met een badjas aan en een afstandsbediening in zijn hand naar zijn shows lag te kijken. Het had iets ontzettend kwetsbaars en triests, dacht ze. Maar ook iets wat ze kon begrijpen.
'Ik heb een fles champagne koud staan,' riep hij terwijl hij de koelkast opentrok. 'Cristal. Vorig jaar van Victor gekregen.'
'En die heb je nog niet opgedronken?' Ze liep naar hem toe.
'Ik heb denk ik gewacht op een speciale gelegenheid,' zei hij en met de fles in zijn hand draaide hij zich plotseling om, waardoor ze bijna botsten.
'Het spijt me,' zei Wendy.
'Mij niet. Wendy ik...' Hij maakte zijn zin niet af, maar boog plotseling naar haar toe en begon haar te kussen.
Het was zo'n geweldig moment waarop de dam van ingehouden emoties eindelijk doorbreekt en de lust er als een woeste rivier uitstroomt. Ze waren ineens heftig aan het zoenen, Selden stopte tussendoor alleen even om de fles champagne neer te zetten. Al zoenend begonnen ze hun kleren uit te doen en Selden stuurde haar door de woonkamer naar de bank.
'Mijn borsten,' fluisterde ze. 'Mijn buik. Ik heb drie kinderen gebaard...'
'Kan me niets schelen,' zei hij verhit.
Een uur later waren ze nog aan het vrijen toen ze haar telefoon hoorde gaan, het vibrerende geluid werd versterkt door de holle ruimte. 'Mijn telefoon...' zei ze.
'Moet je echt opnemen?' vroeg hij.
'Ik weet het niet...'
De telefoon was even stil en een paar seconden later trilde hij weer omdat ze een voicemailbericht had.
'Misschien kun je maar beter even gaan kijken,' zei Selden, die van haar af rolde. 'Dan hoef je er niet over in te zitten.'
Ze stapte van zijn bed, waarop ze uiteindelijk beland waren, en liep naakt naar de woonkamer waar haar tas op de tafel stond. Ze rommelde erin op zoek naar haar telefoon.
'Mam, waar ben je?' fluisterde Magda op zo'n rasperige, beschuldigende toon dat het Wendy onmiddellijk angst aanjoeg. 'Waar ben je?' vroeg ze weer. 'We zitten onder de pukkels en we zijn allemaal ziek...'
Een boosaardig felle zonnestraal viel door de open luiken van de balkondeuren naar binnen, kroop over het bed en scheen uiteindelijk op Victory's gezicht, waardoor ze geschrokken haar ogen opendeed.
Ze ging zitten, ging onmiddellijk weer liggen en kreunde zacht. Haar hoofd voelde aan als een blok cement dat in een bankschroef zat geklemd.
O, nee. Was ze nog steeds dronken?
En waarom waren de luiken open?
Hmm. Die had ze zeker opengedaan toen ze vannacht terugkwam. Nu ze erover nadacht, herinnerde ze zich dat ze op het balkon had gestaan om naar de zee te kijken; de maan had een wit licht op het water geworpen en de kleine golven hadden fonkelend het licht gevangen. Maar ze herinnerde zich vooral de volgende zin: 'Weet je, het is eigenlijk niet veel mooier dan de Hamptons, maar de Fransen doen er zo ontzettend pretentieus over.' Tegen wie had ze dat toch gezegd? Niet tegen Pierre... tegen Lyne Bennett misschien? Had ze Lyne gisteravond gezien? Ze zag zijn gezicht voor zich - met andere gezichten eromheen - zoals op een schoolfoto. Hij had een smoking aan en scheen zich geweldig te amuseren.
Ze ging opeens rechtop zitten. Het was Lyne niet geweest. Het was die acteur, dacht ze. Die Franse filmster die ze ontmoet had... in het hotel... gisteravond laat... Prachtig, die Fransen die hun eigen filmsterren hadden, dacht ze. Deze had een nogal grote neus, al leek hij vrij jong. Ze hoopte dat hij niet op de een of andere manier in haar kamer was blijven slapen. Zoiets was haar al eens overkomen; dat ze wakker was geworden en op stoelen en op de vloer slapende mensen had ontdekt en een keer had ze zelfs een man in de badkuip aangetroffen. Maar dat was in Los Angeles, waar dat soort dingen blijkbaar de normaalste zaak van de wereld waren.
Victory kroop naar het voeteneind van het bed en keek de kamer door. Er leken zich geen verdwaalde, ongewenste gasten in te bevinden en ze ging opgelucht op haar hurken zitten. En toch voelde ze iets enigszins onaangenaams bij de gedachte aan die man. Was ze met hem naar bed geweest? Ze herinnerde zich vaag dat ze het over zijn neus hadden gehad, dat die groter was dan gemiddeld en dat, als hij een Amerikaanse acteur was geweest, het topje eraf zou moeten. Kwam daar misschien dat onaangename schuldgevoel vandaan? Maar het leek haar niet waarschijnlijk dat een Fransman beledigd zou zijn door opmerkingen over zijn neus. De Fransen waren vaak overdreven trots op hun reukorgaan en beweerden dat het allerlei interessante functies had die Amerikanen niet konden begrijpen.
Hm, dacht ze. Ze had koffie nodig. Van koffie zou ze misschien weer helder worden.
Ze pakte de telefoon. 'Koffie met melk, alstublieft,' zei ze.
'Goedemorgen, madame. Het spijt mij, maar roomservice zal een uur gaan duren.'
'Une heure?' vroeg ze ontzet. 'Voor een kop koffie?'
'Ja, madame. Het is heel druk vanochtend.'
'Wat voor hotel is dit?' vroeg ze wanhopig. 'Zo veel kamers zijn er niet eens...'
'U kunt in het restaurant ontbijten, madame. Heel aangenaam. Met uitzicht op de zee.'
'Je hebt hier overal uitzicht op zee,' zei ze. Ze zuchtte geirriteerd. 'En kun je alsjeblieft vragen of iedereen me niet meer madame wil noemen? Ik ben niet getrouwd. Ze hing op en bleef kokend van woede op het bed zitten. Tweeduizend dollar per nacht, dan zou je toch denken dat je 's morgens een kopje koffie op je kamer zou kunnen krijgen!
Jemig, haar hoofd... ze voelde zich niet al te best, en met reden. Eerst was er het feestje op Pierres jacht geweest, waar ze de nodige champagne had gedronken (maar dat had iedereen) omdat er zoveel te vieren was. En daarna was ze naar het hotel gegaan en had ze nog veel meer gedronken, want achteraf viel er toch niets te vieren...
O jee, die scene op het-jacht. Plotseling zag ze het angstaanjagende, door woede verwrongen gezicht van Pierre Berteuil voor zich. Wat zou ze gezegd kunnen hebben dat hem zo boos had gemaakt? Maar misschien was hij niet boos op haar geweest. Pierre was een van die rijke mannen die regelmatig woede-uitbarstingen kregen. Hij zal zelf wel net zo'n kater hebben, en hij zal zich er zelf waarschijnlijk net zo weinig van herinneren.
Ze schrok op van de zoemer en kroop van het bed af om de deur open te doen. Misschien was het toch de roomservice. Ze deed verwachtingsvol de deur open, maar het was een kamermeisje met de krant en een stapel handdoeken in haar handen en een zeer afkeurende blik in haar ogen. 'Madame,' snoof ze terwijl ze Victory de krant aanreikte.
Wat was haar probleem? dacht Victory. Oudere Franse vrouwen waren zo eigenaardig. Het kamermeisje liep naar de badkamer en ging luidruchtig met water in de weer. Victory ging weer op het bed liggen en bladerde door de krant. In Frankrijk waren modeontwerpers net zo beroemd als filmsterren en de kranten besteedden dan ook trouw aandacht aan het feestje voor Victory op Pierres jacht, de details waren daarbij zo bewerkt dat ze decadent glamoureus klonken. Robbie Williams had opgetreden (maar twee liedjes, en niet eens bekende nummers), de gasten kregen Dom Perignon en de duurste kaviaar voorgezet (dat was waar) en Jenny Cadine was erbij geweest (maar was na een halfuurtje alweer vertrokken omdat ze moe zou zijn) en de prinsen Wlliam en Harry (die op school hadden moeten zijn! dacht Victory). 'Vive la Victory!' schreeuwde de kop van een stukje bij een foto van Victory waarop ze op een tafel danste.
O jeetje, dacht ze, toen ze de foto van dichterbij bekeek. Ze had een been in de lucht en het leek erop dat ze een schoen verloren had. Geen wonder dat het kamermeisje zo afkeurend had gekeken. Het was nou niet bepaald professioneel om op een tafel te dansen met maar een schoen aan. Maar iemand moest het doen... en van wat ze met haar geringe kennis van het Frans op kon maken, leek het feest een daverend succes te zijn geweest. Misschien hoefde ze zich toch nergens zorgen over te maken.
Maar toen kwamen Pierre en de woedende uitdrukking op zijn gezicht weer in haar gedachten. Het leek wel een videoclip. De achtersteven van het jacht was omgetoverd tot een discotheek, compleet met blacklight. In flitsen zag ze Pierre ziedend wegklauteren over een zitkussen met tijgerprint. Pierre was een knappe man, maar niet als hij boos was. Zijn gezicht verschrompelde dan als een aangebrande aardappel. Misschien zou iemand hem dat eens moeten vertellen, dacht ze.
Haar hoofd begon te bonzen. Ze had geen andere keus dan naar het restaurant te gaan, dat karakteristiek duur was... het zou best zo kunnen zijn dat ze er twintig dollar voor een kopje koffie vroegen. Wankelend begaf ze zich naar de kledingkast en pakte er een jurkje en een paar slippers uit. Ze liep naar de badkamer om haar tanden te poetsen. Daar keek ze het kamermeisje net zo lang doordringend aan totdat die haar begreep en de badkamer verliet. Toen keek ze in de spiegel. Haar slaapmasker was als een rups tot boven op haar hoofd gekropen en haar haren stonden overeind als die van een vogelverschrikker.
Ze maakte het nat maar het sprong meteen weer omhoog. Ze liep de slaapkamer weer in en zag een lange witte sjaal met franjes aan de uiteinden over een stoel hangen. Van wie was die nou weer? Hij was duidelijk van een man... het was zo'n zijden sjaal die mannen bij een smoking droegen. Ze pakte hem op en dacht een vleugje Frans parfum te bespeuren. Ze keek in de spiegel en fronste haar wenkbrauwen terwijl ze de sjaal om haar hoofd wikkelde. Het belangrijkste was dat de mysterieuze man zo fatsoenlijk was geweest om te verdwijnen voor ze wakker werd, waardoor ze beiden voor verdere schaamte gespaard bleven.
Ze keek rond in de kamer en ontdekte een grote zwarte zonnebril op het bureau. Die was ook niet van haar. Ze zette hem op, staarde uit het raam en ging toen op weg naar buiten. Nou, dacht ze terwijl ze voorzichtig de marmeren trap naar de benedenverdieping af liep, wat er gisteravond ook gebeurd mag zijn, het is vandaag tenminste een schitterende dag. Het was zondag en ze had nog helemaal geen plannen... misschien zou ze bij het zwembad gaan zitten. Ze zou hoogstwaarschijnlijk mensen tegenkomen die ze kende en het was heel goed mogelijk dat iemand haar voor de lunch zou uitnodigen. Ze legde haar handen op haar oren. Het geluid van haar schoenen op het marmer kletterde door de lobby als geweerschoten. En nu keek de concierge ook nog fronsend op. Hij stapte achter zijn balie vandaan en kwam naar haar toe.
De madame,' zei hij. 'Ik heb iets voor u.' Het was haar horloge. Ze hield het verbaasd omhoog, zich afvragend hoe het horloge bij zijn balie terecht was gekomen. De concierge boog zich naar haar toe en zei op samenzweerderige toon: 'Ik geloof dat u het gisteravond verloren hebt. Met pokeren. De heer die het van u had gewonnen wilde er zeker van zijn dat u het terugkreeg.'
Poker?
'Dank u,' zei ze. Ze deed het horloge vlug om en glimlachte ongemakkelijk.
'Is alles goed met u, madame?'
'Ja hoor,' zei ze. 'Het gaat prima met me. Kan niet beter.' Ze aarzelde even. 'En de man...?'
'Heeft het hier voor u achtergelaten, zo'n halfuur geleden. Hij zei dat hij naar zijn jacht terugging en niet zeker wist of hij u nog zou zien.'
Dit klonk niet al te best, dus Victory besloot om er verder maar niets meer over te vragen. 'Dank u,' zei ze. Ze vervolgde voorzichtig haar weg door de lobby. Die stond vol met met zijden gestoffeerde sofa's, divans en kleine marmeren tafeltjes. Een waar mijnenveld... dat vroeg gewoon om ongelukken!
Ze liep door de grote houten deuren aan het eind. Die leidden naar buiten, naar nog een steile marmeren trap richting de tuin beneden die ook behoedzaam afgedaald moest worden. Ze schoof de zonnebril verder op haar neus. Poker! Dat was jammer genoeg logisch. Ze kon een potje poker nooit weerstaan. En om een ongelukkige reden ging poker altijd gepaard met grote hoeveelheden whisky. Zich behoedzaam voortbewegend, alsof ze van glas was en uit elkaar kon spatten, liep ze zijdelings als een krab de trap af.
Een stenen pad leidde door een doolhof van hagen naar het restaurant. Victory botste bijna op een kinderwagen die plotseling van achter een van de hagen te voorschijn kwam. Ze sprong net op tijd opzij en viel zo ongeveer in de haag. 'Duizendmaal excuses,' klonk de aangename stem van een Engelse, gevolgd door: 'Och, lieverd! Ben jij het? Ik herkende je niet met die zonnebril. Je bent wel vroeg op, zeg.'
Is dat zo?' vroeg Victory. Ze glimlachte vriendelijk terwijl ze zich uit de haag vandaan hees. De vrouw was een van die aardige Engelsen die ze de vorige avond op het feest had ontmoet. Maar hoe heette ze ook alweer? Iets met een bloem... Rose, dat was het, dacht ze opgelucht. In haar herinnering had ze urenlang met die Engelse meiden doorgebracht. Ze waren zo gezellig... en misdroegen zich behoorlijk. Hun echtgenoten waren zakenpartners van Pierre en het enige wat ze deden was shoppen, feesten, de hele wereld over vliegen in prive-vliegtuigen en, zoals ze bleven herhalen, 'ondeugend' zijn. Zo te horen waren ze in zo'n beetje elk land op de wereld 'ondeugend' geweest...
'Je was lichtelijk aangeschoten gisteravond, lieverd,' zei het Rose-persoon. Dat was intrigerend zacht uitgedrukt. 'Maar dat waren we allemaal. En je had helemaal gelijk,' zei ze, ze knikte richting het kindje in de wagen. 'Baby's zijn zoooo saai.'
'Heb ik dat echt gezegd?' vroeg Victory verschrikt. 'Dat meende ik vast niet. Ik had geen idee dat je er zelf eentje had...'
'Je was dolkomisch, lieverd. Iedereen vond je geweldig. En mijn man zegt dat je je geen zorgen hoeft te maken over Pierre. Hij is een ouwe zak. Zijn moeder is Zwitserse, weet je, dus hij is nogal een gespannen persoon.'
'Pierre...' zei ze schor.
'Wat er ook gebeurt, je moet echt in februari bij ons in Gstaad komen logeren,' zei Rose vriendelijk terwijl ze op Victory's hand tikte. 'Ik laat mijn mobiele nummer wel bij de concierge achter... Doeg, lieverd! Bel me,' zei ze over haar schouder terwijl ze met een behoorlijke vaart de kinderwagen wegrolde.
Victory zette zelf ook flink de pas erin. Ze moest koffie hebben. Ze had het weee gevoel dat er iets met Pierre gebeurd was. En het was niets goeds.
Een kort houten trappetje leidde naar het terras van het restaurant. Ze deed de sjaal goed zodat die haar oren helemaal bedekte en liep het trappetje op, vastberaden om zo normaal en onbezorgd mogelijk te lijken. Als er gisteravond echt iets heel ergs met Pierre was gebeurd, was het nu zaak dat ze zich normaal gedroeg, alsof er niets aan de hand was. Het was nog mogelijk dat er, zo beredeneerde ze, maar een paar mensen van het nare voorval op de hoogte waren. Als er al iets was gebeurd.