Lipstick Jungle (49 page)

Victory gleed de auto uit en bukte zich om de zoom van haar jurk omhoog te houden. Plotseling vestigde de aandacht van de paparazzi zich op haar en ze glimlachte. Ze stopte om te poseren voor de fotografen, van wie ze er een paar uit New York kende.
'He Victory,' schreeuwde een van hen. 'Waar is Lyne?'
Ze haalde haar schouders op.
'Ik hoorde dat hij ook in Cannes is...' riep een ander.
'Zijn jacht ligt hier...' zei iemand anders.
Lyne? Hier in Cannes? Haar hart maakte een paar heftige sprongen. Nee, dacht ze, dat kon niet waar zijn. En al was het zo, dan was hij hier waarschijnlijk met iemand anders... en het maakte ook niets uit. Ze liep de loopplank op en stopte weer om voor de paparazzi te poseren, die maar bleven vragen of ze zich nog een keer wilde omdraaien. Misschien als ze harder werkte en meer geld verdiende en haar bedrijf nog groter werd, dacht ze. Misschien zou er dan eindelijk een man in haar leven komen die echt van haar hield.
'Wendy?' riep Selden Rose uit. 'Wendy, ben jij dat?'
We anders? dacht Wendy lichtelijk geirriteerd. Ze had Selden vanuit een ooghoek opgemerkt toen ze naar beneden liep om aan de manager te vragen of ze er een extra kamer voor Gwyneth bij kon krijgen. Ze had gehoopt hem te kunnen ontlopen, maar hij had precies op dat moment van zijn krant opgekeken en zijn gezicht begon blij verrast te stralen. Nu kon ze niet meer om hem heen. Ze moest hem wel gedag zeggen. Als ze dat niet deed, zou hij waarschijnlijk gaan rondbazuinen dat ze hem beledigd had.
'Hallo, Selden,' zei ze terwijl ze naar zijn tafeltje liep. Wat deed hij in godsnaam in de lobbybar van het Mercer Hotel op zondagochtend om negen uur en nog aan de drank ook? dacht ze, toen ze het glas zag dat voor hem stond, het leek wel een Bloody Mary! Met een stengel bleekselderij, schijfje citroen, drie olijven en een rietje!
Dronk Selden Rose Bloody Mary's met een rietje? dacht Wendy gemeen. Hoe oud was hij: twaalf?
Hij stond op. Ondanks het rietje zag hij er alarmerend sexy uit met zijn halflange bruine haar en leesbril met schildpadmontuur. Schattig, zelfs. 'W1 je wat drinken? Een kopje koffie misschien?' vroeg hij. 'Je ziet eruit alsof je er wel eentje kunt gebruiken.'
Ze was meteen nog meer geirriteerd. 'Zo slecht?' wilde ze weten.
'Nee, Wendy, helemaal niet...'
'Laat me je eens wat vertellen, Selden,' zei ze waarschuwend. 'Als je een ding moet weten over vrouwen, en zeker over vrouwen als ik, is het dat je nooit tegen ons moet zeggen dat we eruit zien alsof we drank, een borstoperatie of een klotekoffie kunnen gebruiken.'
'Jeetje, Wendy,' zei hij, stomverbaasd over deze aanval. 'Ik wilde je niet... je ziet er geweldig uit, zoals altijd...'
'Geweldig?' vroeg ze enigszins verontwaardigd.
'En je hebt absoluut geen borstoperatie nodig. Ik bedoel...' Hij begon te stamelen door de vernietigende blik die ze hem toewierp. 'Ik zei alleen maar dat je wel een kopje koffie kon gebruiken in de hoop dat je een kopje koffie met me zou drinken.'
Hij schoof een stoel onder het tafeltje vandaan.
Wendy keek vol argwaan naar de stoel. Ach, wat maakte het ook uit, dacht ze terwijl ze haar haren naar achteren gooide. Ze had toch niks anders te doen. Ze ging zitten. 'Goed. Hoe gaat het met jou, Selden?'
'Met mij gaat het prima...'
'Met iedereen in New York en Los Angeles, en al helemaal met iedereen in ons vak, gaat het altijd prima. Is dat je wel eens opgevallen?'
'Nou, ik...'
'Vind je dat niet raar, Selden? Vind je het ook niet een beetje... verdacht?'
'Als je het zo bekijkt...' begon hij.
'Dat is toch zo?' zei ze.
Selden speelde met zijn rietje. 'Het zou ook prima met jou moeten gaan. The Spotted Pig heeft twee Oscars gewonnen.'
'Maar niet voor Beste Film.'
'Het was een komedie, Wendy,' zei Selden geduldig. 'De laatste komedie die een Oscar voor Beste Film won, was Driving Miss Daisy, ergens in de jaren tachtig. Je weet hoe het gaat.'
'Ja, dat weet ik,' zei ze kribbig. Ze hield plotseling haar mond. Waarom was ze zo gemeen tegen Selden? Kijk nou naar hem, dacht ze terwijl ze haar servetje oppakte. Met zijn zachte gezicht en halflange haar leek hij meer op een professor aan de universiteit dan een keiharde filmbons, al was het misschien wel een bewuste poging van zijn kant om zijn zakenpartners om de tuin te leiden over zijn ware aard? Aan de andere kant kon het ook zo zijn dat Selden Rose gewoon als ieder ander jonger wilde lijken. Ze kon bijna niet geloven dat ze hem een jaar geleden nog eng vond. Maar wanneer je ergste nachtmerrie waarheid was geworden, leerde je wel relativeren.
Ik moet Nico bellen en haar over deze Seldenwaarneming vertellen, dacht ze.
'Wat doe jij hier?' vroeg ze en ze deed een poging te glimlachen.
'Ik woon hier om de hoek. Ik kom hier elke zondagochtend ontbijten,' zei hij. 'Ik vind het niet erg om alleen te zijn, behalve op zondag. Er is niets deprimerender dan voor jezelf een eitje bakken.' Hij glimlachte liefjes en Wendy staarde weer naar zijn haar. Hoe had hij het toch zo steil gekregen? Niet met een strijkbout, hoopte ze.
'Ik weet zeker dat jij zonder moeite een vriendin kunt vinden, Selden,' zei ze streng. Ze was niet van plan om in zijn eenzame vrijgezelverhaal te trappen. 'Je bent succesvol, je hebt geen kinderen, je bent...' ze aarzelde even, 'aantrekkelijk.'
'Vind je?' vroeg hij, blijkbaar oprecht vereerd met het compliment. Hij gaf haar zijn menukaart. 'Je zou de kaassouffle eens moeten proberen. Die is echt heerlijk,' zei hij terloops. Hij leunde achterover in zijn stoel. 'Maar zo makkelijk is het niet.'
Wendy knikte en bekeek de kaart. 'De souffle of een relatie?' vroeg ze, in de hoop dat hij de souffle bedoelde. 'Is het niet een beetje te vroeg in de ochtend om over relaties te praten?' zei ze terwijl ze de menukaart weer aan hem teruggaf.
'Je hebt gelijk,' zei hij. 'Laten we het over jou hebben. Wat doe jij eigenlijk hier?' vroeg hij onschuldig. 'Je woont hier toch helemaal niet in de buurt?'
'Nu hebben we het weer over relaties.'
'Is dat zo?'
'Nou, ik woon nu hier. Dat is alles,' zei ze. Ze keek ongemakkelijk om zich heen, ze voelde een vlaag van seksuele opwinding opkomen. Om de een of andere bizarre reden voelde ze zich aangetrokken tot Selden Rose... ze kon het gewoon niet helpen. Ze sloeg haar benen over elkaar en stak een voet achter de andere enkel alsof dat gebaar haar ongepaste verlangen in bedwang zou kunnen houden.
'O ja?' vroeg Selden. Zei hij dat niet net iets te enthousiast? Of verbeeldde ze zich dat maar? Hij fronste, alsof hij zijn eigen gevoelens probeerde te beheersen. 'Dus het is toch niet goed gekomen tussen jou en je man?'
'Nee.' Ze schudde haar hoofd. 'Je had gelijk. Je zei dat als iemand je eenmaal bedrogen had, hij het weer zou doen.'
'Het spijt me voor je, Wendy, dat je je rot voelt.' Hij aarzelde even en zei toen iets verbazingwekkends. 'Maar ik ben blij voor mij.'
Ze keek hem geschokt aan. Had hij dat nou echt gezegd? Ze bloosde, voelde zich ineens licht in haar hoofd. Hij kon niet gemeend hebben wat hij net zei. Ze kon het maar beter negeren...
'Ik bedoel,' zei hij, 'je ziet het waarschijnlijk niet zitten, maar ik dacht dat we misschien een keertje samen uit eten konden gaan.'
'Bedoel je...?'
'Ik bedoel het als een date,' zei Selden stoutmoedig. 'Ik geloof tenminste dat ze dat tegenwoordig zo noemen. Al klinkt het wel een beetje vreemd, mensen van onze leeftijd die een date hebben.'
'Wij?' vroeg ze verschrikt. Het was niet de bedoeling dat het er zo uit kwam, maar ze was zo verbaasd dat ze niet wist wat ze zei. Wanneer had iemand haar voor het laatst mee uit gevraagd? vroeg ze zich af. Was dat wel ooit gebeurd?
'Als je niet wilt, begrijp ik dat,' zei Selden. 'We werken tenslotte samen...'
Als ze met elkaar uitgingen, betekende dat dan ook dat ze met elkaar naar bed zouden gaan? vroeg ze zich af en van de gedachte daaraan werd ze opnieuw opgewonden. Maar nee, dat kwam later. Je hoorde niet met iemand naar bed te gaan na een afspraakje.
Ze voelde zich een beetje duizelig. 'O nee, Selden,' zei ze, om hem gerust te stellen. 'Ik bedoel, natuurlijk. Ik ga graag eens met je uit eten. Ik geloof dat dat nu wel kan. Mijn kinderen zijn niet elke dag bij me.'
'Niet?' zei hij.
Ze haalde haar schouders op en wilde snel van onderwerp veranderen. Ermee instemmen om wat met hem te gaan eten was een, maar om hem nou meteen over haar hopeloze situatie te vertellen... 'Waarom heb jij geen kinderen?' vroeg ze.
'Ik wil ze best...' zei hij met een ongemakkelijke blik in zijn ogen. 'Maar ik kan geen kinderen krijgen.'
'Niet?' zei Wendy geschrokken.
'Mijn eerste vrouw en ik hebben het geprobeerd. We hebben allerlei tests laten doen en toen bleek dat ik degene was met het probleem. Ze nam het niet zo goed op. Ze ging vreemd en ik kwam erachter, en toen ging ik vreemd.'
Wendy stond paf. 'Dat is vreselijk.'
'Het was een zooitje,' was Selden het met haar eens. 'En mijn tweede vrouw... nou, laten we zeggen dat ik met iemand trouwde die totaal tegenovergesteld was aan mijn eerste vrouw. We zijn niet lang genoeg getrouwd geweest om erachter te komen of ze kinderen wilde, maar ik denk van niet. En ik was niet rijk genoeg.'
'Bestaan zulke vrouwen nog?' vroeg Wendy vol afschuw.
'Reken maar,' zei Selden terwijl hij een lok haar van zijn voorhoofd veegde. 'Maar dat was mijn fout. Ik was stom. Ze was supermodel en ik liet mijn ego mijn gezonde verstand overstemmen.'
'Je bent tenminste bij zinnen gekomen,' zei Wendy bemoedigend, ze was opgelucht dat ze het nu over hem hadden en niet meer over haar problemen of hun toekomstige date. 'De meeste mannen denken nog dat als ze maar een supermodel kunnen krijgen, al hun problemen opgelost zullen zijn.'
'Dan beginnen de problemen juist,' zei Selden geheimzinnig.
Wendy knikte en leunde onder de indruk tegen de rugleuning van haar stoel. Niets deed een vrouw zich beter voelen dan een man die iets met een supermodel had gehad... en haar gedumpt had! Dat was heel geruststellend. Het betekende dat zo'n man de juiste waarden had. Ze bestudeerde Seldens gezicht een ogenblik. Was deze man echt zo fatsoenlijk? Of vergiste ze zich en maakte al dit... gedoe... alleen maar deel uit van een of andere truc om... om wat te doen? vroeg ze zich af. Als hij haar in bed probeerde te krijgen, was dat dan echt zo erg?
'Heb je iets te doen?' vroeg hij opeens. 'Ik was net van plan om een stukje door Soho te gaan wandelen. Heb je zin om mee te gaan?'
'Waarom ook niet,' zei Wendy, die een wandeling met Selden Rose ineens een uitstekende manier vond om haar ochtend door te brengen. Ze zou tenminste niet alleen zijn.
Selden betaalde de rekening en ze stonden op. 'He,' zei hij. 'Ik ben je nog vergeten te vragen... Waarom verblijf jij in het Mercer? Zou je man hier niet in jouw plaats moeten zijn?'
Wendy voelde zich meteen weer ellendig, ze dacht aan haar gesprek met Nessa Hope. 'Eigenlijk wel... maar het is een ongewone situatie. Ik moest het appartement aan mijn man geven.'
'Jezus, Wendy,' zei Selden. 'Je hebt nogal wat meegemaakt.' Hij deed de deur voor haar open en liet haar voor gaan. 'Als je een appartement nodig hebt, kan ik je misschien wel helpen. Ik heb een hele goeie makelaar.'
'Dank je,' zei ze. 'Daar houd ik je misschien wel aan.' En toen ze naar buiten liepen, dacht ze aan hoe aardig Selden was en hoe fijn het was om voor de verandering eens tijd door te brengen met een man die aardig was. Aardig! dacht ze. We had ooit kunnen denken dat dat de eigenschap was die ze uiteindelijk het liefst zag in een man?
Drie uur later stonden zij en Selden in de goederenlift naar zijn penthouse nadat ze helemaal naar de Hudson en terug waren geslenterd. Voor het eerst in weken had ze zich een beetje kunnen vermaken en was ze Shane en zijn beangstigende eisen zelfs even vergeten. Het was zo vreemd en spannend om op een zondag te wandelen met een man die niet haar echtgenoot was en net te doen alsof ze een stel waren; in verschillende winkeltjes rondstruinen en nog maar eens ergens een kopje koffie drinken. Ze had een jurkje voor Chloe gekocht, een dinosaurusknuffel voor Tyler - die had Selden uitgezocht - en een jasje voor Magda. En ondertussen bleven ze maar praten, alsof ze allebei wisten dat ze, wanneer ze zouden stoppen met praten, afscheid moesten nemen. Toen ze weer in West Broadway waren, had ze naar de grond gekeken. Ze wilde niet weggaan, maar wist ook niet wat ze anders moest doen en toen had hij gezegd: 'W1 je mijn penthouse zien? Dan kan ik je meteen het nummer van mijn makelaar geven.'
'Dat lijkt me wel wat,' had ze gezegd, opgelucht en ineens weer een stuk vrolijker.
'Ik moet je wel waarschuwen: ik ben niet zo'n kei in inrichten...'
'Ik ook niet,' zei ze terwijl ze stiekem even naar hem keek. Hij keek terug en toen wendden ze allebei snel hun blik weer af, verlegen. Maar wat ze moesten weten zat in die blik, dacht ze. Het zei: 'Ik wil met je naar bed, nu. En ik hoop dat jij ook met mij naar bed wilt.' Ze had die blik in geen jaren gezien, in meer dan vijftien jaar niet. Grappig hoe het allemaal terugkwam: de droge mond, de maag die ineenkromp. De angst en verwachtingen van het vooruitzicht van onbekend territorium. Een ander lichaam, andere penis en de hoop dat de seks niet teleurstellend zou zijn...
Ze keek bedenkelijk.
'Is er iets?' vroeg Selden.
'Nee, hoor,' zei ze. 'Niks aan de hand.'
'Niet bezorgd om je kinderen?' vroeg hij. De tocht naar zijn penthouse leek eindeloos. Het was zo'n oude lift... die doen er een eeuwigheid over.
'Ik ben altijd bezorgd,' zei ze. 'Maar dat is niet nodig. Shane brengt hen pas om vijf uur terug.' Nu had ze het gedaan, dacht ze terwijl ze een stukje verder van hem af ging staan. Ze had zo ongeveer meegedeeld dat ze de komende vier uur de tijd had om met hem te vrijen.
'Wat doet Shane de hele dag met hen?' vroeg Selden.
'Hij gaat met ze naar de manege... mijn oudste dochter heeft een pony... en naar het park, en vaak is er wel een verjaardagspartijtje van een ander kind.'
'Kan hij hen in zijn eentje aan?' vroeg Selden.
Wendy knikte. 'Hij is een waardeloze echtgenoot, maar een goede vader. Jammer genoeg.'
De liftdeur gingen open en ze stapten een enorme, lege ruimte in. Seldens penthouse was zo'n tweehonderdvijftig vierkante meter, maar hij had niet gelogen: inrichten was niet zijn sterkste punt. In het midden van de ruimte stond een lange houten tafel met acht stoelen eromheen en langs een buitenmuur met grote ramen stond een enkel bankstel met een glazen salontafel ervoor. En dat was het. Wendy wist niet zo goed wat ze moest zeggen. 'Het is...'
'Triest, he?' zei Selden, die naar de keuken liep. 'Ik zeg steeds weer tegen mezelf dat ik wat meubels aan moet schaffen of anders tenminste een binnenhuisarchitect in moet huren. Maar je weet hoe het gaat. Je hebt het druk en blijft het uitstellen en voor je het weet zijn er zo alweer twee jaar voorbij.'