Sliver (10 page)

Glas viel op het parket in splinters, drank spetterde rond. Kay bleef staan.

'Shit, wat ben ik toch een stoethaspel...'

'Geeft niets,' zei ze. Zette haar glas neer en pakte de keukenrol.

'Ook wat dat betreft ben je de tweede binnen vierentwintig uur.'

De rand van het kleed was nat, evenals de omslag van zijn broek.

Op hun hurken depten ze het parket met proppen keukenrol droog en visten ze de scherven uit het plasje drank. Felice kwam kijken wat er aan de hand was.

'Het spijt me van het glas,' zei hij.

'Ik zal het met de huur verrekenen,' zei ze.

Glimlachend depten ze verder.

'Nee,' zei hij, 'het is geen toeval dat Sam Yale hier woont. Zijn jullie bevriend?'

'We kennen elkaar oppervlakkig,' zei ze. 'Op de dag dat ik hier kwam wonen stond hij achter me in de rij bij de kassa van Murphy's. Hij was me gevolgd.'

'Ik dacht al dat jullie elkaar vroeg of laat zouden ontmoeten.' 'Veel eerder had nauwelijks gekund.' Ze keek hem aan. 'Was het puur toeval dat jij in de buurt was om me welkom te heten?'

Hij glimlachte. 'Geen commentaar.' Hij pakte voorzichtig een glasscherfje van de vloer en legde het op een stuk keukenrol. 'Zijn aanwezigheid hier heeft allerlei redenen,' zei hij, 'waar ik beter niet op in kan gaan.'

'Hij heeft me verteld dat hij aan de drank is geweest,' zei ze, 'en dat hij geholpen wordt door een stichting.' Hij keek haar aan.

'Carnegie Hill of zoiets. Dat weet je vast wel.' Hij vroeg: 'En dat heeft hij je allemaal in de supermarkt staan vertellen?' vroeg hij. 'Nee, op een dag in het park.' 'O.'

Ze droogden de vloer.

'Als de zaak er zo voor staat,' zei hij, 'kan ik je net zo goed het hele verhaal vertellen.'

Ze brachten de natte keukenrol en ingepakte glasscherven naar de keuken. Pete gooide ze in de stortkoker, terwijl Kay een nieuw drankje voor hem inschonk.

In de woonkamer gingen ze allebei in een hoekje van de bank zitten, met een been onder zich gevouwen. Ze pakten hun glas en klonken glimlachend met elkaar.

Hij nam een slok en keek naar zijn glas. 'Volgens mij hadden ze een verhouding,' zei hij. 'Dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Als hij haar gelukkig maakte, prima. Mijn vader vroeg erom. Hij was een grote schoft en had zelf de ene vriendin na de andere.' Ze bestudeerde hem. Hij haalde diep adem en nam nog een slok. 'Toen ze dood was,' zei hij, 'is Sam bijna tien jaar uit de publiciteit verdwenen. Tenminste, je zag zijn naam nergens meer. Een paar maanden nadat ik het gebouw had gekocht hoorde ik pas weer iets van hem. Hij hield een lezing in de New School, getiteld "Regisseren tijdens de Gouden Eeuw van de televisie". Vanzelfsprekend ben ik erheen gegaan. Het was een tamelijk genante vertoning. Hij was halfdronken, hield een onsamenhangend betoog, en wist niet meer welke vraag hij aan het beantwoorden was...' Zuchtend schudde ze haar hoofd.

'Ik ben op onderzoek uitgegaan,' vertelde hij. 'Hij woonde in een gribus in Bleecker Street en gaf toneellessen. Een opleiding daar in de buurt had hem de laan uit gestuurd. Ik dacht: als hij weet dat het geld van mijn vader afkomstig is, neemt hij het niet aan. Daarom heb ik mijn juridisch adviseur opdracht gegeven die stichting op te

richten. Dat is een fluitje van een cent. De stichting heeft iemand in dienst genomen die contact met hem heeft gezocht en hem naar een afkickcentrum heeft gebracht, hier vlak om de hoek. Toen dit gebouw klaar was, heeft de stichting een flat voor hem gehuurd.' 'Dat is en blijft ongelooflijk royaal en aardig van je.' Hij haalde zijn schouders op. 'Hij heeft enkele van Thea Marshalls beste voorstellingen geregisseerd,' zei hij. 'Ik wist dat zij hem had willen helpen, zelfs al hadden ze geen verhouding gehad. En zoals ik al zei: ik neem het hem niet kwalijk als het wel zo was.' 'Dat is duidelijk,' zei ze.

Ze glimlachten naar elkaar en namen nog een slokje. 'Zo,' zei hij. 'We zijn een beetje afgedwaald, maar dat was wat ik je wilde vertellen. Ik ben de eigenaar, dus over die kwestie hoef je je het hoofd niet meer te breken. Ik heb trouwens nog een leugentje verteld die middag. Ik had op je aanvraagformulier gezien dat je een kat had. Zaterdagochtend was ik helemaal niet in de supermarkt. Ik gokte erop dat je dan je boodschappen doet en dat je die keer kattebakkorrels had gekocht.'

Ze glimlachte hem toe. 'Je kunt goed gokken,' zei ze. 'Beide leugens zijn je vergeven. Van harte.' Ze namen allebei nog een slok.

Felice sprong tussen hen in op de bank. Wandelde over het zachte fluweel en snuffelde aan zijn strelende vingers. Hij aaide haar over haar kop. 'Zij heeft het me ook vergeven,' zei hij. Ze keek hem aan. 'Ben je niet bang dat ik het zal overbrieven aan de andere huurders?'

'Nee,' zei hij en schudde zijn hoofd. 'Dat doe je niet. Jij... jij gunt me mijn privacy.'

'Hoe weet je dat?' wilde ze weten.

Hij haalde zijn schouders op. 'Dat weet ik gewoon.' Zijn sprankelende blauwe ogen keken haar aan. 'Zo ben jij nu eenmaal,' zei hij. 'Beoordeel ik je verkeerd?'

Ze schudde haar hoofd en keek hem aan. 'Nee,' antwoordde ze, 'dat doe je niet.' Ze dronken hun glas leeg.

Felice nestelde zich tegen zijn knie. Hij speelde met haar oranje oor en liefkoosde haar kop. 'Wat een schoonheid...' 'Wil je soms een hapje meeëten?' vroeg Kay. 'Ik heb een koelkast vol kipsalade met dragonsaus, en verrukkelijke aardbeienmousse...'

'Dat klinkt aanlokkelijk,' zei Pete glimlachend. 'En ik heb een fles voortreffelijke Dom Perignon-champagne, het soort dat James Bond altijd drinkt. Zal ik naar beneden rennen en die ophalen?' Ze glimlachte hem toe. 'Waarom niet?'

'Alex is zestien jaar ouder dan ik. Hij doceert architectuurgeschiedenis aan de New York University. We leerden elkaar kennen toen hij wetenschappelijk medewerker was aan de faculteit in Syracuse. Ik was tweedejaars.' 'Nog een beetje warmer?' 'Graag.'

Met de arm die hij om haar heen geslagen had, tastte hij naar de douchekraan en draaide die iets verder open. 'We trouwden pas toen ik negenentwintig was,' vertelde ze. 'Mmm, lekker. En Jeff is twaalf jaar ouder. Jij bent dus niet de enige met een oudercomplex.' Terwijl hij waterdruppels van haar wenkbrauwen likte, kuste ze hem in zijn hals. 'Jij probeert tenminste van je complex af te komen,' zei hij. Lachend kusten ze elkaar.

En nog eens. 'O god...' Draaiden zich al kussend naar elkaar toe. 'Als we zo doorgaan, komen we in het Guinness Recordboek...' 'Doe dat nog eens...' 'Wacht even...'

Ze liet hem los en tastte naar de douchekraan om hem nog iets verder open te zetten.

Deel 2

Als op vleugels kwam ze het kantoor binnen. Glimlachend wenste ze Gary, Carlos, Jean en Sara goedemorgen. Ze hoopte dat ze niet aan haar gezicht konden zien dat ze zaterdagnacht en de hele zondag verrukkelijk had liggen vrijen met een man van zesentwintig. Nog nooit had ze iemand ontmoet die zo opmerkzaam en attent was en die haar zo goed aanvoelde.

Roxie was op de hoogte, maar Kay was niet van plan het nieuws aan de grote klok te hangen.

Om half elf ging ze even bij June langs om te vragen hoe het scrabbelen was gegaan. Kay zei tegen haar dat ze geen moeite meer hoefde te doen om die telefoonnummers te achterhalen, want ze had met de beheerder gesproken en er bleek een misverstand in het spel te zijn. Hij had de conciërge, die nog niet zo goed Engels sprak, opdracht gegeven om extra goed voor alle huurders te zorgen. Ze was dus weer terug bij af en gunde de eigenaar zijn privacy. De werkelijkheid was anders dan in Olivia's Landlord. Maar toch bedankt. Kay vond het niet prettig om June iets op de mouw te spelden, zelfs niet een leugentje om bestwil, maar ze was bang dat ze alles zou verklappen als ze zou vertellen hoe ze erachter was gekomen wie de eigenaar was.

De vorige avond had ze Roxie door de telefoon wel alles verteld. 'Hij heeft prachtige blauwe ogen en hij kijkt dwars door me heen, ik zweer het je! En hij doorziet niet alleen mij, Roxie. Hij zag je valk - hij vindt hem schitterend - en begreep meteen wat je ermee wilde uitdrukken. Hij gebruikte bijna letterlijk jouw bewoordingen! En zelfs Felice heeft hij door! Je hebt geen idee hoe opmerkzaam hij is! En geestig, en lief, en stapelgek op mij...' Ze had Roxie verteld wie zijn moeder was geweest, en wie zijn vader, dat hij niets om geld gaf en dat hij zijn eigen was deed, terwijl zijn flat eenvoudig was ingericht met spullen van Habitat, voor zover je dat kon zien, zo'n rommel was het er... Ze wist dat het geen duurzame relatie zou worden, want er was per slot een leeftijdsverschil van dertien jaar. Dat wilde ze ook niet, om hem, want hij moest nog kinderen kunnen krijgen. Maar in ieder geval was het tijdelijk voor hen beiden het mooiste dat hun had kunnen overkomen.

Roxie, die dolblij voor haar was, was het met haar eens geweest. Zou dr. Palme er ook positief tegenover staan? Dat hoopte ze maar, en ook dat Pete zich binnenkort zo zeker over hun relatie zou voelen dat hij haar zou bekennen dat hij in therapie was. Het kon toch niet anders of de arme jongen had littekens opgelopen doordat hij zijn moeder nauwelijks had gezien, behalve op de televisie?

Ofschoon er natuurlijk een kleine kans bestond, een heel kleine kans, dat hij de psychiater inderdaad in de lift - tussen de hal en de tweede verdieping - over het Oedipuscomplex had horen praten. Een kans van één op een miljoen?

Terwijl ze in haar kantoor zat, met uitzicht op andere glazen kantoortorens, was de verleiding groot hem op te bellen. Gewoon even hallo zeggen, om te kunnen constateren dat hij inderdaad bestond, daarginds op Carnegie Hill.

Nee. Ze nam zich voor niet te opdringerig te doen. Hij zou aan zijn computer zitten, in die wanordelijke, modern ingerichte woonkamer, en druk bezig zijn met het programma dat hij voor Price Waterhouse aan het schrijven was.

Ook zij ging aan het werk. Ze belde Sara en vroeg of ze de agenda wilde brengen.

Hij keek naar Sam, die met twee vingers zat te tikken op de portable schijfmachine die betere dagen had gekend. Zeker van Abe geweest. Hij had hem op de tafel in de woonkamer gezet, samen met een stapel papier en een woordenboek. Met zijn bril op zijn neus en zijn Beethovenshirt aan zat hij te typen; af en toe hield hij op en krabde aan zijn oor, tikte weer verder, of zocht iets op in het woordenboek. In geen velden of wegen een stickie te bekennen. Was hij voor de zoveelste keer gestopt? En wat zat hij te schrijven? De ouwe viezerik... Op de dag dat ze verhuisde bij de supermarkt achter haar in de rij gaan staan. Hij hoopte zeker dat de geschiedenis zich zou herhalen...

En in het park! Wanneer? Hoe was dat gegaan? Wat had hij haar nog meer verteld, en wat had zij hem verteld? Kennelijk was het meer dan een beleefdheidspraatje geweest. Die ochtend na die geschiedenis met Rocky? Toen hij tot tegen twaalven had uitgeslapen en zij, aan haar bureau gezeten, Sara had verteld hoe zalig het in het park was geweest? Het irriteerde hem mateloos dat hij het niet wist...

Hij moest om zichzelf glimlachen. Hij was verwend omdat hij al te veel wist. Was het belangrijk wat ze hadden gezegd en wanneer, en hoe ze elkaar hadden ontmoet? Het deed er niets toe. Geen fluit. Jammer, Sammy, maar je kunt niet alle vrouwen krijgen die je hebben wilt. Wees blij dat je nog leeft. Je hebt er geen idee van dat je reuze boft dat Abe niet naar jóuw begrafenis moet... Hij zag Beth in Alisons laden rommelen. Ze was niet eens warm. Dr. Palme en Michelle - zoals gewoonlijk. Lisa was bezig met aerobics.

Kay en hij waren ook weer bezig, op haar bed. Zij lag boven en allebei stonden ze op het punt klaar te komen. Fantastisch was ze, geweldig. Vergeleken met haar was Naomi een kille kikker geweest.

Hij spoelde door en sloeg een gesprek over, waarna hij hen met grote snelheid over het hele bed liet schichten, de kamer uit, terug. Toen keek hij weer hoe ze begonnen waren. Kussen, strelen. Overwoog haar te bellen, maar wilde haar niet lastig vallen. Maar misschien voelde zij het net zo. Of nog intenser. Maar zij was niet aan het repeteren en ze zat ook niet midden in een opname... Hij zette het geluid af, belde de informatiedienst en vroeg het nummer van Diadem aan.

Toen hij Sara aan de lijn had, zei hij: 'Hallo, met Pete Henderson. Zou ik mevrouw Norris even kunnen spreken? Het is privé.' 'Een ogenblikje, alstublieft.'

Hij keek naar hen terwijl ze verstrengeld lagen, negenenzestig. 'Hoi...'

'Hoi,' zei hij terwijl hij glimlachend naar hen keek. 'Sorry dat ik je stoor, maar ik moest zeker weten dat je echt bestaat...'

Pas een paar dagen later - toen Kay 's morgens de deur uit ging en Vida, in een gebloemde kimono, genoeg roze koffers de hal in zeulde voor een maand in Portugal, zonder daar zo te zien erg veel zin in te hebben - drong het tot haar door (terwijl ze in de lift stond met het blonde stel van de veertiende, de man met het sikje van de twaalfde en het zwart-witte paar van de zevende) dat Pete van alle bewoners wist wat ze deden, hoeveel ze verdienden, hoe oud ze waren en of ze al dan niet getrouwd waren. Bovendien beschikte hij over nog meer informatie uit hun referenties en de gegevens over hun kredietwaardigheid. Wat was daar nou leuk aan...

Ze begon er die avond over, terwijl ze in Jackson Hole een hamburger met frites aten. Het was een uur of tien. Pete zat te kauwen en keek haar over het vierkante tafeltje heen aan. Slikte. Nam een slok bier terwijl zij een hap hamburger nam. Hij veegde met zijn servetje zijn lippen af. 'Leuk is het goede woord niet,' zei hij. 'Maar dat ik van ieders omstandigheden enigszins op de hoogte ben, geeft een zekere voldoening. We zijn allemaal nieuwsgierig naar onze buren; dat is een instinctieve verdedigingsreactie uit het primitiefste deel van de hersenen. Net als Felice, die alles moet besnuffelen.' Hij nam een frietje van de schaal die tussen hen in stond.

'In het kleinsteedse Wichita,' merkte Kay op, 'is het een stuk eenvoudiger om dat instinct te bevredigen, dat verzeker ik je. Ik kende iedereen aan Eleanor Lane, compleet met de hele familiegeschiedenis.' Ze knabbelde aan een frietje.

Pete kauwde en slikte. 'Als je vragen hebt,' zei hij, 'zal ik ze graag beantwoorden.'

'Ik dacht al dat je dat nooit zou zeggen,' antwoordde Kay. 'Wat doet Vida Travisano? Die naast mij woont.' Hij glimlachte. 'Officieel is ze fotomodel,' zei hij. 'Mijn juridisch adviseur houdt het erop dat ze een peperdure call-girl is. Wat denk jij?'

'Of het een of het ander, of allebei,' zei ze. 'Ik had gehoopt dat jij voor me zou beslissen. Waarom heb je haar goedgekeurd? Ik heb geen bezwaar tegen haar, want ze is reuze aardig, maar als je juridisch adviseur er zo over denkt...'