Sliver (14 page)

'Laten we eens kijken wat Felice aan het doen is,' zei hij en drukte een knop in. Op de schermen in het midden verschenen opeens, in vogelvlucht, haar woonkamer en slaapkamer.

'Lieve hemel,' zei ze.

Hij toetste een paar knoppen in.

Ze keek naar haar meubels, het patroon van de kleden, de Times waarvan de katernen door de hele slaapkamer verspreid lagen, haar boeken, haar planten, haar siervoorwerpen. 'Het perspectief went gauw,' zei hij. 'Kijk, daar zit ze. Hoi, Felice.' Op het rechter scherm wandelde Felice langs het bed; de krant knisterde onder haar pootjes. Ze liep naar het raam boven aan het scherm, sprong in de vensterbank, ging in het zonlicht liggen, stak een achterpoot omhoog en begon die te likken. Kay glimlachte in het blauwwitte licht.

'Ach verrek, dat was ik vergeten,' zei hij. 'We hadden beter tot drie uur kunnen wachten. Ruby houdt een seance, dat kan interessant worden. Ruby Clupeida, die met dat parfum.' Hij drukte op een knop die zich vlak voor Kay bevond, en op een knop vlak voor hem zelf. 'Ze doet aan spiritisme.' Op het linker scherm zette Giorgio, gekleed in een donkere kaftan, een stoel bij een ronde tafel. 'Een medium troggelt haar al maanden geld af,' vertelde Pete. 'Ik heb gezien dat hij in de badkamer op zijn spiekbriefje moest kijken. Eindelijk heeft ze argwaan gekregen en nu laat ze een deskundige opdraven. Die geeft zich straks uit voor haar vaders compagnon. De vader is dood en heeft van zich laten horen.' 'Wat een schitterende antieke meubels,' zei ze. 'Uit de tijd van Jakobus II.'

'Erfstukken,' zei hij. 'Haar moeder heeft een proces aangespannen om ze terug te eisen. Ze beweert dat Ruby ze zonder toestemming heeft meegenomen.' 'Ze is dus geen man in vrouwenkleren.'

'Nee.' Glimlachend tuurde hij de monitors langs. 'Grappig dat je toen zei dat je dat van haar dacht, want je had me net naar Vida gevraagd. En die is dat wel, min of meer.' 'Wat?'

'Hij is transseksueel, maar moet nog geopereerd worden,' vertelde Pete. 'Hij heeft de hormonenbehandelingen achter de rug, maar vlak voor de operatie heeft hij zich bedacht. Al ruim een jaar is dat een twistpunt tussen hem en zijn partner. En je raadt nooit... O mooi, Jay en Lisa zijn thuis.' Hij drukte een paar knoppen in. 'De Fishers, 4A. Zij heeft een verhouding met haar baas en haar zusje heeft hem vorige week op de hoogte gebracht. Ze ontkent nog steeds.' In een high-tech woonkamer op het rechter scherm stond een aantrekkelijke vrouw met donker haar, die Kay wel eens in de lift had gezien, in pyjama uit het raam te kijken. Een man, ook in pyjama, zat op zijn hurken de t.v. bij te stellen. 'Het is heerlijk weer,' merkte Lisa Fisher op. 'Ga dan wandelen,' zei Jay Fisher. 'Bel Ben. Je doet maar.' 'O god,' zei Lisa Fisher, 'begin je nu weer...' In een schaars gemeubileerde woonkamer op het linker scherm ging de man met het sikje van de twaalfde verdieping aan een bureau zitten; hij pakte de telefoon.

'David Hoenenkamp,' zei Pete, terwijl de Fishers verder kibbelden. 'Een ex-priester, zit nu in de reclame. Hij heeft een eigen bureautje, klein maar succesvol. Hij is gescheiden van de vrouw voor wie hij is uitgetreden.'

Ze luisterden naar David Hoenenkamp, die een cliënt uitlegde waarom hij de opdracht weigerde. De Fishers waren nog aan het bekvechten.

'Fantastisch helder beeld, hè?' zei hij terwijl hij haar het schaaltje met wine-gums voorhield. Ze knikte en nam er een paar.

'Takai,' vertelde hij. 'Uit Japan, het neusje van de zalm.' Hij zette het bakje neer op de blauwe klok, die op 1:07 stond, en nam zelf ook een paar wine-gums.

Ze keken naar de Sweringens op één en naar de Fishers op twee. Hij schakelde het geluid van het ene naar het andere scherm.

'Ik verzeker je dat het me niet om het geld gaat,' zei Stefan op scherm één, terwijl hij naar de keuken liep. 'Het gaat me om de tijd die erin gaat zitten. Weet je wel hoe lang het duurt om die onderdelen bij elkaar te zoeken?' 'Zeg, hoe laat is het?' vroeg Kay.

Hij schoof het schaaltje opzij. Het was 3:02. 'Jezus,' zei hij. 'Allemachtig,' zei zij.

Hij zette het geluid af en draaide zijn stoel naar haar toe. Ze keken elkaar aan.

'En dit was nog niets, Kay,' zei hij. 'Er is bijna niemand thuis.

Geen dr. Palme. Niet eens seks, verdorie.'

Ze zei: 'Ik had niet verwacht dat het saai zou zijn.'

'Je zou over een paar uur nog eens moeten kijken,' zei hij, 'als iedereen thuiskomt.'

Ze ging verzitten, boog zich naar hem toe en nam zijn handen in de hare. 'Petey, het is verkeerd,' zei ze met nadruk, 'hoe interessant en... fascinerend het ook is. En als iemand het ontdekt, dan hang je, dat weet je donders goed. Het kan je hele leven verpesten. Ons hele leven...' Ze keken elkaar aan.

'Je moet er een streep onder zetten,' vervolgde Kay. 'Niet alleen om ons, maar ter wille van jezelf.'

Hij zuchtte en knikte. 'Je zult wel gelijk hebben...' zei hij. Ze liet zijn handen los.

Pete draaide de stoel, trok een la open en pakte de Gouden Gids. Sloeg het dikke boek op zijn schoot open en draaide terug. Zuchtend keek hij haar aan. Kay bestudeerde hem.

In het blauwwitte licht zocht hij de slotenmakers op. 'Tjonge, wat zijn dat er veel,' zei hij al bladerend.

'Hoe wil je dat eigenlijk organiseren?' vroeg ze. 'Laat Terry een slotenmaker zijn gang gaan terwijl de Johnsons niet thuis zijn?' Hij keek haar aan.

'En als je iemand naar 13A laat komen,' zei ze, 'is hij dan bereid in opdracht van jou het slot van 13B te vervangen?' Hij zei: 'Daar had ik nog niet aan gedacht.' 'Aartsleugenaar die je bent.'

Hij stak zijn rechterhand omhoog. 'Kay, ik zweer het je, daar had ik niet aan gedacht. Ik wilde jou zo graag een poosje laten meekijken...' Hij boog zich naar haar toe. 'Luister eens,' zei hij, 'het maakt geen enkel verschil. We hoeven alleen maar te zorgen dat deze deur niet van buitenaf kan worden opengemaakt. We spijkeren bijvoorbeeld een lat op de grond, of zoiets. Bovendien kun jij ook nog een slot aanbrengen op de deur van de achterkamer. Dat komt op hetzelfde neer.' Hij glimlachte haar toe. 'We kunnen er een spelletje van maken: ik probeer jou de combinatie te ontfutselen en als het me lukt, mag jij die weer veranderen.' Ze keek hem even strak aan. Schudde haar hoofd. 'Nee,' antwoordde ze. 'Ik heb me bedacht. Ik ben niet van plan je te gaan bemoederen. Zo'n verhouding wil ik niet. Je bent een volwassen man, Pete. Je moet zelf verantwoordelijkheid dragen voor wat je doet. Je weet hoe ik erover denk. Als je werkelijk een vaste relatie wilt, moet je zelf de boel afsluiten.' Hij zuchtte. 'Ik moet de eer aan mezelf houden?' 'Precies,' zei ze.

Hij knikte, sloeg de Gouden Gids dicht, draaide zich om en legde het boek op het bedieningspaneel. 'Natuurlijk, je hebt gelijk...' Hij draaide zich terug en glimlachte haar toe. 'Je pakt me flink aan...' Hij nam haar handen in de zijne, boog zijn hoofd en kuste ze. Daarna keek hij haar aan; in het blauwwitte schijnsel waren zijn blauwe ogen nog een tint donkerder. 'Ik zal het doen,' zei hij. 'Ik zal een van die projecten aanpakken waar ik het over had. Eigenlijk ben ik al zo'n beetje begonnen. Er zijn hier dingen gaande waar ik me zeer bij betrokken voel: een paar patiënten van dr. Palme, die twee vrouwen van 11B en de Ostrows, die pal boven jou wonen. Ik kan niet beloven dat ik er meteen helemaal mee kap, maar ik zal snel minderen. Dat beloof ik je.' 'Ik hoop het, Pete,' zei Kay. 'Ik hoop het van harte.' Ze bogen zich naar elkaar toe voor een kus. 'En naar jóu kijk ik helemaal nooit meer,' zei hij. Maakte zijn hand los, draaide zich om en zette een paar schakelaars om. De monitors van 20B, de op één na laatste in de rij rechtsonder, werden donker. Hij keek haar glimlachend aan. 'Jij en Sam,' zei hij. 'Mooi symmetrisch.'

Ze keek naar de donkere monitors op de tweede rij van onderen links. Toen ze zich terugdraaide, zag ze in 8B iets bewegen. 'Het medium is gearriveerd,' zei hij. Drukte een paar knoppen in. Hand in hand zaten ze naar de grote schermen te kijken. Ruby en een andere vrouw lieten een forse man in een donker pak de woonkamer binnen. Jay schoot een jas aan en riep iets naar Lisa, die met een vinger in haar oor zat te telefoneren.

'Zet het geluid eens aan,' zei Kay. 'Heel eventjes maar.'

Maandagochtend belde ze meteen de juridische afdeling. Wayne was er gelukkig. Ze vroeg hoe het met Sandy en de kinderen ging. Uitstekend. 'Ik heb informatie van je nodig. Hoe zit het juridisch met de schending van privacy?' vroeg ze. 'Met name als iemand een videocamera in een flat installeert en die verhuurt, hier in New York.'

'En de huurder weet van niets?'

'Klopt,'zei ze. 'De telefoon wordt ook afgeluisterd. Ik heb hier een manuscript waarin dat voorkomt, en volgens de auteur is dat in juridisch opzicht nog een schimmig terrein. Heeft hij gelijk, en zo ja, hoe schimmig is het dan?'

'Daar kan ik zo uit de losse hand geen antwoord op geven, dat is mijn terrein niet, maar ik wil best eens voor je informeren. Ik kan je wel al zeggen dat het afluisteren van een telefoon, zonder toestemming van de overheid, op grond van een federale wet verboden is.'

'Dat dacht ik al,' zei ze.

'In de staat New York waarschijnlijk ook. Over die videocamera bel ik je nog terug. Ik denk niet dat het veel tijd kost.' 'De camera bevindt zich buiten de flat,' vertelde ze nog. 'Hij beweert dat dat verschil maakt. Door de lamp aan het plafond loopt een glasvezelkabel.' 'Zit er een commercieel doel achter?' 'Nee,' zei ze, 'het gaat zuiver om het begluren.' 'Aha. En dan verschijnt de heldin van het verhaal ten tonele.' 'Goed geraden,' zei ze.

Ze vroeg Sara om Florence Leary Winthrop te bellen en alle telefoontjes behalve dat van Wayne af te houden. Een half uur later onderbrak ze haar gesprek met Florence. 'Wayne?'

'Ja. Je auteur heeft gelijk. Er bestaat nog geen federale of staatswet die het begluren door middel van een videocamera verbiedt. De verhuurder kan voor de rechter worden gedaagd als de huurder erachter komt, maar de aanklacht - afgezien van het zonder toestemming afluisteren van de telefoon, waar overigens vijfjaar op staat - kan alleen gebaseerd zijn op de staatswet die bespieden verbiedt, een klein vergrijp. En zelfs daarover valt nog te twisten.' 'Dat verbaast me,' zei ze.

'Mij ook. Het kan zijn dat er wetgeving zit aan te komen. Daarnaar kun je waarschijnlijk het best informeren bij de vereniging voor burgerrechten.'

Kay bedankte hem en verontschuldigde zich bij Florence. 'Dat heb ik je toch gezegd,' zei Pete die avond met een glimlach. 'Ze zijn zeer goed op de hoogte en ze kwekken aan één stuk door. Twee juristen bij elkaar.'

'Op het illegaal afluisteren van telefoons,' zei Kay, 'staat vijf jaar.' 'Dat weet ik,' antwoordde hij.

Ze zaten te eten in Table d'Hôte, een bescheiden restaurant aan Ninety-second street. Aan zeven van de acht antieke tafeltjes zaten stellen van twee of gezelschappen van vier; het geluidsniveau van de gesprekken en het gekletter van bestek was hoog. Ze zaten in een hoekje aan een rond tafeltje, knie aan knie, witte wijn te drinken; ze besmeerden stukjes brood, dat van twee deegsoorten was gebakken, met boter.

'Ik kan alles niet zomaar terugdraaien,' zei hij. 'Daarvoor moet ik het plafond van het souterrain openbikken. Maar niemand komt erachter. En heus, ik ben al aan het minderen. Ik heb vandaag helemaal niet gekeken, maar ja, op maandag valt er nooit veel te beleven. Overdag, bedoel ik. Maandagavond is altijd leuk, want dan is iedereen thuis.'

'Wat heb je gedaan?' vroeg ze.

'Ik heb aan de computer gezeten en aan het project gewerkt,' antwoordde hij. 'En ik zeg er meteen bij dat ik er liever niet over praat tot bepaalde problemen uit de wereld geholpen zijn. Daar kun je vast wel begrip voor opbrengen.'

'Natuurlijk,' zei ze. 'Het was niet mijn bedoeling je op te jutten. Ik wilde alleen weten hoe je de dag had doorgebracht. Het zal wel moeite hebben gekost om niet te kijken. Ik moest er de hele tijd aan denken, zo fascinerend is het.'

'Dat komt doordat het echt is,' zei hij. 'Hetzelfde verschil heb je tussen een kettingbotsing in een film en een ongeluk dat je met eigen ogen ziet gebeuren.'

'Bovendien weet je nooit wat er gaat gebeuren,' zei ze. 'Inderdaad, dat speelt ook een grote rol,' zei hij. 'De absolute onvoorspelbaarheid, en de afwisseling.'

Ze zuchtte en nam nog een slokje wijn. 'Was het maar niet zo verrekte verkeerd,' zei ze.'Men beschouwt het als verkeerd,' zei hij, 'maar niemand heeft er last van en ik wil wedden dat niemand de verleiding zou kunnen weerstaan om een poosje mee te kijken.' Ze keek hem aan. 'Niet meer doen,' zei ze. 'Nee,' zei hij. 'En ik zei toch al: ik heb vandaag helemaal niet gekeken, en dat terwijl dr. Palme op maandag een van zijn interessantste patiënten heeft.'

De ober zette prachtig gegarneerde Victoriaanse borden voor hen neer, met gegrilleerde zwaardvis en gepocheerde zalm.

Verrukkelijk. Ze lieten elkaar een hapje proeven.

Hij vertelde haar het een en ander over enkele patiënten van dr. Palme.

Het lange stel van de zeventiende verdieping kwam binnen; een van de obers begroette hen en wees hun het lege tafeltje dat twee tafels van dat van hen af stond.

'Meneer en mevrouw Cole van 17A,' fluisterde hij. 'De grootste perverselingen van het hele gebouw.' 'Zijn wij dat dan niet?' vroeg ze.

'Wij? Op geen stukken na. Wij staan op de vijfde of zesde plaats.' 'Maar met stip.'

Onderweg naar huis gingen ze langs bij de Koreaanse delicatessen- winkel, waar altijd een weelde aan bloemen stond uitgestald, en kochten er sinaasappelsap en appels voor haar, en melk, druiven en koffie voor hem. Het wisselgeld deponeerde Pete in het kartonnen bekertje van de bedelaar die buiten zat.

Ze liepen Ninety-second Street door en wachtten tot het licht op groen sprong. Keken naar het omhoogtorenende gebouw dat een roze schijnsel uitstraalde, met de twee identieke rijen oplichtende ramen, die zich tot de donkere top toe glinsterend uitstrekten. 'Een raar idee,' zei Kay terwijl ze haar arm door die van Pete stak, 'dat we de mensen achter die ramen kennen...' 'Ik dacht dat het in jouw geboortedorp net zo was?' 'Ja zeker, precies hetzelfde.'

Ze glimlachten elkaar toe. Tuitten hun lippen en kusten elkaar. Staken de straat over.

Walt, in winters roodbruin, liep achteruit en hield de deur voor hen open.

'Hoi, Walt,' zeiden ze.

'Mevrouw Norris, meneer Henderson...'

Terwijl ze de hal door liepen, fluisterde hij haar in: 'Hij heeft iets met Denise Smith van 5B.' 'O ja?'