Sliver (13 page)

Hij knikte. 'Dat zei ik toch: in alle lampen zit er één.' Ze staarde hem aan.

'Ik weet dat het achterbaks en voyeuristisch is,' zei hij. 'Ik was tien of elf toen het idee bij me opkwam. Het was iets waar ik alleen maar over fantaseerde. Toen ik dit gebouw echter zag verrijzen, en begreep dat ik mijn plan daadwerkelijk zou kunnen uitvoeren, heb ik geen moment overwogen om de badkamers niet te doen.' Hij glimlachte. 'In het oorspronkelijke plan speelden die een grote rol. Daar worden veel interessante gesprekken gevoerd.' Ze keek hem aan en haalde diep adem. 'Het moet je toch duidelijk zijn,' zei ze, 'dat dit de... de monsterlijkste, grofste schending van privacy is waaraan je je schuldig hebt kunnen maken! Niet alleen tegenover mij...' Ze sloeg haar armen om zichzelf heen en boog zich naar hem toe. 'Hoewel... Godallemachtig, je zegt dat je van me houdt, maar al die tijd... Mijn god, ik kan niet eens...' 'Ik hou echt van je,' zei hij en deed een stap in haar richting. 'Bij iedereen!' riep ze uit. 'Hoe kun je dit de mensen aandoen? Het is stuitend!' Ze keek naar de monitors. 'Mijn god...' 'Ze wéten het toch niet,' zei hij. 'Dat doet er niet toe!' riep ze uit.

'Jawel,' zei hij, dicht bij haar nu. 'Heb je er last van gehad dat ik je bekeek?'

'Nú heb ik er last van!'

'Omdat je het nu weet! Hoor eens...' Hij pakte haar bij haar schouders. 'Laten we er geen ruzie over maken. Ik wist van tevoren dat je er zo over zou denken. Ik hou ermee op.' Hij hield haar vast en keek haar indringend aan. 'Als ik moet kiezen tussen dit en jou,' zei hij, 'kies ik voor jou. Ik kap ermee. Afgelopen. Ik kijk nooit meer.'

Ze keken elkaar aan.

'Dat is je geraden ook,' zei ze. 'Je hebt hiermee minstens tien wetten overtreden. En als de andere huurders erachter komen, procederen ze tegen je tot je geen cent meer hebt, al ben je nu nog zo rijk.'

'Dat bedoelde ik toen ik zei dat jij me in grote moeilijkheden kunt brengen,' zei hij met een zucht. 'Het spijt me dat ik je heb gekwetst. Ik heb je nooit iets zien doen dat niet goed was, en ik heb je nooit iets doms horen zeggen.' 'Heb je Hubert Sheer zien vallen?' vroeg ze. 'Nee,' antwoordde hij. 'En na zijn val heb ik hem ook niet gezien. Je kunt niet in de douchecabine kijken, want de beeldhoek is niet goed. De deur spiegelt en al dat zwart maakt het er niet beter op. Kijk maar.' Hij liet haar los, draaide zich om en boog zich over de stoelleuning. 'Nee,' zei ze.

Met zijn hand boven de knoppen keek hij naar haar om. 'Mijn badkamer,' zei hij, 'niet die van hem.' 'Ik geloof je zo ook wel,' zei ze.

Hij richtte zich op en keek haar recht aan. 'Ik heb maar een heel enkele keer naar hem gekeken,' zei hij, terwijl de groene schijnsels op de schermen flakkerden. 'Hij zat meestal te lezen. Ik dacht dat hij op reis was gegaan, want daar had ik hem over gehoord, en dat hij vergeten was het licht uit te doen. Zulke dingen gebeuren.' Hij haalde diep adem. 'Het enige sterfgeval dat ik heb gezien,' zei hij, 'was Billy Webber, die een overdosis had genomen. Er waren twee meisjes bij hem, daarom zat ik te kijken. Zodra hij stuiptrekkingen kreeg, hebben zij een ambulance gebeld. Toen Brendan Connahay en Naomi Singer overleden, was ik niet thuis, en op de plek waar Rafael, die voor Dmitri conciërge was, dat ongeluk overkwam, is geen camera.'

'Kijk je ook naar Sam?' wilde ze weten.'Ja,' antwoordde hij. 'Hij weet van niets. Hoor eens, ik heb er toevallig ook veel goeds mee kunnen doen, niet alleen voor hem. Ik help mensen uit de brand, financieel, maar ook op andere manieren, soms via de stichting, soms gewoon door geld te sturen. Ook familieleden van de bewoners. Een nichtje van Maggie Hoffman had een levertransplantatie nodig, in Shreveport. Haar moeder is een geweldig flinke vrouw; ze staat er helemaal alleen voor en heeft geen rooie cent. Ik heb haar het geld gestuurd. Vorige week. De Kestenbaums, die in jouw flat zaten, heb ik ook geholpen.' Ze schudde haar hoofd. 'Het is verkeerd,' zei ze. Keek hem aan. 'Het is verkeerd.'

'Ik hou er toch ook mee op,' zei hij. Hij legde zijn handen om haar middel en keek haar glimlachend aan. 'Mammie zegt nee en ik ben een gehoorzaam jongetje, goed?' Hij kuste haar op haar wang. 'Ik kan de boel niet zomaar bij het grofvuil zetten,' zei hij, 'want het zou niet meevallen om uit te leggen waar al dat spul vandaan komt, maar we zullen een slotenmaker laten komen. Die zet een ander slot op de deur en jij mag de sleutels bewaren. Achter in de flat is nog een toegangsdeur, via de kastenwand. Dat vertel ik als teken van goed vertrouwen, want die deur zou je zelf nooit ontdekt hebben. Daar kun je een combinatieslot op zetten. En dat was dan dat. Ik ga weer programmeren, of misschien maak ik mijn studie wel af.' Ze keek hem aan.

'Is het erger dan handel in drugs?' vroeg hij. 'Meen je het werkelijk?' vroeg ze.

'Van die sloten? Ja,' antwoordde hij. 'Ik zei toch al: ik kies voor jou.'

Ze keken elkaar aan. Omhelsden en kusten elkaar. Ze trok hem dicht tegen zich aan, waarna ze zuchtend haar hoofd schudde en over zijn schouder naar de monitors keek. 'Dr. Palme ook?' vroeg ze.

'Ja,' zei hij. 'Dat bedoelde ik. De ene leugen lokt de andere uit.' 'Jezusmina...' Ze keek naar de groenige schermen. 'Dieper kun je niet zinken,' zei ze. 'Mensen begluren die in therapie zijn...' 'Ze merken het toch niet?' zei hij.Ze keek naar de schermen. Boog zich een beetje achterover en keek hem indringend aan. 'En dit doe je al drie jaar?' 'Je hebt nog nooit zoiets fascinerends gezien, Kay,' zei hij. 'Dramatisch, geestig, hartverscheurend, sexy, spannend, leerzaam...' Ze legde haar hand tegen zijn wang en schudde haar hoofd. 'Soap- programma's, uit het leven gegrepen,' zei ze. 'Nee, het is het leven zelf,' zei hij. 'Het echte leven, de soap waar God naar kijkt. Een klein stukje ervan. Geen actrices, geen acteurs, geen regisseurs. Geen tekstschrijvers of redacteuren. Geen reclame ertussendoor. En het is allemaal waar gebeurd, het is niet een van de vele versies van de waarheid, zoals in de boeken die jij leest.' Ze maakte zich van hem los. 'Rotzak die je bent,' zei ze. 'Je probeert me over te halen...'

'Kijk er maar eens een uurtje naar,' zei hij terwijl hij zijn armen naar haar uitstak. Ze duwde zijn handen weg en liep naar de gang. 'Morgen bel je de slotenmaker,' zei ze. 'Morgen al?' Hij liep met haar mee.

'Morgen.' Ze deed de deur open. 'Zulke mensen werken ook op zondag.' Ze liep de hal in. 'Jezusmina,' zei ze. Ze boog zich naar de spiegel toe en fatsoeneerde haar haar. Hij kwam naar buiten, sloot de deur af en controleerde of hij goed dicht zat.

'Je hebt het te bont gemaakt,' zei ze. 'Je bent zogenaamd een en al openhartigheid, je lot ligt zogenaamd in mijn handen... Maar intussen probeer je me over te halen om mee te gluren. Als ik denk aan de gesprekken die je hebt afgeluisterd, om van die verrekte badkamer nog maar te zwijgen...'

'Ik heb al gezegd dat het me spijt,' zei hij. 'Wat moet ik nog meer doen? Me in het stof wentelen? Ik heb iets geweldigs en dat wilde ik je laten zien.'

'Dat heb je al gedaan,' zei ze, aan de col van haar trui plukkend. 'Godallemachtig, hoeveel heeft dat grapje je alles bij elkaar gekost?'

'De steekpenningen meegerekend,' zei hij, 'maar zonder de bouwkosten, een dikke zes miljoen dollar.'

Ze keek hem via de spiegel aan. 'Dat is pas echt zondegeld,' zei ze. 'Het pand is inmiddels tien miljoen in waarde gestegen,' zei hij. 'Ik heb het er dus al ruimschoots uit.'

'Dat maakt het nog erger,' zei ze. 'Maar ik zal er geen moeite mee hebben om de boel af te sluiten.' Ze draaide zich om, wandelde naar de liften, drukte op het knopje ertussenin en keek hem aan. 'Ik wil niet dat je vanavond naar me kijkt,' zei ze. 'Ik zal niet kijken,' beloofde hij en stak zijn hand omhoog. 'En ook niet naar anderen,' zei ze.

'Hè toe,' zei hij. 'De laatste avond? En dan nog wel een zaterdagavond!'

Ze keken elkaar aan.

'Bij nader inzien,' zei ze, 'kan ik misschien beter naar jou kijken. Ga het licht maar uitdoen. Je komt met mij mee.'

Glimlachend liep hij naar 13A.

'En kijk maar niet zo zelfgenoegzaam,' zei ze. 'Ik ben pisnijdig op je.'

'Juridisch bezien is het nog een schemergebied,' zei hij. Ze lagen als lepeltjes in een doosje. Hij omvatte haar borsten; zijn wang lag tegen haar haar. 'Vooral als de camera zich buiten het huurobject bevindt, zoals in dit geval. Ik ben goed op de hoogte wat privacy- kwesties betreft. Het stel in 10B werkt bij de vereniging voor burgerrechten.'

'Godallemachtig,' zei ze, 'en die bespioneer jij ook?' 'Daarom heb ik ze toegelaten,' antwoordde hij. 'Ik had zo'n idee dat ik via hen goed op de hoogte kon blijven. In werkelijkheid blijken ze heel anders te zijn dan je van juristen zou verwachten.' 'Welterusten, Pete,' zei ze nadrukkelijk. 'Welterusten, Kay.' Hij kuste haar nek, streelde haar borsten. Ze nestelden zich dichter tegen elkaar aan. Zwegen. Felice installeerde zich aan hun voeten op de deken. 'Tussen twee haakjes,' zei hij, 'dit was het derde flatgebouw waar de kolonel zijn medewerking aan verleende. En hij heeft het ook nog bij een hotel gedaan.' Ze zwegen.

'Hier in New York?' vroeg ze. 'Dat wilde hij niet zeggen.'

'Tjonge, ik ben blij dat hij zulke hoogstaande ethische opvattingen heeft.'

'Hij zei alleen dat het systeem in dat hotel gecomputeriseerd is. Het werkt alleen in kamers waar beweging is. Het maakt zelfs onderscheid tussen één persoon en twee personen. Dit hier is maar kruimelwerk.'

'Immoreel kruimelwerk..' Ze zwegen.

'Hè toe,' zei hij. 'Een half uurtje nog, dan kunnen we de slotenmaker bellen. Geen badkamers. Geen Sam, als je daar moeite mee hebt.'

'Welterusten, Peter,' zei ze nogmaals. Ze zwegen.

'Niet alleen het kijken is interessant,' zei hij. 'Je kunt ook verschillende dingen combineren, of het geluid van de ene flat bij het beeld van de andere voegen. Dan roep je allerlei... contrasten en harmonieën op. Soms is het net alsof je een orgel bespeelt. Een mensenorgel.'

'Hou alsjeblieft je mond en ga slapen.' 'Welterusten,' zei hij. Kuste haar nek. Ze zwegen.

Er bonkte iets op de vloer boven hen.

'Wat doen ze daar in godsnaam?' vroeg ze zich af.

'Dat gaat je niks aan,' antwoordde hij.

'Ach, verrek...'

Hij kuste haar nek.

'Een half uur,' zei Kay.

Pete deed de deur van 13B open, stak zijn hand naar binnen en knipte het licht in de gang aan. 'Ik hoop dat het interessant is,' zei hij terwijl hij de deur voor haar openhield. 'Het zit er dik in dat het niet veel voorstelt.'

'Ik dacht dat het een boeiende voorstelling met louter hoogtepunten was,' merkte ze op terwijl ze naar binnen liep. 'Een mooie zondagmiddag is niet de beste tijd. En vergeet niet dat het Thanksgiving-weekend is. Er zijn nog veel mensen weg.' Op de drempel van de donkere woonkamer bleef ze staan en haar hand ging naar de plek waar ook in haar flat het lichtknopje zat. De lamp met de groene kap wierp haar schijnsel op het beige bedieningspaneel en de grijze schermen. 'Ik zal even een stoel voor je halen...'

Kay nam de gebogen wand met groen-glanzende monitors in zich op; zes rijen hoog vanaf het bedieningspaneel tot vlak bij het plafond, met boven en onder de grote schermen slechts een enkele rij. Boven elke monitor zat een verlicht nummer: 2 tot en met 11 links, 12 tot en met 21 rechts; de A-flats boven, de B-flats onder. Ze liep erheen en stak haar handen in de zakken van haar jeans. Achter de stoel met verstelbare rugleuning bleef ze staan en keek naar het regiment dubbele schakelaars en drukknoppen, die net zo waren ingedeeld en genummerd als de monitors. In het midden bevond zich nog een paneel met grotere knoppen en schakelaars; iets meer naar achteren in het beige blad waren twee videorecorders ingebouwd.

In het paneel was ook een klokje opgenomen, waarvan de blauwe cijfertjes nu 12:55 aangaven. Verder waren er de telefoon en een klembord met blocnote. En een schaaltje wine-gums, in alle kleuren van de regenboog.

Achter haar werd de deur dichtgedaan.

Op de twee grote schermen zag ze Petes parelgrijze spiegelbeeld. Hij had een witte, rechte stoel bij zich, waarmee hij links van haar kwam staan. Ze draaide zich naar hem om. 'Heb je mij ook opgenomen?' vroeg ze.

Hij zette een van zijn witleren eetkamerstoelen neer, omklemde de rugleuning en keek haar aan. 'Ja,' antwoordde hij. 'De avond van je verhuizing, in het bad. Maar het is in de badkamer zo donker, dat je nauwelijks iets kunt zien. En ons samen, die eerste zaterdagavond.'

Ze wendde haar blik af. 'Niet te geloven,' zei ze. 'Ik heb de video aangezet toen ik de champagne ging halen,' vertelde hij glimlachend. 'Je weet maar nooit... Een belangrijke gebeurtenis mag je niet missen. Vraag me alsjeblieft niet om de band te wissen; hij is bij mij in veilige handen. En bedenk eens hoe leuk het is voor als we oud zijn. Dan zijn we waarschijnlijk het enige paar ter wereld dat hun eerste keer op de band heeft vastgelegd.' Ze keek hem aan. Haalde eens diep adem. 'Daar twijfel ik niet aan,' zei ze, draaide zich om en ging zitten. Hij zette de stoel recht voor de schermen, bukte zich en kuste haar op haar hoofd.

Hij liep de kamer in om de lamp met de groene kap te dimmen; bekeek het resultaat en dimde hem nog wat verder. 'Ik heb hier sodawater en zo,' zei hij. 'Wil je iets drinken?'

Ze schudde van nee, keek omlaag en streek over de rug van een hand.

Hij ging in zijn stoel zitten en rolde die tot vlak bij het bedieningspaneel. Toen hij een rood lampje aanzette, begon er achter in de flat iets te brommen.

Ze zat kaarsrecht op de rechte stoel en sloeg haar benen en armen over elkaar.

'Even geduld,' zei hij. 'Ik schakel de badkamers en Sams flat uit.' In het vage licht keek ze naar zijn hand en de meebewegende schaduw ervan terwijl hij de rij schakelaars vlak voor haar bediende. 'Wat is dat voor gebrom?' vroeg ze.

'De stroomvoorziening.' Hij zette nog een rij schakelaars om. 'Het voltage moet worden verlaagd en omgezet van wisselstroom in gelijkstroom. Als elk scherm een eigen transformator zou hebben, zou het hier veel te warm en te lawaaierig worden. Ik heb een grote transformator in de achterkamer staan, die is via een eigen kabel op het elektriciteitsnet aangesloten.' Hij drukte rechts een paar knoppen in.

Ze keek naar zijn afgewende hoofd. 'Het zou fantastisch zijn,' merkte ze op, 'als je zoveel energie stak in iets dat echt de moeite waard was.'

'Gun me de tijd,' zei hij. 'Ik loop met plannen rond voor allerlei projecten... Oké.' Hij ging weer recht zitten en drukte een paar knoppen in. 'Welkom in de échte Gouden Eeuw van de televisie...' De schermen lichtten blauwachtig wit op en vertoonden aan beide zijden de ene rij kamers na de andere. De derde rij van boven bleef donker, evenals de onderste rij monitors, behalve die onder de grote schermen, die de ingang van het gebouw, de lounge, de postkamer en de twee liften bestreken.