Sliver (12 page)

Kay sloot een contract af met een schrijver en kocht een nieuw mantelpakje.

Pete belde niet. Ze besloot deze keer een afwachtende houding aan te nemen.

Ze bracht haar conditie op peil in de sportschool, deed haar zegje op een redactievergadering. Ging naar een feest. Kwam thuis en zette het antwoordapparaat aan. Hij had niet gebeld. Ze bakte twee pompoentaarten. Felice keek toe.

Op de ochtend van Thanksgiving belde ze haar ouders op. Bob en Cass waren er, en oom Ted, en iedereen was vrolijk behalve de baby, die ze op de achtergrond hoorde huilen. Een goed gesprek. Geen geharrewar, geen vragen over mannen. Ze verheugden zich op haar bezoek met Kerstmis. Zij ook.

De kalkoen was aan de droge kant, maar de bijgerechten waren uitstekend; de tafel was langer dan vorig jaar. Bekende gezichten, nieuwe gezichten. Kay zag hem in gedachten voor zich aan een ongezellige tafel in een villa in Pittsburgh, of - dat wenste ze hem toe - alleen voor zijn computer met een diepvriesmaaltijd. Hij kon naar de maan lopen. Wendy's beminnelijke orthopeed probeerde haar te versieren, maar oud had hoe dan ook voor haar afgedaan. De pompoentaarten vonden gretig aftrek. Ze ging naar huis en controleerde het antwoordapparaat. Hij had niet gebeld. Vrijdag was saai, maar bracht een verrassing. Een grijze hemel, sneeuwvlokjes. Ze betaalde rekeningen, ruimde een beetje op en verschoonde het bed. Pakte de telescoop en keek naar meeuwen op het Reservoir en joggers op de met gaas afgezette sintelbaan. Twee vrouwen van middelbare leeftijd, allebei in een blauw trainingspak, stonden naast de baan; de een maakte een machteloos handgebaar, de andere schudde met haar wijsvinger. Jammer dat ze niet kon liplezen. Felice, op de vensterbank, schurkte zich tegen haar knie.

Ze probeerde te werken; een veel te gedetailleerde biografie van Dorothy Parker moest worden ingekort. Ze schoot geen steek op. Wat was hij aan het doen?

Ze installeerde zich op de bank en keek naar soaps. One Life to Live en General Hospital. Ze hoopte dat de actrices - sommigen waren lang niet slecht - genoeg kwalitatief hoogwaardige tijd en aandacht aan hun kinderen besteedden. Roxie belde; voor de verandering hield Kay haar mond en luisterde. Ze zei dat het prima ging, alles bij het oude. Druk.

Ze keek naar Now, Voyager, met een slapende Felice op schoot. Ze at een bakje yoghurt, ging in het bad.

Zaterdag had ze haar draai weer gevonden. Ze zette de televisie terug in zijn hoekje, ruimde verder op, deed boodschappen en ging aan haar bureau zitten. Drie weken geleden was het allemaal begonnen. Met haar duim wreef ze over het opengewerkte gouden hartje en ging aan de slag. Ze kwam goed op dreef en zwoegde voort. Een keurig getypt manuscript, god zij dank.De telefoon begon te rinkelen toen ze een niet-volgetypte pagina aan het eind van een hoofdstuk af had. De klok stond op 4:54. Ze keek naar de rinkelende telefoon. Nam de hoorn op. 'Hallo?' 'Hoi.'

Ze zette haar bril af. 'Hoi,' zei ze. 'Hoe was Thanksgiving?'

'Ik ben kilo's aangekomen,' zei ze. 'Leuk. En hoe heb jij het gehad?'

'Ik heb Thanksgiving niet gevierd. Ik heb gelogen. Ik was bang dat we te veel aan elkaar gehecht raakten. Nu heb ik spijt.' Ze draaide de stoel om. 'Ik ook,' zei ze. 'Ik hou van je, Kay.'

'O Petey.' Ze deed haar ogen dicht en haalde diep adem. 'Ik hou ook van jou, schat. Heel veel...'

'O liefje... God, wat heb ik je gemist. We moeten eens praten, maar het is te zwaarwichtig voor door de telefoon. Klinkt dat je bekend in de oren?'

Glimlachend antwoordde ze: 'Twee wodka-tonic, en je komt eraan.'

'Nee. Deze keer hier beneden. Vind je dat erg?' 'Vreselijk,' zei ze. 'Nu meteen?' 'Als je zover bent.' 'Een kwartiertje.'

'Je zult niet weten wat je ziet. Ik heb grote schoonmaak voor je gehouden.'

Nu hij zover was dat hij erover wilde praten konden ze het probleem - wat het ook was - aanpakken. Waarschijnlijk was het dat verdomde leeftijdsverschil.

Kay ging onder de douche en zorgde dat ze er op haar voordeligst en als hooguit vijfendertig uitzag. Ze trok een witte broek aan, lage schoenen en haar perzikkleurige trui, en deed de hanger met het hartje om. Florence Leary Winthrop belde; ze bruiste van de nieuwe ideeën en had een klankbord nodig. Het kostte Kay vijf minuten om het gesprek naar maandagochtend vroeg te verschuiven. Ze schakelde het antwoordapparaat in en pakte haar sleutels. Zette knabbels en water neer en zei 'tot straks' tegen Felice. De liften stonden op de vijftiende en zesde verdieping; ze waren beide op weg naar beneden. Kay huppelde de zigzaggende trappen af, die bij de genummerde verdiepingen verlicht werden door t.1.- balken; haar voetstappen echoden tot diep in de grauwe, betonnen schacht. Ze hoopte maar dat het inderdaad het leeftijdsverschil was, niet MS of kanker of zoiets, in dit ongeluksgebouw... Op de dertiende verdieping liep ze de hal in. Pete was in de keuken bezig, gekleed in een geruit overhemd en spijkerbroek. De deur van de flat stond wijd open, de Beatles zongen Hey Jude. Hij draaide zich om en glimlachte zijn overrompelende glimlach. 'Twee wodka-tonic,' zei hij terwijl hij zijn handen afdroogde aan een doek die aan een haakje hing. 'Het spijt me, juffrouw, maar kunt u zich identificeren?'

Tijdens de rest van Hey Jude, een aankondiging door de d.j. en de helft van Eleanor Rigby kusten ze elkaar.

Kay streek met haar vingers door haar haren en liep de woonkamer in. De zonwering was neergelaten, spotjes aan buizen van chroom wierpen hun schijnsel tegen het plafond, dat in de plafonnière weerkaatste. Het vertrek, waar beige vloerbedekking lag, zag er een beetje steriel uit nu de rondslingerende kleren en rommel opgeruimd waren. Maar de indeling was goed. De beige leren bank stond bijna in het midden, tegenover de t.v. en de stereotoren links, en het bureau en de computer rechts. Bij de doorgang naar de keuken stond een tafel met stoelen. Alles was in verschillende nuances beige met wit en chroom gehouden, behalve een paar gele en oranje losse kussens, de knipperende rode lampjes van de stereo en de zwarte t.v.

'Geweldig,' zei ze. 'Je hebt gelijk. Ik kan mijn ogen nauwelijks geloven.'

'Ik heb een heleboel weggegooid,' zei hij terwijl hij met twee glazen waarin de ijsblokjes tinkelden naar de bank liep. 'Opeens ontdekte ik dat ik ook nog glazen had.'

Ze keek in de lage boekenkast bij het bureau: technische boeken en naslagwerken, sommige in omslagen van Carnegie-Mellon. The Worm in the Apple stond er ook tussen. De Beatles zwegen toen hij de stereo uitzette. Glimlachend ging ze naar hem toe.

Knie aan knie, en hand in hand, zaten ze op de zachtleren bank. Ze klonken. Terwijl hun ogen elkaar toelachten, namen ze een slokje, waarna ze hun glas op een kubus van perspex neerzetten. Hij nam haar handen in de zijne en keek haar in haar ogen. 'In de allereerste plaats,' zei hij, 'hou ik van je.' Hij boog zich naar haar toe en kuste haar op haar lippen. 'Daarom vertel ik je dit. Vergeet dat alsjeblieft niet. Je zult boos worden, heel erg boos. Dat verzeker ik je. Bedenk dus dat ik het je vertel omdat ik van je hou. Je hebt een keer gezegd dat ik je alles kon vertellen. Nu houd ik je aan je woord.'

'Als je een vrouw en kinderen hebt,' zei ze, 'sla ik je tot moes. Ik meen het.'

'Nee, nee,' zei hij hoofdschuddend. 'Nee...' Hij haalde diep adem en sloeg zijn ogen neer. Ze bestudeerde hem.

'In de tweede plaats,' vervolgde hij, 'heb ik je een reeks leugens opgedist.' Hij hief zijn hoofd op en keek haar aan. 'Eigenlijk niets dan leugens.' Ze zei: 'Bijvoorbeeld...'

Hij haalde diep adem. 'Ik ben geen computerprogrammeur,' zei hij. 'Niet van beroep, bedoel ik. Ik kan programma's schrijven en die spelletjes heb ik gemaakt toen ik nog op school zat, maar dat ik free-lancer ben en voor Price Waterhouse en ABC werk, is niet waar.'

'Je bent geen eigenaar van het gebouw,' zei ze. 'Ja, dat ben ik wel,' antwoordde hij. 'Dat was de waarheid, net als alles wat ik vertelde over mijn ouders, en het geld... Kay, luister...' Zijn blauwe ogen fonkelden, zijn handen omklemden de hare nog steviger. 'Stel dat ik je vertelde dat ik in drugs handelde. Dat is niet zo, maar stel dat ik je dat vertelde. Wat zou je dan zeggen? Eerlijk antwoord geven!' Ze keek hem strak aan.

'Wat zou je dan zeggen?' vroeg hij. 'Het gaat alleen om "als". Eerlijk waar.'

Ze antwoordde: 'Dan zou ik zeggen: "Kap er nu meteen mee. Het is verkeerd, het is misdadig, het is waanzinnig. Wees blij dat je nog niet gepakt bent."'

'En stel dat ik er een punt achter zette. Wat dan?' 'Hoezo: wat dan?'

'Wat zou je doen als ik ermee ophield?' wilde hij weten. Ze haalde eens diep adem. 'Ik zou je helpen met het zoeken van eerlijk werk,' zei ze. 'Ik zou proberen het te begrijpen en ik zou proberen jou tot het inzicht te brengen waarom je zoiets stoms en riskants hebt gedaan. En ik zou je helpen om te voorkomen dat je opnieuw begon.'

'Zou je me aan de kant zetten?' vroeg hij.

'Natuurlijk niet,' zei ze. 'Doe niet zo gek. Ik hou van je, dat weet je toch?'

Hij knikte. Boog zich voorover en kuste haar op haar mond. Ze trok zich terug en maakte haar handen los. 'Pete, lieveling, wil je alsjeblieft ter zake komen?' zei ze. 'Ik heb geen idee wat me boven het hoofd hangt.' 'Daar gaan we dan,' zei hij.

Hij pakte de afstandsbediening en drukte een paar knopjes in om de televisie en de video die ernaast stond in te schakelen. 'Je laat me zien wat je wilt vertellen?' vroeg ze. 'Precies,' antwoordde hij.

Het t.v.-scherm lichtte op: een golfbal rolde over groen gras en belandde in de hole. Applaus klaterde op. Het scherm werd zwart, waarna er op de video een rood lampje begon te branden. Ze pakte haar glas en zei: 'Ik wou dat je...' Er verscheen een woonkamer, in zwart-wit, van boven gezien. Een man liep kranten bij elkaar te zoeken; ze ritselden, borden kletterden. Kay zette haar glas weer neer. En keek.

Dat was Pete. In deze kamer. Hij pakte lege glazen van de perspex kubussen. Keek omhoog en glimlachte haar toe. 'Hoi, Kay,' zei hij. Tuitte zijn lippen in een kus.

Ze wendde zich naar hem toe. Zijn blauwe ogen sloegen haar gade. 'Hoi, Kay,' zei hij. Tuitte zijn lippen in een kus. Ze draaide zich terug en keek omhoog naar de art-decoplafonnière met het knopje van chroom in het midden. Keek weer naar hem. 'Ik snap het nog niet,' zei ze. 'Er zit een camera tussen de verdiepingen,' zei hij, waarna hij de afstandsbediening op de t.v. richtte en hem uitzette. 'En er loopt een glasvezelkabel door de elektrische leiding.' Ze keek hem met half dichtgeknepen ogen aan. 'Waarom?' vroeg ze. 'Werk je voor de CIA? Of voor de FBI?' 'Nee,' antwoordde hij, 'maar die gebruiken zulke apparatuur wel. Takai, uit Japan, het beste merk ter wereld. Een voormalige kolonel van de CIA heeft me geholpen met de installatie van het systeem. Hij heeft me alles geleverd...' Ze keek hem aan. 'Het systeem?'

Hij knikte. 'Inderdaad, Kay,' zei hij. 'Het is een heel systeem. In alle lampen zit een camera. Ook in die van jou.' Ze keek hem aan.

'Ik bekijk je al sinds de dag dat je hier kwam wonen,' zei hij. 'En ik luister je af. Ook je telefoongesprekken. Daardoor kon ik zo "opmerkzaam en attent" zijn en je "zo goed aanvoelen".' Ze staarde hem aan.

'Ik voorspelde al dat je boos zou worden,' zei hij. 'Ik heb je privacy geschonden en in zekere zin is het bijna alsof ik je heb verkracht. Maar als ik dat niet had gedaan, hadden we hier dan gezeten? Hadden we het dan zo heerlijk gehad samen? En eigenlijk ken ik je immers al heel goed, beter dan wie ook? Ook al ben ik op een verboden manier aan sommige gegevens gekomen?' Ze staarde hem aan.

'Ik was van plan onze relatie te laten doodbloeden,' zei hij, 'maar dat kan ik niet. Onze verhouding betekent te veel voor me. Ik hou te veel van je. Dat ik steeds moet liegen bederft het, want ik kan niet alles met je delen...' Hij haalde glimlachend zijn schouders op. 'Nu ligt mijn lot dus in jouw handen, want je kunt me verraden en me in grote moeilijkheden brengen.'

Ze staarde hem aan. Wendde haar blik af. Keek naar haar glas. Pakte het op. Haar hand trilde. Ze nam een slokje. Het ijs in het glas tinkelde.

Hij sloeg haar gade en legde de afstandsbediening neer. Ze slikte. Zette het glas neer. Keek hem aan. 'Je begluurt alle bewoners?' Hij knikte.

'Net zoals je vroeger naar je moeder keek?' zei Kay. 'Zonder echt menselijk contact?'

Met een lichte blos knikte hij. Glimlachte. 'God, dat heb je snel door,' zei hij. 'Daar heb ik jaren voor nodig gehad. Inderdaad, zo is het begonnen, maar nu is het iets heel anders, het gaat veel verder.'

Kay schudde haar hoofd. 'Ik begrijp het niet...' Ze keek naar het grijze t.v.-scherm. 'Hoe doe je dat dan?' Ze maakte een hulpeloos handgebaar.

Pete stond op. 'Kom maar mee, dan zal ik het je laten zien,' zei hij. 'Hiernaast.' Hij bukte zich, pakte zijn glas en nam een slok. 'Hiernaast?'

Hij zette het glas neer en veegde met de rug van zijn hand langs zijn mond. 'Dertien B is ook van mij,' antwoordde hij. 'De Johnsons vallen ook onder de leugens.' Hij wachtte bij de deur op haar. Ze keek hem aan. Stond op en legde haar hand op de rugleuning van de bank. Liep met hem mee de flat uit, naar de andere kant van de hal.

Hij deed de deur van 13B van het slot en hield hem voor haar open. 'Als je het daarginds al rommelig vond,' zei hij, 'had je eens moeten zien hoe het er hier eerst uitzag.'

De keuken was gewoon de keuken, vaag verlicht door de lamp in de hal en een groen schijnsel dat via de doorloop zichtbaar was. De gang was lichtgroen. In de woonkamer hing een lamp met een groene kap bij een kolossaal, wandbreed zeemonster, geheel overdekt met grijsgroene schubben, uitgestrekt op een golvende beige ondergrond.

Monitors, in rijen boven elkaar, een gebogen wand vol, twee grote schermen in het midden. Meer dan honderd donkere schermen, elk met een groene schittering die zijwaarts bewoog naarmate zij dichterbij kwam; het licht werd feller. Hij stond achter haar en speelde met de dimmer.

Rijen knoppen en schakelaars op het gebogen beige bedieningspaneel. Een zwarte stoel met verstelbare rugleuning stond ervoor. Op een paar passen afstand bleef ze staan en keek naar de zes rijen schermen en de verlichte cijfertjes bovenaan: 4A, 5A, 6A... en in het midden: 6B, 7B, 8B...

Hij liep naar de linkerkant van het bedieningspaneel, draaide zich om en steunde met een hand op de gebogen rand. Hij sloeg haar gade. 'Drie voor elk appartement,' zei hij, 'behalve hier. Ook de bewakingscamera's van de hal op de begane grond, van de liften, enzovoorts. Alles bij elkaar honderddertig stuks. Als ik dat wil, kan ik het beeld van een monitor naar zo'n groot scherm overschakelen. De vertekening wordt elektronisch gecompenseerd; wat overblijft merk ik niet meer. Je ogen passen zich snel aan.' Ze draaide haar hoofd naar hem toe en keek hem aan. 'Drie?' vroeg ze.