Lipstick Jungle (52 page)
Dat zou haar iets moeten kunnen schelen, wist ze. De ex- president op een van hun feestjes. Dat was nog niet eens zo'n vergezocht idee. Het gerucht zou zich door heel New York en Splatch-Verner verspreiden: De ex-president was op een dineetje bij Nico O'Neilly thuis. Maar het voelde totaal onbelangrijk. Hoe kon ze Seymour vertellen dat het haar niets kon schelen? Dat kon ze niet. 'Seymour,' zei ze, 'je bent geweldig.'
'Dat hoor ik vaker,' knikte hij. 'Wat dacht je van een muffin in plaats van toast? De kok heeft een paar kleine bosbes- senmuffins gehaald. Katrina is er dol op...'
Ze sloeg ongeinteresseerd een van de huizenkranten open. 'Lijkt me lekker,' mompelde ze. Maar ze had helemaal geen honger. Ze was steeds zo raar nerveus. Dat kwam door de druk van haar nieuwe functie. Sommige dagen werd ze vol goede ideeen wakker, terwijl ze op andere dagen wakker werd met een boosaardig gezoem in haar hoofd alsof haar hersenen op elektriciteitskabels waren aangesloten. Ze had de laatste tijd niet ontbeten en blijkbaar had Seymour dat ontdekt. Een paar minuten later kwam hij terug met een porseleinen bordje met daarop roereieren, een kleine muf
fin, wat boter en een lepel met jam. Ze glimlachte naar hem terwijl ze dacht: O, Seymour, ik heb je bedrogen. Vind je het erg? Je hebt al het andere opgemerkt, maar dat niet. Want ze had nog steeds een affaire met Kirby, hoewel hun ontmoetingen minder intens waren geworden en minder frequent plaatsvonden. Maar als ze het op zou geven, dacht ze, zou ze praktisch helemaal geen seks meer hebben.
Seymour keek naar haar. 'Je ziet er mooi uit,' zei hij na een tijdje.
'Van Victory. Wendy's premiere is vanavond, weet je nog?' vroeg ze. 'Komen Katrina en jij naar kantoor of naar de bioscoop?'
'De bioscoop, denk ik,' zei hij.
'Ga je in pak?' vroeg ze.
'Moet dat?'
'Ja, doe maar. Het is een belangrijke avond. Het is een heel speciale avond voor Wendy. Ze heeft tien jaar aan deze film gewerkt.' Ze stopte met praten om een hap ei te nemen, ze concentreerde zich op het kauwen en slikken. 'Als Ragged Pilgrims wordt genomineerd voor Beste Film en wint, hoeft Wendy zich de komende jaren geen zorgen te maken.'
'Hoe zit het met Selden Rose?' vroeg Seymour, die weer in zijn kranten was gedoken.
'Die is geneutraliseerd,' zei Nico. Ze keek naar de bovenkant van Seymours hoofd en voelde een emotie die op liefde leek. 'Ik koop vandaag een stropdas voor je voor de premiere vanavond.'
'Ik heb zat stropdassen. Dat hoef je niet te doen.'
'Ik doe het graag,' zei ze terwijl ze dacht: Seymour, ik houd van je, maar ik ben niet verliefd op je. Even probeerde ze zich voor te stellen hoe het zou zijn om verliefd op Seymour te zijn, maar op de een of andere manier klopte het gewoon niet. 'Ik breng Katrina vandaag naar school,' zei ze ineens. 'En misschien moet ik na de premiere nog even naar kantoor, dus ik stuur wel een auto die jullie de hele avond kunnen gebruiken.' Ze ging staan en pakte haar bord op. Seymour keek op en glimlachte nonchalant. 'Fijne dag,' zei hij. 'Ik ga proberen te regelen dat we dit weekend wat van die huizen kunnen bekijken. Zou Zaterdagmiddag lukken, denk je?'
'Ja, hoor,' zei ze. Ze liep de kamer uit met het idee dat wanneer ze echt verliefd op Seymour was geweest, hun leven een stuk rommeliger zou zijn geweest.
Het was die dag koud; vier graden onder nul. En het was pas x december! De hemel was wit, afwachtend, alsof er iets geweldigs stond te gebeuren. Nico's nieuwe auto en chauffeur stonden onder aan de trap bij de stoep te wachten. Als hoofdredacteur van Bonfire had ze taxi's gebruikt, maar nu ze president-directeur van Verner Publishing was, had het bedrijf een auto voor haar geleast (welke auto ze maar wilde, zolang hij maar gloednieuw was vanwege de verzekering) met een chauffeur die dag en nacht tot haar beschikking stond. Als ze oud zou zijn, dacht ze, als ze zeventig of tachtig was - nog tientallen jaren ver weg, maar ook weer niet zo ver, de jaren gingen snel de laatste tijd - zou ze hieraan terugdenken en zeggen: 'Ik had ooit mijn eigen auto met chauffeur. Een zilveren bmw Sedan met duifgrijze bekleding. De naam van de chauffeur was Dimitri en hij had glanzend zwart haar dat op lakleer leek.' Of misschien, als ze zeventig of tachtig zou zijn, was ze een oud dametje dat nog steeds rijk was, er nog steeds goed uit zag en misschien nog steeds werkte, net als Victor Matrick, en dan reed ze misschien nog rond in haar oude zilveren bmw, net als die geweldige vrouwen die ze bij het ballet had gezien, en dan had ze misschien nog steeds haar beste vriendinnen. Wat zou het geweldig zijn om te kunnen zeggen: 'We kennen elkaar al bijna vijftig jaar.' Wat zou het geweldig zijn om altijd je eigen leven te leiden.
Ze liep de trap af en stapte in. Het was aangenaam warm in de auto. 'Goedemorgen, mevrouw O'Neilly,' zei Dimitri vriendelijk met zijn ouderwetse charme. Hij was Grieks en knap, getrouwd, had twee kinderen die al bijna gingen studeren en hij woonde aan de andere kant van de rivier, in New Jersey. Dimitri had iets over zich (het feit dat hij in een ander land geboren was, misschien) dat haar altijd deed denken dat hij van middelbare leeftijd was en ouder dan zij, maar ze vermoedde dat hij eigenlijk jonger was.
'Goeiemorgen Dimitri,' zei ze hartelijk. 'We moeten nog even wachten, mijn dochter komt zo. We zetten haar bij school af.'
'Dat is goed. Ik vind het altijd leuk om juffrouw Katrina te zien,' zei Dimitri, die enthousiast knikte. Een paar seconden later kwam Katrina naar buiten en trippelde lichtvoetig de trap af. Ze droeg een witte wollen houtjetouwtjejas die Seymour voor haar had gekocht en ze had een grote witte zacht vilten hoed op haar hoofd, die Nico niet eerder had gezien. 'Hallo!' riep Katrina terwijl ze achter in de auto sprong en de ruimte met de magische frisheid van jeugd vulde.
'Is dat een nieuwe hoed?' vroeg Nico.
Katrina haalde haar schouders op. 'Victory had hem gisteren naar het huis gestuurd. Ik denk dat hij voor jou bedoeld was, maar ik wist dat je hem niet zou dragen omdat je haar dan niet meer goed zit. Dus heb ik hem genomen. Dat vind je niet erg, toch mammie?'
'Natuurlijk niet,' zei Nico. 'Hij staat je beeldig.'
'Hij is ook ontzettend bling en hiphop en geraffineerd, vind je niet? Erg Audrey Hepburn-achtig,' zei Katrina terwijl ze haar hoofd heen en weer draaide zodat Nico de hoed van alle kanten kon bekijken. 'Denk je dat het gaat sneeuwen vandaag?' vroeg ze.
'Ik weet het niet.'
'Zo voelt het wel. Ik hoop dat vandaag de eerste dag is dat het gaat sneeuwen. Iedereen is dol op sneeuw... mensen worden er gelukkig van.'
'En daarna ellendig,' lachte Nico.
'Maar het gaat om die eerste sneeuw. Daardoor weet je weer dat het kan sneeuwen.'
Ja... ja, dacht Nico en ze knikte naar haar dochter. Godzijdank voor de eerste sneeuw, die was echt zo... het maakte niet uit hoe oud je was en hoeveel je gezien had, dingen konden nog steeds weer nieuw zijn, als je er maar in wilde geloven dat ze er nog toe deden.
Katrina wendde zich met gefronste wenkbrauwen plotseling tot 'Iemand op school liet het me zien. Een paar dagen geleden.'
'Ik heb het niet gezien,' zei Nico geruststellend, alsof het daarom niet waar kon zijn. 'Die artikelen kunnen over iedereen gaan. Ze zijn waarschijnlijk gewoon verzonnen.'
'Er stond dat de vrouw een affaire had met een "heet mannelijk model dat graag uit zijn ondergoed gaat om boy- toy te worden".'
'Dat is belachelijk, Kat,' zei ze, maar ze probeerde niet al te defensief te klinken. Waarom had Kat juist die regel gememoriseerd, vroeg ze zich af? En waarom lazen kinderen in godsnaam The New York Post, en al helemaal pagina zes? Maar alle kinderen van Kats leeftijd waren natuurlijk geobsedeerd door status en roddels.
'Je hebt dus geen affaire?' vroeg Katrina vasthoudend. Ze wilde van de last van de mogelijkheid en alles wat die zouden kunnen betekenen worden verlost. Eromheen praten was geen goed idee, dacht Nico, al hield ze er niet van om keihard tegen haar dochter te liegen. 'Absoluut niet, lieverd. Papa en ik zijn ontzettend gelukkig met elkaar. Je hoeft je over ons geen zorgen te maken.'
Ze moest er nu mee kappen, dacht Nico. Dit is een teken. Het is de eerste dag van december, de eerste sneeuw. Ze had zichzelf beloofd dat zodra er vermoedens waren, ze de affaire onmiddellijk zou beeindigen. Ze had al die tijd gedacht dat ze Seymour niet wilde kwetsen, maar Seymour was volwassen, hij kon de aanslag op zijn psyche waarschijnlijk wel aan. Nu zag ze in dat Katrina dat niet zou kunnen. Katrina zou de situatie niet begrijpen en waarom zou ze ook? Ze had geen levenservaring om haar daar het juiste gereedschap voor te geven en hopelijk zou ze die ook nog lange tijd niet nodig hebben. Maar het feit dat haar moeder een affaire had, zou Katrina's beeld van haar vader verwoesten... het zou Seymour zwak maken in haar ogen, om nog maar te zwijgen over wat ze van haar moeder zou vinden. Meisjes als Katrina hadden een zwart- witmoraal; een ideaalbeeld van hoe mensen zich behoorden te gedragen. Ze wisten niets van de zwakheid van het vlees. De onschuldige Katrina had iets puurs en bijna heiligs.
'Ik wist het, mammie,' zei Katrina. Enigszins triomfantelijk boog ze zich naar haar moeder toe om haar een zoen te geven. De auto was bij haar school aangekomen; een prachtig stenen gebouw met een kleine speeltuin ernaast, afgescheiden van de weg door middel van een hek van harmonicagaas. Daarbinnen hadden zich groepjes kinderen verzameld, opgedeeld door middel van een of andere atavistische pikorde die alleen, en instinctief, bij henzelf bekend was. 'Doeg, liefie,' zei Nico. 'Tot vanavond.'
Nico zakte opgelucht onderuit in de auto. Het had zo weinig gescheeld... hoe had ze zo'n risico kunnen nemen? Het was een inschattingsfout. Dat had ze niet mogen laten gebeuren, gaf ze zichzelf op haar kop. Het was een zwakke plek. Ze moest beter weten. Ze moest deze zwakke plek verdelgen, eruit stampen.
De auto verplaatste zich maar langzaam over de smalle straat in de West Village. Rechts voor haar op de stoep zag ze Shane Healy met twee van Wendy's kinderen - Magda en Tyler. Het waren ook Shanes kinderen, bedacht ze zich, maar ze zag hen altijd als de kinderen van Wendy, helemaal na wat Shane had geprobeerd te doen. De kinderen van haar afnemen. Het was verachtelijk. En Wendy had hem afgetroefd door met een perfecte oplossing te komen. Haar ogen vernauwden zich. 'Dimitri,' vroeg ze. 'Kun je even stoppen? Ik zie iemand die ik ken.'
De auto stopte en toen Shane er bijna bij was aangekomen, deed ze het raampje naar beneden. 'Hallo, Shane,' zei ze bits en ze glimlachte gemeen naar hem. Voor hij kon reageren, deed ze het raampje weer omhoog en verdween ze achter het getinte glas. Dat was erg kinderachtig, dacht ze, maar grappig. Shane moest eraan herinnerd worden dat hij niet zomaar met alles weg kon komen, en dat al Wendy's vrienden op hem letten en op haar pasten.
Nu deze kleine, maar bevredigende taak was uitgevoerd, vervolgde de auto zijn weg door de West Village de West Side Highway op. De Hudson was net zo dof witgrijs als de lucht, vlak en toch, om de een of andere reden, enorm kalmerend. Het was fijn om elke dag langs de rivier naar je werk te kunnen rijden en ze keek er dan ook altijd naar. Ze streepte in gedachten de verschillende orientatiepunten af die voorbijkwamen: het park met asfaltwegen waarop mensen fietsten of rolschaatsten; het lelijke blauwe golfplaten bouwsel waarbinnen de gemeente in beslag genomen auto's stalde; de Chelsea Piers waar Katrina paardreed en dan na een flauwe bocht, en iets naar rechts, een aantal billboards. De eerste was voor een miniopslagbedrijf, een beetje een smakeloze reclame, vond ze altijd, met een foto van een gi Joe-poppetje met de zin: 'Mammie wil niet dat ik kom spelen.' Maar toen ze vandaag de hoek om reden, moest ze twee keer kijken. In plaats van de gi Joe hing er nu een reusachtige foto van Victory Ford. Victory, die er adembenemend uitzag met eenzelfde hoed op haar hoofd als die Katrina had gedragen, stapte net uit een witte limousine en keek opzij met die betoverende, amandelvormige bruine ogen. En dan die uitdrukking op haar gezicht. Ze stapte op de fotografen af alsof ze zojuist heel bescheiden en uiterst eerbiedig de wereld had veroverd. Onder de foto stond de tekst: 'Victory Ford: Leef Het,' en helemaal rechtsonder, drie stippen - pas- telroze, blauw en groen - met daarnaast het logo van Hucka- bees. En de hele wereld kon het nu bewonderen, dacht ze. Ze vond Victory's triomfen altijd geweldig, maar deze was wel extra bevredigend omdat ze had geholpen de deal tussen Victory Ford en Huckabees voor elkaar te krijgen. Het gaf zo veel voldoening wanneer je niet alleen geweldig goede ideeen had, maar ze ook nog eens waar kon maken.
Ze had de ontmoeting tussen Peter Borsch en Victory zes maanden geleden geregeld, toen Victory terug was gekomen van Frankrijk en het desastreuze incident met Pierre Ber- teuil op zijn jacht. Nico zou zoiets nooit gedaan hebben, maar "Victory had een andere stijl. Ze was creatief, niet zakelijk; ze rukte aan de teugels als ze ineens met zakelijke hypocrisie moest omgaan en werd als een tiener die vastbesloten was tegen de volwassene in te gaan. Victory deed de dingen altijd op haar manier en anders niet. Ze had het recht verdiend om dat soort risico's te nemen en Victory zou nu rijker worden dan zij. Maar Nico en Wendy hadden altijd geweten dat dat zo zou zijn.
Ze pakte haar mobiele telefoon. 'Lieverd,' zei ze opgewonden. 'Ik rijd net langs je billboard. Ik ben zo trots op je.'
'Ik ben er zelf ook net langsgereden. Ik heb mijn chauffeur gevraagd om over de West Side Highway te rijden zodat ik het kon zien; ze hebben het gisteravond opgehangen, na middernacht,' zei Victory. 'Vind je het wat?'
'Geweldig,' zei Nico. 'Perfect! Waar ben je nu?'
'Op Thirty-third Street.'
'Ik op Thirty-first. Vraag je chauffeur om langzaam aan te doen, dan halen wij je in.'
Nico glimlachte als een kind. Dit was heerlijk, dacht ze. Ze wist niet waarom, maar het was grappig. Zoals wanneer je op straat stond te wachten en iemand belde en vroeg waar ze was, en het bleek dat je maar een paar meter van elkaar af stond. Om dat soort dingen kon ze nog steeds lachen. Victory zat in een nieuwe goudkleurige Cadillac Deville. Dimitri ging er naast rijden en beide vrouwen deden hun raampje naar beneden terwijl de auto's langzaam over de kruising reden. 'Hoe kom je aan die auto?' brulde Nico.
'Heb ik net gekocht,' zei Victory, die uit het raam leunde. 'Ik heb al twintigduizend witte hoeden verkocht en het is nog niet eens negen uur.'
'Dat is grandioos. Maar die auto is lelijk.'
Vind je hem niet geweldig? Niemand anders heeft er zo een. En hij kostte maar drieenvijftigduizend dollar, een koopje,' gilde ze. 'Als Lyne hem ziet, krijgt hij een hartaanval.'
'Dat is mooi, lieverd. Zie ik je bij de lunch?'
Victory knikte en zwaaide. 'Halfeen,' riep ze. Haar auto maakte plotseling vaart om een groen stoplicht te halen en suisde naar een andere baan. Nico ging weer naar achteren zitten, ze hield het raampje open en liet de koude lucht langs haar gezicht gaan als een ijzig koude stof, gewoon voor de gein. En daarbij was koude lucht erg goed voor je huid.
'Magda heeft Katrina's hoed gezien en nu moet zij er ook een hebben,' zei Wendy.
'Dat is geen probleem,' zei Victory. 'Ik neem er vanavond wel eentje voor haar mee.'
'O ja, ik zag Shane vanmorgen,' zei Nico. 'Ik ben een beetje onbeleefd tegen hem geweest. Het spijt me. Ik kon het niet laten.' Ze legde haar menukaart neer en spreidde haar servet op haar schoot, waarbij ze onbewust het restaurant rondkeek. Ze zaten aan tafel een, de tafel die ze tegenwoordig altijd kreeg bij Michael's. Ze wist dat ze technisch gezien niet de succesvolste vrouw in de zaak was (er zaten een paar nieuwslezers die zeker meer geld verdienden), maar sinds haar promotie leek ze een bijna tastbare (en ze hoopte grootmoedige) macht uit te stralen. Aan de andere kant kon het ook komen doordat ze de maitre duizend dollar fooi had gegeven op de dag dat ze met zijn drieen waren komen lunchen om het te vieren.
'Maak je er maar geen zorgen over,' zei Wendy. 'Shane vindt veel mensen onbeleefd nu we uit elkaar zijn. Hij zegt dat hij bijna nooit meer voor feestjes wordt uitgenodigd...'
'Dat is treurig,' zei Victory, die echt medelijden met Shane leek te hebben. Victory had een zwak voor iedereen en had zelfs Muffie "Williams een baan gegeven (waarbij ze haar een klein percentage van de winst van de enorme deal met Huckabees betaalde, wist Nico) toen Muffie in juni ontslag had genomen bij b etc omdat 'ze niet meer met Pierre Berteuil kon werken'.
'Hij overleeft het wel,' zei Wendy over Shane. 'Maar vertel me eens over die hoed waar iedereen het over heeft. Een hoed!' zei ze tegen Nico. 'Dat is toch gewoon briljant?!'
'Het is maar een hoed,' zei Victory. 'Niets vergeleken met jouw film. Komen Shane en Selden allebei?'
Wendy knikte. 'Ik heb tegen hen gezegd dat ze aardig tegen elkaar moeten doen. Tegen Shane tenminste. Selden is best bereid om redelijk te zijn. En Magda is natuurlijk helemaal weg van hem. Misschien is ze wel meer verliefd op hem dan ik. Ze is zelfs vijf kilo afgevallen.'
'Dat komt doordat jij gelukkig bent, dat maakt haar gelukkig,' zei Nico.
'Ik weet het. Maar ik voel me soms wel een beetje schuldig dat het allemaal zo makkelijk goed komt,' zei Wendy. Ze had het over haar nieuwe woonregeling. Ze had twee appartementen op de bovenste verdiepingen boven een warenhuis in Soho gekocht, zodat hoewel zij en Shane technisch gezien niet samenwoonden, de kinderen zo dicht bij beide ouders waren als maar mogelijk was. 'Ik bedoel, het is zo makkelijk om je problemen op te lossen als je een succesvolle vrouw bent en je eigen geld hebt,' zei Wendy. 'Ik denk wel eens aan alle vrouwen die dat niet zijn en hebben en aan de hel die zij moeten doormaken. Dat is iets wat we nooit moeten vergeten.'
'Maar dat is ook het hele doel van succesvol worden,' zei Nico vurig. 'Dan begrijp je pas waarom je zo hard hebt gewerkt. Zodat als er een crisis is, je gezin daar niet onder hoeft te lijden.'
Wendy was even stil en keek naar haar bord. Ze glimlachte een beetje. 'Nou, dan moeten jullie iets weten. Het is eigenlijk nog te vroeg om het te vertellen, en misschien gaat het nog wel mis, maar ik ben zwanger.'
Victory hapte naar adem en even was Nico zo geschokt dat ze niet kon praten. 'Ik weet het,' zei Wendy. 'Het was niet gepland. Selden zei dat hij geen kinderen kon krijgen, maar hij had het mis.' Ze haalde hulpeloos haar schouders op. 'Soms moet je dat soort dingen maar gewoon accepteren. Ik zie het als een geschenk voor het feit dat ik eindelijk Ragged Pilgrims op het doek heb gekregen. Ik was van plan om een diamanten ring te kopen, maar dit is beter, vind ik.'
Selden Rose! dacht Nico. 'Wendy, dat is geweldig,' zei ze toen ze eindelijk haar stem terug had.
'Victor vindt het misschien niks, maar dat kan me niet schelen,' zei Wendy. 'Ik ben de directeur van Parador. Ik ben zeker van mijn zaak. Selden is het ermee eens dat als een van ons weg moet bij Splatch, hij dat zal zijn. Dan begint hij zijn eigen bedrijf. Dat wilde hij toch al.'
'Over Victor hoef je je geen zorgen te maken,' zei Nico, die Victor Matrick van tafel schoof alsof hij niet belangrijker was dan een schoonmaker. 'Ik regel het wel met hem. Ik laat het zo lijken dat het allemaal zijn eigen idee was dat jij en Selden bij elkaar kwamen en een baby kregen.'
'Ik weet het niet,' zei Wendy weemoedig. 'Sinds ik die drie dagen met Shane en de kinderen heb doorgebracht en ze heb verzorgd toen ze de waterpokken hadden waardoor ik het logeerpartijtje met Victory in Cannes miste... Toen dacht ik bij mezelf: ik kan dit. Ik doe dit. Ik doe het al jaren. Dit ben ik. Ik heb mijn carriere, en ik heb kinderen. En ik wil allebei. Ik heb allebei nodig. Ik kan niet elke minuut van de dag bij mijn kinderen zijn, maar ze willen ook niet dat ik elke minuut van de dag bij ze ben. Dat verwachten ze niet van me. En dat is goed. En toen was ik niet bang meer. Ik heb op dat moment besloten dat ik me niet meer schuldig ga voelen...'
'Je hoeft je ook nergens schuldig over te voelen,' protesteerde Victory. 'Ik ben zo blij voor je,' zei ze en ze stond op om Wendy een knuffel te geven.
'He, het is maar een kind,' zei Wendy zogenaamd sarcastisch. 'Weer eentje... maar deze keer tenminste een echt kind, en niet weer een kinderachtige man.'
Nico keek naar Victory en Wendy en de tranen sprongen bijna in haar ogen... tranen die waren gekomen als ze ze had toegelaten. We zijn allemaal gelukkig, dacht ze ineens. 'En Victory en haar hoed,' zei ze warm. 'Briljant gewoon. Die hoed heeft al twintigduizend vrouwen blij gemaakt. En niet te vergeten twee meisjes.'
Victory keek haar dankbaar aan. Ik word sentimenteel, dacht Nico. Dat is wat er met me gebeurt en daar moet ik onmiddellijk mee ophouden.
Na de lunch dacht Nico erover om naar Kirby's appartement te gaan en er eindelijk een einde aan te maken. Ze was van plan geweest om na Wendy's premierefeestje langs te wippen, maar het was misschien beter om er zo snel mogelijk vanaf te zijn. Het was nu al meer dan een jaar bezig, dacht ze. Hoe was het mogelijk? Zoals al het andere in het leven was het ongemerkt een sleur geworden. Eerst waren er passie en opwinding en de kick van het ermee wegkomen. Nu was er nog een klein beetje van de kick over, om het uitwissen van de sporen, om het feit dat ze iets had wat helemaal van haarzelf was, waar bijna niemand iets van wist, wat waarschijnlijk zo ongeveer hetzelfde was als wat drugsverslaafden voelden. Alleen was het altijd te zien als mensen drugs gebruikten, net als dat mensen door begonnen te krijgen dat zij een affaire had. Ze kromp ineen toen ze dacht aan het stukje in de Post. Dat was een enorm waarschuwingsbord. Het betekende dat iemand iets wist, maar de redacteuren vonden dat ze niet genoeg informatie hadden om namen te noemen.
De lucht hing laag en zwaar en toen ze snel over West Fif- ty-seventh Street liep, dacht Nico dat als het niet zo koud was geweest, ze zich had afgevraagd of ze uberhaupt wel buiten was. Voor haar voelde de stad altijd aan alsof hij in een glazen koepel stond en dat 'buiten' eigenlijk een illusie was. Iedereen was, zo dacht ze terwijl ze naar de gezichten van de voorbijgangers keek als kleine wezentjes die gevangen zaten in zo'n glazen sneeuwbol waar een kind naar staart, gefascineerd door en verbaasd over de dingen die in deze minuscule wereld gebeurden.
Op de hoek van Fifty-seventh en Fifth Avenue aarzelde ze, ze wilde oversteken naar de oostkant van Manhattan en een taxi nemen richting Madison Avenue, vlak bij Kirby's appartement, maar ze dacht ineens aan Seymours stropdas. Seymour zou het niet erg vinden wanneer ze die zou vergeten, maar hij zou het wel opmerken. Seymour onthield altijd alles wat je zei en hield je er ook aan. Je moet mensen aan hun woord kunnen houden, zei hij, ze moesten doen wat ze zeiden dat ze zouden doen. Stel je eens voor hoe de wereld eruit zou zien wanneer niemand zich verantwoordelijk voelde voor zijn eigen beloften... de hele wereld zou een grote anarchie worden. 'Er zijn gradaties in dat soort dingen,' probeerde ze hem altijd uit te leggen. 'Bepaalde omstandigheden en gradaties moeten mogelijk zijn.'
'Gradaties... puh!' zei hij dan. 'Gradaties zijn de eerste stappen richting een glibberige afdaling naar chaos!'
Ze moest die das wel kopen.
Ze stak Fifth Avenue over. Het was alsof je over een denkbeeldige grens stapte. De kant ten oosten van Fifth Avenue was zoveel mooier dan de westkant. Waren de architecten jaren geleden bij elkaar gekomen en hadden ze toen verzonnen dat de ene kant mooier zou worden dan de andere? Ze ging door de draaideur van Bergdorf Men's Store en een vlaag warme, licht geurende lucht kwam op haar af als een omhelzing. Het was dennengeur; Kerstmis zat eraan te komen. Dit jaar zouden ze naar Aspen en St. Barths gaan. Seymour zou gaan skien en zwemmen en zij zou waarschijnlijk het grootste deel van de tijd werken.