Lipstick Jungle (53 page)

Wendy ging met haar kroost en Selden naar India en liet Shane achter, maar nee, ze zou nu wel niet meer gaan, nu ze zwanger was. Shane zou er wel woedend over zijn, dacht Nico, maar hij kon er toch niets tegen doen. Wendy was net als zo'n succesvolle man die scheidde en onmiddellijk nieuw geluk vond terwijl de vrouw kokend van woede thuis achterbleef. Nico was nog niet helemaal zeker van Selden - ze zou opletten en afwachten - maar ze vond het wel geweldig dat Wendy zo knap de rollen om had gedraaid. En Shane mocht niet klagen: Wendy had hem alles gegeven wat hij geeist had bij de scheiding: zijn eigen appartement, gedeelde voogdij over de kinderen, alimentatie voor hemzelf en voor de kinderen. Ze betaalde hem vijftienduizend dollar per maand, netto. 'Toen we getrouwd waren, gaf ik hem alles wat hij wilde, maar dat was niet genoeg,' zei Wendy en Nico bedacht dat dat precies hetzelfde was als ze zo veel mannen over hun ex-vrouw had horen zeggen. Shane wilde iets ontastbaars (eigenwaarde, waarschijnlijk), iets emotioneels, maar het probleem met het vullen van zo'n emotionele leegte was dat het niet iets was wat iemand anders je kon geven. Dat moest van binnenuit komen. Shane had, zo veronderstelde ze, dezelfde fout gemaakt als al die ongelukkige huisvrouwtjes in de jaren vijftig.
'Je kunt maar beter lief zijn voor Seymour,' zei Wendy maar half voor de grap, 'anders zal hij hetzelfde met jou proberen te doen.' Dat was een gesprek, bedacht Nico, waarvan men zich vijftien jaar geleden alleen kon voorstellen dat mannen het voerde. Maar nee, dacht ze terwijl ze aan een das frunnikte, Seymour zou dat nooit doen. Hij had het beste met haar voor. Hij was altijd bezig met hun leven beter te maken en ze stelde dat op prijs. Ze was gul. Als je in feite 'de man' in de relatie was, moest je gul zijn en erop toezien dat je de andere persoon nooit het gevoel gaf dat jij voor alles betaalde, dat het in wezen jouw show was. Met andere woorden: je moest je proberen te gedragen zoals vrouwen het liefst hadden dat mannen zich gedroegen.
Een verkoper in een donker pak met stropdas kwam van achteren aangeslopen. 'Kan ik u helpen?' vroeg hij.
Ze voelde zich ineens als een man in een lingeriewinkel. 'Ja. Ik wil graag een stropdas voor mijn man kopen,' zei ze terwijl ze eraan dacht hoe heerlijk dat nog steeds klonk, de woorden 'mijn man'. Ze moest dit vaker doen. Ze zou elke week iets kleins voor Seymour kopen. Hij verdiende het.
'Nog een bepaalde kleur? Of gelegenheid?' vroeg de verkoper.
'Het is voor een filmpremiere...'
'Uw man werkt in de filmwereld?'
'Nee,' zei ze. 'Een vriendin van me... het is haar premiere,' zei ze nadrukkelijk... de verkoper hoefde dit helemaal niet te weten, dacht ze, maar ze vond het op de een of andere manier toch belangrijk.
'Dus u bent genodigden.'
'Ja.'
'Zoekt u een bepaalde kleur...?'
'Ik weet het niet,' zei ze. Groen, dacht ze. Maar groen was niet echt vrolijk. Geel? Nooit, Seymour zou geel veel te ja- ren-tachtig-Wall Street vinden.
'Wat dacht u van roze?' vroeg de verkoper. 'Roze is erg in bij mannen op het moment.'
Seymour met een roze stropdas? Nee, dat ging echt te ver. 'Geen roze,' zei ze resoluut.
'Zilver,' zei de verkoper. 'Dat staat overal mooi bij. Het kleedt een pak aan. En het is echt iets voor een speciale gelegenheid.' Nico knikte. 'Dan wordt het zilver,' zei ze.
'Loopt u maar met me mee...'
Ze volgde hem naar de achterkant van de winkel. Langs de beide zijkanten bevonden zich pashokjes... driezijdige doodskisten met spiegels, dacht Nico. Op een stoel naast een van de doodskisten zat een jonge vrouw die Nico herkende van kantoor. De vrouw werkte op de reclameafdeling van een van haar tijdschriften. Ze had blond haar dat ze in een staartje droeg en was aantrekkelijk op de ongevormde manier van veel vrouwen van achter in de twintig, alsof ze nog probeerde te bepalen wie ze was en waar ze thuishoorde in de wereld.
'Hallo,' zei Nico en ze knikte vriendelijk. Ze was niet van plan om een gesprek met de jonge vrouw aan te knopen, maar het meisje keek geschokt, en toen ontzet, en toen schuldig, alsof ze op iets illegaals betrapt was. In paniek keek ze van Nico naar een man die op een van de pasverhoginkjes stond. Nico herkende de roestbruine huidskleur van de man, het was Mike Harness.
Hij deed net alsof hij druk in gesprek was met de kleermaker aan zijn voeten, die de zoom van zijn broek aan het afspelden was, maar had haar ongetwijfeld in de spiegel gezien. Mike! dacht Nico. Ze had zich afgevraagd hoe het met hem was... ze had gehoord dat hij een tijdje in Engeland was geweest. Moest ze langslopen en net als hij doen alsof ze hem niet had gezien en hem het ongemak besparen? Maar ze aarzelde te lang. Hij keek op om in de spiegel te kijken en zag haar achter zich. Hij was waarschijnlijk benieuwd naar wat ze ging doen en had bedacht wat hij zou gaan zeggen, maar misschien had hij dat al lang bedacht omdat hij wist dat ze elkaar op een dag tegen zouden komen.
'Hallo, Mike,' zei ze. Ze stak haar hand niet uit... ze dacht toch niet dat hij hem zou schudden.
'Kijk eens aan,' zei Mike, die op haar neerkeek vanaf zijn verhoging. 'Nico O'Neilly.'
'Goed om je te zien, Mike,' zei ze snel met een klein knikje en ze draaide zich om. Dat was juist gehandeld, dacht ze. Hem een teken van herkenning geven zonder er verder wat mee te doen. Maar terwijl ze een zilveren stropdas uitzocht, vulden zijn aanwezigheid en alles wat er tussen hen gebeurd was de winkel als twee donderwolken. Ze kon zich niet concentreren. Ik ga toch mijn excuses aanbieden, dacht ze.
Ze draaide zich om. Mike zat nu, hij was zijn veters aan het vastmaken alsof hij zo snel mogelijk de winkel wilde verlaten. Dit was beter, nu torende hij tenminste niet boven haar uit. 'Mike,' zei ze. 'Het spijt me van wat er gebeurd is.'
Mike keek op, verbaasd en nog steeds boos. 'Je moet nooit je verontschuldigingen aanbieden aan je vijanden, Nico,' zei hij minachtend. 'Dat zou jij toch moeten weten.'
'Zijn wij dan vijanden, Mike? Dat is nergens voor nodig.'
'Omdat ik geen bedreiging meer voor je ben? In dat geval niet, nee.'
Ze glimlachte een beetje droevig, hij zou nooit over zijn ego heen komen. Ze had genoeg gedaan hier, het was beter om het te laten gaan. 'Ik hoop dat alles goed met je gaat, Mike,' zei ze. Ze wilde zich omdraaien, toen hij opstond.
'Nou, ik denk dat ik je toch ergens voor mag bedanken,' zei hij opeens. 'Natalia en ik gaan trouwen,' zei hij. Hij knikte in de richting van de jonge vrouw, die naar Nico glimlachte alsof ze niet zeker wist aan wiens kant ze zou moeten staan. 'Je kent Natalia toch wel?' zei Mike beschuldigend. 'Ze werkt voor je. Nu, tenminste,' voegde hij eraan toe.
'Natuurlijk,' zei Nico. 'Gefeliciteerd.'
'Ik heb haar gezegd dat als ze hogerop wil komen, ze net zoals jij moet doen,' ging Mike verder terwijl hij zijn jasje oppakte. Dit was duidelijk als een belediging bedoeld, maar Nico besloot om het niet zo op te vatten. 'Dat is heel aardig van je,' zei ze alsof ze zich gevleid voelde.
'In ieder geval,' ging Mike weer verder terwijl hij een arm in zijn jas liet glijden, 'heb jij mijn ogen geopend voor wat belangrijk is in het leven. Het is zoals jullie vrouwen altijd al zeggen: relaties zijn belangrijk, niet je carriere. Carrieres zijn bullshit. Carrieres zijn voor eikels. Als ik eraan denk hoe ik mezelf in allerlei bochten heb gewrongen... wat ik heb opgegeven voor Victor Matrick...' Hij keek naar Natalia en pakte bezitterig haar arm vast. 'Toch, liefje?'
'Ik denk het,' fluisterde Natalia, die van Mike naar Nico keek. 'Maar ik denk dat het goed is om te proberen het allebei te krijgen,' waagde ze te zeggen. Ze wilde geen van haar bazen beledigen, dacht Nico.
'Nou, nogmaals gefeliciteerd,' zei Nico. Ze keek hen even na terwijl ze de winkel uit wandelden. Die arme meid, dacht Nico, je zou toch met Mike Harness moeten trouwen. Hij was zo'n bullebak. Ze zou die Natalia eens onder de loep nemen. Ze hoopte dat het een goeie was, en als dat zo was, zou ze haar best doen om haar te helpen. Dat kind verdiende iets goeds in haar leven.
'Zal ik de stropdas inpakken en laten bezorgen?' vroeg de verkoper, die de gevouwen zilveren stropdas in een klein bruin doosje omhooghield.
'Ja,' zei Nico, die weer van haar dag kon genieten. 'Graag.'
Wat konden mensen toch nodeloze drukte maken, dacht Nico.
Het was zeven uur 's avonds en haar auto stond vast in een ophoping van voertuigen, die probeerden de bocht van Se- venth Avenue naar het Ziegfeld Theatre te maken, waar Wendy's premiere plaatsvond. Je kon de spanning die de andere auto's uitstraalden bijna voelen, de pure stress die het bij wonen van een filmpremiere aan het einde van een drukke dag met zich meebracht: het opdoffen, het regelen van vervoer en dan was er de mensenmassa (die aan beide kanten van de straat door politiebarricades werd tegengehouden) bij de bioscoop die hoopte een glimp op te vangen van een echte filmster (was dat het soort momenten dat mensen zich tot aan hun dood herinnerden, vroeg Nico zich af, het moment dat ze Jenny Cadine in het echt hadden gezien?) en dan nog de fotografen en de pr-meisjes met hun klemborden, die de sterren van de nobodies moesten kunnen onderscheiden...
De auto kwam vlak voor het theater tot stilstand en Nico stapte vlug uit. Met haar hoofd naar beneden baande ze zich een weg door de menigte en glipte door een zijdeur naar binnen zodat ze de rode loper helemaal kon vermijden. De laatste zes maanden had ze zich steeds meer gerealiseerd dat ze geen publiekelijke figuur wilde zijn. Ze had het niet nodig. De president-directeur en bestuursvoorzitter van Ver- ner Publishing zou ook eigenlijk een enigszins mysterieus, in schaduw gehulde figuur moeten zijn die zelden in de kranten verscheen. En dit was tenslotte Wendy's avond. De fotografen hoefden geen foto's van haar.
'Nico O'Neilly?' vroeg een jonge, in het zwart geklede vrouw met een headset.
'Ja,' zei Nico vriendelijk.
'We hebben voor u een plaats gereserveerd in Wendy Healy's rij. Uw man is er volgens mij al.'
'Dankjewel,' zei Nico en ze volgde de jonge vrouw over het gangpad. In het midden bevond zich een rij stoelen waarop op de achterkant 'Healy' stond. Shane zat aan een uiteinde met Tyler en Magda, die naast haar lieve Katrina zat (wat zag ze er beeldschoon uit... dat gezicht, haar hart brak gewoon), gevolgd door Seymour, die zijn nieuwe stropdas droeg. Magda en Katrina hadden allebei hun vilten hoed op. Ze waren nu goede vriendinnen, met hun pony's en hoeden, dacht ze... wat fijn voor ze. Ze hoopte dat ze voor altijd vriendinnen zouden blijven... Er waren drie lege stoelen aan Seymours andere kant. Zij zou naast hem zitten en dan Victory en Lyne. Ze keek naar het einde van de rij. Er waren nog een paar lege stoelen aan Shanes andere kant... betekende dat dat Selden naast Shane moest zitten? Nee, Wendy zou tussen hen in zitten. Nu dit duidelijk was, nam ze naast Seymour plaats.
'Hoi,' fluisterde ze.
'Hoi,' zei hij. Hij keek op zijn horloge; zijn manier om te vragen waarom ze zo laat was.
'Het verkeer,' zei ze. 'Er staan zo ongeveer duizend mensen daarbuiten...' Haar blik ging langs hem heen naar het andere eind van de rij. Selden Rose kwam door het gangpad aanlopen. Hij stopte... keek naar Shane... ging zitten en Het zoals ze voorspeld had een stoel tussen hen in vrij voor Wendy. Shane negeerde Selden, hij staarde recht voor zich uit. Shane zal toch aan Selden moeten wennen, dacht Nico. Ze vroeg zich af of Shane van de zwangerschap wist. Als dat niet zo was, zou hij er snel genoeg achterkomen: Selden was bezig om zijn appartement te verkopen en trok bij Wendy in.
'Wat is Wendy aan het doen?' vroeg Seymour, die had gezien dat Selden was gaan zitten.
'Ik denk dat ze eerst nog een toespraak houdt voordat de film begint,' zei Nico.
'Nee,' snauwde Seymour. 'Ik bedoel met Selden en Shane. Dat kan toch niet.'
'Ze zijn allemaal volwassen mensen.' Ze haalde haar schouders op.
'Het is niet erg aardig tegenover Shane,' zei Seymour, die aan Shanes kant leek te staan.
'Nee, maar dat verdient hij ook niet. Hij was degene die wilde scheiden,' zei Nico. 'Bovendien heb jij hem nooit aardig gevonden.'
'En ik weet niet zeker of ik Selden wel aardig vind,' zei Seymour stijfjes.
'Hij is wel oke... denk ik,' antwoordde Nico daarop.
Ze keek weer langs de rij. Shane staarde nog steeds recht voor zich uit... nee, nu deed hij iets met Tylers jasje. Tyler keek alsof hij ieder moment een woedeaanval zou krijgen. Hij zat te draaien op zijn stoel en schopte tegen de stoel voor hem. Selden zat stiekem naar Tyler te kijken, zich misschien afvragend of hij zich ermee moest bemoeien. Shane probeerde nu zowel Tyler als Selden te negeren.
Dit was bijna beter dan een film, dacht Nico.
Selden bleef steels naar Shane kijken... Hij gaat zich er echt mee bemoeien, dacht Nico. En ja hoor, Selden leunde over de lege stoel heen. Hij zei iets wat leek op 'He, maat', de universele mannelijke groet. Nu moest Shane wel naar hem kijken. Selden probeerde vriendelijk te zijn... stak zijn hand uit. Shane moest die wel schudden. Daarna leunde Selden nog verder voorover en zei iets tegen Tyler, die even was afgeleid van zijn op handen zijnde woedeaanval. Selden trok een gek gezicht en Tyler moest lachen. Shane leek van zijn stuk gebracht, maar nu zei Selden weer iets om hem op zijn gemak te stellen. Goed van Selden, dacht Nico terwijl ze rechtop op haar stoel ging zitten. Ze was blij om te zien dat hij de situatie in eigen hand nam en probeerde te doen wat juist was. Ze zou echt proberen hem aardig te vinden. Misschien zou alles goed uitpakken voor Wendy en hem. Wendy verdiende in ieder geval wat geluk in haar prive-leven.
De lichten van de bioscoop werden gedimd en iedereen werd stil. Er ging een spotlight aan en daar verscheen Wendy, die zich door het gangpad haastte. Iemand gaf haar een microfoon en ze betrad het podium.
Men begon te applaudisseren. Eerst zachtjes, daarna steeds enthousiaster. Wendy was geliefd, dacht Nico. Er waren in het publiek, dat niet alleen bestond uit sterren en mensen uit de filmindustrie, maar ook uit de crew en hun gezinnen, zo veel mesen die van haar hielden. Ze waren dol op deze vrouw, die de dromen van zo veel mensen werkelijkheid maakte. Enkele seconden lang stond Wendy in het spotlight - zo evenwichtig, dacht Nico - te knikken en te genieten van het applaus. Daarna schraapte ze haar keel; iedereen lachte en het applaus ebde weg.
'Goedenavond, iedereen. Ik ben Wendy Healy, presidentdirecteur van Parador Pictures en het is mij een genoegen om u vanavond te verwelkomen bij de wereldpremiere van Ragged Pilgrims. Deze film is... eindelijk af!' (Daar werd hartelijk om gelachen.) 'En het is zes jaar lang het liefdewerk van zo veel betrokkenen geweest, mensen die nooit hun droom opgaven dat dit geweldige verhaal ooit op het witte doek zou komen...'