Sliver (16 page)

'Vladimir Horowitz is er een keer op bezoek geweest,' vertelde Pete. Hij stroopte het plastic van een videocassette. 'Dat heb ik bewaard. Maar Lesley was steeds aan het woord.' 'Neem je vaak iets op?' vroeg ze terwijl ze de borden en servetjes verzamelde.

'Nee.' Hij maakte een prop van het plastic en haalde de cassette uit de houder. 'Het eerste jaar wel. Die twee laden daar zitten vol banden, maar er gebeurden altijd zo veel nieuwe dingen, dat ik er nooit aan toe kwam om ze te bekijken.' Hij stopte de cassette in de rechter video. 'Nu doe ik het alleen als er iets heel spannends gebeurt.' Hij drukte een paar knoppen in.

'Zoals wij samen,' zei ze terwijl ze met een gebruikt servetje de rijstkorrels en cakekruimels van het bedieningspaneel op de borden veegde.

'Precies,' zei hij glimlachend. 'En Springsteen, wie weet.'

Hij zette alles uit behalve de video en de camera in de woonkamer van de Steins.

Ze ruimden de keuken op. Toen ze weggingen, gooide hij het afval weg.

Kay had twee van de manuscripten die woensdagmiddag werden besproken slechts vluchtig kunnen doorkijken, maar ze sloeg zich met flair door de bespreking heen. Haar argumenten waren zelfs steekhoudender geweest dan anders, hield ze zich voor terwijl ze de lift naar beneden nam, naar de achtenveertigste verdieping. Deze keer had ze immers het bos gezien in plaats van alleen de bomen. Sam zat in de ontvangsthal te lezen; zijn jas lag naast hem op de bank. Hij keek haar over zijn halve brilletje heen aan, glimlachte en stond op. Hij was gekleed in een bruin ribkostuum, geruit overhemd en zwarte das, terwijl aan zijn grijze haar te zien was dat hij pas naar de kapper was geweest.

'Hallo!' zei hij, zette zijn bril af en legde een nummer van Publishers Weekly neer.

'Hoi, Sam!' begroette Kay hem. 'Stuart zei al dat jullie een afspraak hadden voor vanmiddag.'

'Je mag me feliciteren,' zei hij met zijn wat hese stem. Hij schudde haar glimlachend de hand. 'Ik word auteur bij Diadem.' 'O, wat geweldig!' riep ze uit. 'Gefeliciteerd!' Ze omhelsde hem. 'Dat is ook voor ons een gelukwens waard.' Sam glimlachte stralend. Ragfijne littekentjes liepen over zijn verhitte wangen en scheve neus. 'Hij stelt een contract op,' vertelde hij. 'Ik krijg een voorschot en nog een deel van het honorarium als ik halverwege ben.'

'Ik wist wel dat hij er iets in zou zien,' zei Kay. 'Ik ben je reuze dankbaar.'

Ze nam hem mee naar haar kantoor en liet Sara voor koffie borgen. Ze namen plaats in de gemakkelijke stoelen die schuin tegenover elkaar bij het raam stonden.

Sam keek naar de kantoortoren aan de overkant, met de glazen pui. 'Een paradijs voor voyeurs,' merkte hij op. Glimlachend roerde Kay in haar koffie.

Sam nam een slokje. 'Stuart was een en al begrip,' zei hij. 'Hij is in de filmwereld grootgebracht.'

'Daarom heb ik je naar hem verwezen,' zei ze. 'En ook omdat hij een uitstekend redacteur is, met behoorlijk wat invloed.' 'Ik ben je heel erg dankbaar,' zei hij. 'Dit is ontzettend belangrijk voor me. Achteraf bezien heb ik er verkeerd aan gedaan die toelage aan te nemen. Van die stichting, weet je wel.' Hij nam een slokje uit het witte kopje, waarop een blauw kroontje met drie edelstenen stond afgebeeld. 'Als het geld voor je levensonderhoud automatisch binnenkomt,' zei hij, 'word je verschrikkelijk lui en gemakzuchtig. Behalve dat ik nu aan het schrijven ben geslagen, wat steeds beter gaat, geef ik ook nog meer lessen dan eerst.' Hij glimlachte haar toe. 'Ik zie mezelf al aan talk-shows meedoen en uiteindelijk misschien zelfs weer regisseren.'

Kay glimlachte. 'Dat is fantastisch,' zei ze. 'Ik hoop dat het zover komt.'

Ze dronken van hun koffie.

'Het is de bedoeling dat het boek in het voorjaar uitkomt,' vertelde hij. 'Ik heb nu zo'n tachtig pagina's af.'

'Zou je als tegenprestatie iets voor mij willen doen?' vroeg ze.

'Je zegt het maar,' antwoordde hij terwijl hij haar aankeek.

'Ik zou je een persoonlijke vraag willen stellen,' zei ze.

Hij glimlachte. 'Waarom niet? In het boek ben ik onbeschaamd openhartig. Brand maar los.'

'Die avond dat Thea Marshall die dodelijke val maakte,' zei Kay, 'was ze toen op weg naar jou?'

Hij verstrakte. Zijn ogen met de donkere kringen eronder namen haar indringend op. 'Hoe kom je daar in godsnaam bij?' 'Of ging ze daarginds heen met het oog op haar werk?' 'Welnee,' antwoordde hij. 'Geen sprake van. Een paar weken daarvoor had ik haar dat juist gevraagd en had ze de hoorn erop gegooid.' Zuchtend keek hij naar zijn kopje. 'Twintig jaar lang was het dan weer aan, dan weer uit tussen ons,' vertelde hij. 'Bijna al die tijd was zij getrouwd met een stinkend rijke man, die ze niet wilde laten schieten. Daar was ze in elk geval eerlijk over. Ze was in armoede opgegroeid en was doodsbang om net zo te eindigen. Bij mij zat die kans er volgens haar dik in, want ik was toen al een zware drinker. Haar man daarentegen was president-directeur van U.S. Steel en dronk haast geen druppel. Ook wat haar carrière betrof had dat huwelijk haar geen windeieren gelegd.' Sam rechtte zijn rug en schudde zijn hoofd. 'Nee, ze nam geen risico's,' zei hij. 'Ze was op weg naar huis, dat stond ook in de krant. Ze kwam uit Nova Scotia. Haar voorouders waren vissers.' Hij nam nog een slok koffie.

Terwijl Kay hem gadesloeg, zei ze: 'Indertijd deed het gerucht de ronde dat ze zomerkleren had ingepakt.' Hij keek haar aan.

'Toen ze viel, sprong een van haar koffers open.' 'Van wie heb je dat gehoord?' vroeg hij. 'Van iemand uit hun naaste omgeving.'

Hij liet zijn kopje zakken en hield het met beide handen vast. Zette het neer en keek voor zich uit.

'Verdomd...' Hij krabde eens achter zijn oor. Keek haar aan. 'Weet je, dat zou best eens kunnen kloppen,' zei hij. 'Hij heeft opdracht gegeven me uit de weg te laten ruimen. Ik vermoed dat hij brieven van me heeft gevonden, of dat ze hem uiteindelijk over onze verhouding heeft verteld.' 'Wat zeg je?' zei ze.

Hij knikte. 'Een kennis van me die contacten had met de mafia heeft me gewaarschuwd. Ik geloofde hem niet. Toen heb ik dit opgelopen.' Hij wees op zijn neus en wang. 'Het leek me een goed idee om maar eens een poosje op reis te gaan. Dat was de voornaamste reden dat er abrupt een einde aan mijn carrière is gekomen.' Hij tuurde voor zich uit. 'Verrek,' zei hij. 'Ik dacht dat hij overdreven reageerde, maar als ze bij hem wegging en naar mij toe kwam...'

Kay nam hem aandachtig op.

Glimlachend keek Sam haar aan. 'Ik ben ervan overtuigd dat het gerucht op waarheid berustte,' zei hij. 'Als je iets hoort dat op het

tegendeel wijst, wil ik het niet horen.'

Ze glimlachte. 'Ik kan zwijgen als het graf,' zei ze.

'Zomerkleren...'

'Badpakken en zomerjurken.'

'Nu sta ik dubbel bij je in het krijt,' zei hij.

Ze vroeg hem waar zijn reizen hem heen hadden gevoerd. Terwijl ze hun koffie opdronken, vertelde hij haar over een commune in

New Mexico waar hij vier jaar had gewoond. Hij overwoog zelfs om daar een hoofdstuk van zijn boek aan te wijden. Een titel had hij nog niet bedacht.

'Hoor eens,' zei hij toen ze opstonden. 'Vrijdag over een week, de tweeëntwintigste, geef ik een feest. Heb je zin om ook te komen? Stuart komt ook.'

'Ik ga de drieëntwintigste naar huis, al heel vroeg,' zei ze. 'Maar ik kom in elk geval een uurtje langs.'

'Fijn,' zei hij terwijl ze naar de deur liepen. 'Het begint om acht uur. Je vriend is ook welkom.' Hij keek haar glimlachend aan. 'Een poosje geleden zag ik dat jullie elkaar op de hoek van de straat een kus gaven. Zet mij aan een raam op drie hoog, en ik verander op slag in een voyeur.' 'Wie niet?' was haar reactie.

'Zeg maar tegen hem dat ik zijn smaak kan waarderen. Wat jammer van die Naomi... hoe heette ze ook alweer... Singer?' Bij de deuropening bleef Kay staan. Ze keek hem aan. 'Dat meisje dat uit het raam is gesprongen,' zei Sam. 'Die vrouw, bedoel ik.' Ze staarde hem aan.

'Ai,' zei hij. 'Heb ik mijn mond voorbijgepraat? Ik heb ze maar één keer samen gezien. Toen zaten ze te eten, maar ze kusten elkaar niet. In Jackson Hole.'

Hij pakte zijn jas van de kapstok en zei Sara gedag. Toen wendde hij zich weer tot Kay. 'Tot de tweeëntwintigste,' zei hij terwijl hij haar de hand schudde. 'Informeel. Werkloze acteurs.'

'Het wordt vast heel gezellig,' zei ze glimlachend.

Kay keek omhoog naar de videocamera. Draaide haar hoofd en keek van Dianes kastanjebruine haar en de oorspronkelijke donkerblonde kleur die begon uit te groeien, naar de verspringende nummers boven de deur. Tot twintig.

Terwijl ze haar jas ophing, ging de telefoon. Ze pakte Felice op en zette de poes op haar schouder. Kuste en aaide haar. Knipte het licht in de keuken aan en pakte de hoorn van het toestel voordat de bel een derde keer kon overgaan.

'Hallo,' zei ze.

'Hoi, liefje. Is er iets?'

'Jij mag het zeggen,' zei ze. 'Vertel me bijvoorbeeld maar eens over Naomi Singer.'

Felice begon te spinnen. Kay streelde haar en kuste haar vacht. 'Ik snap niet goed wat je bedoelt...'

'Naomi Singer,' zei ze. 'Die ben je toch zeker nog niet vergeten? Ze was een jaar of dertig, geloof ik. Werkte voor Channel Thirteen.' Ze aaide Felice.

'Kay, wat heeft dit te betekenen?'

'Sam was vandaag op kantoor,' zei ze. 'Ik moest van hem zeggen dat hij je smaak wat vrouwen betreft kan waarderen.' Ze hurkte en liet Felice van haar schouder op de grond springen. 'Hij heeft jullie samen gezien,' vertelde ze en ging rechtop staan. 'In Jackson Hole.' Ze verplaatste de hoorn van haar rechter- naar haar linkeroor. 'O. Ja, dat kan best. Ik heb er een keer met haar gegeten... We waren op een zondagmiddag naar een jazzconcert in de Kerk van de Hemelse Rust geweest, en op de terugweg zijn we bij Jackson Hole een hapje gaan eten. Denk je soms dat ik een grote liefde voor je verborgen probeer te houden? Dat was het niet, liefje. Ik ben alles bij elkaar tweemaal met haar uit geweest, naar dat concert en daarvoor nog een keer. Het klikte niet tussen ons.' 'Waarom heb je me dat nooit verteld?' wilde Kay weten. 'Er viel niets te vertellen. Heb jij me verteld over alle mannen met wie je wel eens een hamburger bent gaan eten? Fysiek trok ze me aan, ze leek in de verte wel een beetje op jou, en ze werkte bij de televisie. Ik heb haar in de postkamer aangesproken. Toen zijn we bij Hanratty's wat gaan drinken. Maar het klikte niet. Ze was nogal somber en gesloten.'

'Vida zei anders dat ze heel vrolijk was.' Kay keek naar Felice, die op haar achterpoten stond en de doughnuts van kurk bewerkte. 'Misschien was ze vrolijk als ze bij Vida was, maar bij mij was ze somber en gesloten. Een paar weken na onze kennismaking belde ze me op een zondag op en vroeg of ik meeging naar dat concert. Waarom niet, dacht ik. Het was een mooie dag en ik was de deur nog niet uit geweest. Ze was nog steeds somber en gesloten. Einde verhaal. Een paar weken later...'

'Toch had je me dat moeten vertellen,' zei ze. 'Ik snap niet waarom je dat niet hebt gedaan.'

'Ik heb niet tegen je gelogen. Je hebt niets gevraagd. Hoor eens, Kay, ik praat er niet graag over. Ik vond achteraf dat ik beter naar haar had moeten luisteren, signalen had moeten opvangen, of haar op de een of andere manier had moeten helpen.'

Ze zuchtte. 'Je kunt je zoiets niet verwijten...'

'Dat weet ik wel, maar zo voel ik het nu eenmaal. Daarom begin ik er niet graag over. Als Sam wil praten over wie wat met wie heeft gedaan, kan ik je staaltjes vertellen van toneellessen...'

'Stil, Pete,' zei Kay. 'Dat wil ik niet weten.' Ze bukte zich pijlsnel en griste het waterbakje weg net toen Felice wilde gaan drinken. Ze liep ermee naar de gootsteen en gooide het water weg.

'Het irriteert me erg dat hij probeert het tussen ons te verzieken.'

Met de rug van haar hand zette ze de kraan open. 'Zo is het helemaal niet gegaan,' zei ze terwijl ze het bakje onder het stromende water uitspoelde.

'Zo te horen is dit precies waarvoor je me hebt gewaarschuwd: een oude man die jaloers is en agressief doet.' 'Hij heeft ons uitgenodigd voor een feest.' Ze liet het bakje vollopen. 'Hij heeft gezien dat we elkaar op de hoek van de straat stonden te kussen. Stuart heeft zijn boek geaccepteerd.' 'Heb je hem verteld wie ik ben?'

'Natuurlijk niet,' zei Kay terwijl ze het bakje op de grond zette. 'Maar daar komt hij nog wel achter. Zodra hij iets inlevert waar je moeder in voorkomt, vertelt Stuart, of Norman, of iemand anders, hem dat ik bevriend ben met haar zoon. Waarom vertel je het hem niet zelf? Hij zal heus niet meteen verband leggen tussen jou en de stichting.' Toen Felice begon te drinken, aaide Kay de poes over haar kop. 'En als hij dat wel zou doen,' zei ze, 'nou, dan kan het nog geen kwaad.'

'Kom maar naar beneden, dan praten we verder. Vida is terug. Ze heeft zich toch nog laten opereren. En Liz krijgt de praatgroep op bezoek.'

'Hè, verdorie,' zei ze. Ze draaide zich om en deed de kraan dicht. 'Ik kan vanavond niet kijken, want ik móet mijn leesachterstand wegwerken.'

'Ben je nog boos op me? Nee toch?'

'Nee, nee,' zei ze terwijl ze haar schoenen uitschopte. 'Maar echt, schat, ik ben zo ver achter, dat het niet leuk meer is. Ik heb me vandaag door een bespreking heen moeten kletsen en dat beviel me helemaal niet. Kom straks maar naar boven. Goed?' 'Prima. Ik hou van je.'

'Ik hou van jóu,' zei ze. 'Heb je genoeg te eten?'

'Meer dan genoeg. Tot straks.'

Ze maakten kusgeluiden en verbraken de verbinding.

Ze staarde naar de woorden op het papier en vroeg zich af of hij haar weer had voorgelogen. In ieder geval had hij bewezen dat hij daar een meester in was. De leugens rolden hem vlot van de tong, hij verblikte of verbloosde niet...

Stel dat het tussen hem en Naomi wel, of een beetje, had geklikt, en dat hij een verhouding met haar had gehad? Was hij met haar naar 13B gegaan? Was ook zij verslaafd geraakt aan het kijken?

Ja, verslaafd was het goede woord. Je bekeek het leven - een klein stukje ervan - alsof je God zelf was...

Hield hij haar in de gaten, nu, terwijl ze naar de woorden op het papier zat te staren? Om te zien of ze wel echt las, of dat er allerlei vragen door haar hoofd spookten? Had hij de schakelaars omgezet, de knoppen ingedrukt en haar op scherm één of twee gezet? Ze sloeg de pagina om... Haar verbeelding begon haar parten te spelen. Maar het was heel goed mogelijk dat hij, dank zij de videotovenarij van Takai of Sakai of Banzai, naar haar zat te kijken. Hij kon als het ware over haar schouder heen meelezen. Geen wonder dat Hubert Sheer naar Japan was gegaan om daar research te doen... Ze concentreerde zich op de woorden. De achterstand was zo groot, dat het niet leuk meer was...