Sliver (20 page)

De sirenes klonken steeds luider. Claxons schetterden. Het geloei en gekreun was nu dichtbij, vlak onder haar. Motoren bromden. Terwijl ze een borstel door haar haar haalde, liep ze naar de woonkamer. Ging bij het raam staan, dicht tegen de vensterbank aan, met een hand tegen de bronskleurige raamstijl. Leunde met haar voorhoofd tegen de ruit.

Rode lichten zwaaiden rond in de diepte. Brandweerwagens stonden voor het Wales, kleine figuurtjes renden er naar binnen. Kay liet haar blik dwalen over de gevel met het vele rood en over het dak, maar ze zag geen rook of vlammen. Loos alarm, hoopte ze. Mooi, dat leidde zijn aandacht af. Ze ging naar de zijkant van het raam en trok de gordijnen dicht. De witte zijde sloot zich aaneen en streek over de vensterbank. Ze liep de woonkamer door, maakte een omweg via de keuken om de kraan goed dicht te draaien, en ging de badkamer binnen. Terwijl ze haar haar stond te kammen, bedacht ze dat er boeken over de zaak geschreven zouden worden, terwijl Diadem geen goede thrillerschrijver onder zijn auteurs telde, jammer maar helaas. Hoewel... Of zij dat nu leuk vond of niet, zij zou door haar hoofdrol in de zaak een uitstekende onderhandelingspositie innemen. Als een van de grote namen bereid was de overstap naar Diadem te maken...

Achter de wolken scheen immers de zon... Kay ging naar de slaapkamer en pakte haar onderjurk. De telefoon ging. Ze pakte de hoorn van het toestel op het nachtkastje. 'Hallo?' zei ze, klaar om Sara de mond te snoeren. 'Hoi.'

'Hoi,' antwoordde ze. 'Wat een toestand aan de overkant.' 'Het was loos alarm.' 'Wat is er?' vroeg ze.

'Kay... Je mag niet weggaan en je mag ook niemand meer opbellen.'

Ze stond met de hoorn in haar hand. 'Waar heb je het over?' vroeg ze.

'Ach schatje, kom nou toch... Dat weet je best. De banden. Luister eens...'

Ze luisterde.

Hoorde kattegespin.

Kay staarde naar de gordijnen, de deur. Ze had Felice voor het laatst gezien... vlak voordat ze onder de douche ging... Ze haalde diep adem. Draaide zich om en ging op de rand van het bed zitten. 'Pete, je mag haar niets doen,' zei ze. 'Ze ligt op mijn schoot en ik kietel haar oren met een X-acto-mes. Je weet toch wat dat is? Het ziet eruit als een potlood, maar het is een vlijmscherp mesje. Ik heb er de banden mee gemerkt. Het oranje oor, rats... Het witte oor, rats...' 'Pete, alsjeblieft...'

'Ik gebruik het mes liever niet, maar als je niet precies doet wat ik zeg, zal ik wel moeten. Ik heb tijd nodig om alles op een rijtje te zetten.'

'Goed,' zei Kay. 'Neem vooral rustig de tijd.' Ze draaide zich om en keek omhoog naar de lamp boven het voeteneinde van het bed. 'Als je haar maar niets doet,' zei ze. 'Ik weet dat je dat niet zult doen, want je houdt van haar.' Ze keek naar de iris van chroom, naar zichzelf, ondersteboven op het omgekeerde bed, met de witte telefoonhoorn in haar hand.

'Als jij me ertoe dwingt, doe ik het, Kay, dat verzeker ik je.' 'Je kunt alle tijd nemen die je nodig hebt,' zei ze. 'Je was van plan naar de politie te gaan. Als ik vijf minuten later was teruggekomen, waren zij met loeiende sirenes voorgereden.' 'Nee, ik wist nog niet wat ik moest doen,' zei ze. 'Ik wilde ergens heen gaan om zelf eens rustig na te denken, zonder dat ik werd begluurd.'

'Hou me niet voor de gek, Kay. Je wilde met die banden naar de politie, daarom heb je ze verwisseld.'

'Ik wilde ze hierboven verstoppen,' zei ze. 'Ik had geen flauw idee wat ik moest beginnen. Ik wilde met je praten en je vragen waarom je het hebt gedaan. Ik wilde proberen het te begrijpen, maar ik was bang. Ik dacht dat die banden als onderpand zouden kunnen dienen. Daarom heb ik ze meegenomen.'

'Jij doet precies wat ik zeg, anders is Felice er geweest. Ik weet welke band je hebt bekeken en tot waar, want je had hem niet teruggespoeld. Je weet dus dat ik het echt doe als het moet, nietwaar?' 'Ja,' zei ze tegen de lamp. 'Dat weet ik.'

'Ik heb tijd nodig om na te denken. Je kunt je aankleden en aan het werk gaan als je wilt. Maar op het bed, daar kan ik je beter in de gaten houden. Als de telefoon gaat, neem je niet op. Zet het antwoordapparaat maar aan. Je neemt alleen op als ik het ben. Begrepen?'

'Ja,' zei ze.

'Staat het apparaat zo ingesteld dat je kunt horen wie er belt?' 'Ja,' zei ze.

'We spreken elkaar straks nog wel. Want dat wil ik. Trek een spijkerbroek aan, of wat je maar wilt.' 'Heb je echt een ongeluk gehad?' vroeg ze. 'Nee. Opeens begon me te dagen wat je in je schild voerde. Weet je wat ik van plan was? Ik ging een Hopper voor je kopen. En moet je ons nu eens zien.'

'Het is mijn schuld niet,' zei ze tegen de lamp. 'O nee? Je hebt mijn privacy toch zeker geschonden? Ironisch, nietwaar? Ach, nu staan we min of meer quitte. Toe, ga iets aantrekken. En denk eraan: raak die telefoon niet aan, tenzij ik het ben. En als je wilt opstaan, moet je het eerst vragen. Zorg dat je niets doet dat... de boel verziekt. Ik verlies je niet uit het oog.'

Min of meer quitte...

Alleen had hij een paar moorden op zijn geweten en bedreigde hij Felice met een vlijmscherm mes. Tenminste, als hij niet weer zat te liegen.

Maar waarschijnlijk was het geen bluf. Kijk maar wat hij met Sheer had gedaan.

Kay huiverde. Hoopte dat het een reactie leek op het boek dat ze opengeslagen voor zich hield. Rustig blijven... Zolang hij bereid was tot praten, zolang hij de zaak overdacht, zou alles nog goed kunnen aflopen zonder dat iemand een haar werd gekrenkt... Felice niet, haar niet, en ook hem niet. Hij dacht toch zeker niet dat hij haar zo gauw na de dood van Sheer kon vermoorden en het kon doen voorkomen alsof het om een ongeluk of zelfmoord ging. En als de politie eenmaal vermoedde dat het om moord ging, zou hij, haar minnaar, zeker de hoofdverdachte zijn. Er zou bekend worden dat hij eigenaar van het pand was. De monitors in 13B en de camera's zouden worden ontdekt. Het onderzoek naar alle sterfgevallen zou worden heropend. Dat zag hij toch zeker ook wel in, en anders moest ze ervoor zorgen dat hij alsnog tot dat inzicht kwam. Hij deed er het verstandigst aan - het was in feite de enige weg die hem openstond - zichzelf aan te geven, een bekend advocaat in te huren en het te gooien op verminderde toerekeningsvatbaarheid...

Maar stel dat hij dat niet inzag. Hij was immers krankzinnig? Als ze probeerde weg te lopen, kon hij haar de pas afsnijden, op de trap of in de lift. Als ze de politie belde of een stoel door het raam gooide, was hij binnen de kortste keren boven, met zijn loper... Felice zat te spinnen op zijn schoot...

De rotzak. Als hij niet voor rede vatbaar was, móest er toch een manier zijn om hem te overtroeven...

Hij zat te kijken terwijl zij deed alsof ze las. Ze zat te bedenken - daar kon je vergif op innemen - hoe ze hem zover kon krijgen dat hij samen met haar naar het politiebureau ging om zichzelf aan te geven. Hij moest het zeker gooien op verminderde toerekeningsvatbaarheid.

Wel verdomme, waarom had ze haar neus in zaken gestoken die haar niets aangingen? Ze hadden alles wat hun hart begeerde, tenminste, dat hadden ze kunnen hebben, en nu, pats, boem... niets meer.

Er bestond geen twijfel over wat hem nu te doen stond, of hij er zin in had of niet.

Ze liet hem werkelijk geen keus. Maar hoe?

Het was ondenkbaar dat hij zo gauw na Rocky weer ongestraft een zogenaamd ongeluk of zelfmoord kon ensceneren. En zodra de politie verdenking koesterde, stond hij boven aan de lijst verdachten.

Dat was altijd zo met de vriend of de echtgenoot (en terecht, hè, pap?). Alles zou uitgeplozen worden, alles...

Tenzij... de politie dacht dat iemand anders haar had vermoord...

Zeker wist dat iemand anders...

Hij keek naar links.

Drukte de knoppen van 3B en van scherm één in.

Felice worstelde zich los. Hij haalde zijn hand weg. De poes sprong op de grond en begon rond te snuffelen.

Hij legde het mes op het bedieningspaneel. Nam een paar wine- gums.

Leunde kauwend achterover en keek naar de grote schermen. Sam op één, zij op twee...

Even later had hij iets bedacht. In grote lijnen, niet tot in de details. Twee belangrijke vragen: kon hij haar vanavond een kwartiertje, twintig minuten onbewaakt alleen laten, terwijl Sam naar dat toneelstuk van Candace was? En kon hij haar tot morgenavond in toom houden? Eerder kon hij niets arrangeren. Als hij dat voor elkaar kon krijgen was hij gered. Keurig netjes, twee vliegen in één klap. Hij keek naar hen.

Sam, op scherm één, zat op de oude portable te rammelen. Kay, op scherm twee, sloeg de ene pagina na de andere om...

Deel 3

Kay sloeg het boek dicht. Zette haar bril af en keek omhoog naar de lamp. 'Ik wil graag even naar de keuken om een kop koffie te maken.'

Ze keek naar de lamp. Vervolgens bekeek ze het boek, de voorkant, de achterkant. De telefoon ging.

Ze draaide zich om naar het tafeltje naast het bed. De klok stond op 4:22. Weer rinkelde de telefoon.

Ze legde haar bril op het tafeltje en het boek op de stapel eronder, en ging rechtop zitten. De telefoon rinkelde door; het antwoordapparaat op haar bureau klikte. Ze streek met haar vingers door haar haar.

'Hallo,' zei haar stem. 'Ik kan nu niet aan de telefoon komen, maar als je na de piep een boodschap inspreekt, bel ik zo gauw mogelijk terug. Bedankt.' Het apparaat liet een piep horen. 'Ik ben het,' zei zijn stem. Ze nam de telefoon op. 'Mag het?' vroeg ze. 'Even wachten tot het apparaat afslaat.'

Ze zuchtte. Keek naar de gordijnen, het bureau, de lamp. Naar zichzelf in miniatuur, met de telefoon in haar hand...

Piep.

'Ja, je mag koffie gaan halen. Niet neerleggen, laat de hoorn maar op bed liggen. Ik kan je in de keuken niet zien, maar ik hou de hal in de gaten. Als je via de huistelefoon de receptie probeert te bellen, zie ik dat Terry opneemt. Zodra hij zegt "Ja, mevrouw Norris" krijgt Felice een jaap, en als hij...'

'Laat maar,' zei ze. 'Ik haal wel een glas water in de badkamer. Tenminste, als dat mag.'

'Als je zin hebt in koffie, ga dan gerust koffie zetten, maar raak de huistelefoon niet aan.'

'Dat was ik ook niet van plan,' zei ze.

'Ga je gang.'

Ze legde de telefoonhoorn op bed en stond op. Liep naar de keuken en deed het licht aan. Terwijl de t.1.-buizen aanflitsten, keek ze naar de bakjes met kattevoer en water in het hoekje op de grond, naar de krabpaal aan de wand. De wandtelefoon, de huistelefoon...

Ze liet water in de ketel lopen, zette hem op het fornuis en draaide het gas hoog op. Deed een lepel oploskoffie in de beker met de grote bruine K erop. Stond naar de zingende ketel te kijken. Wierp een blik op het messenrek.

Met de beker in de hand liep ze naar de slaapkamer. Pakte de telefoon op, ging op de rand van het bed zitten en bracht de hoorn naar haar oor.

'Ik heb zelf ook een kop koffie gemaakt,' zei hij. 'Wat leuk,' zei ze. 'Laten we er een gezellig kletspraatje bij maken.' Ze nam een slokje.

'Liefje, het spijt me, maar ik heb tijd nodig. Verdomd, ik weet niet wat ik met de situatie aan moet...'

Ze draaide zich half om en trok een been onder zich op het bed. Keek op naar de lamp. Schudde haar hoofd. Zuchtte. 'O god, Pete...' zei ze. 'Heb je dat met Sheer gedaan omdat je bang was dat hij de camera's zou ontdekken?' Ze keek strak naar de lamp. 'Heb je het daarom gedaan, Petey?' vroeg ze. Een zucht. 'Ja... Hij was van plan naar de showroom van Takai te gaan. Daar zou hij dit soort lampen hebben gezien, of een foto ervan, en dan had hij de boel verraden...'

'En dan zou het onderzoek naar de andere sterfgevallen zijn heropend,' zei ze.

Met de mok in de ene en de telefoonhoorn in de andere hand zat Kay naar de lamp te kijken.

'Ik vind dat ik daar beter niet op kan ingaan. Het zit er dik in dat je dit in de rechtszaal tegen me gebruikt.'

Ze nam een slok. Keek naar de lamp. 'Petey,' zei ze, 'je weet dat je niet kunt doorgaan met... wat je hebt gedaan. Vroeg of laat word je gepakt, en hoe langer het duurt, hoe erger het wordt.' 'Je wilt dat ik mezelf ga aangeven...'

'Ja, dat lijkt mij het verstandigst,' zei ze. 'Het zou volgens mij in je voordeel werken, het zou sterk voor je pleiten zelfs, en je kunt je de beste advocaat veroorloven die er is. Ze zullen erom vechten om je te mogen verdedigen, want ze zijn allemaal even publiciteitsgeil.' 'O ja, publiciteit komt er genoeg, reken maar. Kun je je voorstellen hoe het zal zijn?'

Ze zuchtte en haalde een schouder op. 'Toch lijkt dat me het beste wat je kunt doen,' zei ze. 'De enige mogelijkheid.' Ze nam een slok, keek naar de lamp. 'Ik zou uit het raam kunnen springen.'

'O, dat mag je niet zeggen, liefje, néé!' zei Kay. Ze boog zich naar voren en schudde haar hoofd. 'Als alles wat je hebt gedaan verband hield met de camera's... en dat was toch eigenlijk zo, nietwaar?' Ze keek naar de lamp. 'Nietwaar?' 'Ja...'

'Liefje, ik weet zéker dat een goed advocaat - in aanmerking genomen wie je moeder was en zo - overtuigende argumenten kan aanvoeren voor... verminderde toerekeningsvatbaarheid...' 'Wil je daarmee zeggen dat ik de rest van mijn leven zou moeten slijten in een psychiatrische kliniek? Met niets dan ernstig gestoorde figuren om me heen?'

'Niet je hele leven,' zei ze. 'Als je jezelf aangeeft misschien maar een paar jaar. Je bent nog jong, de toekomst ligt nog voor je. En dan leef je tenminste. Begin alsjeblieft niet over uit het raam springen, dat is pas echt stom.'

'Hè, shit. Ik moet nadenken. Het is een moeilijke beslissing...' 'Natuurlijk,' zei ze. 'Neem rustig de tijd. Ik was toch niet van plan om vanavond uit te gaan.' Ze glimlachte. 'Als je Felice nu eens boven bracht? Ze zal wel honger hebben.' Glimlachend keek ze naar de lamp.

'Nee, die houd ik hier. Anders neem jij de beslissing voor me. Ik wil mijn eigen beslissingen nemen.' 'Goed,' zei ze. 'Daar heb ik begrip voor.'

'Ik heb wel iets eetbaars voor haar. Verder heeft ze het uitstekend naar haar zin. Ze snuffelt overal rond. Ik leg wel een paar kranten voor haar in de badkamer.'

'Misschien komt ze in de achterkamer in de problemen.' 'Ik heb de deur al dichtgedaan. Het gaat prima met haar, zolang je maar geen druk op me uitoefent, Kay. Dat meen ik.' 'Goed,' zei ze tegen de lamp. Knikte.

'Je mag wel van het bed af gaan, maar blijf uit de buurt van de telefoons, de ramen en de deur. Ik bel je straks nog wel. Wacht met opnemen tot je hoort dat ik het ben.' Klik. Kiestoon.