Sliver (21 page)

Kay draaide zich om en legde de hoorn op het toestel. Staarde naar de beker.

Het sneeuwde. De mensen die de hal binnenkwamen klopten de vlokken van hun schouders.

Pete zag dat Sam zijn houtje-touwtje-jas aantrok. Kay zat met haar rug tegen de zijleuning van de bank, met haar armen om haar in jeans gehulde benen, met haar blote voeten op het kussen. Ze sabbelde op een poot van haar bril; het manuscript waarin ze had zitten lezen lag naast haar.

Hij brak een fortune-koekje open, trok het strookje papier eruit en hield het bij het blauwwitte licht. Inspiratie bestaat voor negenennegentig procent uit transpiratie.

Geen speld tussen te krijgen. Hij verfrommelde het papiertje en mikte het op het schaaltje. At een helft van het koekje op en keek intussen naar Sam, die uit de deur van het trappenhuis kwam, over de donkere loper in de hal wandelde en bij de voordeur iets tegen Walt zei.

Kay stak haar hand uit en legde haar bril op tafel. Keek naar hem op, met haar armen om haar knieën geslagen. Slaakte een zucht. 'Wil je me alsjeblieft even bellen?' zei ze. 'Je hebt mijn nummer, hè?'

Hij keek naar haar terwijl zij naar hem keek. Pakte de hoorn van het toestel en koos haar nummer met behulp van de automatische kiezer. Kreeg de in-gesprekstoon.

Haar telefoon ging over. Kay stak haar hand uit, bedacht zich en keek naar hem.

Pete haalde diep adem, legde de hoorn neer en zette het geluid van haar telefoon aan.

Ze leunde achterover terwijl de telefoon rinkelde. Speelde met een knoopje van haar blouse. Mooie inkijk... 'Hallo. Ik kan nu niet aan de telefoon komen, maar als je na de piep een boodschap inspreekt...' Fraaie belichting ook. Piep.

'Hoi, met Roxie. Ben je thuis?'

Kay kwam overeind, steunde op de leuning van de bank en boog haar hoofd achterover.

'Het schaatsen gaat niet door, want Fletcher moet naar Atlanta. Tenzij jullie per se willen gaan omdat jullie er erg veel zin in hebben. Laat het me dan even weten. Daag.' Een kus. De klik van het apparaat.

Kay keek naar hem op. 'Pete?' zei ze.

Hij pakte de telefoon en drukte op de repeteerknop.

Kay boog haar hoofd. Bleef stil zitten.

De telefoon ging.

Ze leunde tegen de zijkant van de bank. Strekte haar benen en sloeg ze over elkaar. Speelde met het knoopje terwijl de telefoon overging en de boodschap werd afgedraaid. De spijkerbroek sloot strak om haar heupen en dijen, de V ertussen... Piep.

'Ik ben het!' riep hij.

Ze stak haar hand uit, pakte de hoorn van het toestel en leunde achterover.

Ze wachtten allebei.

Kay speelde met het knoopje, terwijl ze daar op de bank met de wulps gewelfde rugleuning lag, met haar benen over elkaar geslagen en de hoorn in haar hand... Piep.

'Hoi,' zei ze terwijl ze naar hem keek. 'Hoi,' zei hij terwijl hij haar gadesloeg.

Ze zuchtte. 'Ik heb eens nagedacht over hoe het zal gaan,' zei ze. 'De publiciteit. De mediamonsters. Maanden lang, tijdens een langdurige rechtszaak, en daarna... Al mijn kennissen en collega's zullen achter mijn rug gniffelen... De jaren die het jou hoogst waarschijnlijk kost...' Ze zuchtte. 'Hoe meer ik erover nadenk, hoe erger het me allemaal lijkt.' Ze keek hem aan. Hij sloeg haar gade.

'Liefje,' zei ze, 'ik heb een idee dat misschien een veel betere uitweg biedt.'

'En dat is?' vroeg hij.

'Zitje?' zei ze. 'Je zult je oren niet geloven, maar ik vind dat we het ernstig moeten overwegen.' 'Ik zit,' zei hij.

'Als we nu eens gingen trouwen,' zei ze.

Hij keek naar haar, terwijl zij naar hem keek. 'Je hebt gelijk,' zei hij, 'ik kan mijn oren niet geloven.'

'Voor mij,' zei ze, 'betekent dat onder andere dat ik niet langer het gevoel hoef te hebben dat ik naar de politie moet gaan. Zolang echtgenoten niet tegen elkaar hoeven te getuigen, hoeven ze elkaar ook niet te verraden, nietwaar? Je bent toch geen krankzinnige of dwangmatige seriemoordenaar die het voor de kick deed, en die weer kan toeslaan. Je werd bedreigd, het was een kwestie van zelfverdediging, je had rationele motieven. Tenminste, ik heb altijd aangenomen dat dat zo was. Als het niet zo is, zeg je het maar.' Hij sloeg haar gade. 'Ga door...'

'Vanzelfsprekend,' vervolgde ze, 'stel ik een paar dwingende voorwaarden. Ten eerste: het hele systeem wordt onmiddellijk ontmanteld, zonder er verder nog over te praten. Ik zal ook niet zeuren. We moeten erkennen dat het altijd mogelijk is dat iemand erachter komt, of op de een of andere manier een bedreiging vormt.' Hij sloeg haar gade. 'Ten tweede?'

'Ik weet het niet,' zei ze. 'Ik heb het nog niet allemaal op een rijtje staan. Maar mijn god, Pete, vindt een van ons beiden ooit weer zo'n ideale partner? We kunnen zo goed met elkaar overweg, de seks is fantastisch... Je bent nog steeds die je bent, daar verandert niets aan. Ik kan mijn gevoelens niet zomaar uitschakelen. Bovendien heb ik mijn motieven eens onder de loep genomen. Geloof maar niet dat ik volslagen ongevoelig ben voor geld, want dat ben ik wèl. De tweede voorwaarde zal waarschijnlijk zijn dat we een groot appartement aan Park Avenue huren, met drie man personeel.' Ze glimlachte. 'Wat vind je ervan?'

'Het klinkt geweldig,' zei hij. 'Maar hoe kan ik weten dat je het meent? Het kan best zijn dat je me beduvelt. Misschien begin je om de politie te schreeuwen zodra we de straat op gaan.' Kay zuchtte en speelde met het knoopje van haar blouse. 'Die mogelijkheid zul je moeten incalculeren, denk ik,' zei ze. 'Eerlijk gezegd was dat ook mijn eerste reactie. Ik probeerde een list te verzinnen. Maar Pete, hoe meer ik nadenk over de media, de rechtszaak - mijn god, het zou het opzienbarendste proces in jaren worden - en de verloren jaren van jouw leven... En waarvoor? Gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer. Als ik me niet meer verplicht zou hoeven voelen om naar de politie te gaan...' Met een zucht schudde ze haar hoofd. 'Nee, ik beduvel je niet, schat,' zei ze. 'Niet alle vrouwen spelen toneel. Wil je er alsjeblieft goed over nadenken? Een minpunt is dat je waarschijnlijk met katten in plaats van kinderen genoegen zult moeten nemen...' 'Dat vind ik juist een pluspunt,' zei hij.

Kay trok een knie op en keek naar hem, met de telefoonhoorn tegen haar wang. 'Wat ging je kopen?' vroeg ze. 'Een tekening?' 'Een schilderij.' Hij sloeg haar gade. 'Ze hebben er twee waar ik uit kan kiezen.'

Kay slaakte een zucht en schudde haar hoofd. 'Ik was van plan voor jou ook een schilderij te kopen,' zei ze, aan het knoopje frunnikend. 'Of een bijzondere foto...'

Pete sloeg haar gade. 'Heb je genoeg te eten in huis?' vroeg hij. 'Ja hoor,' antwoordde ze. 'Ik ben op dieet.' 'Felice heeft garnalen met krabsaus gehad.' 'Geweldig, je verwent haar nog...'

'Ze ligt onder het bedieningspaneel te slapen,' vertelde hij. 'Bij het leren varken.'

Ze glimlachte. Wreef over de zijkant van haar hals. 'Au...' zei ze.

'Ik ben van dit hele gedoe toch zo gespannen geworden...'

'Als je eens in het bad ging?' opperde hij

Ze keek hem glimlachend aan. 'Goed idee.'

'Daarna praten we verder,' zei hij.

'Oké,' zei ze.

Hij zag dat ze naar hem keek. Ze verbraken de verbinding.

Beiden troffen ze hun voorbereidingen.

Pete herlas het briefje, veranderde minnaar in seksmaniak, vouwde het dubbel. Stond op en stopte het in zijn rechter achterzak. Kay liet het bad vollopen en kneep een dot badschuim in het water uit een tube.

Hij trok de onderste la links open en zocht de doos met plastic handschoenen op; scheurde er twee van de rol en stopte ze in zijn linker broekzak. Controleerde of hij zijn sleutels bij zich had en of er kleingeld in zijn rechterzak zat.

Zij stopte een bandje in het cassettedeck dat in de slaapkamer stond. Op de gitaar van Segovia werd een akkoord aangetokkeld. Hij keek toe terwijl ze zich uitkleedde.

Zij keurde hem geen blik waardig. Alsof het onmogelijk was dat iemand haar begluurde, daar in haar gezellige slaapkamer... Net als vroeger. Maar nu wist ze het... Heel opwindend... Voor haar ook?

Misschien, heel misschien, beduvelde ze hem niet, die vrouw met haar mooie tieten?

De media zouden vanwege het leeftijdsverschil niet bepaald zachtzinnig met haar omspringen... En wie zou er niet graag rijk zijn? Gebruik je verstand, stomkop.

Hij peuterde het plastic van een nieuwe band, stopte hem in de video en startte het apparaat, net op het moment dat zij de badkamer binnenkwam. Met een hand hield ze haar korte satijnen badjas dicht. Met de andere hand aan het lichtknopje stond ze naar hem te kijken. Het licht werd gedimd.

Terwijl ze naar hem keek, werd het licht weer iets heller. Glimlachte ze? Ze liep naar het schuimbad en deed de kraan dicht. Ging naar de wasbak en begon haar haar op te steken. De badjas viel open. Hij controleerde de monitors van 3B en 3A. Gekke Susan zat in de woonkamer met een blad op schoot televisie te kijken en te eten. Zijn blik dwaalde over de rijen blauwwitte monitors. Niets spannends...

Hij zag dat ze de badjas van zich af liet glijden, een been optilde en een voet in het schuim liet verdwijnen. Hij bleef kijken...

Keek op zijn horloge en op de klok. 7:50. Draaide zich om en liep naar de gang. Tuurde door het kijkglaasje, deed de deur open en ging naar buiten; trok de deur dicht.

Hij opende de deur naar het trappenhuis, waarboven in zwart het cijfer 13 stond, en liep de overloop op, waar de t.1.-buizen hun vlakke, witte schijnsel wierpen.

Met een hand aan de leuning keek hij omhoog door de sleuf tussen de onderkant van de trappen.

Ze probeerde hem te beduvelen. Geen twijfel mogelijk.

Hij haastte zich de zigzaggende trappen af, de grijze betonnen schacht in.

Hij zette alle drie de harmonikadeuren open, liep toen naar de andere kant van de kamer en bekeek de kasten, die lang niet vol hingen. Onderin stonden schoenen en koffers, op de bovenste planken dozen en tassen, stapels pockets.

' Ik heb er zelf ook een in de kast liggen,' had Sam gezegd, een paar weken nadat hij hier was komen wonen, terwijl hij de kaarten ronddeelde. 'Een jaloerse echtgenoot heeft ooit eens opdracht gegeven me te laten vermoorden. Echt waar, ik zit niet te liegen. Een jaloerse weduwnaar. Zij was dood. Een actrice die ik jaren heb genaaid. Maar ik vind nog steeds dat die dingen verboden moeten worden.'

Om de een of andere reden had hij dat onthouden. Hij vond het ding bij zijn tweede poging, in een dichtgeritste weekendtas, gewikkeld in een witte motelhanddoek die naar olie rook: een blauwstalen automatisch pistool. Beretta U.S.A. stond op de zijkant; de gefreesde magazijnhouder was leeg. Twee magazijnen in de tas: één vol, één met twee lege vakjes onderin. Hij woog het wapen op zijn in plastic gehulde hand. In zekere zin ook een nalatenschap van zijn ouwe heer. Hij stopte het wapen in de band van zijn jeans, trok zijn trui erover en klopte erop. Stak het volle magazijn in zijn linker broekzak.

Hij ritste de tas, met de handdoek en een magazijn erin, weer dicht en zette hem terug op de kastplank; als hij straks weer naar beneden kwam om het briefje bij de schrijfmachine te leggen, zou hij hem openritsen.

Hij deed de harmonikadeuren dicht, maar liet de kast het dichtst bij de gang op een kier, zoals hij hem had aangetroffen. Zittend aan de tafel in de woonkamer keek hij op zijn horloge. Het was 7:57. Hij bestudeerde de laatste pagina's van Sams typewerk in de dikke map. De getypte letters, niet de woorden. Thea was een van de woorden. Naderhand zou hij die pagina's meenemen; niemand zou ze missen.

Sommige letters waren vetter dan andere, omdat ze harder waren aangeslagen. Vooral de B's, de N's en de H's. Hier en daar was iets doorge-x't.

Hij viste het kladbriefje uit zijn zak. Rolde een vel van Sams papier in de oude Remington. Sloeg met in plastic gehulde vingers de ronde zwarte toetsen aan zoals Sam dat gedaan zou hebben. De vierde poging kon ermee door:

Aan wie dit leest,

Kay Norris had me bepaalde dingen beloofd, maar uiteindelijk komt ze haar beloften niet na. Ik geef haar nog één kans om met die jonge seksmaniak te breken. Als iemand dit leest, wil dat zeggen dat ze heeft geweigerd. Ik heb haar ook iets beloofd. Ik houd me aan mijn beloften. S.Y.

Hij liep ermee naar de boekenplanken, bukte zich en pakte een van de grote boeken die plat op de onderste plank lagen. Classics of the Silent Screen. Hij legde het velletje papier erin, op een foto van een zekere Pauline, die aan de treinrails lag vastgebonden. Daarna legde hij het boek terug.

Hij klopte zijn handen af. Keek op zijn horloge. 8:06. Hij was zestien minuten weg. Niets aan de hand. Ze zou zeker een half uur in het bad zitten, met Segovia en het schuim... Hij vouwde het kladje en de eerste drie pogingen op en stopte ze in zijn zak. Klapte het deksel van de schrijfmachine dicht, legde het woordenboek op de map, zette de lamp en de stoel zoals ze stonden en knipte de lamp uit.

Met een hand aan het lichtknopje en een hand op het pistool in zijn broeksband onder zijn trui keek hij vanuit de deuropening naar de gang nog een keer het vertrek rond. Het tweedehands meubilair zag er live niet beter uit dan op het scherm.

Hij deed het licht uit, liep naar de voordeur en gluurde naar buiten. Wachtte omdat er een man voor de deur van 3A stond te wachten. Wachtte tot de deur openging. Susan telde bankbiljetten af, zei iets en deed de deur weer dicht.

Wachtte terwijl de man op de lift stond te wachten.

Haastte zich de trap af en trok onderweg de handschoenen uit.

In het souterrain drukte hij op het liftknopje en liep de wasruimte binnen. Denise en Allan stonden bij de wasmachines; ze draaiden zich even om en knikten hem toe.

Denise en Allan? God, hij had de ontwikkelingen kennelijk niet goed bijgehouden. Terwijl hij muntjes in de sleuven stopte, gingen ze een eindje bij elkaar vandaan staan. Hij kocht chips en kattekruid. Haastte zich naar lift nummer twee, waarvan de deur net openschoof.

Ging naar de dertiende verdieping. Deed de deur open.

Ze lag in het bad, onder eilandjes van schuim, met haar hoofd op de rand bij de wand, haar ogen gesloten.

Zonder zijn blik van het scherm af te wenden liet hij zich in de stoel zakken. Pakte het pistool en legde het op het bedieningspaneel. Ging zitten kijken.

Felice sprong op het bedieningspaneel. Ze rook aan het pistool. Stapte eroverheen en besnuffelde het X-acto-mes. Tikte er met haar poot tegen; het rolde op de grond. Hij raapte het op. 'Bedankt,' zei hij.