Sliver (18 page)

Kay drukte een ander knopje en dat van scherm twee in. Haar rechterhand trilde zo, dat ze hem met haar linkerhand moest sturen. Ze keek naar de Gruens, die met twee heren zaten te bridgen. Ze liet haar blik over de monitors dwalen. Zag dat Denise in de woonkamer van 5B ruzie maakte met Kim, zette hen op scherm één.

'...baan. Die zet ik niet op het spel voor een armzalig bedrag van vijfhonderd dollar!' zei Denise. Ze gooide haar servet op tafel, stond op en ging uit het raam staan kijken. 'Denk je soms dat ik gek ben?'

'Nu komt er iets heel moois,' zei Pete toen hij binnenkwam. Kay stak haar hand op.

'Kun je voor de verandering misschien eens proberen om helder te denken, Denise?' zei Kim terwijl ze room in haar koffie deed. Pete ging zitten, draaide zijn stoel terug en haalde een band uit de zwarte cassette.

'Uiteindelijk kun je er vier- of vijfduizend dollar mee verdienen,' zei Kim. 'Nog meer zelfs. Belastingvrij. En mag ik nu misschien één sigaretje roken, verdomme?' Ze keken naar Denise en Kim. Naar de Bakers, de Coles.

Kay zag dat Pete een knop indrukte van de rechter video. Hij stopte de band in de gleuf en duwde hem naar binnen. Toetste nog een paar knoppen in en zette een schakelaar in het midden om. Ze keken naar zichzelf op scherm twee. 'Jezus, wat ben ik dik,' zei ze.

'Hoe kom je erbij,' zei hij. 'Je bent precies goed zo...' 'O god, liefje, dat is lekker,' zei ze, achterover liggend op het bed, terwijl zijn hand haar rechterborst streelde en zijn hoofd zich over de linker boog.

Pete pakte haar arm. Kay stond op, zonder haar blik van het scherm af te wenden, en ging op zijn schoot zitten. Ze keken naar Kay en Pete.

Kay besloot om de volgende dag, vrijdag, thuis te blijven werken. Dat was ze eigenlijk niet van plan geweest, maar ze was te moe om vroeg haar bed uit te komen.

'Ik moet vanmiddag weg,' zei Pete. Hij steunde met een elleboog op de ontbijtbar en keek naar een broodje dat in de magnetron lag. Felice stond op zijn schouder en snuffelde aan de bovenkastjes. 'Dat komt goed uit,' zei Kay terwijl ze koffie inschonk. 'Ik moet echt eens serieus aan het werk. Waar ga je heen?' 'O, de stad in,' antwoordde hij glimlachend. 'Kerstcadeautje kopen. Voor iemand die jij toch niet kent.'

Hij hielp haar met de afwas. Bij de deur kusten ze elkaar. 'Bel nog even voor je weggaat,' zei ze.

Hij keek haar glimlachend aan. 'Ik hou van je,' zei hij. 'Ik hou van jóu, Pete,' zei ze, hem in zijn ogen kijkend. Ze kusten elkaar.

Kay belde Sara en gaf haar opdracht haar besprekingen af te zeggen, namens haar verontschuldigingen aan te bieden en nieuwe afspraken te maken. 'Voel je je niet lekker?'

'Ik voel me prima,' zei Kay. 'Maar mijn achterstand is groter dan ik had gedacht.'

Om nog maar te zwijgen van het feit dat ze bezig was gek te worden. En ook nog geen enkel kerstcadeautje had gekocht. Ze zat aan haar bureau te lezen. Felice lag op bed te slapen. Om 1:37 belde hij. 'Gaat het een beetje?' 'Redelijk,' zei ze. 'Er begint schot in te komen.' 'Slecht nieuws. Allan heeft de zak gekregen.' 'Verdomme,' zei ze. 'De rotzakken...' 'Vrijwel de hele afdeling.' 'Hoe is hij eronder?' vroeg ze.

'Hij houdt zich flink. Babette is in alle staten. Ik ga nu weg. Om een uur of vijf ben ik terug.'

'Ik was net van plan om naar beneden te komen,' zei Kay. 'Dan kan ik even kijken terwijl ik een bakje yoghurt eet.'

'Heb je daar zin in? Dan stop ik de sleutel achter de spiegel.'

'Vind je dat goed?' zei ze. 'Ik voel er veel voor.'

'Je weet hoe je de boel aan de praat moet krijgen?'

'Ja, hoor,' zei ze.

'Tot straks dan.' Een kus.

Ze beantwoordde zijn kus. 'Ik hou van je,' zei ze.

'En ik hou van jou.' Kus, nog een kus.

Ze verbrak de verbinding. Staarde naar de pagina voor haar.

Probeerde een cadeau voor hem te bedenken. Misschien iets voor aan die kale wanden.

Ze las nog een paar minuten door, daarna knipte ze de lamp uit en zette ze het antwoordapparaat aan. Stond op, ging naar de W.C., waste haar handen. Pakte haar sleutels. Zei tegen Felice dat ze niet lang wegbleef. Ging via de trap naar de dertiende verdieping. Welbeschouwd zag ze er niet eens zo slecht uit. Ze trok een hoekje van de goudomrande spiegel van de zwart-met-wit-geruite wand.

De sleutel glipte uit het kommetje van haar hand en viel rinkelend op de tafel. Er bleef een halve-maanvormig deukje achter in het gelakte blad. Ze likte aan haar vinger en wreef over het plekje. Het deukje bleef.

Ze maakte de deur van 13B open en ging naar binnen. Knipte het ganglicht aan terwijl ze de deur dichtdeed. Stak de sleutel in haar zak. Keek naar de grijze, glimmende schermen in de woonkamer, naar de keuken, de halfopen deuren van de onverlichte badkamer en de donkere achterkamer.

Ze liep naar de achterkamer en duwde de deur verder open. Op de smalle lamellen van de zonwering viel zonlicht, dat zijn schijnsel wierp op de werkbank, het gereedschap en enkele ongebruikte monitors, op de metalen omkasting van de transformator die in het hoekje bij het raam stond, de home-trainer, dozen en allerlei andere rommel...

Kay liep naar de middelste kast en schoof de harmonikadeur open. Stak haar hand naar binnen en opende de deur van multiplex. Boog zich naar binnen en liep, tussen kleren en harmonikadeuren door, de zonnige blauw-met-beige Habitat-slaapkamer binnen. De zonwering was bijna helemaal omhooggetrokken en het raam stond aan beide zijden op een kier.

Ze keek de kamer rond. Overal slingerden kleren. 'Pete?' riep ze. Ze liep naar de deur. Keek door de gang de woonkamer binnen. Zag de zijkant van de beige leren bank, de blauwe hemel boven een gebouw aan Park Avenue.

Ze deed de deur dicht. Keerde zich naar de wand en hurkte neer. Betastte het parket. De houten delen waren glad en sloten naadloos op elkaar aan. Ze duwde en drukte. Niets gaf mee, niets verschoof. Ze probeerde de plint, die een centimeter of tien hoog was en ongeveer een meter breed. Pakte hem beet en trok. Hij gaf niet mee, al zat er een kier tussen de plint en de witte wand. Ze duwde aan de ene kant, duwde aan de andere kant.

Toen herinnerde ze zich de beweging die hij had gemaakt. Ze probeerde de plint op te tillen.

De lat gaf mee. Aan beide kanten gleed een sleuf over een metalen lip; één was aan de deur en één aan het frame van de kast bevestigd. Ze legde de plint naast zich neer en trok aan een greep van grijs metaal, waarna een brede, ondiepe la van hetzelfde materiaal te voorschijn kwam. Er lagen briefjes van honderd en vijfhonderd dollar in, vijf bundeltjes met een papieren bandje eromheen. Drie met biljetten van honderd, twee met biljetten van vijfhonderd. Een doos van roodbruin leer ter grootte van een sigarenkistje, bruine enveloppen. Cassettes.

Drie zwarte houders lagen naast elkaar op de andere exemplaren. Ze pakte er een. In het etiket op de rug was een K gekrast. De volgende cassette, waar K2 op stond, was de band waar ze de vorige avond naar hadden zitten kijken. Ze nam hem in haar hand. Op de volgende cassette stond een R. Rocky? Eronder lagen vier cassettes. N, N2, N3 en B. Over die B brak ze zich het hoofd, tot haar te binnen schoot dat William G. Webber, 27, Billy werd genoemd.

Ze zat op haar hurken en keek naar de cassettes die ze in haar hand hield.

Ze was bang dat haar verbeelding haar toch geen parten had gespeeld.

Hij had er meer dan twintig minuten voor moeten uittrekken, op deze vrijdag ruim een week voor Kerstmis. Ze kropen langs Seventy-second Street en zijn horloge stond al op 1:55. Maar ach, het was een Checker-taxi, een relikwie uit het verleden. Hij had de ruimte en er was een klapstoeltje waar hij zijn benen op kon leggen. Leuk muziekje op de radio. Hij kwam te laat, nou en? Ze wachtten maar op hem...

Hij was op weg naar de Pace Gallery om er een keuze te maken uit twee Hoppers. Daarna ging hij naar Tiffany's. Hij glimlachte, legde zijn voeten op het bankje en vouwde zijn handen.

Een prettige gedachte dat zij thuis in haar eentje zat te kijken. Zijn ene liefde genoot van zijn andere liefde...

Wie had ooit kunnen denken dat hij een vrouw zou vinden met wie hij dit kon delen, aan wie hij het zelfs een poosje kon toevertrouwen? Een volmaakte, liefdevolle vrouw. Hij had een zeker risico genomen door haar er deelgenoot van te maken, maar zijn vertrouwen was gerechtvaardigd geweest. Hij slaakte een zucht. Bestond er een gelukkiger man dan hij?

En dat terwijl hij laatst, door toedoen van Sam, de rotzak, op het randje van de afgrond had gebalanceerd. Wat een hachelijk ogenblik was het geweest toen ze hem plompverloren had gevraagd te vertellen hoe het met Naomi zat. Levensgevaarlijk! God zij dank had hij haar ervan kunnen overtuigen dat hij niets te verbergen had. Gisteravond had de doorslag gegeven, toen ze er zo openlijk in op was gegaan en zelfs naar hen samen had willen kijken, waar ze ongeremd op had gereageerd... Twee dingen waren nieuw voor haar: ze keek naar hen samen, en nu zat ze alleen te kijken...

Hij haalde zijn voeten van het klapstoeltje. Schoot overeind. Verkilde van binnen. Draaide zich om en keek naar buiten. Uit het open raam van een limousine die naast hem stond keek een doberman hem aan; de poten van de hond rustten op glanzend zwart. Pete keek de andere kant op, naar het Frick Museum dat langzaam voorbijschoof...

Was het mogelijk dat zij naar hèm had gekeken toen hij die cassette was gaan halen?

Natuurlijk was dat mogelijk, stomkop.

Had ze daarom die band willen bekijken? Had ze op de een of andere manier de waarheid over Naomi geraden. De hele waarheid? Had ze ook door - ze was zo verrekte slim - dat hij alles had opgenomen en dat hij de band van hen samen op dezelfde plaats bewaarde?

Ze zat alleen te kijken op een vrijdag dat ze thuiswerkte, ook iets dat nieuw voor haar was... En zijn afspraak stond op het klembord: het adres, de dag, het tijdstip. Hij had Pace Gallery niet voluit geschreven, want anders kon ze raden wat hij voor haar ging kopen.

Klote. Twee tellen geleden kon hij zijn geluk niet op, maar van het ene moment op het andere zat hij diep in de put. Hij keek recht vooruit en boog zich voorover. Tuurde door de bekraste plastic tussenwand en de voorruit daarachter naar de lavastroom taxi's en bussen, vier rijen dik, die zich door Fifth Avenue perste.

'Jezusmina,' zei hij, 'wat een diepe ellende, verdomme.'

'Er is voor gewaarschuwd dat het vandaag zou vastlopen,' zei de chauffeur.

Pete haalde diep adem en ademde met een sissend geluid uit. Schudde zijn hoofd. 'Wat is het toch een godvergeten rotstad,' zei hij. Ging achterover zitten. Legde zijn benen weer op het klapstoeltje. Bestudeerde zijn Reeboks van alle kanten. Speelde met de franje van zijn wollen sjaal, luisterde naar het leuke muziekje.

Inwendig was hij verkild.

De aandacht waarmee ze naar zijn handen had gekeken toen hij de band in de video had gestopt en had overgeschakeld...

Was zij op dit moment bezig een band in de video te stoppen? N3 soms?

Er werd geclaxonneerd. De verkeersstroom was bevroren. 'Wilt u het via Park Avenue proberen?' vroeg de chauffeur.

Kay spoelde de band een eindje door. De badkamer bleef leeg achter witte strepen; de stok stond bij de deur van de douchecabine. Boven in beeld verscheen iemand en verdween weer. Ze zette de band stil, spoelde terug. Draaide hem nog een keer af. De badkamer was leeg. De stok stond bij de deur van de douchecabine. Het water van de douche ruiste. Benen in jeans en gympjes liepen langs de deur naar de gang, van rechts naar links. Kwamen terug, knielden. Ze zette het beeld stil. Pete.

Hij zat gehurkt in de deuropening, in een gestreept rugbyshirt, en strekte een hand laag voor zich uit, alsof hij op het punt stond een muntje op te gooien.

Ze keek naar hem en zette hem toen weer in beweging. Hij gooide iets en richtte zich op. Stapte opzij en was verdwenen. Ze keek naar de lege badkamer, maar kon niet zien wat hij op de zwarte vloer, een klein eindje bij de deur vandaan, in de richting van de badmat had gegooid. Wat het ook was, hij bevond zich in Hubert 'Rocky' Sheers appartement. En stond op het punt hem te doden.

Pete. Haar jonge minnaar.

Ze sloot haar ogen. Sloeg ze weer op. Zag de deur van de douchecabine opengaan. Sheers hand pakte de handdoek van het rekje. Ze spoelde door tot hij te voorschijn kwam, met de handdoek om zich heen geslagen. Hij zette zijn in glimmend plastic gewikkelde voet over de rand en pakte de stok in zijn rechterhand. Deed een stap naar voren en bleef op de mat staan, met zijn hoofd omlaag. Bukte zich, steunend op de stok, zijn linkerbeen, met de glimmende voet, achter zich gestrekt, terwijl zijn linkerhand iets wilde oprapen. Hij wendde zijn hoofd naar de deuropening op het moment dat Pete, met beide handen, een glinsterende knuppel liet neerkomen.

Kay zette het geluid af, sloot haar ogen en rolde de stoel achteruit. Ze bracht haar vuist naar haar mond en beet op een knokkel.

Hij had de anderen ook gedood, dat kon niet anders. Hij was bang geweest dat Sheer, die gegevens verzamelde en hun samenhang bestudeerde... de samenhang zou ontdekken. Ze deed haar ogen open en keek naar het heldere blauwwit van de monitors links. Chris en Sally, Pam, Jay, Lauren. Een man die ze nog niet eerder bij dr. Palme op de bank had zien liggen. Ze haalde diep adem. Keek naar scherm twee. Pete boog zich over hoofd en schouders van Sheer, die voorover op de grond lag, en ging schrijlings over hem heen zitten. Er blonk iets ronds dat het licht weerkaatste bij het hoofd van Sheer... Een metalen bak. Hij was bezig hem te verdrinken...

Kay rolde de stoel naar voren, stak haar hand uit, zette de band af en klikte de video open. Pakte de band eruit en legde hem naast de cassettehouder. Keek naar de zes andere banden die op het bedieningspaneel lagen.

De blauwe cijfertjes stonden op 2:06. Tijd genoeg om nog een stukje van N3 en B te kijken. Pete was waarschijnlijk net aangekomen op het afgesproken adres in Fifty-seventh Street. Maar nee, misschien kwam hij eerder terug en betrapte hij haar op heterdaad, net als in al die griezelverhalen en thrillers. Misschien had hij zijn afspraak om de een of andere reden afgezegd en was er weer een stukje van zijn bouwwerk van leugens afgebrokkeld. De politie moest N3 en B later maar bekijken. Dit was het moment dat ze moest maken dat ze weg kwam, met de banden, de flat en het gebouw uit. Ze zou een argeloos briefje achterlaten, om te voorkomen dat hij in paniek raakte en de benen zou nemen, of erger.