Sliver (22 page)

Hij legde het zakje chips neer en sneed de plastic verpakking van

het kattekruid open. Haalde het piepkleine zakje eruit en hield het Felice voor. Ze rekte haar hals en rook eraan. Hij gooide het over zijn schouder en de poes sprong van het bedieningspaneel af. Hij zette het beeld iets helderder. Keek en legde het mes in een la.

Leunde al kijkend achterover en trok met zijn voet het leren varken onder het bedieningspaneel vandaan.

'Ik ben het,' zei hij.

Kay pakte de hoorn van het toestel en legde hem tegen haar schouder. Ze zat in kleermakerszit op bed, in een lichte pyjama. Ze lepelde donker ijs uit een bakje. Hield het glimlachend naar hem op. Piep.

'Nee, dank je,' zei hij. 'Ik heb een wodka-tonic.' Hij schudde met het glas zodat de ijsblokjes tinkelden; nam een slok. Zij nam een hapje ijs en keek hem aan. 'Valt er iets te vieren?' vroeg ze.

'Dat weet ik niet,' zei hij terwijl hij haar gadesloeg. 'Ik heb tijd nodig. Ik ben er nog niet uit. Morgenochtend zal ik het je vertellen.' Ze stak de lepel weer in het bakje. 'Zonde en jammer van een mooie nacht...' Ze keek hem aan. Nam nog een hapje ijs. Hij glimlachte. 'Het is geen verloren tijd. Morgenochtend praten we verder.'

Ze keek naar hem. 'Ik hou van je, liefje,' zei ze. 'Doe geen domme dingen.'

'Doe jij maar geen domme dingen,' zei hij.

De volgende ochtend zei Pete dat hij nog meer tijd nodig had. 'Waarom? Ik snap er niets van.'

'Omdat ik nog steeds bang ben dat je me beduvelt. Daarom.' 'Dat is niet zo,' zei Kay. Ze lag op haar rug en keek naar de lamp. Haar hand speelde met het snoer van de telefoon dat tussen haar borsten lag.

'Dan moet jij mij deze keer vertrouwen. Tot vanavond, niet langer. Dan breng ik Felice naar boven, ongedeerd, dat beloof ik je. Ik moet mijn advocaat nog het een en ander vragen, maar hij is moeilijk te pakken te krijgen. Hij zit in Vail, Colorado.' 'Ik wil boodschappen doen,' zei ze.

'Dat kan morgen ook wel. Trouwens, er ligt een dik pak sneeuw. Iedereen blijft binnen.'

'Maar ik wil Roxie bellen, en Wendy...' 'Als je maar op je woorden past.' 'Je mag niet meeluisteren!' 'Dan wacht je maar tot morgen!'

Ze legde de hoorn op het toestel en kwam overeind. Trok een grimas in de richting van de lamp en stak haar tong uit. Ze stond op en liep naar het raam. Trok met beide handen aan het koord van de gordijnen.

Met de armen over elkaar geslagen keek ze naar de dwarrelende witte vlokken, het witte park, een spits dak met een witte deken en witte tuinen.

De lege vensterbank, waar alleen de telescoop op stond.

'Goedemorgen, meneer Yale,' zei hij. 'Met Pete Henderson. Ik ben een vriend van Kay Norris. Wij komen vrijdag op uw feest...' 'O ja,' zei Sam op scherm één. Hij stond bij de tafel in de woonkamer, met de telefoonhoorn tegen zijn oor. 'We hebben elkaar een keer in de lift gesproken.'

'Dat klopt. Ik woon in 13A,' zei hij. 'Ik zal u vertellen waarom ik bel. Ik ben er gisteravond pas achter gekomen dat Kay vandaag jarig is.' 'O ja?'

'Haar vriendin Roxie en ik organiseren een surprise-party voor haar.' Hij zag op scherm twee dat ze de slaapkamer aan het stofzuigen was. 'Om negen uur vanavond,' zei hij. 'Bij haar thuis. Bij Kay, bedoel ik. Een man of tien, twaalf. Ik weet dat ze het heel leuk zou vinden als u ook komt...' 'Graag,' zei Sam. 'Bedankt voor de uitnodiging.' 'Het is flat 20B,' zei hij. 'Wilt u proberen om precies op tijd te komen? Het steekt nogal nauw met de organisatie.' 'Klokslag negen uur,' zei Sam. 'Afgesproken,' zei hij. 'Tot vanavond.'

'Nogmaals bedankt voor de uitnodiging,' zei Sam. 'Het lijkt me prettig om eens over iets anders dan het weer te kunnen praten.' 'Ik ben het helemaal met u eens,' zei hij glimlachend. 'Negen uur, 20B.'

Ze verbraken de verbinding.

Hij haalde eens diep adem.

Aaide Felice, die op zijn schoot lag te slapen.

Zag dat Sam iemand opbelde.

De piep van een antwoordapparaat. 'Hoi, Jerry, met Sam,' zei hij. 'Ik red het toch niet vanavond. Ik hoop niet dat de boel nu in het honderd loopt. Misschien kan Milt voor me invallen. Pas goed op jezelf.' Hij legde neer.

Liep naar het raam. Stond te kijken naar een sneeuwschuiver die met veel geraas de straat door reed en een wal van sneeuw opwierp tegen de auto's die aan de overkant geparkeerd stonden. Leuk voor de eigenaars als ze terugkwamen.

Hij probeerde een cadeautje voor Kay te bedenken, iets dat, hoewel niet te duur of te persoonlijk, zou bewijzen dat hij in zijn pink meer originaliteit en opmerkingsgave bezat dan die Pete Henderson, dat broekje, in zijn hele lichaam. Waar had hij die naam toch meer gehoord? Natuurlijk... Henderson, zo heette de man van Thea. En heette haar zoon niet Peter? Ja...

Ach, een veel voorkomende naam, Peter Henderson... De leeftijd leek hem te kloppen. Ook qua uiterlijk bestond er gelijkenis... John Hendersons kastanjebruine haar en blauwe ogen... Dat zou toevallig zijn. Thea's zoon... Uiteraard viel die jongen op vrouwen die op haar leken. Kay sprekend, Naomi Singer iets minder...

Zou het waar zijn? En was Kay ervan op de hoogte? Was Pete Henderson degene die haar had verteld van die badpakken en zomerjurken?

Als de eerste opwinding van de surprise-party achter de rug was, zou hij het haar vragen.

Kay stond bij de lage tafel en keek omhoog naar de lamp. 'En nu is het genoeg geweest,' zei ze tegen haar omgekeerde spiegelbeeld, gekleed in gympjes, spijkerbroek en de bordeauxrode coltrui. 'Het is half negen, verdomd-nog-an-toe. De muren komen op me af. Laten we ergens een hamburger of zo gaan eten. Je hoeft niet te bellen, maar kom...'

Ze draaide zich om toen de buitendeur van het slot werd gedaan en openging. Pete kwam binnen, met Felice op de arm, die rondkeek en miauwde.

'Hoi,' zei hij en zette Felice in de gang op de grond.

Kay deed haar ogen dicht en haalde diep adem. Deed haar ogen open en zag Felice naar de keuken stappen.

'Hé, suffie, wacht even,' zei ze terwijl ze haar achterna ging. Felice bleef staan, draaide zich om en keek haar aan. Kay bukte zich, pakte haar op en hield haar tegen haar schouder. Ze duwde haar neus in de lapjesvacht en drukte er een kus op. Felice worstelde om los te komen.

Kay nam haar mee naar de keuken, hurkte en liet haar op de grond springen. 'Wanneer heb je haar voor het laatst te eten gegeven?' vroeg ze terwijl ze het licht aandeed. 'O, er was van alles.'

'Een broodje ei soms?' Ze maakte de kast open en pakte er een blikje uit. Felice keek haar aan en miauwde. 'Niet zo ongeduldig,' zei Kay en pakte de blikopener uit de la. Wierp Pete een blik toe toen hij in de deuropening verscheen. 'Hoi,' zei ze. 'Hoi.' Hij glimlachte en keek om zich heen, met zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek. Verder droeg hij een ruim colbertje van groenige tweed, dichtgeknoopt, over een lichtblauw overhemd. 'Zo ziet mijn keuken er ook uit,' zei hij. De gootsteen stond vol met vuile borden, het aanrecht lag bezaaid met allerlei keukenspullen en er hing een doek over het messenrek. 'Je kunt het geloven of niet,' zei ze terwijl ze het blikje opendraaide, 'de afgelopen dertig uur was ik niet op mijn best. Mooie tweed is dat.'

'Het is al een heel oud jasje,' zei hij.

'Heb je al met je advocaat gesproken?' Ze bukte zich en schepte voer in het bakje. Felice stond toe te kijken.

Ze keek naar hem op. Hij schudde zijn hoofd.

Ze vulde het bakje verder. 'Wat ben je van plan?' vroeg ze.

'Laten we in de kamer gaan zitten,' zei hij.

Kay gooide het blikje in de afvalemmer en mikte de lepel in de gootsteen. 'Hoe zit het met de hamburgers in Jackson Hole?' zei

ze. 'De muren komen op me af.'

'Laten we eerst eens praten. Goed?' zei hij.

Ze spoelde het waterbakje om, vulde het en zette het op de grond.

Liep naar hem toe, glimlachte en kuste hem op zijn mond. 'Wil je iets drinken?' vroeg ze.

Hij schudde zijn hoofd. Kuste haar op haar mond.

Hand in hand gingen ze naar de woonkamer. Bij de bank lieten ze elkaar los en liepen eromheen. Kay ging zitten. Pete liep naar het raam.

Met een vinger deed hij de witzijden gordijnen van elkaar en tuurde naar buiten. 'Het sneeuw weer,' zei hij.

'Toch wil ik graag naar buiten.' Ze leunde tegen de zijkant van de bank, met een been opgetrokken op de zitting en een hand op haar denim knie.

Hij liep naar de andere kant van de bank. Bleef naast de lage tafel staan en keek op haar neer. Slaakte een zucht. 'Liefje,' zei hij, 'ik zou er alles voor over hebben om je te kunnen geloven. Dat meen ik. Maar jij kunt niet zomaar een paar moorden uitje hoofd zetten, zeker niet als een van de slachtoffers iemand was die je kende, al was het maar oppervlakkig.'

Ze keek hem aan. 'Je onderschat hoeveel je voor me betekent, en hoezeer ik voor alle publiciteit terugschrik. Ik beweer niet dat ik stralend gelukkig zal worden, want af en toe zal alles wat er is gebeurd me zeker dwarszitten.' Ze haalde haar schouders op. 'Het is de beste keuze die we kunnen maken,' zei ze. 'Vanuit mijn egoïstische standpunt bekeken, en ook vanuit het jouwe, dunkt me. Tenzij je er toch al niets in zag om met iemand van mijn leeftijd te trouwen.' 'Ach, kom nou toch,' zei hij. Hij liep achterwaarts naar de fauteuil en ging op de leuning zitten. Schudde zijn hoofd. 'Nee,' zei hij, 'jij was bang dat ik uit het raam zou springen en je wilde Felice terug.' Felice liep voor hem langs over het kleed; haar staart met het zwarte puntje zwiepte. 'Brave poes, je komt als geroepen,' zei hij. 'Ik heb haar gedresseerd.'

Ze keken toe hoe Felice zich op haar kussen onder het raam installeerde, aan een poot likte en haar snuit begon te wassen. 'Ik vond het reuze gezellig om een poes in huis te hebben,' zei hij. Ze keken elkaar aan.

'Hoe kan ik je ervan overtuigen dat ik het meen?' vroeg Kay.

'Dat kun je niet,' antwoordde Pete. Hij knoopte zijn colbertje los, liet zijn handen tussen zijn knieën hangen en bestudeerde haar.

'Ben je van plan jezelf aan te geven?' vroeg ze.

'Om de rest van mijn leven in het gekkenhuis te slijten? Als het meezit?'

'Niet je héle leven,' zei ze.

'De godganse dag televisie kijken in het dagverblijf...' Hij glimlachte. 'Kiften met de andere gekken over welk programma er bekeken wordt. Dat zie ik niet zitten...' Hij boog zijn hoofd en streek door zijn kastanjebruine haar.

Kay zat hem met haar hand op haar knie te bestuderen. 'Je weet toch, Pete,' zei ze, 'als... als mij iets overkomt, zelfs als het zelfmoord of een ongeluk lijkt, of een inbraak of wat dan ook, zo gauw na de dood van Sheer...'

'Ik weet het,' zei hij. 'Dan zou ik boven aan de lijst verdachten staan.'

Ze boog zich naar hem toe. 'Liefje, luister naar me,' zei ze. 'Met een goede advocaat ben je veel eerder vrij dan je denkt, en je kunt toch zeker de duurste en beste nemen? Bovendien zal er rekening mee worden gehouden dat je veel goeds hebt gedaan, mensen financieel hebt geholpen. En nogmaals, het feit dat je jezelf aangeeft, is beslist een punt in je voordeel, dat weet ik zeker. Heus, liefje.'

Hij hief zijn hoofd en keek haar aan.

'Het zal heus wel meevallen...' Ze glimlachte hem toe. 'Je krijgt liefdesbrieven van vrouwen van acht tot tachtig.' 'Sam komt hier op bezoek,' zei hij. Ze keek hem aan.

Hij stak zijn hand in zijn colbertje. 'Dit ding is van hem,' zei hij.

'Na de dood van mijn moeder heeft mijn vader opdracht gegeven hem te vermoorden. Toen heeft hij dit pistool gekocht. Het is een Beretta, negen millimeter.'

Ze keek naar het blauwstalen wapen in zijn hand. 'Het wordt een gecombineerde moord-en-zelfmoord,' zei hij. 'Hij heeft je herhaaldelijk telefonisch lastig gevallen. Je zat er niet echt mee, want ik geloof niet eens dat je er - behalve met mij - met iemand over hebt gesproken.' Hij liet zijn pols op zijn dijbeen rusten, zodat het pistool in zijn hand omlaaghing. 'Bepaalde dingen die je een poosje terug in het park hebt gezegd, heeft hij verkeerd opgevat. Hij wilde dat je met mij brak. Je weet hoe jaloers oude mannen kunnen zijn. Naast zijn schrijfmachine zullen ze een briefje van die strekking vinden. Ik heb het gisteravond zitten typen toen jij in het bad zat.' Hij glimlachte. 'Niet de hele tijd, de eerste vijfentwintig minuten ongeveer.' 'Wat komt hij hier doen?' wilde Kay weten. 'Ik geef een surprise-party,' antwoordde Pete. 'Je bent vandaag jarig.' Hij keek op zijn horloge, bracht zijn hand naar het pistool tussen zijn knieën en streek met een liefkozend gebaar over de loop. 'Het grappige is,' zei hij, 'dat ik het al die tijd op hèm had voorzien. Daarom heb ik ervoor gezorgd dat hij hier een flat kreeg. Ik wilde hem in de gaten kunnen houden en hem uit de weg ruimen als ik een veilige methode had bedacht. Thea - mijn moeder ging naar hem toe, ze ging bij hem wonen, toen... Vlak voor het feest hadden zij en mijn vader er ruzie over. Ze is niet van de trap gevallen. Hij heeft haar een duw gegeven. Ik heb het gezien.' Hij haalde diep adem. 'Sam was net zo schuldig als hij,' zei hij. 'Maar toen moest ik eerst... die kwestie met Billy Webber regelen. En vlak daarna overleed Brendan Connahay. Dus werd Sams leven nog even verlengd, net als zijn huurcontract.' Hij glimlachte. 'Hij bleek uiteindelijk heel interessant om naar te kijken, met die toneellessen, de echte èn de zogenaamde. Hoe de verhouding lag, dat verklap ik niet.' Hij hief het pistool, schoof de veiligheidspal terug en richtte het wapen op haar, met zijn vinger aan de trekker. 'Heb je een mes onder dat kussen liggen?' vroeg hij. Ze keek hem strak aan.

'Slim, hoor,' zei hij. 'Ik heb niet gezien dat je het eronder hebt gelegd. Pak het nu maar. Langzaam, met twee vingers, en zo dat je het niet naar me kunt gooien. Leg het op tafel. Nú!' Ze stak haar hand achter het kussen en haalde, met duim en wijsvinger om het zwarte handvat, een breed, puntig uitlopend mes te voorschijn van zo'n twintig centimeter lang. Ze pakte het met de duim en wijsvinger van haar andere hand over en legde het op tafel.

Ze ging rechtop zitten en sloeg haar armen over elkaar. Keek naar hem en het pistool dat op haar gericht was.

Hij liet het wapen zakken. 'Of jij of ik, Kay,' zei hij. Keek op zijn horloge.

'Hoe laat begint het feest?' vroeg ze. 'Om negen uur,' antwoordde hij. 'En als hij niet komt?'

'Hij komt heus wel,' zei Pete. 'Hij heeft de repetitie van een strijkkwartet waar hij in meespeelt afgezegd en hij heeft een cadeautje voor je gekocht. Toen ik wegging, was hij bezig zijn broek op te persen.'