Sliver (23 page)

'Wat voor kwestie moest je met Billy Webber "regelen"?' vroeg Kay.

'Hij had ontdekt dat de telefoon werd afgeluisterd,' antwoordde hij. 'Hij chanteerde me.'

'Hoe is hij erachter gekomen?' informeerde ze en legde een arm op de leuning.

Hij glimlachte. 'Hij handelde in drugs en was als de dood dat zijn gesprekken werden afgeluisterd,' vertelde hij. 'Hij kwam op een avond thuis met een high-tech geval waarmee hij afluisterapparatuur kon opsporen. Het ding deed zijn werk goed. Ik had het gevoel alsof mijn wereld instortte. De mensen woonden hier pas een paar weken en ik vond het allemaal nog reuze spannend en nieuw.' 'Wat heb je toen gedaan?' vroeg ze.

'Ik ben er meteen heen gerend,' zei hij. 'Hij woonde in 6A. Ik zei tegen hem dat ik de eigenaar was en dat ik een signaal had opgevangen dat hij met een detector bezig was. Ik vertelde dat ik de telefoons afluisterde omdat ik daar een kick van kreeg. We gooiden het op een akkoordje.' Zijn handen omsloten het pistool tussen zijn knieën; de loop hing omlaag. 'Ik geloof dat ik hem de eerste keer tweeduizend dollar heb gegeven,' vervolgde hij. 'Als ik mijn mond hield over de drugs, hield hij zijn mond over het afluisteren. Toen eiste hij meer geld, en nog meer, heel veel meer, zoals dat altijd gaat met afpersers. Op een dag ben ik bij hem naar binnen gegaan om zijn versneden en onversneden stuff te verwisselen. Het was doodeenvoudig...' Hij zuchtte, keek op zijn horloge en glimlachte haar toe. 'Rafael, de conciërge, heeft zich in de nesten gewerkt,' vertelde hij. 'Net een televisiekomedie: "Partners tegen wil en dank". Hij werd nieuwsgierig naar wat zich in 13B afspeelde en op een dag dat ik weg was, heeft hij het slot opengepeuterd. Hij wist niet dat ik er iets mee te maken had, maar hij wilde niet dat ik hem bezig zag. Toen ik terugkwam, zat hij aan het bedieningspaneel.'

'Weer chantage?' zei ze.

'Een beetje,' antwoordde hij. 'Een paar honderd dollar per week. Het probleem was dat hij het kijken leuk begon te vonden, net als jij. Hij zat er wel vier, vijf uur per dag, en op het laatst twee avonden per week. Meestal bediende hij alles zelf, maar hij begon zijn werk te verwaarlozen. Ik stond machteloos. Toen wilde hij zijn vrouw meenemen. En daarna zeker zijn kinderen...' Hij haalde zuchtend zijn schouders op. 'Mevrouw Ortiz heeft een aardig kapitaal uitgekeerd gekregen,' zei hij.

'Dat weet ik.' Ze bestudeerde hem. Haar handen rustten op haar knieën.

'Heb jij die banden opgezocht?' vroeg hij. Ze knikte.

Hij knikte. 'Zo,' zei hij. 'Was Naomi er ook aan verslaafd?' vroeg ze. Hij schudde zijn hoofd. Keek haar aan. 'Ik mocht de installatie van haar niet eens aanzetten,' vertelde hij. 'Ze was zo links als het maar zijn kon en deze schending van privacy bewoog haar bijna tot tranen toe. Ik heb het haar niet verteld, ze is er zelf achter gekomen. Channel Thirteen had een programma uitgezonden over elektronische beveiliging, en ik maakte een paar stomme fouten...' Hij keek op zijn horloge. 'Kleinigheden... Ik wist bijvoorbeeld waar ze haar place-mats bewaarde. Ja, we hebben een verhouding gehad, maar we zagen elkaar hoogstens een keer per week. Ze hield de boot een beetje af.' Hij glimlachte. 'Vanwege het leeftijdsverschil. Zeven jaar. Ik was toen vierentwintig, zij eenendertig.' 'Was ze van plan naar de politie te gaan?' vroeg Kay. Pete knikte.

'Jij hebt haar gedwongen die brief te schrijven...' 'Nee, die heb ik zelf geschreven,' zei hij glimlachend. 'Ik heb hem samengesteld uit regeltjes uit haar aantekeningen en daar heb ik mooie, donkere kopieën van gemaakt. Daarna heb ik de woorden wel vijftig keer overgetrokken, net zo lang tot ik haar handschrift vloeiend kon nabootsen. Ik had alle tijd, want ik had een ton aan

Greenpeace gegeven en zij had mij een maand de tijd gegeven om de monitors op te ruimen.' Hij keek op zijn horloge. 'In het begin zul je wel...' begon ze.

Hij stond op en richtte het pistool op haar. 'Nu gaan we naar de slaapkamer,' zei hij. 'Je hoeft niet te schreeuwen. Spaar je de moeite. Vida is uit en Phil is ook niet thuis.' Hij stampte op het kleed. 'En de Ostrows geven echt een feest. Daarom ben ik nu pas gekomen.'

Ze bleef hem aan zitten staren. 'Alsjeblieft, liefje...' zei ze. Hij boog zich naar haar toe. 'Er zit echt niets anders op,' zei hij. 'Heus, ik ben de hele nacht opgebleven om iets anders te verzinnen. Je bent net als Rocky. Sheer. Zelfs als je zou zwéren dat je je liet omkopen, dan nog zou ik je niet geloven. Schiet op. Mee.' Hij maakte een dwingend gebaar met het pistool. Kay haalde diep adem, stond op, draaide zich half om en pakte in één en dezelfde beweging het mes van tafel en slingerde hem dat naar zijn hoofd. Ze maaide met haar arm over de hoek van de tafel. Hij dook weg. Ze botsten tegen de armleuning van de stoel, die omviel, waardoor ze allebei op het kleed belandden. Felice rende miauwend weg.

Ze rolden om. Kay lag boven en probeerde Petes hand waarin hij het pistool hield, bij de pols te pakken. Zijn andere hand sloot zich om haar keel en hij duwde haar achterover. Terwijl hij over haar heen rolde, omklemde ze zijn arm. Hij liet haar los en kwam overeind, met het pistool in zijn hand. Hij stond te hijgen terwijl zij zich op haar knieën oprichtte, steun zocht bij de tafel en over haar keel wreef.

'Ik kan het hier ook wel doen,' zei hij. 'Ik ben heel inschikkelijk.' Kay slingerde een boek over Magritte tegen zijn kruis. Toen hij dubbelsloeg, pakte ze zijn pols met beide handen vast, trok zijn arm over haar schouder en probeerde hem ondersteboven te gooien. Hij slaakte een kreet van pijn en duwde tegen haar andere schouder. Zij trok het pistool uit zijn hand, dook weg, draaide zich om en liep achterwaarts naar het raam. Met beide handen omklemde ze het pistool en richtte het op hem, terwijl hij voorovergebogen stond en met zijn hand over zijn schouder en arm wreef. Zijn blauwe ogen keken haar strak aan.

Felice stond in de doorloop naar de keuken te miauwen. Hijgend hielden ze elkaar in het oog.

'Ik heb op een schietbaan ervaring met zo'n ding opgedaan,' zei ze.

'Ga daar tegen de muur staan.'

Terwijl zijn ogen op haar gericht bleven, deed Pete een stap opzij. 'Kay...' zei hij.

'Schiet op.' Ze omklemde met beide handen het pistool en hield haar vinger aan de trekker. 'Hou je mond. Ik wil geen woord meer van je horen.'

Hij bleef stilstaan. 'Ook niet "vaarwel"?' zei hij. Draaide zich pijlsnel om en rende weg.

Ze volgde hem met de loop van het pistool, maar haalde de trekker niet over. Ze keek hem na. Hij ging niet naar de hal, maar rende door de gang de slaapkamer binnen. De deur viel achter hem dicht. Kay liet het pistool zakken. Staarde naar de dichte deur. Rende erheen.

En bleef staan. Koude lucht stroomde om haar enkels.

Een sneeuwvlok werd onder de deur door geblazen en veranderde in een nat druppeltje op de houten vloer.

Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Duwde de deur tegen de wind in open. Wijd open, tot hij tegen de muur stootte. De gordijnen bolden op en flapperden de slaapkamer in, waar licht brandde. Het linker raam stond open, zodat wind, sneeuwvlokken en duisternis vrij spel hadden.

Ze staarde. Slikte. Leunde tegen de deurpost, sloot haar ogen en liet het pistool omlaagbungelen.

Ademde diep in. Ademde uit. Ging de slaapkamer in en legde het pistool op het bed. Ze sloeg haar armen om zichzelf heen. Er stonden tranen in haar ogen.

Ze wreef ze met haar knokkels weg en liep naar het raam. Duwde de opbollende gordijnen opzij, strekte beide armen uit en pakte de koude, bronskleurige raamstijlen beet. Boog zich naar buiten, de wind en de sneeuwvlokken in, en keek omlaag naar al het wit ver beneden haar.

De wind ging liggen. Harmonikadeuren schoven open. Ze draaide zich met een ruk om. Hij kwam op haar af en duwde tegen haar middel. Duwde haar achterover het raam uit.

Stof streek langs haar hand. Ze greep ernaar en werd erdoor opgevangen. Ze pakte het gordijn ook met haar andere hand beet en draaide rond. Spartelend hing ze in de lucht aan een handvol katoen en mousseline. Haar schouder bonkte tegen baksteen; een voet in een gympje schampte langs glas. Zij keek naar hem op. Hij keek uit het raam op haar neer. Het gordijn trilde; ze staarde omhoog naar de bevestiging aan het raamkozijn. Het buitenste haakje schoot van de rail, toen het volgende, en nog een. Stuk voor stuk schoot het hele rijtje haakjes eraf, terwijl Kay zich ophees en eerst met haar ene en toen met haar andere hand het kozijn beetpakte. Ze trok zich omhoog, met haar knieën tegen de stenen, zette kracht met haar knieën en dijen en hees zich aan haar armen en vingers op. Een tochtvlaag blies in haar rug, het gordijn flapte door het raam naar binnen; er sloeg een deur dicht. 'Shit,' zei hij. Hoofdschuddend en een grimas trekkend keek hij op haar neer. 'Shit...'

Ze hing aan de buitenste metalen raamdorpel en staarde hem aan. 'Ik kan het niet doen!' riep hij uit. 'Ik moet aan mezelf denken!' Hij liep bij het raam vandaan.

Terwijl Kay naar de donkere, natte stenen staarde, haar knieën tegen een voeg gedrukt en met protesterende armen en vingers, schoof ze de vingers van haar linkerhand in de richting van de raamstijl, een paar centimeter verderop. Als ze daar goed greep op kon krijgen, en zich tegen de stenen kon afzetten... Ze moest vergeten dat ze twintig verdiepingen hoog in de wind en de sneeuw hing, aan de achterkant van een torenflat... Een straaltje ijskoud water glibberde langs haar rug; ze rilde. Hangend aan haar armen en handen zette ze zich met haar dijen en knieën af en liet haar vingers centimeter voor centimeter naar links kruipen in de koude, natte dorpel van het schuifraam. Ze keek niet naar beneden. Gewoon goede lichaamsbeweging. Op de sportschool... 'Het verhaal klopt nog steeds.' Ze keek naar hem op.

Hij zat schuin in de vensterbank en kneep zijn ogen halfdicht tegen de sneeuwvlokken. Zijn handen, in glanzend plastic, veegden het pistool schoon. 'Je bent met hèm slaags geraakt,' zei hij. 'Daarna heeft hij je de slaapkamer in gejaagd en je naar buiten geduwd, en daarna heeft hij zichzelf doodgeschoten. Hij komt over vier minuten en ik bid tot God dat hij niet te laat is.' Hij stopte het pistool in zijn colbertje, kneep zijn ogen halfdicht vanwege de wind en fronste zijn wenkbrauwen. 'Misschien moet ik hem een duw geven...'

Kay haakte haar vingers achter de raamstijl en trok zich aan haar pijnlijke armen op. Haar rechterknie - gevoelloos, het denim doorweekt - zocht de volgende voeg in het metselwerk. Haar linkerknie volgde. Ze zette zich met beide knieën af, terwijl de vingers van haar rechterhand de dorpel omklemden. Pete stond op en zijn in plastic gehulde hand omsloot de smalle voet van de telescoop. Hij hurkte neer en wurmde de brede kant ervan onder haar twee middelste vingertoppen in het profiel. Probeerde ze los te wrikken.

'Ik zal je nooit vergeten!' riep hij om het geluid van de wind te overstemmen. 'Ik heb de banden. Die van gisteravond, en van de avond dat je hier kwam wonen, maar die is van heel slechte kwaliteit... en van die zaterdagavond... Zes weken geleden, bijna op de minuut af...'

Hij glimlachte en bleef proberen om met de telescoop haar vingers los te wrikken, voorzichtig, alsof hij ze niet wilde beschadigen. 'We hebben samen heel wat meegemaakt, vind je ook niet?' riep hij.

'God, ik wou dat het niet zo hoefde te eindigen. Zolang ik leef zal ik naar je kijken. Ga weg, Felice.'

Felice kwam over de vensterbank aangestapt.

'Ga weg,' herhaalde hij.

Felice bleef staan, keek naar hem en liep door, naar de vingers die zich om de raamstijl sloten. Snuffelde eraan. Sissend deinsde ze terug en zette een hoge rug.

Pete kwam overeind. 'Wegwezen,' zei hij. 'Mammie is druk bezig met vallen.'

Felice bracht haar kop naar de krampachtig gespannen vingers, besnuffelde ze en siste ernaar. Ze deed nog een stapje, stak haar kop naar buiten, maar schrok terug voor de wind en de sneeuwvlokken. Keek neer op het gezicht dat naar haar omhoogstaarde. Ze trok zich terug en snuffelde nog eens aan de vingers. Draaide zich sissend om. Liep achterwaarts over de vensterbank. 'Rustig maar,' zei hij. 'Ik ben het. Pappa.' Ze grauwde naar hem. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen. Ze siste, ontblootte haar tanden en wiegelde met haar achterlijf. De staart stak recht naar achteren.

'Donder op, Felice,' zei hij en bestookte haar met de telescoop. 'Of wil je liever...'

Ze vloog sissend van zijn arm naar zijn gezicht, zette haar tanden in zijn neus en sloeg haar klauwen door zijn oogleden. De telescoop vloog door de lucht terwijl hij met zijn gladde, glanzende handen probeerde vat op haar te krijgen. Zijn gil werd in haar vacht gesmoord en hij viel achterover.

In de hal op de twintigste verdieping was geen levende ziel te bekennen. Terwijl de liftdeur achter hem dichtschoof, keek Sam op zijn horloge. Klokslag negen uur; de wijzers vormden een volmaakte hoek van negentig graden.

Hij vroeg zich af wat Pete Hendersons ingewikkelde organisatie precies inhield. Monsterde zichzelf in de spiegel: zijn ogen waren bloeddoorlopen, hij zag er bedonderd uit. Trok de kraag van zijn colbertje zo, dat de rafels aan het zicht werden onttrokken - voorlopig.

Hij liep naar de deur van 20B. Spitste zijn oren. Hij hoorde geen geroezemoes van stemmen. Hij drukte op de bel, die dingdongde. Hij keek naar het fraai ingepakte en bestrikte doosje in zijn hand. Hoopte maar dat het niet overdreven was. Niets meer aan te doen...

Hoorde hij binnen een kreet?

Hij probeerde de deurkruk, die meegaf.

Hij deed de deur op een kier open. Er brandde licht.

'Hallo?' riep hij in de richting van de woonkamer. 'Is daar iemand?'

Uit de slaapkamer klonk een gesmoord gekreun. Hij duwde de deur verder open. De keuken zag er rommelig uit. Hij had gedacht dat ze netter was. Een vogel die hemelwaarts vloog, een oogverblindend schilderij van een valk of een havik of zoiets, hing tussen de keuken en de badkamer. De deur van de slaapkamer was dicht.

'Hallo!' riep hij. Toen hij het doosje op een Victoriaanse kapstok zette, moest hij de wiebelende marmeren plank tegenhouden. Maakte een sprongetje van schrik toen er een mes onderuit viel. Het lag op de grond en hij keek ernaar: een puntig keukenmes, een centimeter of achttien lang, met een zwart handvat. Hij raapte het op en bekeek het. Legde het naast het doosje op de plank. Liep naar de deur van de slaapkamer. Er stroomde een koude tocht onderdoor. Hij klopte aan.

'Kay?' riep hij. 'Ik ben het, Sam Yale! Is alles goed?' Gekreun.