Lipstick Jungle (34 page)

'Jij ook.'
Jenny verbrak de verbinding en de telefoon ging weer. Het was de regisseur; blijkbaar waren ze ook genomineerd voor Beste Film.
Ze nam nog wat telefoontjes aan en toen ze weer op de klok keek, was het kwart voor zes.
Was het te vroeg om Shane te bellen? Vast wel, maar dat was dan jammer. Ze zou hem wakker maken, hem net zo laten lijden als zij leed. Waarom mocht hij slapen als dat haar niet lukte? En ze had trouwens na drie uur piekeren in bed besloten dat het maar het beste was te doen alsof er niets aan de hand was... misschien was dat ook wel zo. En als er niets aan de hand was, zou ze ook direct Shane bellen met het goede nieuws.
'Ja?' kreunde hij in de telefoon.
'Ik wilde je alleen even laten weten,' zei ze met een stem die gespannen was van niet-oprecht enthousiasme, 'dat we zes Oscar-nominaties hebben. Voor The Spotted Pig.'
'Fijn. Voor jou,' zei Shane. Hij klonk of hij zijn best deed blij voor haar te zijn, maar ze vermoedde dat als dat inderdaad zo was, hij dat alleen deed om haar niet kwaad te maken. Als hij dacht dat ze geen weerstand ging bieden, vergiste hij zich. 'Wanneer kom je thuis?' vroeg ze op eisende toon.
'Dat heb ik al gezegd,' zei hij vermoeid. 'Om een uur of zeven, acht.'
Dat is te laat, wilde ze schreeuwen. Chloe moet om zeven uur in bed liggen... 'Ik zie je wel bij de voordeur,' zei ze.
'Dat zou ik niet doen,' zei hij waarschuwend.
'Vertel me niet wat ik wel en niet mag doen, Shane Healy,' schreeuwde ze, en ze schoot ineens uit haar slof. 'Je kunt me niet tegenhouden mijn kinderen te zien.' Iets in haar hoofd, misschien een bloedvaatje, knapte en een pijnscheut stak hevig achter haar ogen.
'Dat bedoelde ik niet...' begon Shane, maar ze onderbrak hem: 'Ik weet niet wie je adviseert, of wat er tegen je gezegd wordt, maar ze vergissen zich. Ik ga ervoor zorgen dat je je kinderen nooit meer mag zien. Nooit...'
Shane verbrak ergens midden in haar aanval de verbinding. Ze staarde uitdrukkingsloos naar de telefoon. De deurbel ging.
'Wie is daar?' vroeg ze terwijl ze door het kamertje naar de deur liep.
'Roomservice.'
'Ik heb niets besteld.'
'Wendy Healy?'
'Ja?'
'Roomservice. Ik zet het alleen even binnen.'
Laat me met rust! Ze deed de deur open.
Een jonge man, zo aantrekkelijk dat het je moest opvallen, dacht ze kwaad, die waarschijnlijk in het hotel werkte omdat hij acteur wilde worden en had bedacht dat dit een goede plek was om te netwerken, stond in de deuropening met een dienblad waarop een ijsemmer stond met een fles erin. Ze zag aan de donkergroene folie om de kurk dat het Dom Perignon was.
'Waar kan ik hem neerzetten?' vroeg hij vriendelijk.
Ze keek geirriteerd om zich heen. Had hij enig idee dat het zes uur 's ochtends was? 'Weet ik niet. Zet maar op het salontafeltje.' Hij zette overdreven gebarend een vaasje met bloemen van het salontafeltje op een bijzettafeltje naast de bank. Kon het nog langzamer? vroeg ze zich af. Hij zette de ijsemmer op het glazen salontafeltje en schoof een gevouwen document opzij.
Shit, dacht ze. Ze griste het document van het tafeltje en stak het in de zak van haar badjas.
'Er zit een kaartje bij,' zei hij gretig terwijl hij haar het witte envelopje gaf dat op het dienblad lag.
'Dank je,' zei ze onderkoeld terwijl ze hem razend aanstaarde.
Hij begon aan de witte doek rond de hals van de fles te friemelen. 'Zal ik hem voor u openmaken?'
'Het is zes uur 's ochtends.'
'Je kunt nooit weten,' zei hij, duidelijk de hint niet begrijpend. 'Het is per slot van rekening een speciale dag. Ik dacht dat u misschien wel zin zou hebben om dronken te worden. Dat zou ik zeker hebben.'
Vast wel, dacht ze, terwijl ze hem van top tot teen bestudeerde. 'Ik drink niet,' zei ze bits. Dat was het probleem in New York. Iedereen was te vriendelijk en te informeel, vooral op plaatsen als het Mercer, waar het in wezen altijd een groot feest was. 'Alsjeblieft,' zei ze terwijl ze naar de deur keek.
'Ik wilde alleen maar even zeggen dat ik weet wie u bent en dat ik uw films geweldig vind,' zei hij dweperig. 'En gefeliciteerd met uw nominaties...'
'Dank je,' zei ze met wat voelde als haar laatste beetje beleefdheid. Ze hield de deur open.
'Dag hoor,' zei de jonge man.
'Dag.' Ze knalde de deur achter hem dicht. Waarom ging het toch altijd zo in het leven? Als alles op het persoonlijke vlak aan diggelen viel, ging je carriere ineens geweldig.
Ze schudde haar hoofd, overweldigd door een golf van verdriet die voelde als een grote, lege, rokerige zucht wind. Ze scheurde het witte envelopje open en las het kaartje. 'Lieve Wendy,' stond erop. 'Je bent een ster. Zonder jou was het me nooit gelukt en ik houd waanzinnig veel van je. xxoo Jenny.'
Nou, dan had er tenminste iemand waardering voor haar, dacht ze. Ze scheurde het kaartje in stukjes en keek toe hoe die de prullenmand in dwarrelden.
Toen liep ze terug naar de slaapkamer en ging met het witte dekbed om zich heen geslagen in kleermakerszit op het bed zitten. Ze voelde haar aders - of waren het slagaders? - bij haar slapen kloppen, alsof er een percussieband in haar hoofd speelde. Ze staarde uitdrukkingsloos naar de muur tegenover het bed. Dit kon niet echt gebeuren. Het kon niet waar zijn. Dat was onmogelijk. Dit soort dingen gebeurde niet, maar er werd wel vaker gezegd dat mensen die in scheiding liggen idiote dingen doen.
Zoals je wederhelft uit je huis sluiten en de kinderen stelen.
Dat moest toch illegaal zijn.
Ze kon de politie van Palm Beach bellen en Shane laten arresteren voor ontvoering.
Ze toetste Shanes nummer in. 'Wat?'
'Ik had niet gedacht dat je zou opnemen.'
'Ik sta op het punt op te hangen.'
Op dat moment stortte ze bijna in, smeekte hem bijna haar terug te nemen, haar een tweede kans te geven. Maar vlak voordat ze dat deed, flapte ze er iets anders uit: 'Ik laat je arresteren.'
'O Wendy. Je bent gek,' zei hij alsof zij degene was die beklagenswaardig was.
'Echt waar. Ik ga nu de politie bellen,' zei ze op waarschuwende toon.
'Ga je gang. En laat je mijn ouders dan ook arresteren?'
'Ja. De hele familie Healy gaat de gevangenis in.' In de stilte die daarop volgde, zag Wendy Shane met zijn ouders, die zeventig waren en begonnen te krimpen, in een gevangeniscel staan. Shanes moeder met een Hermes-sjaal om haar hals en zijn vader droeg waarschijnlijk een donkerblauw Ralph Lauren-colbert met gouden knopen. Ze zouden doodsbang zijn, net als zij.
'O, en Shane? Ik haat je. Dat wilde ik je even laten weten.'
'Fijn, Wendy. Ga zo door. Dat maakt het voor mij allemaal een stuk eenvoudiger. Ga je gang, laat ons maar arresteren. Ik weet zeker dat elke rechter dat verstandig zal vinden.' Hij verbrak de verbinding. Ze gooide haar telefoontje door de kamer, dat met een harde knal tegen een muur kwam. Nu had ze dat ook nog stukgemaakt. Ze stapte uit bed om het ding op te pakken en het document viel uit de zak van haar badjas. Ze raapte het op en de woorden sprongen op haar af als vingers die in haar ogen prikten. 'Staat van New York. Afdeling Huwelijkszaken. Verwaarlozing. Bij dezen gedagvaard op 14 april voor het gerechtshof te verschijnen.'
Gerechtshof? Nee, nee, nee, dacht ze hoofdschuddend. Ze ging op geen enkel moment naar geen enkel gerechtshof. Nooit. Ze had verdomme nog nooit ook maar een parkeerbon gehad. Ze was een goed meisje. Ze was een goed persoon en goede mensen hoefden niet naar het gerechtshof.
Ze was de bestuursvoorzitter van Parador Pictures en de bestuursvoorzitter van Parador Pictures hoefde ook niet naar het gerechtshof.
Ze raapte haar mobieltje op. Het hoesje was kapot, maar zo te zien werkte de telefoon nog. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om Shane te laten arresteren. Dat zou in de kranten komen en het was nu nog steeds mogelijk dat dit incident overwaaide. Maar niets kon haar ervan weerhouden naar Palm Beach te gaan en de kinderen te halen. En als Shane probeerde haar uit het huis te weren, ging ze met de kinderen naar het Mercer Hotel. Dan zouden ze hier bij haar wonen tot ze Shane uit haar leven had gebannen. Het Mercer had prima service: er was een hondenuitlaatdienst en waarschijnlijk dus ook een kinderopvang. En anders kon die wel worden geregeld.
Ze toetste een ander nummer in. 'Hoi Josh,' zei ze, en ze probeerde zo normaal mogelijk te klinken.
'Ik zal je wel moeten feliciteren,' zei Josh.
Waar had hij het in 's hemelsnaam over?
'De Oscar-nominaties?' vroeg hij. 'Ik neem aan dat je me daarom zo vroeg belt op zondagochtend.'
'O ja. We hebben er zes. En ik wil je bedanken, Josh. Je hebt me vreselijk geholpen.' En blabla, blabla, blabla, zei een stemmetje in haar hoofd.
'Ik doe mijn best,' zei Josh met een dramatisch overstatement.
'Josh?' vroeg ze met haar beste vleistem. 'Ik moet meteen naar Palm Beach. Vanochtend nog. Kun je alsjeblieft een vlucht voor me boeken en me dan terugbellen? En als er geen vluchten zijn, wil je dan informeren of de Citation vrij is? Ik gebruik mijn Net Jet-kaart wel.' Ze was even stil. De Citation voor prive-zaken gebruiken werd ernstig afgekeurd (en kon haar technisch gezien haar baan kosten), maar ze kon sterk maken dat dit een noodgeval was (Shane had de kinderen ontvoerd!), en dat ze met dit noodgeval zat, kwam door haar werk, ze had vrijwel een maand in Roemenie moeten doorbrengen om Ragged Pilgrims weer op de rails te krijgen. In het ergste geval zou ze er gewoon zelf voor betalen, wat het ook kostte...
'Of,' zei ze, 'laat de lijnvluchten maar zitten en probeer eerst de Citation. Als die geboekt is, probeer je een lijnvlucht.'
Josh belde een kwartier later terug. 'Je hebt geluk,' zei hij. 'De Citation staat op vliegveld Teterboro en is vrij, maar hij moet vanmiddag om drie uur terug zijn. Victor Matrick heeft hem om vier uur nodig.'
'Geen probleem,' zei ze. Ze keek op de klok. Het was zeven voor zeven 's ochtends. Ze had voldoende tijd om naar Palm Beach te vliegen, de kinderen op te halen en weer terug te komen naar New Jersey.
Ze pakte haar versleten reistas - waarmee ze al een maand rondliep en die ze de avond ervoor nog niet had uitgepakt - en een kleine koffer op wieltjes, die ze op het vliegveld van Parijs had gekocht en die vol zat met cadeautjes voor de kinderen. Ze liep onzeker de gang door naar de lift, uitputting trok aan al haar spieren. Nog maar een paar uur, hielp ze zichzelf herinneren, dan zou deze hele ellende hopelijk achter de rug zijn.
'Hallo... mevrouw Healy?' riep de klerk toen ze voorbij kwam lopen. 'Wilt u uitchecken?'
Wendy bleef even staan. 'Dat weet ik nog niet,' zei ze, zich er plotseling van bewust hoe ze eruit moest zien. Ze had niet de moeite genomen haar gezicht te wassen of haar tanden te poetsen, ze droeg het t-shirt dat ze tijdens het reizen had gedragen (en waarin ze de afgelopen nacht had geslapen, als je dat slapen kon noemen), ze had een broek aan die ooit strak had gezeten, maar nu overal was uitgelubberd doordat ze hem zo vaak aan had gehad, haar haar was niet geborsteld en zat in een elastiekje gepropt - maar maakte dat goddomme wat uit? - en ze zei: 'Ik moet even kijken hoe het loopt. Ik laat het nog wel weten, goed?'
De jonge vrouw leek het gelukkig in het geheel niet vreemd te vinden en blijkbaar vond ze ook niet dat Wendy er gek uitzag (en waarom zou ze ook? dacht Wendy; ze waren hier wel gewend aan excentrieke showbizztypes). De vrouw knikte glimlachend, hield de deur open en zei: 'O, en gefeliciteerd met uw Oscar-nominaties.'
'Dank je,' zei Wendy.
Dat was het enige waarover de wereld zich druk maakte: Oscar-nominaties, dacht ze verbitterd. Als je die had, heerste je over de wereld.
Maar je kon er je man niet mee houden.
Er stopte een taxi en ze stapte in. 'Vliegveld Teterboro graag,' zei ze. De taxi trok schokkend op en ze viel tegen de rugleuning van de achterbank. Zomaar naar Palm Beach vliegen was waarschijnlijk gekkenwerk, een slecht ingegeven avontuur dat alles er vast alleen maar erger op zou maken. Maar ze had geen keuze. Wat moest ze zeggen als haar kinderen groot waren? Hoe kon ze htm ooit uitleggen dat Shane hen had meegenomen en dat ze er niet alles aan had gedaan om hen terug te krijgen? Dat was misschien een beetje erg dramatisch (ze waren gewoon een weekendje naar het Brea- kers Hotel, dus hoe erg kon het zijn?), maar als je de betoverende stukjes eruit haalde, was dat in feite het scenario.
Ze hoefde echt nergens aan te twijfelen. Ze moest erheen en haar kinderen van Shane redden. Het waren per slot van rekening haar kinderen.
Op de achterbank van de taxi peuterde Wendy aan een stukje droge huid van haar onderlip en verwonderde zich over de bizarre gebeurtenissen die ertoe hadden geleid dat ze om zeven uur 's ochtends naar het vliegveld scheurde om met een Citation naar Palm Beach te vliegen om haar kinderen bij haar man weg te halen, die van haar wilde scheiden omdat ze een maand in Roemenie was geweest om te proberen een film van 125 miljoen dollar, waarvoor zij als enige verantwoordelijk was, te redden.
Het voelde allemaal verontrustend onontkoombaar.
Dus hoe kon het nu dat alles nog maar vierentwintig uur geleden prima had geleken? Ze stond op een modderige heuvel boven een dorpje naar Jenny Cadine te kijken die probeerde een koe een rotspad op te leiden. De koe bewoog geen millimeter. Dat ging een uur zo door. 'Kunnen we alsjeblieft een andere koe regelen?' vroeg ze.
'Er is geen andere koe. Er zijn hier geen koeien. We moesten deze uit Moldavie halen,' zei iemand.
'Er moet toch ergens een andere koe zijn? Waar halen ze hier hun melk vandaan?'
'Er is een andere koe onderweg,' zei iemand in haar oortje, dat was verbonden aan de kleine portofoon die achter op haar broek was gegespt. Haar bemoeienis met de film, in dit stadium - ze fungeerde als een soort uber-regisseur/producer - was niet gebruikelijk voor het hoofd van een studio. Maar ze had besloten dat, als ze wilde dat de film enige kans van slagen had, ze haar mouwen moest opstropen om het vuile werk op te knappen. Ze moest erbij zijn, in de loopgraven, haar troepen leidinggeven...
Het incident met de koe herinnerde haar eraan dat er twee soorten mensen op filmsets rondlopen. Je had mensen die op problemen anticipeerden en daarmee altijd een stap vooruit waren (dat waren de mensen die succesvol werden) en je had mensen die gewoon alles lieten gaan tot zich een probleem voordeed, dan hun schouders ophaalden en een halfslachtige poging deden het op te lossen.
Het probleem was, dacht ze terwijl ze ineenkromp op de achterbank van de taxi, dat wat betreft een huwelijk, de meeste mensen haar ervan zouden beschuldigen dat ze tot de laatste categorie behoorde. Ze had zich de afgelopen maanden gewoon met de stroom laten meevoeren, had van alles aangenomen en gebeden dat alles goed zou komen (en dat had er toch ook een tijdje op geleken?), en pas op het moment dat alles voor haar ogen uit elkaar was gevallen, nam ze de moeite er iets mee te doen. Misschien had ze meer haar best moeten doen tijdens die transatlantische therapiesessie met Shane en dokter Vincent. Maar er was een tijdsverschil van zes uur en hoewel dokter Vincent 500 dollar per uur rekende, was dat niets vergeleken bij een verkwist uur op een filmset: dat kwam meer in de buurt van 25.000 dollar. En als ze klaarstonden om te gaan filmen, moest je erheen. Je kon niet zeggen: 'Ik kom over een paar minuten, zodra ik het ego van mijn man heb gestreeld.'