Lipstick Jungle (14 page)

Ze kreunde en ging op een van de stoelen zitten, waarna ze de bovenste enveloppe openscheurde.
Binnenin zaten verschillende tekeningen, gemaakt op zwaar wit tekenpapier. Ze keek er vluchtig doorheen, legde ze daarna terug op de stapel, leunde achterover in de stoel en duwde haar ogen met haar vingers dicht. Zoals ze had verwacht, waren de tekeningen van juffrouw Matsuda heel slecht.
Ze haalde haar handen van haar gezicht en staarde naar de tweede enveloppe. De zilveren letters leken plotseling een voorteken. Ze draaide hem om zodat ze er niet naar hoefde te kijken en scheurde de flap open.
Deze waren nog erger dan de eerste! Haar hele leven bekeek ze al tekeningen, analyseerde ze, probeerde ze erachter te komen wat er verkeerd aan was en hoe ze door de afmetingen een paar millimeter te veranderen iets kon maken wat beter en esthetisch verantwoorder was. Ze had maar een paar seconden nodig om te zien dat deze tekeningen afschuwelijk waren.
Ze legde de tekeningen boven op de stapel en stond op, bevend van woede. Dit was een belediging. Dat meisje had geen talent en in een poging haar stijl te kopieren had ze de details van haar handelsmerk gebruikt en ze tot een parodie gemaakt. Oke dan. Juffrouw Matsuda had de beslissing voor haar genomen. Jaren geleden had Nico Victory iets verteld wat ze nooit was vergeten en terwijl ze naar de tekeningen van juffrouw Matsuda keek, herinnerde ze zich Nico's woorden: 'Wanneer het zaken betreft, hoef je maar een ding te onthouden. Je moet als je 's ochtends wakker wordt jezelf in de spiegel kunnen aankijken. En dan gaat het er natuurlijk om te weten wat je wel en niet kunt tolereren van jezelf.' Ze kon zichzelf absoluut niet meer in de spiegel aankijken als ze wist dat deze ontwerpen op de markt waren, met haar naam erop.
Alsof ze ooit zoiets vreselijks zou ontwerpen.
Meneer Ikito zou te horen krijgen wat ze hiervan vond. Ze had genoeg van zijn beledigingen geslikt. Hij kon haar steunen en zijn kansen beproeven met haar lentelijn, of hij zou Victory Ford-winkels hebben waar niets in lag...
Ze keek op haar horloge. Het was nu ongeveer een uur 's nachts in Tokyo, te laat om te bellen. En meneer Ikito was niet haar enige probleem. De warenhuizen - haar vaste inkomen van de laatste twintig jaar - leken zich ook tegen haar te keren.
Eventjes stelde ze zich voor dat ze iedereen die ze kende in de modebranche opbelde en tegen hen ging schreeuwen, maar woede leek niet productief te zijn als je een vrouw was. Als ze iemand in de branche liet weten hoe gekwetst, boos en ondersteboven ze was door de slechte ontvangst van haar show, dan zouden ze zeggen dat ze verbitterd en verslagen was. Alleen verliezers klaagden over hun fouten en pech en gaven iedereen de schuld behalve degene die de schuld had... zichzelf.
Ze liep naar de muur met het bord van kurk en bekeek haar oorspronkelijke tekeningen voor de lentecollectie. Ondanks wat de critici zeiden, vond ze nog steeds dat ze prachtig, vooruitstrevend, origineel en nieuw waren. Waarom had de rest van de wereld niet gezien wat zij had gezien? 'Moet je horen, Vic,' had Wendy tijdens een lunch gezegd. 'Ik heb dit al zo vaak zien gebeuren met regisseurs, acteurs en actrices. Zodra je een beetje succes hebt gehad, wil de wereld je in een hokje stoppen met een label erop. Wanneer je iets anders probeert te doen, ben je plotseling een bedreiging. De eerste ingeving van de critici is om je af te maken. En omdat ze je niet echt kunnen vermoorden, doen ze het op een na beste: ze proberen je geest te vermoorden. Het is gemakkelijk om met succes om te gaan,' ging Wendy door, terwijl ze op een slablaadje kauwde. 'De echte test is omgaan met een mislukking.' Victory had al eerder mislukkingen gehad, maar in die tijd had het niet uitgemaakt. Mensen hadden nog niet zoveel van haar verwacht en haar mislukkingen waren niet zo publiekelijk geweest. 'Ik heb het idee dat iedereen me achter mijn rug uitlacht.'
'Ik weet het,' had Wendy knikkend gezegd. 'Dat voelt klote. Maar je moet eraan blijven denken dat ze dat niet doen. De meeste mensen hebben het zo druk met zichzelf dat ze niet echt aandacht hebben...'
'He!' zei haar assistent, Zoe, terwijl ze de kamer binnen stormde. 'Sandy van Neiman Marcus is aan de telefoon. Clare zei dat je hier was, maar ik kon je niet vinden.'
'Ik was bij Marcia,' zei Victory.
'Zal ik tegen haar zeggen dat je er niet bent?' vroeg Zoe, die haar aarzeling voelde.
'Nee. Schakel maar door.'
Ze ging achter haar bureau zitten. Dit zou een onplezierig gesprek worden, even moeilijk voor Sandy als voor haarzelf. Ze deed al tien jaar zaken met Sandy en ze zeiden vaak dat ze met elkaar waren opgegroeid in de business. Ze ver
mande zich en pakte de telefoon op. 'Sandy! Hoi,' zei ze alsof er niets aan de hand was.
'Je moet wel uitgeput zijn,' mompelde Sandy geruststellend. 'Je was toch op reis?'
'Japan, Dallas, la, zoals gewoonlijk,' zei Victory schouderophalend. 'Maar het gaat wel. Hoe gaat het met jou?'
'Beter nu Fashion Week voorbij is.'
Ze grinnikten samenzwerend en toen was het stil. Victory was geneigd de stilte te vullen, maar besloot Sandy het vuile werk te laten opknappen.
'Je weet dat we je hier bij Neiman geweldig vinden,' begon Sandy.
Victory knikte in stilte, terwijl zich een brok van angst in haar keel vormde.
'En ik vond de lentecollectie prachtig. Ik wel,' zei Sandy. 'Maar het algehele gevoel is dat hij niet zo verkoopbaar is als je andere collecties.'
'Echt waar?' vroeg Victory, verrassing veinzend. 'Goh, Sandy, ik dacht dat dit de beste collectie was die ik ooit heb gemaakt.' Ze fronste haar wenkbrauwen. Ze vond het vreselijk om zichzelf te verkopen aan de mensen van warenhuizen. Het voelde goedkoop. Maar ze kon het niet zomaar opgeven. 'Ze is ietwat anders...'
'Ik zeg niet dat ze niet schitterend is,' brak Sandy haar af. 'Maar we vroegen ons af wie het zou dragen. Als ik het alleen voor het zeggen had, zou het geen probleem zijn. Maar de klanten van Neiman zijn behoudender dan je denkt.'
'Ik begrijp waarom ze het eng vinden,' zei Victory meelevend. 'Maar mensen vinden iets nieuws altijd eng. Ik vind echt dat je de collectie een kans moet geven. Ik denk dat het je zal verrassen.'
'Ik weet hoeveel talent je hebt, daar zet ik ook geen vraagtekens bij,' zei Sandy kalmerend. 'Het goede nieuws is dat we nog steeds tien stukken nemen.'
'Dat is niet zoveel, van de zesendertig...'
'Het is niet onze gebruikelijke order,' stemde Sandy in. 'Maar de lentecollectie was moeilijk te verkopen. In alle eerlijkheid Vic, ik heb hard mijn best moeten doen om ze er tien te laten nemen.'
De brok ging pijnlijk door Victory's slokdarm naar beneden en bleef midden in haar borst steken. 'Ik stel al je inspanningen heel erg op prijs, Sandy,' zei ze dapper.
'Hoor eens Vic, we werken al heel wat jaren prettig samen en ik weet zeker dat dat nog een hele tijd zo zal blijven. We kijken uit naar je herfstcollectie,' zei Sandy, duidelijk opgelucht dat het slechte nieuws eruit was.
Als ik dan nog niet failliet ben, dacht Victory grimmig en ze hing op.
Een paar seconden bleef ze gewoon zitten, terwijl ze probeerde te verwerken wat Sandy tegen haar had gezegd en wat dat voor het bedrijf betekende. De boodschap was heel duidelijk: ze kon maar beter terugkeren naar wat ze hiervoor deed, terug naar wat veilig was, of anders was het met haar gebeurd.
'Maar dat wil ik helemaal niet,' zei ze hardop.
'Er is een of andere vrouw aan de telefoon,' zei Zoe, die haar hoofd om de deur stak.
Victory keek haar geergerd aan.
'Ellen nog wat. Van het kantoor van een of andere vrouw. Lynn misschien?'
'Lyne Bennett?' vroeg Victory.
'Dat zou kunnen,' zei Zoe.
'Bedankt,' zei Victory kortaf. Normaal gesproken vond ze het niet erg wanneer Zoe de naam van mensen niet onthield. Maar dat was ook haar fout, ze was te nonchalant en te aardig, waardoor haar assistenten nooit erg alert waren.
'Is hij die oude miljardair?' vroeg Zoe, met een blik van afgrijzen.
Victory zuchtte en knikte. Voor een jonge vrouw als Zoe leek Lyne Bennett waarschijnlijk een fossiel. Ze hoopte plotseling dat Ellen belde om de afspraak af te zeggen en als dat niet zo was, dan dacht Victory erover om het zelf maar te doen. Ze kon nu niet uitgaan met een man als Lyne Bennett, niet nu haar hele leven in duigen viel. En zelfs als ze zich heel gelukkig zou voelen, wat had het dan voor zin? Het was tijdverspilling en Lyne Bennett zou waarschijnlijk een oude zeur blijken te zijn...
'Hallo, Ellen,' zei ze in de telefoon.
'Ik heb met Lyne gepraat en hij zei dat de opening in Whitney perfect zou zijn,' zei Ellen. 'Ik bel je een paar dagen van tevoren om het te bevestigen.'
'Dat is goed,' antwoordde Victory ongewild, te zwak om tegen te stribbelen.
Ze hing op en wist dat ze een vergissing had gemaakt. Het afspraakje was nog niet eens geweest, maar ze wist nu al dat Lyne Bennett onuitstaanbaar zou zijn. Had zijn assistent geen betere dingen te doen dan zijn sociale leven te regelen?
Maar zo gedroegen rijke, single mannen zich nu eenmaal. Ze veranderden hun vrouwelijke werknemers in een surrogaat van hun vrouw.
Ze stond op en liep naar de lange tafel waaraan ze haar tekeningen maakte.
Netjes opgestapeld aan de rechterkant lagen de schetsen voor de herfstcollectie waaraan ze was begonnen. Ze pakte er een op en staarde er kritisch naar.
De lijnen leken voor haar ogen samen te smelten en ze raakte in paniek. Ze kon niet zeggen of de schets goed was of niet. Ze legde hem neer en pakte een andere, een van haar favorieten. Ze keek ernaar en schudde haar hoofd. Ze wist het niet. Ze wist het gewoon niet meer. Dit was nog nooit gebeurd. Het maakte niet uit hoe slecht alles ging, ze had altijd op haar smaak en haar intuitie af kunnen gaan. Als die haar nu in de steek lieten, was het met haar gedaan.
'Vic?'
Ze sprong op. Zoe was terug in haar kantoor. 'Het is die vrouw weer. Van Lynns kantoor?'
Jezus, dacht ze. Boos liep ze naar de telefoon en pakte hem op.
'Ja, Ellen?' zei ze kortaf.
'Het spijt me dat ik je moet storen,' zei Ellen. 'Maar ik heb net met Lyne gesproken en hij wil weten of het goed is om erna bij Cipriani te dineren.'
'Ik wist niet dat we zouden gaan dineren,' zei Victory.
Ellen ging zachter praten. 'Normaal gesproken gaat hij ook niet dineren op het eerste afspraakje, maar hij is blijkbaar zeer geinteresseerd.'
'Echt waar?' vroeg Victory, terwijl ze bitter bedacht dat als hij dat was, hij in de minderheid was. Maar waarschijnlijk las hij de modebladen niet.
'Als het je niet lukt, dan maakt het niet uit,' zei Ellen. 'Dan zeg ik hem wel dat je al andere plannen hebt.'
Victory overwoog dit even. Het zou haar waarschijnlijk geen kwaad doen nu met Lyne Bennett te worden gezien. De mensen zouden iets nieuws hebben om over te praten, waardoor hun aandacht werd afgeleid van haar rampzalige collectie.
Ze vond het vreselijk om berekenend te zijn op romantisch gebied, maar er waren momenten waarop je alles moest doen wat zakelijk gezien kon helpen. En daarbij kwam dat ze niet met hem naar bed hoefde.
'Zeg maar tegen Lyne dat het me heel leuk lijkt om met hem te dineren,' zei ze.
'Alles wat ik wil is liefde,' zei Jenny Cadine dramatisch zuchtend.
'Dat en een Oscar,' zei Wendy veelbetekenend.
Zij en Jenny zaten op de bank in de woonkamer van de zolderetage wijn te drinken en sigaretten te roken. Jenny was als de meeste vrouwelijke filmsterren: in het openbaar hield ze vol dat ze niet rookte of dronk, maar als ze de mogelijkheid kreeg het in het geheim te doen, deed ze het allebei. Wendy nam aan dat Jenny waarschijnlijk ook af en toe hasj rookte, maar daar kon ze geen oordeel over uitspreken... Shane en zij rookten dat nog steeds een paar keer per jaar. Ze fronste haar voorhoofd en keek op haar horloge. Het was halftien. Waar was Shane in vredesnaam...?
'Als jij geen liefde kunt vinden, dan weet ik niet wie dat wel kan,' voegde Wendy eraan toe, terwijl ze een slokje wijn nam. Deze opmerking was verzoenend bedoeld. Jenny werd gezien als een van de mooiste vrouwen ter wereld, maar ze had al meer dan drie jaar geen relatie gehad, hetgeen Wendy niet echt verbaasde. Het was niet eenvoudig om een relatie te hebben met een filmster. Dat vroeg om een speciaal soort - gek, vond Wendy - mens dat het leuk vond door pa- parazzi te worden gevolgd en daarbij kwam dat filmsterren voortdurend op reis waren. En elke set werd een soort intens gezin, met allerlei intriges en dramatische gebeurtenissen. Er was niet echt plaats voor een echtgenoot in het leven van een filmster en dat was iets wat de meeste mannen vrij snel doorhadden.
'Je hebt zo veel mazzel dat je Shane hebt,' zei Jenny.
'Ja. Nou ja...' begon Wendy. Shane was niet thuisgekomen voor het avondeten, wat helemaal niets voor hem was, en hij had zijn mobiele telefoon ook niet beantwoord. Ze begon zenuwachtig te worden. Ze had hem twee berichten gestuurd, maar ze wilde hem niet blijven lastigvallen, want als hij ergens echt kwaad om was, zou dat het alleen maar erger maken. Shane kon zich nog steeds gedragen als een vijfentwintigjarige die zijn 'ruimte' nodig had.
Tyler kwam als een vrachttrein de kamer binnen denderen. 'Ik verveel me,' kondigde hij aan.
'Je had al in bed moeten liggen, mannetje,' zei Wendy, half vermanend. 'Het is halftien.'
'Nee,' zei hij.
'Ja,' zei ze vasthoudend.
'Nee!' brulde hij. God, hij was op een moeilijke leeftijd. Magda was zo lief geweest toen ze zes was. Ze pakte zijn arm vast en trok hem naar zich toe, terwijl ze hem recht in de ogen keek. 'Je gedraagt je als een eikel voor de ogen van Jenny. Je wilt toch niet dat ze je een eikel vindt?'
'O, dat maakt me niet uit,' zei Jenny luchtig.
'Ga je naar bed?' vroeg Wendy.
Hij worstelde zich los. 'Neeeeee,' zei hij pesterig, terwijl hij achter de bank dook.
'Sorry hoor,' zei Wendy tegen Jenny terwijl ze opstond. Nu ze Tyler had gezegd dat hij naar bed moest, moest ze hem ook in bed zien te krijgen.
Waar was Shane verdomme?
'Let maar niet op mij,' zei Jenny, die de laatste druppels wijn in haar gas goot. Ze hield de lege fles omhoog. 'Ik maak gewoon nog een fles wijn open.'
Wendy knikte en joeg Tyler op. Ze kreunde inwendig. Normaal gesproken vond ze het niet erg als Jenny bleef. Maar normaal gesproken verdween Shane ook niet zomaar. O god. Wat als hij nu stiekem drugs gebruikte...?
Ze greep Tyler achter de bank vandaan, tilde hem, schoppend en schreeuwend, op en droeg hem naar zijn kamer.
De kamers van de kinderen waren een soort noodruimtes met muren van gipsplaat. Ze had het leuk gevonden om in een echt appartement met echte muren te wonen, maar Shane wilde op een zolderetage wonen omdat het 'cool' was.
Zo af en toe hadden ze het erover om hem op te knappen of te verhuizen, maar ze had geen tijd en Shane ging altijd glazig kijken als het ging over aannemers of makelaars. Zo waren ze gewoon doorgegaan, en iedere dag werd de zolderetage wat vervallener.