Lipstick Jungle (15 page)

Ze zette Tyler op zijn bed neer. Hij begon op en neer te springen.
Waar was Shane? Normaal gesproken stopte hij Tyler altijd in bed, waarna zij naar binnen ging om hem een nachtkus te geven. Als ze er was, natuurlijk. Soms was ze er niet, dan was ze op locatie en hoewel ze het nooit aan iemand zou toegeven, behalve misschien aan Nico of Victory of een andere vriendin, waren er momenten waarop ze haar gezin helemaal niet miste, waarop ze heel blij was als ze single zou zijn, iemand die zich kon ontwikkelen zonder dat er gezinsbanden knelden... Tyler legde zijn handen over zijn oren en begon te schreeuwen.
'Zo voel ik me ook precies, knul,' zei Wendy, terwijl ze hem bij zijn shirt greep. En toen haalde hij uit en sloeg haar. Recht in haar gezicht. Met zijn vuist.
Wendy snakte naar adem en deed geschokt een stap naar achteren. Haar eerste gedachte was dat hij dat absoluut niet zo had bedoeld. Maar nu kwam hij weer naar haar toe, terwijl hij met de dunne armpjes van een zesjarige in het rond zwaaide. Ze kon het niet geloven. Ze had wel eens gehoord over jongetjes die hun moeder sloegen, en zelfs over tieners die dat deden. Maar ze had zich niet kunnen voorstellen dat haar eigen zoon zich tegen haar zou keren, dat haar eigen zes jaar oude zoon haar zou mishandelen alsof ze een... werkster was.
Ze wilde huilen. Ze was gekwetst. Verwond. Daar was het, niet eens onder de oppervlakte: miljoenen jaren waarin mannen vrouwen niet respecteerden. En dachten dat ze het recht hadden...
Plotseling golfde de woede door haar heen. Ze haatte die kleine rotzak. Haar adem kwam met horten en stoten. Ze greep zijn polsen en hield ze vast. 'Sla mammie nooit meer!' zei ze, recht in zijn gezicht. 'Begrijp je me? Je mag mammie niet slaan!'
Hij zag er... verward uit. Alsof hij niet echt begreep wat hij verkeerd had gedaan. En dat deed hij waarschijnlijk ook niet, dacht Wendy, terwijl ze zijn polsen losliet.
'Ga naar bed, Tyler. Nu,' zei ze scherp.
'Maar...' protesteerde hij.
'Nu!' schreeuwde ze.
Hij ging gedwee naar bed, met al zijn kleren nog aan. Dat maakte haar niet uit. Shane kon hem later zijn pyjama wel aantrekken. Of hij sliep vannacht in zijn kleren. Daar zou hij niet dood aan gaan.
Ze ging de kamer uit en deed de deur achter zich dicht. Ze trilde nog steeds van woede. Ze bleef staan en legde haar hand over haar mond. Tranen welden op in haar ogen. Ze hield van haar zoon. Echt waar. Natuurlijk hield ze van al haar kinderen. Maar misschien was ze wel een afschuwelijke moeder. Het was wel duidelijk dat Tyler een hekel aan haar had.
Ze kon al deze gevoelens niet aan. Daar draaide het om bij het hebben van kinderen. Gevoelens, eindeloze gevoelens. En veel ervan waren niet plezierig.
Ze voelde zich verscheurd door schuldgevoel.
Ze liep naar de woonkamer. Vanuit de smalle gang zag ze Jenny Cadine in de woonkamer zitten, als een heel mooi meisje op een modefoto. Haar golvende haar was losjes achter op haar hoofd opgestoken, haar lange benen had ze comfortabel voor zich uitgestrekt. Even haatte Wendy haar. Haatte haar vanwege haar leven vol vrijheid, zonder alles waar zij zich om moest bekommeren. Wist ze hoe goed ze het had?
Wendy veranderde van koers en liep naar de keuken, opende de vriezer en pakte er een fles wodka uit.
Waarom had ze kinderen gekregen? vroeg ze zich af, terwijl ze zichzelf een kleine borrel inschonk. Ze dronk hem snel op. Als ze geen kinderen had gekregen, waren Shane en zij waarschijnlijk niet meer bij elkaar geweest. Maar dat was de reden niet. Ze deed de deur van de vriezer met een knal dicht. Op de koelkast hingen de tekeningen van de kinderen, precies zoals de koelkast vroeger bij haar thuis was bedekt met het handwerk van haar en haar vier jongere broers en zussen. Ze had kinderen gekregen omdat dat nu eenmaal het natuurlijkste was om te doen... ze had er nooit over nagedacht. Ze herinnerde zich dat ze, zelfs toen ze zelf nog een kind was - zo jong als Magda nu - niet kon wachten totdat ze 'volwassen' was, eenentwintig, zodat ze kinderen kon krijgen - haar moeder moest haar hebben verteld dat dat de leeftijd was waarop vrouwen kinderen konden krijgen - en ze had ook niet kunnen wachten om seks te hebben. Ze was op haar dertiende begonnen met jongens te zoenen en was op haar zestiende ontmaagd. Ze had het heerlijk gevonden. Ze had een orgasme gekregen op het moment dat de jongen zijn lui in haar had gestoken.
'Gaat het een beetje?' riep Jenny.
'Ja, hoor,' zei Wendy, terwijl ze zich bijeenraapte en de woonkamer in ging. Ze moest vanavond seks hebben met Shane. Behoorlijke seks. De afgelopen paar maanden was Shane heel lui geworden wat seks betreft, of misschien was ze gewoon verwend. Ze mocht hem pijpen, maar daarna rolde hij zich om en viel in slaap. Het zat haar heel erg dwars, maar ze wilde hem er niet te veel mee lastigvallen. Wanneer je twaalf jaar getrouwd was, begreep je dat stellen door fasen heen gingen...
Ze hoorde de sleutel omdraaien in het slot en plotseling was de wereld weer goed.
Shane kwam de woonkamer binnen en straalde zijn gebruikelijke, jongensachtige, goede humeur uit. Hij was nog steeds licht gebruind van hun kerstvakantie in Mexico en zijn wangen waren roze van de kou. Shane had altijd iets heerlijk mannelijks, waardoor de energie veranderde zodra hij het huis binnen kwam. De lucht leek uit te dijen, het huis leek voller...
'He,' zei hij, terwijl hij zijn jas over een stoel gooide.
'Shane, lieverd,' zei Jenny, terwijl ze op het kussen naast haar klopte. 'We hadden het net over je.'
'Echt waar?' vroeg hij, terwijl hij een blik op Wendy wierp. Even keken ze elkaar aan. Er zat iets hards in zijn blik, maar Wendy besloot het te negeren. Hij voelde zich waarschijnlijk schuldig omdat hij het avondeten had gemist en verwachtte zeker dat ze op hem zou vitten. Ze zou hem overtroeven. Ze zou het feit negeren dat hij zo laat was, ze zou hem zelfs niet vragen waar hij was geweest.
'We hadden het er net over hoeveel geluk Wendy heeft dat ze jou heeft,' zei Jenny flirterig.
Shane verstijfde. 'Is er nog wijn?' vroeg hij.
'Zat,' zei Wendy, 'als je eraan had gedacht wat te bestellen.' Plotseling voelde ze de behoefte om haar grip op de situatie te verstevigen.
'Dat heb ik dus niet gedaan,' zei Shane.
'Nou ja, dat maakt niet uit,' zei Wendy. Ze voelde zich een beetje schuldig, dus ze stond op en liep naar de keuken om een glas voor Shane te halen, waarna ze wijn inschonk en hem het glas gaf.
'Bedankt,' zei hij. Hij keek haar kil aan, alsof ze een vreemde was.
'Onze film wordt echt een hit,' zei Jenny, terwijl ze naar voren leunde en Shanes been aanraakte. 'Heeft Wendy erover verteld?'
'Natuurlijk wordt het een hit,' zei Shane, terwijl hij een grote slok wijn nam. 'Als jij meespeelt.'
Jenny vertrok vijfenveertig minuten later. Shane liep met haar mee naar de auto. Toen hij terugkwam, leek er een soort kou over het appartement te zijn neergedaald.
Zonder naar haar te kijken ging hij de keuken in en schonk een glas wodka in. 'Wat doe je?' vroeg Wendy. Ze wilde hem aanraken, om alles weer goed te maken, maar hij had een muur om zich heen. Ze gaf het op. 'Ik weet niet wat je probleem is, Shane,' zei ze. En daarna won haar irritatie het. 'Maar ik stel voor dat je je eroverheen zet.'
Hij nam een slok wodka en keek naar de vloer. 'Ik maakte geen grapje, Wendy,' zei hij. 'Ik wil scheiden.'
Arme Wendy, dacht Victory voor de miljoenste keer die week.
Er waren tien dagen voorbijgegaan sinds Shane de bom had laten vallen dat hij wilde scheiden en uit het appartement was weggegaan. Wendy had haar die avond om half- twaalf gebeld, dronken en in shock, en Victory had een jas over haar pyjama aangetrokken en zich naar haar toe gehaast. Er was geen verklaring voor Shanes gedrag, en het appartement was een chaos. Magda was uit bed gekomen en eiste dat haar verteld zou worden wat er aan de hand was, en de kleine peuter, die voelde dat er iets aan de hand was, probeerde voortdurend aan de borst te gaan hangen, hoewel ze al meer dan een jaar de fles kreeg. Wendy had geen melk, maar liet haar toch maar zuigen, omdat ze vond dat het, als de peuter zich er beter door ging voelen, het waard was. 'Kijk nou eens naar me,' riep ze uit, terwijl ze op de bank zat met haar shirt open, een cup van haar beha naar beneden en de peuter aan een tepel geklemd. 'Dit is verdomme mijn leven. Ik werk zeventig uur per week en mijn echtgenoot heeft me zojuist zonder enige reden verlaten. Hoe heeft het verdomme zo kunnen lopen?'
Victory keek Wendy bezorgd aan. 'Je gaat Sarah-Cathe- rine toch niet achterna?'
Gelukkig moest Wendy lachen.
Sarah-Catherine was het voorbeeld van een bepaald soort meisje dat naar New York kwam, het een tijdje goed deed en daarna levend werd opgevreten. Ze had zich een weg om- hooggeklauwd in de hotelbranche en Bonfire had zelfs een verhaal van zes pagina's over haar geschreven. Maar op een avond, zonder veel waarschuwing, ging ze door het lint en liep ze om vier uur 's nachts naakt winkels te kijken op Fifth Avenue.
'Ik zal nooit begrijpen waarom Sarah-Catherine gek is geworden,' zei Victoiy tegen Wendy. 'Het beangstigt me soms wel. Het kan iedereen overkomen.'
Wendy snoof, met de peuter nog steeds aan haar tepel. 'Ze was vanaf het begin al gek. Maar ze was zo succesvol dat het niemand opviel. Ze kon ermee wegkomen.'
'Wie is Sarah-Catherine?' wilde Magda weten.
'Iemand die je niet wilt worden als je later groot bent,' zei Victory.
'Ik word later net zoals mijn moeder-r-r-r-r,' zei Magda, met haar aparte manier van spreken. 'Ik word koningin en ga mensen commanderen.'
Wendy en Victory wisselden een blik uit. 'Mammie commandeert niet echt, lieverd. Ze vertelt mensen wat ze moeten doen. Dat is een deel van haar baan.'
'Je commandeerde pappie wel. Iedereen zegt dat hij het prachtig vond, maar dat is de reden waarom hij is weggegaan.'
Victory was erin geslaagd Magda naar bed te krijgen, maar alleen nadat ze had beloofd dat ze naar haar showroom mocht komen. Die arme Magda was op die afschuwelijke leeftijd, tussen een klein meisje en een puber in. Ze was mollig en kreeg al borstjes. Victory had medelijden met haar, maar wat kon ze eraan doen?
Arme Wendy! dacht ze weer, terwijl ze uit het raam keek.
Ze zat achter in een Mercedes-terreinwagen met alles erop en eraan en voelde zich een beetje als een lam dat naar de slachtbank werd geleid. Het intimiderende voertuig was van Lyne Bennett en was expres gestuurd om haar op te halen. Ze had proberen uit te leggen dat ze dat afspraakje ook wel op eigen kracht kon bereiken, maar Ellen, Lynes assistent, had haar gesmeekt het ritje aan te nemen. 'Hij wordt boos op mij als je dat niet doet,' had ze gezegd.
Lyne Bennett, dacht ze. Dat was iemand die anderen commandeerde.
Ze pakte haar telefoon en belde Wendy.
'Wil je het echt weten?' vroeg Wendy in de telefoon, haar stem ietwat gedempt alsof ze iets aan het eten was. 'Ik heb het de afgelopen twee dagen zo druk gehad dat ik amper tijd heb gehad aan Shane te denken. Is dat gek of niet?'
'Dat is juist goed,' zei Victory. 'Het maakt niet uit hoe het met Shane loopt, je hebt in ieder geval je carriere nog. En je kinderen.'
'Niemand gelooft me, maar ik weet zeker dat hij terugkomt.'
'Jij kent hem beter dan wie ook,' zei Victory. Wendy was, dacht ze, heel dapper of heel stom. Of misschien had ze wel gelijk. Waarschijnlijk zou Shane wel terugkomen. Waar moest hij anders heen? Hij had geen geld, tenzij hij een oudere vrouw vond die voor hem zou zorgen. Victory had erop gelet dat ze dit niet had gezegd, noch dat ze Wendy had laten weten hoe ze echt over Shane dacht. Als ze weer bij elkaar zouden komen, wilde ze niet dat haar gevoelens over Shane een probleem zouden vormen. 'Heb je vandaag met hem gesproken?'
'Gisteren,' zei Wendy vaag.
'En?'
'Hij zegt dat hij alles aan het overdenken is. Dus ik probeer hem met rust te laten.'
'Hij heeft waarschijnlijk gewoon een midlifecrisis. Hij wordt dit jaar toch veertig?'
'Inderdaad,' zei Wendy. 'Klotekerels. Waarom mogen zij wel een midlifecrisis krijgen en wij niet? Een dezer dagen laat ik de boel de boel en ga ik op een spirituele reis naar India. Eens zien hoe hij dat vindt. Waar ben je?' vroeg ze.
Victory keek naar het achterhoofd van de chauffeur. 'Ik heb dat afspraakje. Met Lyne Bennett,' fluisterde ze. 'Ik zit in zijn auto.'
'Maar dat is leuk,' zei Wendy. 'Hij kan in ieder geval het eten betalen. Maar waarschijnlijk heeft hij Viagra nodig om seks te kunnen hebben.'
'Denk je?' vroeg Victory. Ze had nog niet zo ver over Lyne nagedacht.
'Al die kerels nemen Viagra. Ze zijn erdoor geobsedeerd. Vooral die Hollywoodtypes,' zei Wendy met afschuw. 'Ik weet dat Lyne Bennett in New York woont, maar eigenlijk is hij heel "Hollywood". Al zijn beste vrienden zijn filmster. Je ziet hem bij de wedstrijden van de Lakers altijd op het veld staan. Het is zo griezelig.'
'Basketbal?'
'Viagra,' zei Wendy. 'Ik bedoel maar, als je geen stijve kunt krijgen zonder medische hulp, is dat dan niet een manier van de natuur om je te vertellen dat je waarschijnlijk niet meer moet vrijen?'
Victory lachte. Wendy was toch van slag over Shane, dacht ze, ondanks wat ze zei. Het was niets voor haar om zo bitter over mannen te praten.
Ze hingen op en Victory keek uit het raam. De terreinwagen reed op Madison Avenue, langs alle dure ontwerperswinkels als Valentino, vijfhonderd vierkante meter groot. Ze trok een grimas toen ze aan de situatie van Wendy en Shane dacht. Ze maakte zich zorgen om Wendy, ze was bang voor wat er zou gebeuren als Shane niet zou terugkomen en even verontrust door de gedachte hoe haar leven eruit zou gaan zien als hij dat wel deed.
Toen ze Shane samen met Wendy jaren geleden voor het eerst had ontmoet tijdens een dinnerparty in Los Angeles, had ze Shane gezien zoals Wendy hem moest hebben gezien. Eerst was ze verrast geweest door het feit dat Wendy was getrouwd. Wendy was rechtdoorzee en jongensachtig: ze droeg geen make-up en haar gebruikelijke uniform bestond uit een blauwe spijkerbroek met laarzen, een buttondown mannenshirt en een marineblauwe blazer. Victory vroeg zich af of Wendy zichzelf had ontvrouwelijkt om in de filmbranche serieus te worden genomen, maar ze vermoedde dat Wendy gewoon zo was. Wendy was even warm en ongedwongen als Victory zich herinnerde van de meisjes met wie ze als kind bevriend was geweest. Als volwassene was Wendy het soort vrouw dat andere vrouwen heel knap vinden en mannen bijna niet opvalt, en in de eerste week dat Victory haar kende had ze er nooit op gezinspeeld dat er een man in haar leven was.
Victory was geschokt toen Wendy aan het diner verscheen met een aanbiddelijke jongeman. Shane had een dikke bos slordig haar en een rond engelengezicht. Hij was niet echt lang, maar bij een man zo leuk als Shane maakte dat niet uit. Op het eerste gezicht leek het paar niet echt bij elkaar te passen. Shane gedroeg zich als een jongen die niet volwassen genoeg leek om getrouwd te zijn en had het uiter