Lipstick Jungle (38 page)

'Iedereen op die positie zou dezelfde staat van dienst kunnen hebben,' zei Victor. En Nico wist niet zeker of hij haar uitdaagde of haar probeerde te zeggen dat hij niet zeker wist of zij het er beter vanaf zou brengen.
'Ik weet zeker dat ik de winst met 10 procent zou kunnen laten groeien,' zei Nico gladjes met een stem die noch uitdagend, noch egocentrisch hoogmoedig klonk.
'Je hebt een paar goede ideeen,' zei Victor bedachtzaam knikkend, 'maar het gaat om meer dan ideeen. Er komt veel strategie bij kijken. Als ik Mike eruit gooi en jou die baan geef, gaan mensen protesteren. Je zult er een hoop tegen je krijgen die zeggen dat je die baan niet verdient. Wil je echt aan je eerste schooldag beginnen als de helft van de klas je haat?'
'Ik weet zeker dat ik het aankan,' mompelde ze.
'O, dat zal best,' zei Victor. 'Maar ik weet niet zeker of ik daar wel zin in heb.'
Ze zaten op de veranda van Victors huis op St. Barths en waren net klaar met de lunch. Victor had Seymour en mevrouw Victor (in vijftig jaar huwelijk had Victors vrouw zich zo aan hem gewijd dat ze erop stond dat iedereen haar mevrouw Victor noemde) slinks naar de stad gestuurd, naar de beste sigarenwinkel. De veranda, gemaakt van donker, duur mahoniehout (dat elke drie jaar moest worden vervangen vanwege de zilte lucht, maar Victor vond dat 'het waard'), liep 15 meter door, naar een zwembad vol helder blauw water dat aan de achterkant over de rand een leegte in liep. Als je op die veranda zat, had je het gevoel dat je in de lucht zweefde of op het randje van een klif zat.
'Hoe stel je voor dat we het aanpakken, Victor?' vroeg Nico.
'Ik denk dat jij het moet aanpakken en dat ik je moet bewonderen,' zei Victor geheimzinnig. Nico knikte en concentreerde zich op het uitzicht, om haar frustratie te verbergen. Waar had hij het in 's hemelsnaam over? 'Mensen willen het graag begrijpen,' ging Victor verder terwijl hij met zijn vingers op de ingelegde marmeren tafel tikte. Hij had grote handen; de huid leek op grijswit perkament en zat vol levervlekken. 'Ze willen graag naar gebeurtenissen wijzen en begrijpen waarom ze plaatsvinden. Als Mike bijvoorbeeld,' zei Victor, die nu ook in de verte zat te staren, 'iets... monsterlijks zou doen, of iets wat monsterlijk lijkt, zou dat voor iedereen veel aangenamer zijn. "Aha," zegt men dan, "daarom is Mike ontslagen... en daarom heeft Nico O'Neilly zijn baan".'
'Natuurlijk, Victor,' zei Nico koel. Maar ze voelde vanbinnen dat zelfs zij een beetje geschokt was. Mike Harness werkte al een jaar of dertig voor Victor; hij was altijd loyaal geweest en had altijd het beste met het bedrijf voorgehad. En daar zat Victor Mikes ondergang te bekokstoven alsof hij ervan genoot.
Is mijn maag wel sterk genoeg voor dat werk? vroeg ze zich af.
Maar toen herinnerde ze zichzelf aan de baan. De titel was bedwelmend, dat viel niet te ontkennen, maar het was het idee aan de baan zelf dat haar volledig in beslag nam. Ze wist precies wat ze met de tijdschriftafdeling aan moest; ze moest die baan hebben. Hij was van haar, dat was haar lot...
'Houd je ogen en oren open,' zei Victor. 'Als je iets te weten komt, kom dan naar mij, dan bedenken we de volgende stap.' En toen stond hij op, wat betekende dat het gesprek was afgelopen. 'Doe je aan parasurfen?' vroeg hij. 'Het is een beetje gevaarlijk, maar vreselijk leuk...'
De daaropvolgende drie maanden had Nico geprobeerd Victors edict te volgen. Ze hield de financiele situatie van de uitgeversafdeling al drie jaar in de gaten, maar had er nooit iets ongebruikelijks in gevonden. Mike liet alles in een constant tempo draaien. De afdeling maakte misschien niet de winst die mogelijk was geweest, maar verloor ook geen nieuwe investeringen. Toch zou er iets gebeuren, uiteindelijk was dat altijd het geval. Het kwam allemaal op timing aan: te vroeg komen was net zo erg als te laat zijn. En ze wist niet precies wat haar positie in het continuum was.
Ze zag de krant weer liggen en staarde er geirriteerd naar. Het zou zoveel beter zijn geweest als er niets in had gestaan. .. als dit helemaal niet vermeld was. Mike Harness kon niet anders dan het artikel zo interpreteren dat zijn baan gevaar liep, en hij zou er alles aan doen om zijn positie te handhaven. En het viel nu niet meer te ontkennen dat ze een bedreiging voor hem was gaan vormen. Het was zelfs mogelijk dat Mike zou proberen haar te laten ontslaan...
'Hier ben ik,' zei Katrina, die de trap af kwam rennen. Nico keek opgelucht naar haar en glimlachte, niet alleen omdat Katrina eindelijk klaar was voor vertrek, maar ook omdat ze er zo van genoot dat er uiteindelijk belangrijkere dingen in haar leven waren dan Victor Matrick en Mike Harness. Zoals de meeste meisjes van haar leeftijd was Katrina geobsedeerd door hoe ze eruitzag, en 'de meisjes', zoals Nico graag aan Katrina en haar vriendinnen dacht, waren verknocht aan een nieuwe ontwerper, Tory Burch. Katrina droeg een wijd uidopende broek met een geometrisch bruin- oranje motief met een strak bruin kasjmieren truitje erop, waar een gele zijden blouse onderuit stak. Ze had Seymours prachtige gebeeldhouwde gezicht en groene ogen, en Nico's haar, dat ongebruikelijke roodblond dat de Fransen feuilles mortes noemen, dode bladeren. (Nico vond dat een geweldige uitdrukking, zo poetisch.) Haar dochter, bedacht Nico tevreden, herinnerde haar er altijd aan hoe gelukkig en gezegend ze echt was.
'Hoi Kitty Kat,' zei Nico, die haar arm om haar dochters taille legde. Ze hadden zo'n goede band, dacht Nico, en terwijl Seymour en zij geen fysieke relatie meer hadden, kwam Katrina nog steeds af en toe bij haar op schoot zitten en als ze in een uitzonderlijke situatie eens een keer 's avonds thuis televisie zaten te kijken, krabde Nico Katrina's rug, iets wat ze al heerlijk vond toen ze nog een baby was.
'Moeder, wist je dat je bent genomineerd als een van de vijftig machtigste vrouwen van het universum?' vroeg Katrina, die haar hoofd op Nico's schouder legde.
Nico schoot in de lach... het was een familiegrapje dat wanneer Nico 'uit de hand liep', Seymour en Katrina kalm opmerkten: 'O, waarom koop je niet gewoon het hele universum?'
'Hoe -wist je dat?' vroeg Nico terwijl ze Katrina's haar streelde.
'Dat heb ik op internet gelezen, gekkie,' zei Katrina. Katrina bracht uren on line door, in constant contact met een netwerk van vrienden. Behalve school, paardrijden, koken en nog een hele reeks tijdelijke hobby's, had ze een ingewikkeld en doolhofachtig sociaal leven, dat gemakkelijk kon wedijveren met een Fortune 500-bedrijf, vond Nico. 'Ik ben hartstikke trots op je.'
'Als je niet uitkijkt, koop ik een planeet voor je,' zei Nico. Ze trok de zware, eikenhouten voordeur open en ze stapten de aprilzon in.
'Dat hoeft niet,' zei Katrina, die voor Nico uit naar de auto rende, die op de stoep stond te wachten. 'Als ik groot ben, kan ik zelf een planeet kopen.'
Daar twijfel ik geen moment aan, schat, dacht Nico, die zag hoe haar dochter elegant in de auto stapte. Katrina had de souplesse van een berkentwijgje - ook een cliche, maar Nico kon geen mooiere manier bedenken om haar dochter te omschrijven - en ze werd vervuld van trots. Katrina was zo zelfverzekerd; zoveel zelfverzekerder dan Nico op die leeftijd was geweest. Maar Katrina leefde in een andere tijd. Meisjes van haar generatie geloofden echt dat ze alles konden, en waarom ook niet? Hun moeders waren er het levende bewijs van.
'Denk je dat je die baan krijgt, moeder?' vroeg Katrina. 'Je weet wel, heerser over het universum?'
'Als je bedoelt voorzitter en president-directeur van Ver- ner Inc., ja, dat denk ik wel. En dat is iets haalbaarder dan heerser over het universum.'
'Leuk,' zei Katrina peinzend. 'Mijn moeder is de voorzitter en president-directeur van Verner Inc.' Ze draaide zich glimlachend naar Nico om. 'Dat klinkt zo heerlijk belangrijk.'
Nico kneep in haar dochters hand. Die voelde zo breekbaar en kwetsbaar in haar greep, ondanks het feit dat Katrina geweldig kon paardrijden en dus in staat was om met die kleine-meisjesvingers enorme dieren onder controle te houden. Nico voelde zich ineens dankbaar dat Katrina nog niet op een leeftijd was dat ze niets meer met haar moeder te maken wilde hebben, en haar nu nog toestond haar hand vast te houden als ze op stap waren. Ze was nog een kind, dacht Nico, een kind dat moest worden beschermd. Nico veegde een lange streng haar uit Katrina's gezicht. Ze hield zoveel van haar kind dat ze er soms bang van werd. 'Mijn belangrijkste baan is dat ik jouw moeder ben,' zei ze.
'Dat vind ik lief van je, maar het is niet wat ik wil,' zei Katrina, die anders op haar stoel ging zitten. En toen voegde ze met dat geweldige inzicht dat kinderen kunnen hebben, toe: 'Die druk is te groot. Ik wil dat papa en jij altijd gelukkig zijn met jullie tweetjes. Zonder mij. Als je gelukkig bent met mij is dat natuurlijk heerlijk, maar ik wil niet de reden zijn dat jullie bij elkaar blijven.'
Nico voelde zich plotseling enorm schuldig. Hoe kwam Katrina in godsnaam op het idee dat Seymour en zij niet gelukkig waren? Was haar affaire met Kirby op de een of andere manier duidelijk? Ze had er zo zorgvuldig op gelet dat ze zich niet anders gedroeg - als er al iets was veranderd, was ze juist attenter, en geduldiger met Seymour. Dat Kirby er was, had een deel van de onuitgesproken spanningen in hun relatie opgelost - het feit dat Seymour en zij nauwelijks nog seks hadden, zat haar niet meer dwars. Maar wat, dacht Nico in paniek, als Katrina erachter komt? Wat zou Katrina dan denken?
Zou ze dan nog steeds trots zijn op haar moeder?
'Papa en ik zijn heel gelukkig, lieverd,' zei Nico ferm. 'Je hoeft je om ons geen zorgen te maken.' Katrina haalde haar schouders op, alsof ze niet overtuigd was, en Nico zei: 'Maak je je zorgen om ons?'
'Nee-e-e-e,' zei Katrina aarzelend, 'maar...'
'Maar wat, lieverd?' vroeg Nico een beetje te snel. Ze glimlachte, maar voelde een knoop van angst in haar maag.
Als Katrina iets vermoedde, of zelfs iets wist, was het beter daar nu achter te komen, zodat Nico het kon ontkennen. En dan - en dan, beloofde ze zichzelf streng - zou ze het nooit meer doen.
'Ik hoor dit eigenlijk niet te weten, maar volgens mij gaan de ouders van Magda scheiden.' Katrina kreeg grote ogen, misschien uit schuldgevoel dat zij degene was die de boodschap doorgaf, of door de schok dat het misschien waar was.
O godzijdank, dacht Nico irrationeel. Het ging over Wendy, niet over haar... geen wonder dat Katrina van slag was. Ze maakte zich vast zorgen dat als dit Magda kon overkomen, het haar ook kon gebeuren. Nico fronste haar wenkbrauwen. Maar het kon niet kloppen. Wendy was op locatie. Wanneer had ze dan tijd gemaakt om een scheiding aan te vragen? 'Wendy en Shane hebben problemen, maar ik weet zeker dat ze eruit komen.'
Katrina schudde haar hoofd. Dit was geen ongebruikelijke discussie, aangezien Nico en Katrina vaak roddelden over de acties van zowel Nico's vriendinnen als over die van haar dochter (of die 'analyseerden', dat was een beter woord). Maar het drong met een schok tot haar door dat Katrina hier misschien meer over wist dan zij. 'Ze gingen naar een psycholoog,' ging Katrina verder, vol vertrouwen in haar informatie, 'maar dat werkte niet. Shane heeft natuurlijk geprobeerd het voor de kinderen geheim te houden, maar op een zolder van 300 vierkante meter heb je geen geheimen voor elkaar.'
Nico keek verrast en een beetje trots naar Katrina - hoe kwam ze in 's hemelsnaam aan die volwassen kijk op relaties? - maar ook met een beetje angst. Was het wel goed dat een twaalfjarige van dit soort zaken wist? 'Van wie heb je dat nou gehoord?' vroeg Nico.
'Van Magda,' zei Katrina op een toon alsof Nico dat had moeten weten.
'Maar ik dacht dat jullie niet echt vriendinnen waren.' Katrina en Magda zaten in dezelfde klas op hun particuliere school en waren vanwege de vriendschap tussen Wendy en Nico veel samen. Ze hadden elkaar jarenlang getolereerd vanwege hun moeders, maar het was bun nooit gelukt echt vriendinnen te worden. Deels, dacht Nico altijd, omdat Magda eigenlijk een nogal raar meisje was. Ze wilde per se alleen zwarte kleding dragen, leek minder geinteresseerd in sociale contacten dan de andere kinderen - zeker dan Katrina - en leek op Wendy wat betreft haar verzet tegen conventies. Nico vond dat altijd een beetje zorgelijk. Een volwassene kon van die eigenschap een voordeel maken, zoals Wendy had gedaan, maar diezelfde karaktertrek kon een kind het leven moeilijk maken... 'Magda is een erg dramatisch type,' zei Nico. 'Misschien verzint ze het wel.' Dat moest wel, dacht Nico. Het was onmogelijk dat Wendy zulke enorme problemen met Shane niet aan Nico liet weten.
'Nou, we zijn nu wel vriendinnen,' zei Katrina, die een streng van haar haar met een charmant gebaar bedachtzaam over haar lippen trok.
'Wendy is mijn beste vriendin...'
'En Victory Ford ook,' corrigeerde Katrina; het had haar, om de een of andere reden, altijd gefascineerd dat haar moeder twee beste vriendinnen had.
'En Victory,' knikte Nico. 'En we vertellen elkaar alles...' - nou, niet helemaal alles: ze had Wendy nog steeds niet over Kirby verteld, maar dat kwam omdat ze haar nog niet had gezien - 'en ik weet zeker dat Wendy me dat zou hebben verteld.'
'Denk je, mama?' vroeg Katrina. 'Misschien schaamt ze zich. Magda heeft me verteld dat haar vader naar een advocaat is geweest en dat hij woensdag de sloten heeft laten vervangen. Ze moest een nieuwe sleutel krijgen en maakte zich zorgen dat Wendy het huis niet in zou kunnen als die thuiskwam.'
'O, nou...' zei Nico bedachtzaam; ze vond de informatie zorgwekkend. 'Shane heeft vast wel een sleutel voor haar aan de portier gegeven. En naar een advocaat gaan, betekent niets. Hij kan daar voor allerlei dingen naartoe zijn gegaan.'
'Moeder,' zei Katrina geduldig, 'je weet best dat dat niet waar is. Als ouders naar een advocaat gaan, weet iedereen dat ze willen scheiden.'
'Het gaat daar allemaal vast prima,' zei Nico. 'Ik ga Wendy meteen even bellen...'
'Je mag niet zeggen dat ik je over die scheiding heb verteld, hoor. Ik wil Magda niet in problemen brengen!' zei Katrina geschrokken.
'Dat zal ik niet doen. Ik vraag gewoon hoe het met haar is... ze is waarschijnlijk nog niet eens terug.' Nico toetste het nummer in, maar werd meteen doorgeschakeld naar Wendy's voicemail; bewijs, dacht Nico, dat Wendy nog niet terug was of in het vliegtuig zat.
De auto stopte voor de tentoonstellingsingang van Madi- son Square Garden, Katrina en zij stapten uit en staken het kleine plein over. Bij de ingang, die was omgeven door po- litiebarricades, stonden twee of drie slonzig uitziende papa- razzi: de hondenshow was geen erg belangrijke gebeurtenis in de wereld van de beroemdheden. Hun verveelde gezichtsuitdrukkingen leken aan te geven dat ze daarvan op de hoogte waren, maar ach, je kon nooit weten. Misschien had Jennifer Lopez ineens wel interesse in honden gekregen.