Lipstick Jungle (37 page)

'Dat doen we ook,' zei Victory, die van haar tekening opkeek. Glynnis was een heel goede, oude vriendin (een oude vriendin die ze maar een keer of drie, vier per jaar zag, maar ze waren altijd vreselijk blij elkaar te zien). Ze was ooit naar haar eerste modeshow gekomen en had nadien, op de haar typerende manier, geeist de 'chef-kok te feliciteren'. Glynnis was in die tijd stand-up comedian, maar de afgelopen tien jaar had haar carriere een hoge vlucht genomen met een eigen televisieshow, tijdschrift en nu een Oscar-nominatie voor Beste Vrouwelijke Bijrol in Wendy's film, The Spotted Pig. 'Zodra we iets voor je hebben om aan te trekken naar de Academy Awards.'
'Kleren! Ha, die haat ik,' zei Glynnis afwijzend, en ze las verder. "'Victory Ford, drieenveertig" - vind je het vervelend dat ze je leeftijd erbij zetten? Ik vind liegen over je leeftijd ontzettend laag, mensen die liegen over htm leeftijd liegen over alles, denk je niet? - "het modeliefje en de beste vriendin van elke vrouw in New York, staat klaar om Europa te veroveren als haar bedrijf van vijfentwintig miljoen gaat fuseren met b et c. Kijk uit naar nog chiquere accessoires om de kleding waarop we zo dol zijn te complementeren." Leuk.'
'Heel leuk. Maar niet helemaal correct.'
'Au, stelletje klootzakken,' zei Glynnis. 'De pers slaat altijd net de plank mis.' Ze gooide met een gezicht vol walging de krant op het salontafeltje en sprong op. Glynnis was stevig - eerlijk gezegd dik - maar ze had de energie van een gymnast. Als persoon was ze aanbiddelijk, maar als client de ergste nachtmerrie van elke modeontwerper, aangezien ze maar 1,55 meter lang was. Glynnis had haar die ochtend om acht uur gebeld, direct nadat ze had gehoord dat ze genomineerd was, en ze had Victory gesmeekt haar te kleden. Victory, beweerde Glynnis, was de enige die niet probeerde haar 'in een verdomde baljurk te proppen'.
Lentezonlicht viel door de rij ramen aan de voorkant van haar kantoor en Victory voelde zich even weemoedig toen ze bedacht hoe heerlijk ze haar leven vond. Kon het beter, vroeg ze zich af, dan in haar eigen kantoor in het bedrijf dat ze zelf vanaf de grond had opgebouwd, te zitten en als een van de vijftig machtigste vrouwen van New York te zijn genoemd (niet dat dat verder iets betekende, maar het was leuk te worden opgemerkt) en Glynnis Rourke aan te kleden voor de Os- car-uitreiking? Glynnis was pas de eerste, de komende dagen zou ze worden overspoeld met verzoeken van actrices en hun stylisten, allemaal op zoek naar de perfecte japon... de stylist van Jenny Cadine had haar zelfs gebeld. Ze zou bijna helemaal tevreden zijn, dacht ze, als ze zo eeuwig door kon gaan. Maar dat kon natuurlijk niet. Ze moest de komende dagen de belangrijkste beslissing uit haar leven maken...
'Glynnis?' vroeg Victory, terwijl ze opkeek naar haar vriendin, die door de kamer sprong en als een bokser in de lucht sloeg. 'Had je ooit gedacht dat dit je allemaal zou overkomen?'
'Die vraag stel ik mezelf dagelijks,' zei Glynnis, terwijl ze uithaalde naar een denkbeeldige tegenstander. 'Als kind heb je een idee over rijk en beroemd zijn, maar je weet niet echt wat het is. Dan kom je naar New York en zie je het, en dan vraag je je af hoe je dat in godsnaam ooit kunt bereiken. Maar je bent gek op wat je doet, je blijft het doen, dan heb je misschien een paar keer mazzel en dan begint het ergens op te lijken. Maar uiteindelijk voelt het alsof je toevallig in de goede trein bent gestapt. Die idioten in Hollywood zeggen altijd dat het lot beslist,' - mep mep - 'en dat komt doordat de meesten zo achterlijk zijn dat ze hun eigen kont niet eens kunnen afvegen, maar er zit denk ik wel wat in. En als de gelegenheid zich aandient, moet je die met beide handen grijpen. Je moet er natuurlijk wel de prijs voor willen betalen, wat betekent dat er overal klootzakken zijn die je proberen te vermoorden of die je in hun macht willen hebben.' Glynnis viel uitgeput in de stoel, maar was binnen een mum van tijd weer zo goed hersteld dat ze met een vinger naar de krant uithaalde. 'Ga je op dat aanbod in?' vroeg ze.
Victory zuchtte en wreef over haar onderlip. 'Het is wel veel geld,' zei ze, 'en ik wil graag geld verdienen. Volgens mij liegt iedereen die zegt dat geld verdienen niet belangrijk is... kijk maar om je heen, en dan zie je dat het absoluut onmogelijk is echte macht te hebben zonder geld, en daarom hebben mannen nog steeds de macht over de wereld, toch? Maar ik weet het niet...'
'Nou, laat me je iets vertellen,' zei Glynnis uit een mondhoek. 'Een paar miljoen verdienen is moeilijk. Maar twintig miljoen verdienen is echt heel moeilijk. En raad eens wat er gebeurt nadat je die hebt verdiend? Om de een of andere absurde reden, waar ik nog niet achter ben, is het helemaal niet zo anders dan die twee miljoen. Weet je? Je kunt er niet eens een vliegtuig van kopen.'
'Maar wel Net Jet-miles,' zei Victory. Ze werd ineens weer bedachtzaam. Waar anders dan in New York kon je mensen als Glynnis, Wendy en Nico vinden? Zeker niet in Parijs, dacht ze, waar zelfs de vrouwen die succesvol waren zich gedroegen alsof ze een speciaal soort doorgefokte rashond waren met htm sjaaltjes, hun eenvoudige tweedrokjes en hooghartige gedrag. Verdomme, dacht ze. Ze praatte graag over geld. En ze praatte graag over de wereld overnemen. Zelfs al zou dat nooit gebeuren, dan was het toch leuk het erover te hebben.
Ze pakte haar schets, stond op en liep naar de lange tafel bij het raam. 'Het probleem is dat het voelt als te gemakkelijk verdiend geld. Vijfentwintig miljoen voor mijn bedrijf en mijn naam. Ik vertrouw gemakkelijk verdiend geld niet, Glynnis, er zit altijd een addertje onder het gras. Ik voel trouwens Beatles voor de Oscars. Met name Abbey Road-, John Lennon in dat witte pak.'
'Een pak he? Dat lijkt me wel wat,' zei Glynnis, die energiek opstond en over het tafeltje sprong.
'Schat, je vindt alles wat ik je aantrek, mooi,' zei Victory op speelse toon. 'Je moet niet twijfelen aan de ontwerper. Kun je op je blote voeten gaan, net als Paul McCartney? En dan je tenen omhoog krullen?'
'Pardon? Ben je gek?' riep Glynnis, die de opmerking net zo plagerig interpreteerde als ze bedoeld was. 'Zonder schoenen laten ze je niet binnen. Dat heeft Julia Roberts volgens mij al een keer geprobeerd. Iets met hygiene.'
'Je kent die afbeelding van The Beatles op de hoes van Abbey Road toch wel?' vroeg Victory. 'We doen een lange broek, met klokkende pijpen; een lange, zijden blouse, ruimvallend, lichtblauw maar geen babyblauw, iets ijzigs om je donkere haar te accentueren, en dan een smal, donkerblauw zijden sjaaltje dat we voor je borstbeen knopen en dan het jasje - kort, zalige blauwe tartan met rode en gele streepjes - bedrieglijk nonchalant omdat het vol met doorzichtige lovertjes zit.'
'Wauw,' riep Glynnis, die de tekening omhooghield. 'Hoe krijg je dat voor elkaar?'
'Dat is mijn vak. Ik begrijp ook niet hoe jij je werk doet.'
'Wederzijdse bewondering he?' zei Glynnis, die de neiging had gepassioneerd en dramatisch uit te barsten, maar nu ineens een wazige blik in haar ogen kreeg. 'Jezus Vic. W1 je dat voor me maken?'
'Natuurlijk schat.'
'Het is zo cool... Man, ik word de coolste vrouw op de uitreiking.' En nu dit was afgehandeld, begon Glynnis over een ander onderwerp. 'Als ik naar de rechtszaal moet, wat moet ik dan aantrekken?'
'Ga je naar de rechtszaal?' vroeg Victory met opgetrokken wenkbrauwen.
'Dat zou toch kunnen?' legde Glynnis uit. Ze liet zich weer in de stoel vallen, maar schoof meteen naar voren om op het puntje te gaan zitten. 'Je zei toch dat je je zorgen maakte dat b et c je je naam zou afpakken? ik zit min of meer met hetzelfde probleem. Het gaat om dat tijdschrift dat ik met Splatch-Verner maak. Dit is natuurlijk allemaal topgeheim en vreselijk vertrouwelijk, maar wij meiden kunnen elkaar wel vertrouwen.' Ze leunde achterover in haar stoel en kneep haar oogleden samen. Toen ze Glynnis' gezichtsuitdrukking zag veranderen, dacht Victory aan het feit dat de wereld Glynnis als een prettig gestoorde comedienne zag. In werkelijkheid was ze een meedogenloze zakenvrouw. 'Begrijp je? Ik ben een tikje pissig, Vic,' ging ze verder. 'En als ik pissig ben, kun je beter uit mijn buurt blijven.'
Victory knikte. 'Wat is er de hand?' vroeg ze.
'Nou,' zei Glynnis terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. 'Heb je wel eens van Mike Harness gehoord?'
'Nico O'Neilly, 42,' opende het stukje in de Post over de 'Vijftig machtigste vrouwen'. 'Laat je niet van je stuk brengen door haar legendarische koelheid. Als het op tijdschriften aankomt, kan ze niet heter zijn. Ze heeft het verouderde Bonfire omgetoverd tot het winstgevendste onderdeel van Splatch-Verner... en het gerucht gaat dat ze binnenkort zal worden ingezet om de gehele tijdschriftafdeling, ter waarde van drie miljard dollar, onder handen te nemen.'
Nico schudde haar hoofd en vouwde de krant op nadat ze het stukje die ochtend voor de tiende keer had gelezen. Het was geen ramp, maar het was niet precies waar ze nu behoefte aan had, en ze bleef Mike Harness maar voor zich zien, in zijn ontbijtkamer in zijn appartement aan de Upper East Side (of misschien in zijn landhuis in Greenwich, Connecticut) terwijl hij achter zijn muesli een beroerte kreeg bij het lezen van het artikel. Ze stelde zich voor dat Mike direct Victor Matrick had gebeld en hem op eisende toon had gevraagd wat er aan de hand was. En Victor zou hem hebben gerustgesteld, hem hebben verteld dat alles in orde was, dat de pers nu eenmaal alles verkeerd interpreteerde, en wie kon dat beter weten dan hij?
Behalve dan dat de pers in dit geval precies doorhad wat er aan de hand was. Of in ieder geval bijna.
Ze legde de krant terug op haar vroeg-Amerikaanse boerentafel (die had 10.000 dollar gekost, een koopje, had Seymour uitgelegd, want authentieke vroeg-Amerikaanse meubelen waren bijna niet te krijgen), en ze liep naar de trap. 'Kat-Kat, we komen te laat,' riep ze naar boven. Ze keek op haar horloge: het was tien voor twaalf, ze hadden nog wel een beetje speling om op tijd op Madison Square Garden te komen. Maar ze wilde het niet riskeren Seymour mis te lopen. Het was de dag van de Westminster Hondenshow; om halftwee was de wedstrijd voor dwergteckels, waarin Seymour met Petunia liep. Nico was ervan overtuigd dat 'Tunie' ging winnen, maar ze wilde hoe dan ook niet dat Seymour zich zorgen moest maken of Katrina en zij er wel waren.
Ze voelde zich plaatsvervangend voor Seymour een beetje zenuwachtig en opgewonden en wilde graag vertrekken. Ze liep terug door de foyer en wierp nog eens een razende blik op de Post. Hoe kwamen ze in godsnaam aan die vertrouwelijke informatie? vroeg ze zich af. Ze had het alleen met Seymour, Victory en Wendy gehad over de mogelijkheid Mikes baan over te nemen, en ze wist dat geen van hen er met iemand over had gepraat. Ze had natuurlijk sinds dat geheime weekend op St. Barths haar positie als Victors 'gouden meisje' verstevigd en dat was wel iets wat anderen zouden opmerken. Vooral omdat Victor en zij om de week met elkaar lunchten en soms werden gezien wanneer ze even op de gang of bij andere gelegenheden stonden te overleggen. Ze nam aan dat iedereen dus eenvoudig de conclusie kon trekken dat ze werd voorbereid op Mikes baan... of in ieder geval op een baan boven haar huidige positie. Maar er was ook nog een andere mogelijkheid: dat Victor zelf het nieuws had laten uitlekken.
Het klonk vergezocht, zelfs idioot, maar ze had Victor de afgelopen maanden beter leren kennen en het was tot haar doorgedrongen dat, als de omstandigheden ernaar waren, niets hem te ver ging (of te laag was). Victor Matrick was een sluwe, oude vos die zijn minzame en hartelijke kerstmanuitstraling gebruikte om mensen op het verkeerde been te zetten. 'Het belangrijkste wat je in zaken moet hebben, is een persona, Nico,' zei hij graag. 'Mensen willen meteen weten wat voor vlees ze in de kuip hebben. En als ze aan jou denken, moet je zorgen dat je in hun herinnering blijft... als een romanpersonage.'
Nico had geknikt. Niet alles wat "Victor zei, was meteen duidelijk (hij was echt een beetje gek, maar ze had gemerkt dat de meeste extreem succesvolle mensen, om het vriendelijk uit te drukken, 'anders' waren, een etiket waarvan ze dacht dat ze het op zichzelf moest plakken), maar toen ze later nadacht over zijn woorden, merkte ze dat ze het steeds briljanter begon te vinden. 'Jij hebt het, Nico,' zei Victor. 'Een persona. Die ijzige kilheid. Mensen denken dat niets je raakt. En daar krijgen ze het doodsbenauwd van. Nu ik eraan denk, Grace Kelly zou ook een heel gepassioneerde vrouw zijn geweest. Ze hield er heel wat geheime minnaars op na.'
Victor keek haar met zijn doordringende blik aan en Nico was gaan blozen terwijl ze zich afvroeg of hij op de een of andere manier verwees naar haar geheime affaire met Kirby. Maar Victor kon het niet weten van haar en Kirby... toch?
'Dank je, Victor,' zei ze met haar zachte, lage stem. Ze vertelde Victor natuurlijk niet dat haar 'koele persona' jaren geleden was ontstaan uit niets anders dan een angstaanjagende verlegenheid, waartegen ze al haar hele leven, van kinds af aan, vocht.
Ja, nu ze weer aan dat artikel in de Post dacht, meende ze Victors subtiele hand erin te zien. De antithese tussen de woorden 'koelheid' en 'heter' deden griezelig denken aan wat Victor had gezegd. Victor had de informatie misschien bewust laten uitlekken om de zaken met Mike op de spits te drijven. Maar aan de andere kant, als dat niet zo was, dacht hij misschien dat Nico zelf de bron was... en dat zou problemen kunnen opleveren. "Victor zou er niet blij mee zijn als zij de teugels zou overnemen om als eerste de finish te halen.
'Katrina, schat,' riep ze bemoedigend terwijl ze terugliep naar de trap.
'Ik kom eraan, moeder,' riep Katrina.
Nico ijsbeerde over het versleten antieke oosterse tapijt. Als ze Mikes functie overnam, zou haar titel voorzitter en president-directeur van Verner Inc. zijn. Elke keer dat ze zichzelf toestond daarover na te denken, werd ze vervuld van opwinding en trots... het zou vreselijk veel werk betekenen, maar ze wist dat ze dat aankon. Het verwerven van de titel en de positie was het moeilijkst.
Tijdens dat weekend op St. Barths hadden Victor en zij uren gepraat over de tijdschriftenafdeling. Victor vond dat Mike Harness te veel van 'het oude stempel' was en nog steeds titels probeerde te verzinnen die mannen aantrokken. Ze wisten allebei dat mannen geen tijdschriften meer lazen, in elk geval niet zoals in de jaren vijftig, zestig en zeventig, de zogenaamde hoogtijdagen van het tijdschrift. Het grote publiek van nu was jonger, vrouwelijk en obsessief met beroemdheden bezig, legde Nico uit. Van de drieendertig tijdschrifttitels van Splatch-Verner maakten er maar vijftien winst, met Bonfire aan kop. Alleen al dat feit had voor Victor reden moeten zijn om Mike te ontslaan en hem door haar te laten vervangen, vond Nico. Maar Victor zou het niet zo eenvoudig maken.