Lipstick Jungle (17 page)

En daar was Lyne, die voor het oog van alle fotografen haar hand vasthield alsof ze geliefden waren. Het maakte haar niet uit dat ze met hem werd gezien, maar ze wilde niet dat mensen dachten dat ze ook echt met elkaar naar bed waren geweest. Ze probeerde voorzichtig haar hand weg te trekken, maar hij greep haar steviger vast.
'Heb je ooit de mogelijkheid overwogen dat je aan de volwassen vorm van adhd lijdt?' vroeg ze, terwijl ze terugdacht aan zijn gedrag in de auto.
'Wat je wilt,' zei hij, terwijl hij smalend op haar neerkeek. 'Kom op, meid,' zei hij terwijl hij haar aan de hand meetrok. 'Als je genoeg hebt van de paparazzi gaan we naar binnen.' Alsof ze een klein meisje was!
Zelfs op haar hoge hakken was hij nog minstens vijftien centimeter groter dan zij, dus lichamelijk gesproken kon ze niet echt protesteren. Daar had hij weer een punt gescoord. Ze pakte hem terug bij de vagina's. Maar het hoogtepunt, dacht ze zelfvoldaan, was dat ogenblik in Cipriani...
'Reusachtige vagina's? In het Whitney?' vroeg Wendy. Ze was niet echt geschokt. Niets, dacht ze, kon haar nu schokken, maar ze vond het moeilijk zich op het gesprek te concentreren. Die ochtend had Shane gebeld en gevraagd of hij de kinderen mee kon nemen naar zijn ouders, die in de Upper West Side woonden. De gedachte dat Shane iets met de kinderen en hun grootouders ging doen zonder haar maakte haar misselijk.
Ze zat vooraan aan de begeerde hoektafel bij Da Silvano met Nico en Victory. Het restaurant was bomvol en er bleven maar mensen binnenkomen, alleen om te horen dat er geen tafels waren, en er blies een koude wind in haar nek. Ze bleef aan haar pashmina prutsen, maar dat verdomde ding wilde niet goed blijven zitten. Die sjaals waren blijkbaar uit de mode, maar dit was het beste wat ze kon doen om er op een zondag netjes uit te zien.
Ze leunde naar voren en probeerde geinteresseerd te kijken. Had Shane het zijn ouders verteld? Hadden ze het over haar? Shanes moeder had haar nooit echt aardig gevonden. Ze zei waarschijnlijk tegen Shane dat ze een slechte moeder was...
'Ze proberen ieder jaar iets schokkends te doen,' was Nico aan het vertellen. 'Een paar jaar geleden hadden ze een videoband van een kerel met blauwe bodypaint die met zijn penis aan het spelen was.'
'Ze discrimineren in elk geval niet,' zei Victory, terwijl ze een stukje brood in een schaaltje olijfolie doopte. 'Dit jaar hebben ze reusachtige vagina's met plastic poppen erin gestoken.' '
'Niet zo mooi afgewerkt,' zei Nico.
'Heb je ze gezien?' vroeg Wendy.
'Moest wel,' zei Nico, 'we hebben ze in ons decembernummer.' Wendy knikte en voelde zich buitengesloten. Zij maakte alleen maar films en zorgde voor haar gezin. Ze was niet cultureel, ze had geen leven buiten het kleine vlot van haar leven, waarvoor ze al haar energie nodig had om het te laten drijven. Ze keek naar Victory, die straalde als een vijfentwintigjarige. Ze waren even oud, maar Victory ging nog steeds overal naartoe en deed nog van alles; ze maakte zelfs nog afspraakjes. Plotseling besefte Wendy dat ze al meer dan vijftien jaar geen afspraakje met iemand meer had gemaakt. De gedachte zorgde ervoor dat het misselijke gevoel dubbel zo hard terugkwam. Wat als ze weer afspraakjes moest gaan maken? Ze zou niet weten wat ze moest doen...
Victory zei: 'De kunstenaar, een jonge vrouw uit Brook- lyn, heeft blijkbaar net een baby gehad en vond dat een afschuwelijke ervaring. Ze zei dat niemand je ooit echt vertelt hoe dat in werkelijkheid gaat.'
'Alsjeblieft,' zei Wendy smalend. 'Hoe komt het toch dat iedereen die een kind heeft gekregen doet alsof zij de enige is?'
'Ik denk dat ze alleen maar iets wilde zeggen over het feit dat vrouwen de enigen zijn die kinderen krijgen,' zei Nico.
'Maar goed, Lyne ging helemaal uit zijn dak,' ging Victory door. 'Hij zei dat hij dacht dat hij misselijk werd.'
'En met die man ga je uit?' vroeg Wendy.
'Wen, ze waren echt vreselijk,' zei Victory. 'Niet het onderwerp, maar de manier waarop het was gedaan. Maar goed, ik besloot hem voor de gek te houden en hem terug te pakken omdat hij zich als zo'n klootzak had gedragen. Ik overtuigde hem ervan dat de vaginasculpturen op zekere dag even belangrijk zouden zijn als de Venus van Willendorf - het prehistorische vruchtbaarheidsbeeldje - en hij geloofde me ook nog. Hij heeft een vaginasculptuur gekocht voor twintigduizend dollar.' Ze leunde achterover in haar stoel, en herleefde het moment in het Whitney toen ze Lyne, die als een schooljongen mopperde over de 'staat waarin de Amerikaanse kunst zich heden ten dage bevindt' opzij had getrokken. 'Deze stukken komen op een goede dag in het museum terecht,' zei ze. 'In eerste instantie nam men de soepblikken van Andy Warhol ook niet serieus.'
'Je bent gek,' zei hij.
'Ik misschien wel, maar ik betwijfel of Brandon Winters dat ook is.' Brandon Winters was de curator van het Whit- neymuseum, die Victory een beetje kende en met wie ze onder Lynes neus uitgebreid had staan praten. 'Hoorde je niet wat Brandon zei?' vroeg ze. 'Het Museum voor hedendaagse kunst in Chicago heeft grote belangstelling, net als twee musea in Duitsland. Brandon zei dat ze de vaginasculpturen vergeleken met de Venus van Willendorf...'
Dat had Brandon helemaal niet gezegd, maar het was, vond ze, precies het soort maffe onzin dat hij zou kunnen verkopen.
'De Venus van wat?' wilde Lyne weten.
Ze keek hem aan alsof ze verbaasd was. 'De Venus van Willendorf. Tjonge Lyne, met jouw belangstelling voor kunst... Ik zou denken dat je daar wel eens van had gehoord. Natuurlijk is ze pas 25.000 jaar oud, dus misschien heb je haar over het hoofd gezien...'
En toen had Lyne een vreemde uitdrukking op zijn gezicht gekregen en had hij zich een weg gebaand door de mensen die zich rond de vagina's hadden verzameld. Hij had een paar woorden gewisseld met Brandon Winters, wiens gezicht plotseling een verraste, opgetogen en onderdanige uitdrukking had gekregen. Lyne overhandigde hem een kaart.
'En?' vroeg ze.
Hij pakte haar bij haar arm en leidde haar samenzweerderig weg. 'Ik heb er een gekocht,' zei hij.
'Hoeveel?'
'Twintigduizend dollar.'
Zoveel, dacht ze tevreden, had het hem ook gekost als hij de moeite had genomen haar persoonlijk op te bellen en zij hem had afgewezen. Ze besloot dat ze toch met hem zou gaan dineren, alleen maar om te zien wat ze nog meer met hem kon uithalen.
Ze zaten aan een romantische tafel in een hoek bij Ci- priani. Als eerste bestelde Lyne een fles Cristal, die hij leegdronk als water. Ze begon echt te denken dat hij aan adhd leed, omdat hij niet stil kon blijven zitten: hij stond telkens op om met mensen aan andere tafels te praten. Ze zei er echter niets van, want de enige manier waarop een man begrijpt hoe slecht zijn gedrag is, is het ook jegens hem te vertonen. Toen hij voor de derde keer bij de tafel terugkwam, stond Victory op en liep naar de bar. Daar zat een stelletje dat ze kende, en ze nam de tijd om een ginge- rale te bestellen en een babbeltje met hen te maken over de renovatie van hun appartement. Daarna ging ze terug naar de tafel.
'Je was wel even weg,' zei Lyne.
'Ik zag een paar belangrijke mensen die ik ken,' zei ze schouderophalend.
De kelner kwam naar hen toe om hun bestelling op te nemen. 'Ik wil graag drie ons belugakaviaar,' zei ze vriendelijk, alsof dat volkomen normaal was. Lyne probeerde niet boos te kijken, hij was natuurlijk miljardair, maar ze zag dat hij een beetje geirriteerd was. 'De meeste mensen zijn tevreden met een ons kaviaar,' zei hij chagrijnig.
'Ik ben niet de meeste mensen,' zei ze. 'En trouwens, ik heb honger.' Daarna bestelde ze kreeft en een chocolade- souffle als dessert. Hij praatte over zijn jeugd, over hoe zijn vader was weggegaan toen hij veertien was, en dat hij twee jongere broers had, dat hij in een winkel was gaan werken nadat hij over zijn leeftijd had gelogen om die baan te krijgen - en ze begon hem iets aardiger te vinden. Victory voelde dat onder zijn belachelijke opschepperige gedrag waarschijnlijk een leuke kerel zat. Het was alleen zo jammer dat hij vond dat hij zich het grootste deel van de tijd als een klootzak moest gedragen.
Toen het dessert kwam, ging ze naar het toilet. Ze ging inderdaad naar het toilet, maar eerst zocht ze de maitre d'hotel, gaf hem haar zwarte American Express-kaart en zei dat het diner voor haar rekening was.
Ze was uit het damestoilet gekomen en had de creditcardslip ondertekend. Het kostte haar meer dan duizend dollar, maar dat maakte Victory niets uit. Haar bedrijf kon zich dan wel in de problemen bevinden, maar dat hoefde Lyne niet te weten. En daarbij kwam dat het het waard was om de uitdrukking op zijn gezicht te zien wanneer hij erachter kwam dat zij de rekening al had betaald.
Ze ging terug naar de tafel en wachtte, terwijl ze vriendelijk keuvelde over hun gemeenschappelijke kennissen. Misschien was het kinderachtig, maar de waarheid was dat het betalen van de rekening je een machtspositie bezorgde, en zelfs al was dat iets wat de meeste vrouwen niet helemaal begrepen, voor zakenmensen als Lyne was dit het meest wezenlijke gebaar van macht. En ze had gemerkt dat op het moment dat ze de macht greep, Lynes gedrag haar helemaal niet meer stoorde.
'Mogen we de rekening alstublieft?' vroeg Lyne, terwijl hij naar de maitre d'hotel gebaarde.
Victory vouwde haar servet op en glimlachte, terwijl ze toekeek hoe de maitre d'hotel zich naar de tafel haastte, ondertussen van haar naar Lyne kijkend met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Toen hij bij Lyne was aangekomen, boog hij zich voorover. 'De rekening is al betaald,' mompelde hij.
'Meent u dat nou? Waardoor?' wilde Lyne weten, terwijl hij de zaal rondkeek met een uitdrukking van geergerd ongeloof op zijn gezicht.
'Het is "door wie", lieveling,' zei Victory, die hem terloops corrigeerde. 'Het is een persoon.'
'Dat zal mij een zorg zijn,' zei Lyne. 'Ik wil weten wie mijn rekening heeft betaald.' En hij keek alsof hij echt iemand in elkaar zou gaan slaan.
De maitre d'hotel, die er ongetwijfeld aan gewend was om
te gaan met de woedeaanvallen van zijn machtige clientele, zette zijn handpalmen tegen elkaar en boog zijn hoofd. 'Het was de jongedame. Juffrouw Ford.'
'Wie?' zei Lyne, die nog steeds de zaal rondkeek alsof hij was vergeten dat hij met haar had gedineerd. Toen snapte hij het. 'O,' zei hij.
Ze glimlachte en ademde diep uit. Ze had het eindelijk voor elkaar dat hij zijn mond hield.
Hij kon de volgende paar minuten nog steeds niets uitbrengen, terwijl ze hun jas aantrokken en de trap afliepen. Toen ze buiten waren, zei hij nors: 'Dat had je niet hoeven doen, hoor.'
'Ik hoef helemaal niets te doen,' zei ze. 'Ik doe wat ik wil.'
'Ik wilde je uitnodigen voor een slaapmutsje,' zei hij, 'maar ik neem aan dat dit betekent dat je andere plannen hebt.'
Jezus, wat was het toch een baby! dacht ze. 'Ik heb geen andere plannen,' zei ze, geirriteerd door zijn gevolgtrekking. 'Maar ik moet inderdaad gaan. Slaap lekker Lyne,' zei ze, met uitgestoken hand. 'Het was een leuke avond.'
'Dat vond ik ook,' bromde Lyne terwijl hij terugliep naar zijn auto. Bumpy hield de deur open en keek haar nieuwsgierig aan.
Ze stak haar hand op en hield een taxi aan. Nou, ze wist nu alles van hem wat ze wilde weten, dacht ze, terwijl ze zich tegen de rugleuning van de bank liet zakken. Ze had het best leuk gehad, maar hij was helemaal geen gentleman. Hij had niet gewacht tot ze een taxi had, en hij had niet eens bedankt voor het eten. Misschien was hij te veel ontmand om met haar mee te lopen naar een taxi, maar zelfs dan zou een echte man zijn manieren niet zijn vergeten. Had hij echt zo'n teer ego? Dat sloeg nergens op. Vroeger had Lyne Bennett bedrijven opgekocht en ze meedogenloos opgedeeld. Waarschijnlijk uit wrok, dacht ze nu. En een stemmetje in haar hoofd zei: je speelt met vuur.
Maar plotseling zag ze de uitdrukking op zijn gezicht weer voor zich toen hij zei dat hij haar had willen uitnodigen. Eventjes had hij er verslagen uitgezien, alsof hij weer besefte hoe zinloos het was om in New York een afspraakje te maken en hoe nutteloos het was om het te proberen. En heel even voelde ze zich triest.
Ze dacht er echter niet veel langer over na, want ze ging ervan uit dat het was afgelopen en dat hij nooit meer zou bellen.
'Maar natuurlijk belde hij toch,' bracht Nico in het midden. 'Hij moest wel.'
Nou, hij belde inderdaad, ging Victory door, terwijl ze over de tafel leunde om er zeker van te zijn dat ze niet werd afgeluisterd. Zaterdagochtend, om halfacht. Toen was ze hem al bijna vergeten. Iedereen in New York had wel eens een vreemd afspraakje en ze wist dat wanneer ze hem tegen zou komen, ze allebei zouden doen alsof er niets was gebeurd. Maar Lyne wist niet van opgeven. 'Hallo?' had ze slaperig in de hoorn gezegd, denkend dat het op dit vroege uur Wendy wel zou zijn.
'Ik wil je even laten weten dat ik misschien wel twintigduizend dollar verlies door je persoonlijk te bellen,' hoorde ze Lynes stem zeggen.
Ze lachte onwillekeurig en ze was verrast dat ze het echt leuk vond om iets van hem te horen. 'Is dat echt waar?' vroeg ze. 'Je verdient dus nog steeds vijfduizend dollar per minuut, zelfs in het weekend. Wat ben je, een telefoonbedrijf?'
'Dat mochten ze willen. Ik ben rijker dan het telefoonbedrijf,' teemde hij.
'Ik mocht het eens vergeten...'
'Maar hoe dan ook, ik heb goede zaken gedaan. Zelfs als je me zou afwijzen,' zei hij. 'Die afschuwelijke sculptuur die ik van jou moest kopen? Ik wilde je even vertellen dat je gelijk had. Ik heb haar voor veertigduizend aan dat museum in Chicago verkocht. Dus ik dacht zo dat je twintigduizend dollar de tijd hebt om me af te wijzen. Waarvan er nog', hij zweeg even, 'precies 92 seconden over zijn...'
'Wat had je in gedachten?' vroeg ze.
'Wedstrijd van de Yankees tegen de Redsox. De laatste in de National Series. Vanavond, zeven uur.'
'Oke,' zei ze.
Zo vreselijk kon hij dus niet zijn: niet alleen wilde hij nog een keer met haar uit, maar hij was ook bereid zijn gedrag te veranderen.
Natuurlijk zou Lyne Bennett altijd een eikel blijven, maar die avond bij de honkbalwedstrijd was hij een lieve eikel. Hij zat al in de auto toen Bumpy aankwam, wat inhield dat hij door de hele stad was meegereden om haar op te halen. En daarna waren ze tot halverwege Manhattan gereden, naar de helilandingsplaats aan de East River.
'Ik weet dat je rijk bent,' had Victory gezegd, terwijl ze naar de zilverkleurige helikoper liepen, 'maar vind je het niet een beetje overdreven om een helikopter naar de Bronx te nemen?'
'Ja,' zei hij, terwijl hij haar hielp bij het instappen. 'Maar de wedstrijd is in Boston.'
'O,' zei Victory. En om de gebruikelijke redenen, die zo oud zijn als de beide seksen, ontwikkelde de avond zich vanaf dat moment voorspoedig.