Lipstick Jungle (40 page)

Wendy glimlachte terug en voelde zich misselijk worden.
'Shane, schat,' riep Nina, 'we hebben een cadeautje voor je! Je vrouw!' Wendy stapte uit. En met een zwaai van hun vingers vol juwelen haastten de twee vrouwen zich weg.
Wendy stond daar met haar tas in de ene hand en haar koffertje in de andere; ze had het gevoel dat ze eruitzag als een vluchteling.
Haar gezin staarde haar aan. Niemand leek te weten wat hij moest doen.
Gedraag je normaal, dacht ze. Maar wat was normaal? Ze zette haar bagage neer en zwaaide. 'Hallo...'
'Mama!' schreeuwde Magda dramatisch, alsof iemand haar probeerde te vermoorden.
Ze droeg een bruine stretchbroek met omslag bij de enkels en rijglaarsjes. 'Je bent er!'
Ze rende onhandig met uitgestrekte armen naar Wendy. Ze was vrij stevig, dacht Wendy met een steek van bezorgdheid... onder haar witte shirt waren het begin van een buikje en twee kleine, ondefinieerbare bobbels borstweefsel te zien. Ik moet een beha voor haar kopen. Morgen, dacht Wendy, en ze voelde zich ondraaglijk schuldig. Ik zeg niets over haar gewicht, dat raakt ze wel weer kwijt, ze begint net aan een groeispurt. En ze opende haar armen en omhelsde haar dochter, rook haar haar, dat zurig naar zoet zweet stonk, en ze dacht dat moeders hun kinderen waarschijnlijk konden identificeren door hen alleen te ruiken.
'Ik ben zo blij dat je er bent,' riep Magda.
En toen kwam Tyler, alsof hij had besloten dat het veilig was, op haar afrennen, om haar heen cirkelend als een vliegtuig. De kleine Chloe begon tegen de zijkanten van haar wandelwagentje te slaan, eisend dat ze eruit gelaten zou worden. 'Daar is ze,' zei Gwyneth, het kindermeisje, dat Chloe voor haar ophield. 'Daar is je mama. Eindelijk.' En ze gaf Wendy een onzekere, enigszins bezorgde glimlach.
Wendy keek naar Shane om zeker te weten dat het belang van deze scene volledig tot hem doordrong. Hij glimlachte berustend naar haar. Ze wendde zich af en knielde voor Tyler. 'Mammie, ik heb een tand gewisseld,' zei hij, en hij stak een vingertje in het gat.
'Laat eens kijken,' zei Wendy. 'Deed het pijn, is de tandenfee geweest?'
Tyler schudde met zijn hele lichaam heen en weer. 'Het deed geen pijn, maar het bloedde wel. En ik heb tien dollar van de tandenfee gekregen. Dus papa zei dat het het waard was.'
'Tien dollar? Dat is veel geld voor zo'n klein tandje. Wat ga je ermee doen?'
'O mama, tien dollar is bijna niets. Je kunt er niet eens een cd van kopen.'
Jezus. Wat leerde Shane htm? Ze stond op en liep hand in hand met de kinderen naar hem toe.
Shane maakte geen aanstalten om haar gedag te kussen. In plaats daarvan gebaarde hij naar de man naast zich, die, vond Wendy, van dichtbij lang niet zo aantrekkelijk was als van een afstand. Van dichtbij zag hij er nep uit, alsof zijn huid van plastic was. Hij droeg een getinte vliegenierszonnebril, rookte een sigaret (een Parliment, nota bene!) en had een grote bos haar met highlights, die in model gehouden leek te worden met haarlak. Hij droeg een nauwsluitende witte rijbroek met zwarte laarzen tot aan zijn knieen en een rood-wit gestreept overhemd, dezelfde kleur rood als die van Shanes overhemd.
'Dit is mijn vrouw, Wendy Healy. Mare Whittles. Onze trainer,' zei Shane.
Hij noemt me tenminste zijn vrouw, dacht Wendy terwijl ze Mare de hand schudde. Ze kreeg heel even het idee dat ze zich misschien vergist had, dat alles toch normaal was.
'We wisten niet dat Wendy zou komen,' zei Shane terwijl hij haar venijnig aankeek. 'Maar ze zal wel bezorgd zijn geweest om de kinderen.'
'Ik ben weg geweest... ik heb hen al...'
'Waarnaartoe?' vroeg Mare terwijl hij een vlekje sigaret- tenas van zijn witte broek veegde. Hij was een gelikt type, dacht Wendy, als een vastgoedmakelaar.
'Roemenie,' zei Wendy.
'Roemenie?' zei Mare terwijl hij zijn hoofd vol walging naar achteren trok. 'Wat is daar te doen? Je kunt er toch niet skien? En ik weet zeker dat je er niet kunt winkelen.'
'Werk,' zei Wendy, bang dat ze haar geduld begon te verliezen met die man.
'Wendy werkt in de filmindustrie,' zei Shane.
'Ze is de bestuursvoorzitter van Parador Pictures,' lepelde Tyler op.
Brave jongen, dacht Wendy terwijl ze in zijn hand kneep.
'Wat... leuk,' zei Mare alsof hij haar waarde berekende. 'Er lopen hier enorm veel fdmmensen rond. Dus je zult je hier wel helemaal thuis voelen.'
Wendy keek hem met een zuur glimlachje aan, om aan te geven dat dat nooit het geval zou zijn.
'Zoals je ziet...' zei Shane met een triomfantelijke toon in zijn stem, 'gaat het uitstekend met de kinderen.'
'Ja,' zei Wendy stijfjes. 'Dat zie ik.'
Ze staarden elkaar met haat in hun ogen aan.
'Zullen we de pony maar gaan onttuigen?' vroeg Mare, die achteloos zijn sigaret op de grond gooide en hem met de punt van zijn laars uittrapte. Magda greep Wendy's hand en begon haar naar de pony te trekken. 'Is het niet de mooiste pony die je ooit hebt gezien?' vroeg Magda met ogen die brandden van verlangen.
'Inderdaad. Hij is... hij is prachtig,' zei Wendy. Ze had totaal geen verstand van paarden, en hoewel deze pony er niet erg groot uitzag (1,42 meter, bleef iedereen maar tegen haar zeggen, maar ze had geen idee of dat groot of klein was voor een pony), durfde ze niet te dicht bij het dier te komen. Zelfs toen ze het beest in de stal vastbonden met touwen aan beide zijden van zijn hoofd - zodat hij, vermoedde Wendy, niet zou ontsnappen - was ze nog steeds zenuwachtig. 'Kom mam,' zei Tyler, terwijl hij aan haar hand trok.
'Tyler, blijf... blijf hier,' droeg ze hem op. Maar Tyler wurmde zich uit haar greep los en liep naar de pony, die zijn hoofd naar beneden deed en zijn neus nota bene in Tylers haar stak. Ze dacht even dat ze een hartaanval zou krijgen, maar Tyler gilde van plezier. 'Hij wordt ook mijn pony, toch?' vroeg hij op eisende toon.
'Mama, dit is nog leuker dan kerst,' zei Magda. Ze sloeg haar armen om de nek van de pony. 'Ik houd van je. Ik houd van je, Prince,' zei ze. 'Prince' zou de naam van de pony wel zijn, of de naam die Magda hem had gegeven. 'Mag ik bij hem blijven slapen?'
'Nee. Nee, lieverd.'
'Maar Sandy Pershenki...' - wie was dat in godsnaam? 
'mocht wel bij haar paard slapen. Toen het koliek had. Dat was drie dagen voor de oefenwedstrijden voor de Olympische Spelen en toen heeft ze op een veldbed in zijn stal geslapen. En het paard is niet op haar gaan liggen of zo. Dus het is echt heel veilig. En als je eraf valt, gaat het paard ook niet op je staan. Mensen denken dat ze dat doen, maar dat is niet zo. Paarden weten dat. Paarden weten alles...'
'Mama?' vroeg Tyler. 'Ken je Sandy?'
'Nee lieverd, die ken ik niet,' zei ze terwijl ze naar beneden reikte en hem optilde. Hij was zo zwaar. En in dezelfde stijl gekleed als Shane, in een wit spijkerbroekje met een blauw poloshirt.
'Houd jij ook van Prince, mama?' vroeg Tyler.
'Ja. Hij lijkt me een heel lief paard.'
'Het is geen paard, moeder. Het is een pony. Dat is wat anders. Ik vind echt dat ik bij hem moet blijven slapen,' zei Magda. 'Ik wil niet dat hij bang is.'
'Hij is heus niet bang. Hij woont hier,' zei Wendy met gemaakte opgewektheid. 'En nu is het tijd voor ons om naar ons huis te gaan...'
'Naar New York?' vroeg Magda geschokt.
'Rustig maar, lieverd. W1 je niet naar huis?' vroeg Wendy.
'Nee,' zei Tyler.
'Maar mama heeft een vliegtuig. Een prive-vliegtuig dat ons thuis kan brengen.'
'Mag Prince mee?'
'Nee lieverd...'
'Dan wil ik hier blijven,' zei Magda.
'En oma en opa?' vroeg Tyler.
'Die komen later. Met Shane.'
'Maar oma zei dat ik in het vliegtuig naast haar mag zitten.'
'Je mag een andere keer naast oma zitten.'
'Mama, je verpest het helemaal,' zei Magda. Haar gezicht vertrok in boze angst.
'We kopen die pony, Magda. Zo is het wel genoeg.'
'Problemen, mevrouw Healy?' Mare kwam achter haar staan.
'Nee hoor. Ze willen gewoon niet naar huis.'
'We zou dat wel willen? Het is hier geweldig he? De Palm Beach Polo Club. Een geheim stukje van de hemel, vindt u niet?'
Nee, van de hel, wilde ze zeggen.
'Nou, laten we de pony dan maar kopen, mevrouw Healy,' zei Mare. Hij ging door zijn knieen, maar zijn haardos bewoog niet. 'Willen jullie de baby's zien?' vroeg hij aan de kinderen.
'Baby's?' vroeg Magda opgewonden.
'Babyeendjes en babypoesjes. En misschien zijn er ook wel babyhondjes.' Hij stond op. 'Ik vraag wel of Julie, de stalknecht, even met ben gaat kijken, en dan brengt zij hen hier weer terug. Magda zal Prince nog wel even willen zien,' zei hij terwijl hij familiair naar Wendy glimlachte. 'Haar eerste pony. Dat is een mijlpaal in een meisjesleven. Een moment dat ze nooit zal vergeten.'
Daar had hij gelijk in, dacht Wendy. Het was allemaal echt onvergetelijk. En zij stond er vermoeid bij terwijl haar kinderen langs haar heen renden.
'Wendy! Kom op,' riep Shane ongeduldig vanaf de passagiersstoel van het golfkarretje.
Wendy sleepte zichzelf en haar bagage zuchtend naar het karretje en keek verlangend naar haar kinderen om. Ze ging op het achterbankje zitten en zette haar tas op schoot. Het was 27 graden en ze was helemaal in het zwart gekleed. Ze voelde zich een oude, Italiaanse vrouw.
Mare ging achter het stuur zitten en stak nog een sigaret op. 'Magda gaat het geweldig doen op Prince, mevrouw Healy,' zei hij terwijl hij de bocht zo scherp nam dat Wendy bijna uit het karretje viel. 'Het zou me niet verbazen als ze tijdens haar eerste wedstrijd al bij de eerste drie eindigt. Ik heb al meermalen tegen Shane gezegd dat jullie vreselijk veel geluk hebben... dit soort pony's is uiterst zeldzaam.'
'Hoe duur is die pony eigenlijk?' vroeg Wendy, die razend naar Marcs achterhoofd zat te staren.
'50.000 dollar,' zei Shane uitdrukkingsloos.
Wendy snakte naar adem en greep de achterkant van Shanes stoel om steun te zoeken.
Shane draaide zich om en keek haar geconcentreerd aan. 'Zoveel is dat niet, Wendy.'
'Het is een redelijke prijs,' kwam Mare tussenbeide terwijl hij achteloos zijn peuk in een bekertje water gooide, alsof hij dagelijks pony's verkocht voor 50.000 dollar. 'Red Buttons voor 200.000... dat was onredelijk.' Hij draaide zich om en grijnsde naar haar. 'En het belangrijkste is dat Magda gek is op die pony. Ze hebben al een band. Je ziet meteen dat ze van die pony houdt, en dat het wederzijds is. En je kunt je dochter haar eerste liefde toch niet ontzeggen?'
Wendy schudde wanhopig haar hoofd. 50.000 dollar? Dat was gekkenwerk. Wat moest je in deze situatie in godsnaam doen? Als ze zou weigeren, zou ze Magda's hart breken, en Wendy wilde niet de slechterik zijn. En boven alles was het allemaal Shanes schuld... hij had haar er weer ingeluisd; hij had weer een situatie gecreeerd waarin ze niet anders kon dan haar kinderen teleurstellen. Ze wilde haar hoofd in haar handen leggen en huilen.
Ze begon te rillen van uitputting. 'Als je het niet erg vindt, wil ik mijn man er even onder vier ogen over spreken. Voordat we de transactie afronden,' zei Wendy met alle kracht die ze in zich kon vinden.
'Natuurlijk,' zei Mare joviaal. 'De toekomst van uw dochter als amazone staat op het spel. Daar moet u over praten. Maar ik garandeer u dat er voor die prijs geen betere pony te vinden is.'
Shane keek over zijn schouder naar haar en fronste zijn wenkbrauwen. 'Wat is er, Wendy?' vroeg hij. 'Heb je ergens een probleem mee?'
'Ja. Eigenlijk wel,' zei ze vermoeid. Mijn man heeft me net scheidingspapieren laten presenteren, me uit mijn appartement gesloten en mijn kinderen ontvoerd. En nu wil hij dat ik 50.000 dollar aan een pony uitgeef...
Mare haalde zijn schouders op en stak nog een sigaret op terwijl hij het karretje stopte voor een Tudor-achtige stal met dubbel gearceerde balken die bedoeld leken om de indruk te wekken dat de stal een koninklijk bergverblijf was. 'Ik ben in het kantoor. Eerste deur rechts,' zei Mare. 'Kom maar als jullie eruit zijn.'
'We zijn zo klaar,' antwoordde Shane. Hij was even stil. 'Nou?' vroeg hij op eisende toon.
Wendy staarde hem geschokt aan. Ze wist niet waar ze moest beginnen. 'Na alles... na alles wat je hebt gedaan... is alles wat je hebt te zeggen: "Nou"?'
'Kunnen we alsjeblieft gewoon die pony kopen? Waarom is alles toch altijd zo moeilijk met jou?'
Ze staarde hem niet-begrijpend aan. Was het mogelijk dat hij was vergeten dat hij haar scheidingspapieren had laten presenteren en haar buiten hun appartement had gesloten? Of werd ze gek?
'Wat wil je dan dat ik zeg?' eiste Shane ongeduldig.
Ze was even stil. Wat wilde ze? Ik wil dat alles weer normaal is. Ik wil dat alles is zoals het was voordat ik naar Roemenie vertrok. Het was niet geweldig, maar het was beter dan dit, wilde ze zeggen. 'Ik wil dat je het uitlegt.'
Hij staarde haar als een opstandig jongetje aan. En toen draaide hij zich om en liep richting de stal. Wendy rende achter hem aan en stond net binnen de ingang weer naast hem. 'Ik heb nu geen zin in die discussie,' snauwde hij. 'Niet met al die mensen erbij...' zei hij terwijl hij met zijn hand naar de deur van het kantoor gebaarde.
'Waarom niet? Waarom zou je je wat aantrekken van die mensen?'
'Het gaat niet om wat ik vind, Wendy. Het gaat om wat die mensen over ons meisje denken. Waarom moet je haar zo nodig voor schut zetten? Ze heeft eindelijk de moed iets nieuws uit te proberen, iets sportiefs, en nu wil jij het voor haar verzieken.'
'Nee, dat wil ik niet...'
'Weet je niet hoe er hier wordt geroddeld?' vroeg Shane verwijtend. 'Iedereen weet alles van elkaar. Je hebt Cherry en Nina gezien, die spreken Mare en morgen weet de hele St. Mary-Aliceschool ervan. Denk je niet dat Magda het al zwaar genoeg heeft? Moeten de andere kinderen nu ook nog gaan zeggen dat haar moeder gek is...?'
'Maar Shane,' zei Wendy, die hem geschokt aanstaarde. 'Ik heb niets gedaan. Ik zou nooit iets doen om ons meisje te kwetsen...'
'Nee. Het enige wat je hebt gedaan, is hier onverwacht verschijnen. Het was al moeilijk genoeg om dat uit te leggen.'
'Wat was daar moeilijk aan? Ik ben htm moeder...'
'Is dat zo?'
'Klootzak.' Wendy was even stil en besloot toen het maar even te laten gaan. Het was te pijnlijk om nu over te beginnen. 'Hoe wilde je die pony zonder mij gaan betalen, Shane?'
'Met een creditcard.'
'Het is nog steeds mijn geld,' zei ze, en ze haatte zichzelf er meteen om dat ze dat had gezegd.
'Prima,' zei Shane. 'Breek het hart van je dochter maar. Dat zal je zeker dichter bij je kinderen brengen.'
'Ik heb niet gezegd dat ik dat paard niet wil...'

'Doe wat je wilt. Ik heb alles geprobeerd. Ik ben het zat,' zei hij terwijl hij zijn handen hulpeloos omhoogstak. Hij liep het donkere deel van de stal in, zijn instappers echoend in de grotachtige ruimte.
Wendy aarzelde even en haastte zich toen achter hem aan. Deze stal leek tenminste leeg, vrij van angstaanjagende beesten die zomaar konden gaan springen en je konden vertrappen. 'Shane!' snauwde ze. 'Kom hier.'
Ze moest hem dwingen het tegen haar te zeggen, dacht ze. Ze kon hem hier niet mee laten wegkomen. 'Ik koop die pony niet voordat we hebben gepraat over wat er aan de hand is.'
Shanes mondhoeken krulden in walging op. 'Prima,' zei hij vol van kwade bravade. Hij liep een lege stal in. Wendy aarzelde. De vloer lag vol heldergeel stro. Misschien konden ze gewoon gaan vrijen en zou alles dan weer goed zijn. Dat had al zo vaak gewerkt. Hij stond midden in de stal, met zijn armen defensief over zijn borst gekruist. Ze deed een stap naar hem toe en voelde de ruwe uiteinden van het stro in haar enkels prikken. Hij deed gewoon ontzettend gek. Dit hele gedoe was gewoon krankzinnig. Als hij erover zou ophouden, zou ze hem vergeven. Ze was eraan gewend hem te vergeven. Na twaalf jaar oefenen was dat gemakkelijk geworden, net als je excuses aanbieden. Sorry zeggen en vergeven waren een stuk eenvoudiger dan mensen dachten.
Toen het haar was gelukt haar geest inschikkelijker te maken, besloot ze een gok te wagen. Ze zei met haar niet-be- dreigende babystemmetje, dat ze vaker met hem gebruikte, speels: 'Zullen we vrijen?'
Maar in plaats van te kalmeren, leken deze lieve woorden juist het beest in hem los te maken. Hij sprong op haar af alsof hij haar ging slaan, maar ging op het laatste moment langs haar heen en rende naar de muur, waar hij met zijn hand tegen de houten planken sloeg.
'Je begrijpt het nog steeds niet, he?' schreeuwde hij. En toen, misschien beschaamd om deze ongebruikelijke tentoonspreiding van mannelijkheid, sloeg hij zijn handen voor zijn gezicht. Zijn lichaam begon te beven alsof hij stond te huilen, maar er klonk geen geluid. Ze liep een paar stappen naar hem toe en legde haar hand op zijn schouder. 'Shane?' vroeg ze. En toen dringender: 'Shane... huil je?'
'Nee.' Zijn woorden klonken gedempt onder zijn handen. Ze legde haar handen over de zijne en probeerde ze weg te trekken.
Zijn gezichtsuitdrukking was vreselijk angstaanjagend. Zijn ogen waren rode spleetjes... vol haat, dacht ze, voor haar of zichzelf, of allebei misschien. 'Het heeft geen zin,' zei hij.
Het is voorbij, dacht ze. Het is voorbij... 'Wat niet?' vroeg ze toch maar.
'Wj,' zei hij. Hij ademde diep in en ademde met open mond uit. 'Ik houd niet van je, Wendy,' zei hij. 'En ik denk niet dat ik ooit van je heb gehouden.'
'Argggggghhh.' Ze deed een stap naar achteren. 'Argggggghhh.' Maakte zij dat geluid, of dacht ze het alleen maar? Haar hele leven leek van haar weg te glippen. Ze stond aan de rand van een afgrond. 'Argggggghhh.' Hoe kon dit gebeuren?
Dat had hij toch niet echt gezegd, of wel?
'Je hebt me nooit de kans gegeven iets zelf te beslissen,' zei hij. 'Je was altijd zo aanwezig... vanaf het begin zo overal bovenop. Ik kon je niet van me afschudden. Je duldde nooit een "nee". Ik dacht eerst dat je gek was. Dan ging ik met andere meisjes naar bed, en dat wist je, maar je zei er nooit iets van. En toen begon ik te denken dat je echt van me hield. Dat ik kon doen wat ik maar wilde en dat je altijd voor me zou zorgen. Ik zeg niet dat ik je niet leuk vond. We hebben het samen hartstikke leuk gehad, maar ik heb nooit van je gehouden. Zoals ik op sommigen van die meisjes verliefd was...'
'Andere meisjes...?'
'Niet toen we waren getrouwd,' zei Shane verdedigend. 'Ik heb je niet bedrogen. Ik heb het over voor we waren getrouwd.'
'Waarom ben je dan met me getrouwd?' vroeg ze op eisende toon.
'Waarom wil je dit horen?' vroeg hij. 'Denk je dat ik het leuk vind om je dit te vertellen? Waarom loop je niet weg? Je blijft jezelf maar martelen met mij. Denk je dat ik je dan ga respecteren?'
'Je bent me een godvergeten uideg schuldig!' schreeuwde ze.
Hij sloeg nog een keer met zijn hand tegen de muur.
'Ik geloof mijn oren niet, Shane. Hoe kon je zo godvergeten zwak zijn?'
'Denk je dat ik het leuk vond om zwak te zijn? Jij hebt me zwak gemaakt!' schreeuwde hij. 'Ik ben nooit verliefd op je geweest. Ik vind het naar voor je dat je dit moet horen, maar het is de waarheid. Maar ik ben wel blijven hopen dat ik verliefd op je zou worden. Iedereen zei dat ik gek was... dat je zo geweldig was. En jij was zo zeker van je zaak. Maar op onze trouwdag? Toen we daar liepen? Ik wist dat ik een fout had gemaakt. Heb je je ooit afgevraagd waarom ik je niet kon aankijken? Ik was een van je doelen. Ik was bereikt! En ik zou waarschijnlijk zijn vertrokken, maar je was direct zwanger. Ik heb er nooit inspraak in gehad. Je stopte gewoon met de pil. Je zei van niet, dat het een ongelukje was...'
'Dat was het ook!'
'Dat is gelul, Wendy.'
'Als je zo'n hekel aan me had, waarom ben je dan niet weggegaan?'
'Omdat ik verliefd ben geworden op ons kleine meisje. Begrijp je dat dan niet? Ik ben niet zo'n onmens als je denkt, hoor. Ik heb geprobeerd het juiste te doen. Ik dacht dat ik tenminste een goede vader kon zijn. En toen werd je weer zwanger. En weer. En elke keer dacht ik: ze houdt je meer en meer gevangen zodat je nooit meer wegkomt...'
'Ga weg, Shane. Ga nu weg.' Ze rende naar hem toe en stompte hem met de zijkant van haar vuist zo hard ze kon op zijn biceps. De knal deed pijn aan haar hand. Shane draaide zich met een spottende lach van haar af.
'Is dat wat je gaat doen? Je krijgt je zin niet, dus dan sla je me maar in elkaar?'
'Ga weg. Ik wil je nooit meer zien.'
'Ja, dat zou je goed uitkomen, he?' zei Shane knikkend terwijl hij op de plek waar ze hem had geslagen over zijn arm wreef. Net een meisje, dacht ze. 'Maar dat ga ik niet doen, Wendy,' zei hij. 'Toen ik weg was, besefte ik dat mijn kinderen me alles waard zijn. En ik geef hen niet op.'
Haar lippen verwrongen tot een strakke glimlach en ze sloeg haar armen over elkaar, ervan overtuigd dat zij nu de troeven in handen had. 'Je krijgt de kinderen nooit. Daar zorg ik wel voor. Ik neem de kinderen met me mee en zorg dat je hen jaren niet ziet.'
'Ja,' knikte hij. 'Ik dacht al dat je dat zou gaan zeggen. Jij bent zo godvergeten belangrijk, jij bent zo slim, zo succesvol, zo rijk. Maar daaronder ben je emotioneel gewoon nog een kind. Je kunt nooit begrijpen dat een ander - ik - gevoelens zou kunnen hebben die niet stroken met wat jij wilt. Je kunt iemand niet dwingen van je te houden, Wendy, maar dat weiger je te accepteren. Dus wil je me alleen maar straffen. Laten zien hoe machtig je bent. Net als een van die klootzakken uit Hollywood waarover je altijd steen en been klaagt. Je zegt altijd dat vrouwen het anders doen. Doe eens wat je zegt. Ik ben twaalf jaar een geweldige vader geweest. En ik heb geprobeerd een goede echtgenoot te zijn. Ik ben gebleven. Maar het is een leugen. Weet je hoe moeilijk het voor me is de waarheid toe te geven? Ik wil niet de rest van mijn leven doorbrengen met een vrouw van wie ik niet houd. Is dat zo vreselijk? Ik breng al mijn middagen door in gesprek met vrouwen - in gesprek met moeders - de moeders van de vriendjes van onze kinderen. En weet je wat? Als de situatie omgekeerd zou zijn, als de vrouw niet verliefd zou zijn op haar man, zouden al haar vriendinnen zeggen: "Je hebt het recht je ware liefde te vinden." Waarom hebben vrouwen dat recht wel en ik niet?'
Wendy kon geen woord uitbrengen.
'En ik zal je nog eens wat vertellen,' ging Shane verder. 'Ik heb mijn carriere opgegeven om voor onze kinderen te zorgen. Jij denkt dat ik geen talent heb... of dat ik lui ben. Oke, ik ben niet zo getalenteerd als jij. Ik heb niet wat jij hebt: ik heb niet wat je nodig hebt om het te maken. Maar ik heb andere eigenschappen. En daarvoor heb je nooit echt respect gehad. Waarom wordt een vrouw die haar carriere voor de kinderen opgeeft als heldin bestempeld terwijl vrouwen denken dat er iets mis is met een man als hij hetzelfde doet? Hij is zwak of een mislukkeling. Dat denk je toch stiekem over me, he Wendy? Dat ik een mislukkeling ben.'
O god, dacht ze. Hij had gelijk. Ze had zo vreselijk vaak met minachting naar hem gekeken, had zich dan vreselijk gevoeld dat ze dat dacht en ze had geprobeerd het te verbergen door met hem te vrijen of iets voor hem te kopen... Hoe had dit in godsnaam kunnen gebeuren? De wereld stond op zijn kop. Er waren geen antwoorden behalve... behalve, dacht ze een heel klein beetje hoopvol, te proberen vooruit te gaan en het juiste te doen... als volwassene. En met een flits van inzicht zag ze dat ze haar persoonlijke gekwetstheid en pijn opzij moest zetten. Ze was zoveel sterker dan hij; dat was ze altijd geweest, dat zou ze altijd zijn en dat moest ze hem vergeven. Hij kon haar niet kwetsen... dat was hem nooit echt gelukt. Ze moest minzaam zijn. Ze moest...
'Shane,' zei ze. Ze kneep haar oogleden samen: ze werd plotseling overweldigd door een enorme golf van verdriet over alles wat ze verkeerd van elkaar hadden begrepen. 'Ik heb nooit gedacht dat je een mislukkeling was. Ik hield van je, Shane. Ik was verliefd op je. Vanaf het begin...'
Shane schudde zijn hoofd. 'Nee, Wendy. Dat dacht je. Maar dat kan niet. Hoe kan een weldenkend, gezond persoon echt van iemand houden die niet van haar houdt?'
Ze keek hem aan. Hij was zo klein. En zo zielig, in zijn kersenrode overhemd met witte spijkerbroek. Hij zou nooit meer worden dan hij nu was, bedacht ze verdrietig, maar hij moest zijn eigen pad volgen. Op een dag zou Shane misschien spijt krijgen van zijn daden; dan zou hij misschien beseffen dat hij een fout had gemaakt. Misschien zou hij worden gestraft, maar als dat zo was, zou het het universum zijn dat hem zou straffen, en niet zij.
En toen dacht ze: ik moet hier weg.
Ze had de pony betaald en was afscheid gaan nemen van haar kinderen. 'Nu ik Prince heb, denk ik niet dat ik ooit nog iemand anders nodig heb,' zei Magda gretig. Wendy knikte. Ze begreep het. Er waren dingen die Magda nu moest doormaken, dingen waarbij de pony haar beter kon helpen dan haar eigen moeder. Ik ben vervangen door een pony, dacht Wendy mismoedig.
'Gaat u weg, mevrouw Healy?' vroeg Gwyneth verlegen.
'Ik moet gaan,' zei Wendy. 'We hebben vanochtend zes Oscar-nominaties gekregen en ik moet de publiciteit regelen.' Het was een holle en betekenisloze leugen, dacht ze, maar ze wilde in elk geval voor haar gezin haar waardigheid bewaren.
'Wat geweldig,' zei Gwyneth terwijl haar ogen groter werden van waardering. 'Het is vast heel moeilijk om zes Oscar-nominaties in de wacht te slepen.'
Wendy haalde haar schouders op. 'Dat valt wel mee,' zei ze. Ze haalde adem. 'Het is mijn werk.'
En nu ze achter in de taxi zat, op weg naar het vliegveld om terug te gaan naar New York, dacht ze weer vermoeid: dat is mijn werk. Haar telefoon ging en ze nam het gesprek automatisch aan. 'Hallo?' zei ze uitdrukkingsloos.
'Wendy!' klonk Victor Matricks hartelijke stem.
Wendy ging direct op de automatische piloot. 'Dag Victor. Hoe is het?'
'Hoe is het met jou?' vroeg hij. 'Je bent vast door het dolle heen. Ik ben dat in elk geval wei. Goed werk met die Os- car-nominaties. Nu hoeven we er alleen nog maar een of twee te winnen.'
'We hebben een goede kans, Victor. Ik ga wat speciale filmvertoningen organiseren voor de Academy-leden.'
'Laat het me even weten als ik iets kan doen. En wat was dat een leuk stukje in de Post vandaag,' voegde hij toe.
Welk stukje? dacht ze. Maar ze nam aan dat dat niet echt belangrijk was, zolang Victor maar tevreden was.
'Ik hoop dat je een middagje vrij neemt om het te vieren,' zei Victor. 'Heb je nog speciale plannen?'
'Niet echt,' zei ze. 'Ik ben met mijn gezin in Palm Beach. Ik heb net een pony voor mijn dochter gekocht.'
'Mooi,' zei Victor. 'Ik zeg altijd maar dat niets een meisje meer goed doet dan een pony. Zo leren ze verantwoordelijk te zijn. Maar dat hoef ik jou niet te vertellen, he? Nou, nogmaals gefeliciteerd en de groeten aan je gezin. Niets is zo belangrijk als tijd met je gezin. Daar hebben we allemaal meer van nodig. Veel plezier.'
'Dank je, Victor,' zei ze.
De Citation stond op het vliegveld met de trap naar beneden op haar te wachten. De auto reed door een afzetting van kettingen de startbaan op en de steward kwam haar bagage halen. 'Dat was snel,' merkte hij op.
'Ja,' zei ze. 'Ik moest wat zaken regelen. Het ging gemakkelijker dan ik had gedacht.' Ze stapte in het vliegtuig, ging in de grote stoel van zacht beige kalfsleer zitten en deed haar veiligheidsgordel om. 'Hebt u ergens zin in?' vroeg de steward. 'Kaviaar met champagne?' vroeg hij zonder met zijn ogen te knipperen. 'Er is Dom Perignon. Victor Matrick heeft hem speciaal voor u besteld.'
Waarom ook niet? dacht ze. En toen: dus Victor wist dat ze het vliegtuig had genomen. Dat was ook wel logisch, nam ze aan. Victor wist alles...
In een rekje voor haar lag een collectie kranten en tijdschriften. Ze trok The New York Post eruit. 'De 50 machtigste vrouwen!' stond erop.
Ze sloeg de krant open en zag een foto van haar op een filmpremieregala. Ze had zich die avond opgemaakt, had haar contactlenzen gedragen en haar haar opgestoken. Ze zag er helemaal niet slecht uit, vond ze, maar wie kon dat wat schelen?
Eronder stond: 'Wendy Healy, 44, bestuursvoorzitter van Parador Pictures. Toen Comstock Dibble werd ontslagen was er maar een vrouw voor die baan: de brildragende hoogvlieger Wendy Healy. Ze heeft van Parador een groots bedrijf gemaakt en heeft een winst van 200 miljoen dollar binnengehaald.'
O, dacht ze. Ze vouwde de krant op en legde die op de stoel naast haar. De piloot startte de motoren en het vliegtuig taxiede over de startbaan. Ze nam aan dat ze blij zou moeten zijn met de vermelding, maar in plaats daarvan voelde ze niets. Het vliegtuig raasde over de startbaan, ze keek door het raampje hoe het landschap buiten vervaagde, en ze besefte dat ze nooit meer iets zou voelen.
Nico O'Neilly keek uit een raam van haar huis en vond dat het een perfecte dag was om de wereld over te nemen.
Het was halfacht op een donderdagochtend en ze treuzelde een beetje met haar zachtgekookte ei; ze wilde zich later exact herinneren hoe deze dag eruitzag en vooral hoe ze zich vanochtend voelde... de ochtend dat ze met Victor Matrick had afgesproken om hem het nieuws over Mike Harness te vertellen. Het buitengewoon interessante nieuws dat, dat wist ze zeker, Mike de nekslag zou geven. Voor eens en altijd.
Ze draaide het ei op zijn zijkant en hakte keurig het topje eraf, wat exact was wat ze met Mikes hoofd zou gaan doen. Het zou een keurige snee worden die Mike hopelijk een beetje zou voelen, een paar seconden. Een... twee, dacht ze terwijl ze zout over het blootgelegde ei strooide. Ze pakte een stukje toast, van precies anderhalve centimeter breed, en doopte dat in het eigeel. Ze kauwde bedachtzaam en met genot. Zoals gewoonlijk waren het ei (exact vierenhalve minuut gekookt) en de toast perfect, aangezien ze alles zelf had klaargemaakt. Nico at elke dag hetzelfde ontbijt: een zachtgekookt ei, een halve snee toast en een kop Engelse ontbijtthee met suiker en citroen, en omdat al die ingredienten precies goed moesten zijn klaargemaakt (zo kookte ze het water exact dertig seconden), maakte ze altijd haar eigen ontbijt. Sommige dingen in het leven kon je nu eenmaal beter zelf doen.