Lipstick Jungle (39 page)

'He Nico!' riep een van hen laconiek terwijl hij zijn fototoestel omhooghield. Nico schudde haar hoofd en legde instinctief een arm om Katrina's hals in een poging haar gezicht te beschermen. Katrina zuchtte en maakte zich, toen ze uit de buurt van de fotografen waren, van haar moeder los. 'Moeder,' ze streek met een geirriteerd gebaar haar haar goed, 'je bent zo overbeschermend. Ik ben geen klein meisje meer, hoor.'
Nico bleef staan en glimlachte ongemakkelijk, ineens gekwetst door de afkeuring van haar dochter. De gedachte dat Katrina een hekel aan haar kon hebben, voelde als de scherpe steek van een schilmesje. Maar ze was nog steeds de moeder en Katrina was nog steeds een klein meisje, of in ieder geval een beetje. 'Ik heb als moeder het recht om overbeschermend te zijn. Minstens tot je vijftig bent.'
'Alsjeblieft,' zei Katrina. Ze stond mooi te pruilen... nog even en ze stond jongens te zoenen, dacht Nico geschrokken. Ze wilde niet dat haar dochter zich met jongens inliet. Die waren zo zonde van je tijd. En tienerjongens waren zo gruwelijk... Misschien konden Seymour en zij Katrina naar een meisjeskostschool sturen, ergens op een veilige plek... zoals Zwitserland... maar hoe zou ze het kunnen overleven als ze haar dochter wekenlang niet zou zien?
'He mam?' zei Katrina, die haar nieuwsgierig bezorgd aankeek. 'Laten we papa gaan zoeken.' Ze pakte Nico's hand, huppelde een beetje vooruit, en trok Nico achter zich aan.
'Wacht even, lieverd. Ik heb hoge hakken aan,' zei Nico, die besefte dat ze net als haar moeder klonk. Als dat zo was, dacht ze, kon je er toch niet onderuit dat je als moeder een beetje op je eigen moeder ging lijken. Ertegen vechten was tijdverspilling. En eigenlijk was het leuk...
'Jij bent op hoge hakken geboren,' lachte Katrina, die onder aan de trap op Nico wachtte. 'Jij bent geboren om te heersen.'
'Dank je, Kitty.'
'Ik weet zeker dat Tunie gaat winnen. En jij, mam?' zei Katrina, die de hand van haar moeder weer had gepakt en ermee tussen hen in zwaaide. 'Papa zegt dat ze de beste dwergteckel van het hele land is en als de jury dat niet ziet...'
Ze kletste verder, weer helemaal een enthousiast klein meisje. Nico knikte, luisterde en dacht aan haar geluk.
Shane had een witte spijkerbroek met een rood overhemd aangehad. Kersenrood, niet kastanjebruin of kerstrood. Met een groen krokodilletje op de linkerborstzak. Hij droeg het overhemd in de band van zijn witte spijkerbroek, die met een bruine leren riem vol roze, gele, en blauwe lintjes omhoog werd gehouden. Het was zo'n overhemd dat echt opviel. Ze zou het nooit vergeten.
'Terug naar het vliegveld graag,' zei Wendy.
De chauffeur knikte. Ze was verrast hoe kalm en uitdrukkingsloos haar stem klonk. Eigenlijk als die van een robot. Maar misschien was dat wel niet zo gek. Ze was nu officieel dood vanbinnen. Ze voelde niets meer en ze was haar ziel kwijt. Ze zou nooit meer door iets worden geraakt. Ze was een machine, die alleen werd gewaardeerd omdat ze geld kon verdienen en kostwinner was. Dingen betaalde. Verder hadden ze haar nergens voor nodig.
De auto stopte bij het hek en het drong tot haar door dat als die eenmaal bij de Palm Beach Polo Club naar buiten was gereden, er geen weg terug was. Stop! zei een stemmetje in haar hoofd. Ga terug... ga terug! Maar een andere stem zei: Nee. Je bent genoeg vernederd. Je moet hier de grens trekken, anders zullen ze je nooit meer respecteren. Als je nu teruggaat, verandert er niets; het zou het alleen
maar erger maken. Ze kon niet meer terug. Alleen vooruit, met de gruwelijke waarheid.
De witmetalen hekken zwaaiden open en de auto reed erdoorheen.
Ze zakte onderuit in haar stoel, alsof ze bang was gezien te worden. Wat had ze anders kunnen doen? Wat had ze kunnen zeggen? Wat moest ze zeggen? Wat was het correcte antwoord op de opmerking: 'Wendy, ik houd niet van je. En ik denk dat ik dat nooit heb gedaan'?
Als ze nou maar... als ze nou maar haar kinderen had om haar te troosten. Maar die wilden haar ook niet, dacht ze versuft. Was dat echt waar? Of keek ze met de simplistische onvolwassen blik van een kind naar de situatie? Ze waren per slot van rekening maar kinderen; ze wilden niet dat hun dag werd verpest. Ze had kunnen blijven, maar ze wilde niet bij Shane in de buurt zijn, en bij zijn ouders, met hun stiekeme blikken naar haar, op de hoogte van de waarheid...
Hij houdt niet van haar, weet je. En dat heeft hij ook nooit gedaan. Wj hebben het altijd geweten. Waarom zij niet?
En: Wat gaat ze nu doen? Voorzichtig. Ze is gevaarlijk. Ze is een slechte vrouw. Ze kan het Shane en de kinderen moeilijk maken. Laten we hopen dat ze redelijk blijft...
En dat kersenrode overhemd met die witte spijkerbroek. En de bruine suede instappers van Gucci. Shane was... een van hen geworden.
Een paardenmens.
En dat was zij niet. Ze hoorde er helemaal niet thuis.
Nadat de Citation op het vliegveld van Palm Beach was geland, had ze direct een taxi naar het Breakers Hotel genomen, en ze had verwacht dat Shane en de kinderen in hun suite zouden zijn. In plaats daarvan trof ze er alleen Shanes ouders aan, allebei in een bermuda, waar dikke, pokdalige benen uitstaken die op net gekneed brooddeeg leken. Shanes ouders zaten te ontbijten en toen Shanes vader, Harold, de deur opendeed, had hij niet eens de moeite genomen zijn ontzetting te verbergen.
Je had me hier zeker niet verwacht, dacht Wendy, overtuigd van haar triomf. 'Dag Harold,' zei ze. En Harold, die moest hebben besloten dat het maar het beste was haar niet uit te dagen, draaide zich snel om en zei: 'Marge, kijk eens wie er is. Wendy.'
'Dag Wendy,' zei Marge, die niet van tafel opstond. Er klonk een onmiskenbare kilte in haar stem. 'Wat jammer,' zei ze. 'Shane en de kinderen zijn net weg. Maar volgens mij wisten ze niet dat je zou komen.'
Je meent het, dacht Wendy. 'Waar zijn ze naartoe?' vroeg ze.
Marge en Harold keken elkaar aan. Marge pakte haar vork en prikte ermee in haar roerei. 'Ze zijn een pony uitzoeken,' zei Marge.
'Koffie, Wendy?' vroeg Harold, die tegenover zijn vrouw ging zitten. 'Je ziet eruit alsof je die wel kunt gebruiken.'
'Ja, inderdaad. Graag,' zei Wendy.
'Je kunt roomservice bellen voor een kopje,' zei Harold. 'Ze werken hier heel snel. Geweldige service.'
Als ik deze mensen vermoord, begrijpt een jury dat dan? vroeg Wendy zich af.
'Doe niet zo mal Harold, ze mag mijn kopje wel. Alsjeblieft, Wendy,' zei Marge, die haar kop en schotel naar Wendy duwde.
'Ik wil jou je kopje niet ontnemen,' zei Wendy.
'Marge drinkt toch geen koffie. Dat heeft ze nooit gedaan,' zei Harold.
'Vroeger wel,' zei Marge stijfjes. 'Weet je dat niet meer? Toen we net waren getrouwd, dronk ik zes koppen per dag. Ik ben ermee gestopt toen ik zwanger was van Shane. De gynaecoloog zei dat cafeine niet goed voor me was. Hij werd in die tijd als heel vooruitstrevend gezien.'
Wendy knikte uitdrukkingsloos. Deden ze dit expres, om haar te kwellen omdat ze zo'n slechte vrouw was voor hun geweldige, perfecte zoon? Hoeveel wisten ze? Waarschijnlijk alles... ze waren per slot van rekening hier. Ze moesten dus wel van alles op de hoogte zijn.
'Waar zijn ze?' vroeg Wendy terwijl ze zichzelf een kop koffie uit een witte pot inschonk.
'We?' vroeg Marge.
Doe me een lol, dacht Wendy, die haar vals aankeek Zo oud ben je nou ook weer niet. Je weet best wie. 'Shane. En de kinderen.' Ze nam een slokje koffie en verbrandde haar mond.
Marge trok een gezicht en dacht geconcentreerd na. 'Waar waren ze ook alweer, Harold?' vroeg ze. 'Het Palm Beach nog wat...'
'De Palm Beach Polo Club,' zei Harold, die zorgvuldig Wendy's blik ontweek.
'Ja, dat was het,' stemde Marge in. 'Die zou heel bekend zijn.' Er viel een lange, ongemakkelijke stilte, die uiteindelijk door Marge werd verbroken. 'Je wilt er toch niet naartoe, he?' vroeg Marge.
'Natuurlijk wel,' zei Wendy. 'Waarom niet?' Ze zette haar kopje voorzichtig op het schoteltje terug.
'Ik weet niet of ik dat zou doen als ik jou was,' zei Harold. Marge keek naar hem met een blik alsof ze wilde dat hij zijn mond hield, die Harold negeerde. 'Ik zou in elk geval eerst even bellen. Shane zei iets over een speciaal pasje.'
'Om een pony te kopen? Dat lijkt me niet,' zei Wendy.
Ze liep naar de lobby om de baliemedewerker de weg te vragen. De Palm Beach Polo Club lag strikt gezien niet eens in Palm Beach maar in Wellington, Florida, dertig minuten naar het westen.
Ze stapte weer in een taxi.
Toen ze bij de Polo Club arriveerde, ontdekte ze dat Harold gelijk had: je had inderdaad een speciaal pasje nodig om op het terrein te mogen. Ze kocht de bewaker om met tweehonderd dollar contant, haar laatste reisgeld.
Ze liep over een smal paadje met een muur van heggen en sleepte de koffer met cadeautjes voor de kinderen achter zich aan, nog steeds gelovend in haar succes. Toen ze naar de andere kant liep, bleef ze even moedeloos staan. Het terrein was zo te zien gigantisch, met de afmetingen en indeling van een golfbaan. Rechts stond een brede stal met daarvoor een weide met een hek eromheen, maar in de verte waren nog meer kleinere stallen, omheinde weiden en grote, blauw-witte tenten. Hoe moest ze hen ooit vinden?
Ze liep naar de ingang van de eerste stal. Het was binnen donker en koel, als in een tunnel, en net als bij een tunnel kon hij vol onaangename verassingen zitten. Ze tuurde voorzichtig in het gedimde licht en zag dat er een groot paard aan de muur vastgemaakt stond; het paard keek haar aan, liet zijn hoofd zakken en stampte met een hoef op de grond. Wendy sprong geschrokken achteruit.
Er kwam een jonge vrouw achter het paard vandaan. 'Kan ik u helpen?' riep ze. Wendy deed een stapje naar voren. 'Ik zoek mijn man. En mijn kinderen. Ze zijn een pony aan het kopen.'
'Van welke stal?'
'Pardon?'
'Van welke stal?' herhaalde de vrouw. 'Er zijn er hier honderden. Ze kunnen overal zijn.' 'O.'
'Kunt u hen bellen?'
'Ja,' knikte Wendy. 'Dat zal ik doen.' Ze maakte aanstalten om weg te lopen.
'Hoe heet de trainer?' vroeg de vrouw, die vastberaden was te helpen.
Trainer? dacht Wendy. 'Dat weet ik niet.'
'U kunt het altijd even op het kantoor vragen,' zei de vrouw. 'Als u dat pad volgt, is het om de hoek.'
'Dank u,' zei Wendy. Ze liep langs de stal en werd bijna overreden door een golfkarretje met twee vrouwen erin. Het karretje kwam piepend tot stilstand en de vrouw achter het stuur stak haar hoofd eruit. 'Wendy?' vroeg ze. 'Wendy Hea- ly?'
'Ja?' vroeg Wendy, die een paar stappen naar voren deed.
'Nina. En Cherry,' zei Nina, die naar haar metgezel gebaarde. 'Ken je ons nog? Onze kinderen zitten samen op de St. Mary-Aliceschool.'
'Hallooooo,' zei Wendy, alsof ze hen ineens herkende.
'Wat leuk je te zien,' zei Nina, die uit het karretje leunde en Wendy spontaan omhelsde alsof ze een lang verloren vriendin was. 'Wat doe jij hier?'
'Mijn dochter gaat een pony kopen...'
'Wie is haar trainer?' vroeg Cherry. Ze droeg oorbellen met diamanten ter grootte van amandelen. 'Mare Whittles? Die is de beste. Als je een pony aanschaft, moet je Mare hebben...'
'Ik weet het niet precies... Ik ben net terug van locatie. In Roemenie,' voegde Wendy toe in de hoop dat dat alles zou verklaren.
'Mijn god. Wat heb je toch een fantastisch leven,' riep Nina. 'Cherry en ik zeggen altijd dat we een carriere zouden moeten hebben in plaats van een echtgenoot.'
'Dat is veel minder werk,' stemde Cherry in en Nina, die een licht zuidelijk accent had, begon hees te lachen. Nina was een van die vrouwen, besloot Wendy, die je onmogelijk niet aardig kon vinden, zelfs als je het niet helemaal eens was met haar levensstijl. 'Schat,' zei ze terwijl ze verrast naar Wendy keek, 'waar is je golfkarretje?'
'Golfkarretje?' vroeg Wendy. 'ik wist niet dat ik dat nodig had.'
'Alles is hier kilometers ver... je was toch niet van plan om te gaan lopen, he?' vroeg Cherry geschokt.
'Ik weet niet precies waar ze zijn,' biechtte Wendy op. 'Ik ben weg geweest en mijn telefoon...'
'O schat, maak je geen zorgen. Wij zijn onze man en kinderen om de haverklap kwijt,' riep Nina, die Wendy's excuus wegwuifde.
'Zo gaat het veel beter,' voegde Cherry eraan toe.
Dat veroorzaakte nog meer hees lachen.
'Zullen we eerst de stallen van Mare proberen?' zei Nina, die Cherry vragend aankeek. 'Stap maar in,' zei ze tegen Wendy. 'We geven je wel een lift.'
Wendy tilde haar koffertje in een metalen mand achter op het wagentje. 'Hemel,' zei Cherry. 'Daar loop je toch niet al sinds Roemenie mee te slepen, he?'
'Eerlijk gezegd wel,' zei Wendy, die op het achterbankje ging zitten.
'Wat ben je toch een toegewijde moeder,' zei Cherry. 'Als ik uit Europa terugkom, weten mijn man en kinderen dat ik drie dagen in bed blijf liggen. Jetlag.'
'Schat, jij krijgt al een jetlag als je naar de top van Aspen Mountain gaat.'
Cherry haalde meisjesachtig haar schouders op. 'Ik heb een teer gestel.'
Wendy glimlachte; kon ze maar meedoen met de lol. Nina en Cherry waren heel aardig, maar ze waren zo anders. Hun openstaande neusvleugels (waarschijnlijk het resultaat van cosmetische chirurgie in de vroege jaren tachtig, dacht Wendy; het was schokkend te beseffen hoe je bepaalde gelaatstrekken tegenwoordig kon terugvoeren naar bepaalde tijdperken in de cosmetische chirurgie) en lange, slanke lichamen deden haar denken aan racepaarden met een stamboom. Ze leken geen zorgen te hebben, en waarom zouden
ze ook? Hun mannen waren rijk en zelfs als ze zouden gaan scheiden, zouden ze met zo veel geld achterblijven dat ze nooit zouden hoeven te werken... Hoe zou dat zijn? vroeg ze zich af. Ze deed haar hoofd een beetje naar achteren. Waarschijnlijk heerlijk. Geen wonder dat ze zo aardig waren. Er was beiden waarschijnlijk nog nooit iets echt ergs overkomen... Ze dacht aan de nu onvermijdelijke scene die ze met Shane zou gaan krijgen en greep de zijkant van het golfkarretje steviger vast.
'Trouwens,' zei Nina, 'je zoon - Tyler? - is echt een schat 'Ja he?' zei Wendy, en ze knikte. Nu ze eindelijk wist dat ze haar kinderen ging zien, kreeg ze een misselijkmakend zoet gevoel van verwachting.
'En je man, Shane, gaat zo goed met hem om,' voegde Cherry toe. 'We zeggen altijd tegen elkaar hoe je het hebt getroffen met een man die zich echt als moeder opwerpt. Hij haalt hen elke dag op uit school. De meeste mannen zeggen wel dat ze dat willen, maar als je het dan aan hen overlaat, hebben ze geen idee wat ze moeten doen.'
'Die van mij is er nooit achter gekomen hoe hij een wandelwagen moest uitklappen.'
'We vinden dat je hem vreselijk goed hebt getraind,' knikte Cherry. 'We vragen ons altijd af wat je geheim is.'
Als je de waarheid toch eens wist, dacht Wendy verbitterd. 'Nou, ik... ik denk dat ik gewoon geluk heb,' zei ze verdrietig.
'We zijn er!' riep Nina vrolijk terwijl ze naar een witgeschilderde stal met een groen koperen dak wees. Er stond een omheinde piste voor met vrolijk beschilderde hindernissen erin. In het midden van de piste liep een grijs-witte pony die werd bereden door een jonge vrouw met een zwarte cap op. Aan een kant van de piste stonden Shane en Magda dicht naast elkaar te praten met een lange, jonge man met het gebeeldhouwde gezicht van een filmster; aan de andere kant stond Tyler hand in hand met het kindermeisje, Gwyneth. 'Daar heb je Shane,' merkte Cherry op. 'En dat is Mare toch? O mooi, jullie hebben inderdaad Mare. Maak je geen zorgen, dan ben je in goede handen,' zei ze terwijl ze zich omdraaide om naar Wendy te glimlachen.