Lipstick Jungle (19 page)

'En hiervan dan?' vroeg hij. Hij duwde haar plotseling naar beneden, zodat ze met haar gezicht naar beneden over de leuning van de bank gebogen stond. Hij deed haar benen uit elkaar en bewoog zijn handen naar de voorkant van haar broek om de rits los te maken. 'Je bent een stout meisje, he?' zei hij, terwijl hij zijn handen in de zijkant van haar broek deed en hem tot op haar enkels naar beneden trok. Hij wreef met de palm van zijn hand over haar blote billen. 'Vind je dat lekker?' vroeg hij. 'Je was bijna gesnapt. Je bent een heel stout meisje...'
Hij sloeg haar op haar kont. Ze gaf een schreeuw van verrassing en opwinding. Hij zette haar op de vloer en ging achter haar staan. 'Nee,' zei ze zwakjes.
'Nee wat?' vroeg hij. Hij sloeg haar weer op haar kont. En daar, op zijn Ralph Lauren-tapijt met luipaardprint dat hij had gekocht met 80 procent korting, hadden ze de beste vrijpartij ooit.
'Zie je wel?' zei Kirby na afloop, terwijl hij naakt op de bank zat met een voet op zijn dijbeen. 'Ik zei je toch dat ik kon acteren.'
Seks, dacht Nico O'Neilly, gaf je macht. Als je controle had over je seksleven, dan had je controle over de wereld.
Of je voelde je in ieder geval zo.
De afgelopen zes weken, sinds ze haar ondeugende vriendschap met Kirby was begonnen, had ze zich gevoeld alsof ze de hele wereld aankon. Ze liep doelgericht, haar opmerkingen waren scherp. Ze glimlachte veel en maakte grapjes. Ze had verschillende delen van haar lichaam geharst en ze had zich opgetut. Ze was vol verlangen, niet alleen naar Kirby, maar naar het leven in het algemeen.
En het was andere mensen op gaan vallen.
Ze had het nooit kunnen bedenken, maar Kirby Atwood hielp haar onbedoeld met haar carriere.
Er was ongeveer een maand voorbijgegaan sinds die zaterdagmiddag toen ze Lyne Bennett waren tegengekomen. Dat was maar net goed afgelopen, maar zoals ze wel had gedacht, had Lyne het niet belangrijk genoeg gevonden om het aan Victory te vertellen. Maar de opwinding van het bijna betrapt worden, maar net niet, was opwindend en ze was steeds brutaler geworden door ervoor te zorgen dat Kirby ook naar sommige van de cocktailparty's kwam waar ze bijna elke avond naartoe moest. Ze hadden nooit iets anders in het openbaar gedaan dan praten, maar het feit dat Kirby er was, dat hij naar haar keek en zij blikken op hem kon werpen, zorgde ervoor dat wat een saaie avond had kunnen worden veel interessanter werd. Ze was dol op het gevoel van macht dat het haar gaf, dat ze een geheim had waar niemand ook maar enig idee van had. Terwijl ze zich die decembermaand door de warme, te overdadig gedecoreerde feest- ruimtes begaf, al zakendoend en roddelend, zichzelf altijd subtiel maar berekenend naar voren schuivend, voelde ze zich onoverwinnelijk.
Tijdens de kerstvakantie in Aspen had ze een korte emotionele dip gehad, toen ze zich uitgeput, leeg en alleen voelde, ondanks het feit dat Seymour, Katrina en zij op elkaar gepropt hadden gezeten in die kleine suite met twee slaapkamers in het Little Nell-hotel. Maar de lichte depressie was over op het moment dat ze op jfk landden. Die arme Kirby was uiteindelijk toch niet op Lynes jacht geweest - het verbaasde haar altijd dat hij Lyne kende, maar knappe jongemannen zoals Kirby kwamen nog wel eens ergens. In plaats daarvan was hij naar het huis van zijn familie in St. Louis geweest. Ze troffen elkaar uiteindelijk op de eerste donderdag na nieuwjaar - ze had op efficiente wijze een lunch verkort en zich naar zijn appartement gehaast. De eerste tien minuten was hij in een slecht humeur geweest: hij zat op de bank terwijl hij een nieuwe batterij in de afstandsbediening stopte en af en toe naar haar opkeek met een dreigende blik op zijn gezicht. Uiteindelijk kreeg hij de batterij er goed in en deed hij de tv aan. 'En,' zei hij, terwijl hij deed alsof hij geinteresseerd was in de Ellen DeGeneres Show, 'ben je met hem naar bed geweest?'
'Met wie?' vroeg ze, terwijl ze dacht dat als hij niet snel zijn slechte bui kwijtraakte en zich op de seks zou storten, ze weer weg moest voordat ze het hadden kunnen doen.
'Dat weet je wel,' zei hij beschuldigend. 'Je man.'
'Seymour?'
'Ja. Seymour,' zei hij, alsof het hem pijn deed om de naam alleen maar te zeggen. Hij was jaloers! dacht ze. Jaloers op Seymour. Hij moest eens weten... 'Nee hoor,' zei ze.
'Vanwege mij?' vroeg hij.
'Ja schat. Vanwege jou,' zei ze.
Het was niet vanwege hem, maar dat hoefde hij niet te weten. Het was ironisch, dacht Nico wrang, dat haar echtelijke verhouding met Seymour een groter en genanter geheim vormde dan haar verhouding met Kirby.
Seymour en zij hadden al minstens drie jaar niet meer fatsoenlijke met elkaar gevreeen. Er gingen vaak maanden voorbij dat ze helemaal niet vreeen, en als ze het dan een keer deden, was het hun beiden duidelijk dat ze het uit plichtsgevoel deden, niet uit verlangen. Maar het niet vrijen op zich was nog het minst erg. Ze raakten elkaar ook amper aan, afgezien van de incidentele droge kus die ze elkaar gaven, of wanneer hun blote voeten elkaar toevallig in bed raakten. Seymour duwde zijn tenen altijd eventjes tegen de hare en trok ze dan weer terug. Ze wist dat ze er eigenlijk over moesten praten, maar er was iets in Seymours gedrag wat niet uitnodigde tot dat soort intieme gesprekken. Ze wist sowieso wel wat hij zou gaan zeggen: 'Ik ben niet zo geinteresseerd in seks. Het heeft niets met jou te maken, maar ik ga niet iets doen waar ik niets bij voel.' Ze vermoedde dat als ze de geheimen achter en de motivatie voor zijn houding tegenover seks - en seks met haar - zou ontrafelen, dit pijnlijk en schadelijk voor htm huwelijk zou zijn, dus ze liet het maar gaan. Eerst was ze verward en gekwetst geweest, maar uiteindelijk gingen de maanden voorbij en ontdekte ze dat ze het niet zo erg miste. Ze zei tegen zichzelf dat ze ook zonder goede seks kon leven, vooral wanneer er zo veel andere belangrijke dingen te doen waren. En toen was Kirby gekomen...
Het was ongeveer halfelf 's avonds en ze zat achter in een auto van Splatch-Verner op weg naar huis. Het was een vochtige, koude avond; eerder was er regen gevallen en nu vroor het, waardoor de straten glinsterden onder de witte glans van de straatlantaarns en etalages. Ze verschikte haar lange, donkere jurk en trok haar lange nertsjas dichter om zich heen. Ze was op een gala geweest om geld in te zamelen voor onderwijs en Kirby was er ook geweest. Niet aan haar tafel, dat zou natuurlijk veel te riskant zijn geweest. Maar Susan Arrow, de grande dame van de pr, was heel opgewonden geweest dat Kirby aan haar tafel had gezeten: knappe jongemannen liepen niet vaak rond bij zulke gelegenheden. In december had Nico ervoor gezorgd dat Kirby Susan had ontmoet, vanuit de gedachte dat zij hem misschien bij zijn acteercarriere kon helpen. Susan en Kirby hadden een oppervlakkige vriendschap ontwikkeld en zo kwam het heel natuurlijk over dat Kirby Susan voorstelde dat hij, wanneer ze een begeleider nodig had, beschikbaar was. En daar zat Kirby dan aan de volgende tafel, terwijl niemand wist dat Nico er eigenlijk verantwoordelijk voor was dat hij aanwezig was.
Nico liet haar hoofd terug tegen de bank vallen. Ze had vanavond maar twee keer met Kirby kunnen praten, en slechts een paar seconden. Maar daar ging het niet om. Ze wilde dat haar geliefde haar in alle glorie zou zien: met haar haar opgestoken en de met diamanten en robijnen bezette ketting om haar nek, die ze drie jaar geleden voor zichzelf had gekocht toen ze een bonus van een half miljoen had verdiend.
'Je ziet er prachtig uit,' fluisterde Kirby toen ze hem begroette.
'Dankjewel,' fluisterde ze terug, terwijl ze kort zijn schouder aanraakte.
Maar het was niet alleen haar uiterlijke verschijning die ze hem wilde laten zien. Ze wilde dat Kirby begreep wie ze was in de wereld en hoe hoog ze was geklommen. Ze wilde dat hij haar daar zag, in haar eigen omgeving, aan het hoofd van de tafel, naast Victor Matrick. En later, op het podium, toen ze een prijs kreeg voor haar inspanningen om geld in te zamelen voor computers in het klaslokaal...
Ze schaamde zich niet dat ze indruk wilde maken op haar minnaar, vooral omdat ze geen indruk kon maken op haar man, in ieder geval niet op die manier. Seymour weigerde met haar naar dit soort bijeenkomsten te gaan, omdat hij niet gezien wilde worden als meneer Nico O'Neilly. Dat had haar ook ooit eens gekwetst, maar daar was ze overheen gekomen. Het had geen zin om te blijven stilstaan bij dingen die, wanneer je ze goed beschouwde, niet veel meer behelsden dan een lichtelijk gekwetst ego.
Ze schoof heen en weer op haar stoel en liet de grootsheid van de avond tot zich doordringen. Seymour was er niet geweest, maar dat maakte niet uit. Hij zou nog steeds blij met haar zijn, vooral wanneer ze hem vertelde wat er aan tafel was gebeurd met Victor Matrick en Mike Harness.
Haar ogen vernauwden zich vrolijk toen ze uit het getinte raam naar buiten staarde naar de hoog oprijzende winkels die als glanzende gele ijsbergen langs Fifth Avenue stonden. Zou ze Seymour bellen en hem het goede nieuws vertellen van wat Victor tegen haar had gezegd? Nee. De chauffeur zou het kunnen horen en het aan andere chauffeurs doorvertellen. Je kon niemand vertrouwen, dacht ze. Ze had gezien hoe carrieres werden gebroken door indiscrete opschepperij. Het zou veel beter zijn het Seymour persoonlijk te vertellen. Hij zou de haard wel hebben aangemaakt, en dan kon ze haar schoenen uitdoen en bespreken wat er was gebeurd.
Ze stond zichzelf een heel klein glimlachje toe toen ze zich het ogenblik voor de geest haalde waarop Victor Matrick zich naar haar had toegewend en stilletjes had gezegd: 'Ik wil graag dat jij en Seymour dit weekend naar St. Barths komen.' Ze begreep onmiddellijk dat dit geen uitnodiging voor een feestje was, maar een geheime strategiebespreking die moest worden gevoerd buiten het zicht van nieuwsgierige ogen, en heel eventjes stond de tijd stil. Ze wierp een blik op Mike Harness. Mike schoof een groot stuk brood in zijn mond - het voedsel bij deze diners was altijd vreselijk - en keek verstoord door het feit dat hij naast het afspraakje van Selden Rose zat: een aantrekkelijke jonge vrouw van begin dertig van wie Mike ongetwijfeld vond dat ze totaal onbelangrijk was.
En Nico dacht: 'Mike, schat, je wordt genaaid.' En zij was degene die dat ging doen.
De gedachte was tegelijkertijd misselijkmakend en zeer bevredigend. Mike was uiteindelijk toch naar Victor gegaan om hem te vertellen over de Huckabees-bespreking, dacht ze, en zoals ze had verwacht had Victor zijn overduidelijke verraad walgelijk gevonden. Ze depte haar lippen met haar servet en knikte. 'Natuurlijk, Victor,' mompelde ze zachtjes. 'Dat zouden we fantastisch vinden.'
De auto draaide Sullivan Street op en zonder te wachten totdat de chauffeur de deur opendeed, stapte Nico uit. Een goed verzorgde man in een ski-jack en donzige apres- sneeuwlaarzen liep de steile trap van het patriciershuis af, geconcentreerd op de drie kleine teckels aan een uitrolbare riem. Sinds Seymour drie jaar geleden teckels was gaan fokken - hij hoopte dit jaar in ieder geval Beste Fokker te worden op de hondenshow van Westminster - was hij gaan doen alsof hij een soort landjonker was, vandaar de skilaarzen.
'Seymour,' zei Nico gretig.
Seymour keek op en na een kleine aarzeling kwam hij naar haar toe. 'Hoe was het diner?' vroeg hij.
Nico reikte naar beneden, naar de honden, die vrolijk op de zoom van haar jurk stonden. Hun klauwtjes waren even fijn en grijpgraag als spinnenpoten en ze boog zich voorover, pakte er een op en knuffelde hem in haar armen. 'Hoi Spinnie,' zei ze, terwijl ze de hond een kus boven op zijn kop gaf. Ze keek omhoog naar Seymour en nam een ogenblik de tijd zodat hij zich kon voorbereiden op haar goede nieuws. 'Volgens mij ligt Mike eruit.'
'Geweldig.' Seymours ogen werden groter toen hij goedkeurend knikte.
'En... Victor heeft ons dit weekend uitgenodigd in zijn huis op St. Barths,' voegde ze er triomfantelijk aan toe. Ze sloeg haar jas om zich heen en liep de trap op.
Het herenhuis was vijf verdiepingen hoog en had een lift en een achtertuin. Ze hadden het vier jaar geleden als ruine gekocht voor 2,5 miljoen dollar, hadden het voor 750.000 dollar gerenoveerd en nu was het meer dan 5 miljoen dollar waard. Niettemin woog de hypotheek van 1,5 miljoen, hetgeen neerkwam op ongeveer 15.000 dollar per maand, haar soms zwaar, vooral omdat Seymour niet bijdroeg aan de maandelijkse betalingen. Ze voelde geen wrok jegens hem, Seymour had de helft aanbetaald en de helft van de renova- tiekosten betaald, en hij deed meer dan de helft van het werk, maar wanneer ze het zichzelf toestond erover na te denken was het idee dat ze elke maand zo veel geld moesten betalen angstaanjagend. Wat als ze werd ontslagen? Of kanker kreeg? Uiteindelijk was een carriere maar een momentopname. Je had tien, misschien vijftien fantastische jaren, en dan tikte de klok verder en draaide de wereld zonder jou verder. Kijk maar eens naar Mike, dacht ze.
Maar vanavond, terwijl ze de deur van haar eigen huis opendeed, was ze ervan overtuigd dat alles goed zou komen. Het kon dan wel afgelopen zijn met Mike, met haar was dat niet het geval. Je moest toeslaan wanneer je nog in trek was. En als ze Mikes baan kreeg - en die kreeg ze - zou ze zich minstens een paar jaar geen zorgen meer hoeven maken over de hypotheek en over geld.
Ze stapte de hal binnen en voelde dat misselijkmakende gevoel van triomf weer.
Het herenhuis was meer gedecoreerd als een landhuis in Vermont dan als een patriciershuis in New York, met in de hal een stenen vloer en gelambriseerde wanden met houten pinnen waaraan jassen en sjaals hingen. Er hing een vage lucht van versgebakken koekjes, wat haar niet verraste - haar dochter, Katrina, had onlangs een obsessie voor het koekjes- bakken ontwikkeld en had erop gestaan dat Seymour haar meenam naar alle viersterrenrestaurants in Manhattan. Ze liep door de hal - er woonde een stel bij hen in, dat twee kleine kamers en een badkamer aan de rechterkant had - en ging de open keuken in. Achterin had Seymour een glazen serre gebouwd, die ook dienstdeed als wat hij zijn 'kennel' noemde. Ze drukte op het liftknopje en ging naar de tweede verdieping.
Daar lagen de grote slaapkamer, een badkamer en achterin, met uitzicht op de tuin, Seymours kantoor. Nico ging de slaapkamer in en ritste haar jurk open. Normaal gesproken was ze nu slaperig, maar Victors geheime uitnodiging voor St. Barths maakte haar rusteloos. Ze bleef Mikes gezicht maar voor zich zien, met die mahoniebruine huid, verwrongen in een geergerde uitdrukking. Had hij er enig idee van wat hem te wachten stond? Nico vermoedde van niet. Dat had je toch nooit. Je zag de bijl wel, koesterde hem zelfs als mogelijkheid. Maar normaal gesproken nam je hem toch niet serieus. En daar rekenden zij - in dit geval Victor en zij - op: het verrassingselement.