Lipstick Jungle (16 page)

lijk van een man die dat ook niet hoefde te zijn. Victory was onmiddellijk achterdochtig: ze vroeg zich af of Shane in het geniep homo was of Wendy gebruikte. 'Ik wist niet dat je getrouwd was,' riep Victory uit terwijl ze verrast van de een naar de ander keek.
'Ik ben haar grote geheim,' zei Shane, en hij keek Wendy vol aanbidding aan. 'Ze laat me er alleen uit op goede dagen.'
Wendy lachte trots en Victory voelde zich heel dom omdat ze de derde mogelijkheid niet had overwogen, dat Shane eenvoudigweg verliefd was op Wendy. En waarom zou hij dat niet zijn? Ze kende Wendy toen pas een paar weken en ze was zelf bijna verliefd op haar. Het feit dat Shane slim genoeg was om te zien hoe geweldig Wendy was, was genoeg voor Victory om hem ook aardig te vinden.
Haar bewondering had echter niet lang standgehouden. Zodra je eenmaal achter zijn goede uiterlijk had gekeken, was Shane net een goedkoop verzilverd voorwerp dat, zodra het eenmaal dof was geworden, voor altijd zijn glans verloor. Hij was zo kruiperig, hij was altijd bezig Wendy's vrienden en collega's uit de filmbranche te vleien. Wendy werkte zich uit de naad terwijl Shane al zijn hobby's bleef uitoefenen - golf, skien, zelfs skateboarden - en hij leek net een meisje als het op zijn uiterlijk aankwam. Ze was een paar keer bij Wendy op bezoek op het moment dat Shane nieuwe kleding liet zien die hij net bij Dolce & Gabbana, Ralph Lauren of Prada had gekocht, en een keer had hij een paar schoenen uitgepakt dat van Cole Haan kwam en 1500 dollar had gekost. Wendy moest erom lachen. Ze vond het grappig, de manier waarop Shane naar een beautyfarm ging om gemasseerd te worden en manicure- en pedicurebehandelingen te krijgen. Hij had zelfs geblondeerde spikes. Ook had hij een botoxbehandeling ondergaan. Die had Wendy niet eens gehad (niet dat ze het nodig had, met die lichte huid die geen zon kon verdragen had ze geen rimpels). En hij had het erover dat hij zijn ogen zou laten doen door een vooraanstaand cosmetisch chirurg in Hollywood.
'Wen,' had Victory haar eens voorzichtig gevraagd, 'vind je het niet erg dat Shane al je geld uitgeeft?'
Dat was op een oudejaarsavond een paar jaar geleden.
Wendy en Shane hadden een feest gegeven, het was al laat en de meeste gasten waren al vertrokken. Shane was naar bed gegaan en Wendy, Victory en Nico zaten op Wendy's haveloze bank champagne te drinken en over hun diepste gevoelens te praten. 'Je bent nooit getrouwd geweest, dus dat begrijp je niet,' zei Wendy. 'Wanneer je getrouwd bent, gaat het allemaal om delen. Je wilt dat de ander gelukkig is. Ik ben geen politieagent. Ik wil Shanes gedrag niet controleren en ik wil niet dat hij dat bij mij doet. Ik houd van hem.'
Wendy had met zo'n passie gesproken dat Victory het moment nooit meer was vergeten. Het herinnerde haar er altijd aan dat Wendy een kant had die zo goed, vrijgevig en aardig was. Ze was zo'n koesterend persoon, dacht Victory, en ze vroeg zich af waar dat vandaan kwam. Ze wilde dat ze meer als Wendy kon zijn, maar ze twijfelde of haar dat ooit zou lukken. Ze hield zich te veel bezig met wat eerlijk en rechtvaardig was en in een relatie met een man hield ze de score bij. De experts zeiden dat je dat niet moest doen, maar ze kon er niets aan doen. Uiteindelijk wilde ze voelen dat een man evenveel moeite deed voor een relatie als zij. In het algemeen deden ze dat niet en dat was waarom er aan al haar relaties een einde kwam...
Haar mobiele telefoon ging. Ze pakte hem op en keek naar het nummer. Jezus. Het was Ellen weer, voor waarschijnlijk de vijfde keer die dag. 'Hoi, Ellen,' zei ze berustend.
'Je zult dit niet geloven, maar Lyne wil toch dat je naar zijn kantoor komt.'
Victory sloeg haar ogen op ten hemel. 'Oke,' zei ze behoedzaam. 'Weet je het zeker?'
'Deze keer weten we het zeker,' zei Ellen geruststellend. Ze hoorde wat geschuifel en toen kwam Lyne Bennett zelf aan de lijn. 'He, meid, waar ben je?' vroeg hij. 'Kom als de donder hiernaartoe, naar Seventy-second Street.'
'Ik ben er over een minuutje,' zei Victory, terwijl ze probeerde de irritatie uit haar stem te houden.
Ze hing op en keek naar de chauffeur. 'Dat was Ellen,' zei ze. 'We moeten toch gewoon naar Seventy-second Street.'
Ze leunde achterover in haar stoel. Jemig! Dit sloeg nergens op. Waarom kon die kerel geen beslissing nemen en daarbij blijven? Hij was blijkbaar de eigenaar van twee naast elkaar staande herenhuizen die een heel blok besloegen, van Seventy-second Street tot Seventy-third Street. Hij woonde aan de kant van Seventy-third Street en had zijn kantoor aan Seventy-second Street. Ellen had haar de hele middag gebeld, eerst om te zeggen dat Lyne haar in zijn woning wilde ontvangen, daarna dat hij van gedachten was veranderd en haar in zijn kantoor wilde zien. Daarna wilde hij haar in plaats daarvan in het Whitneymuseum ontmoeten. Nu was hij weer van gedachten veranderd en wilde hij haar op kantoor treffen.
Het was een niet zo subtiele manier om te zeggen dat zijn tijd waardevoller was dan de hare, dacht ze.
De auto stopte en de chauffeur stapte uit om haar deur te openen. Victory was echter te snel voor hem en liet zichzelf uit de auto, waarna ze op de stoep naar Lynes gebouw stond te kijken. Het was een wanstaltig gebouw, opgetrokken uit wit marmer en met een torentje dat er aan de zijkant uitstak. Ze zou zweren dat ze achter het raam het gezicht van een vrouw zag, die bang naar buiten keek.
En toen was het gezicht verdwenen.
Ze aarzelde een ogenblik. Dit was echt een enorme tijdverspilling. Ze kende Lyne Bennett niet eens, maar ze vond hem nu al niet aardig. 'Bel Ellen op en zeg haar dat je van gedachten bent veranderd,' spoorde een stem in haar hoofd haar aan. 'Wat zal hij dan doen? Boos worden en je bedrijf kapotmaken?'
Maar toen ging er een zwaar hek open van gevlochten ijzer met punten erbovenop, en liep er een stevig gebouwde man met een pak aan en een headset in zijn oor naar haar toe met de dreigende loop van iemand met een overontwik- keld lijf. Victory vond dat hij liep alsof hij in zijn broek had gepoept. 'Kom je om meneer Bennett te bezoeken?' vroeg hij. 'Ja...'
'Kom mee,' zei hij.
'Begroet je alle bezoekers op deze manier?' vroeg ze.
'Ja,' zei hij, terwijl hij haar naar binnen begeleidde.
'Hoe bedoel je: is ze mooi? Natuurlijk is ze mooi. Ze is prachtig,' zei Lyne Bennett, een blik op Victory werpend terwijl hij in de hoorn sprak. Hij zat op een bruin suede draaistoel, rookte een sigaar en legde op zijn gemak een grote Engelse veterschoen boven op het bureau, alsof hij de hele dag had en zij niet op hem zat te wachten. Het kantoor was ingericht naar het idee van een of andere ontwerper over de ultieme herenbibliotheek, met een houten lambrisering, boekenkasten, een oosters tapijt en een grote geemailleerde Dunhill-asbak voor sigaren. "Victory zat oncomfortabel in een kleine, Franse leunstoel gepropt, die was bekleed met een stof met luipaardprint. Ze glimlachte dapper.
Hoe lang moest ze deze scene nog verdragen? Ze was al meer dan drie minuten geleden zijn kantoor binnen gekomen en hij was nog steeds aan het telefoneren. Misschien moest ze gewoon weggaan.
'Ze zit hier voor mijn neus,' zei Lyne in de telefoon. 'Ze heet Victory Ford. Dat klopt,' knikte hij, met een knipoog naar Victory. 'De modeontwerper. Uh huh. Het is zeker een mooie vrouw.' Lyne legde zijn hand over de telefoon. 'Tanner Cole weet precies wie je bent en hij keurt je goed. Hier,' zei hij en hij stak haar de telefoon toe. 'Zeg even dag tegen hem. Bezorg hem wat opwinding. Hij doet het de laatste tijd niet zo goed op romantisch gebied.'
Victory stond zuchtend op en pakte de telefoon uit zijn hand. Wat was dit kinderachtig! Ze vond het vreselijk als mensen dat deden: je dwongen om via de telefoon met iemand te praten die je niet kende. Zelfs als het een filmster was. 'Hallo,' zei ze in de hoorn.
'Laat het je niet moeilijk maken,' lispelde Tanner Coles stem in haar oor.
'Nee hoor, daar zorg ik voor,' zei ze, terwijl ze naar Lyne keek. 'En als dat wel gebeurt, moet ik in plaats daarvan maar met jou uitgaan.' Lyne greep de telefoon met gespeelde woede uit haar hand.
'Hoorde je dat?' wilde hij weten, terwijl hij Victory toelachte. Zijn tanden waren, merkte Victory op, groot en verblindend wit. 'Ze zei dat ze misschien in plaats daarvan met jou zou uitgaan. Het is duidelijk dat ze niet weet hoe groot jouw jongeheer is.'
Victory zuchtte en leunde achterover in de stoel. Ze keek nadrukkelijk op haar horloge en bedacht wat een vreselijke opschepper Lyne was. Het was eigenlijk een beetje zielig. Maar misschien was hij onzeker. Het was moeilijk te geloven, maar het was mogelijk. Die onzekerheid had hem er waarschijnlijk in de eerste plaats toe gedreven een miljard dollar te verdienen. Ze keek het kantoor rond en zag drie aparte pentekeningen van Alexander Calder. Die waren honderdduizenden dollars waard. Lyne had waarschijnlijk deze hele scene bedacht om indruk op haar te maken, waarbij hij ervoor had gezorgd dat hij aan de telefoon zat met zijn maatje Tanner Cole toen Ellen Victory binnenliet.
Ze deed haar benen opnieuw over elkaar. Hij vond dus in elk geval dat hij indruk op haar moest maken, dacht ze. En plotseling vond ze het een beetje sneu voor hem.
'Oke, kerel, ik zie je morgenavond. Klote-Yankees,' schreeu,wde hij toen hij de telefoon neerlegde. Het was het honkbalseizoen. Lyne had ongetwijfeld een skybox in het Yankee Stadium.
Ze hoopte dat hij niet de hele avond over sport zou praten.
'Hoe gaat het met jou?' vroeg hij, alsof hij uiteindelijk besefte dat ze in de kamer was. Hij stond op, kwam achter zijn bureau vandaan, pakte haar handen stevig vast en leunde naar voren om haar op haar wang te kussen. 'Je ziet er fantastisch uit,' mompelde hij.
'Dank je,' zei Victory koeltjes.
'Nee, ik meen het,' zei hij zonder haar hand los te laten. 'Ik ben zo blij dat je wilde komen.'
'Geen probleem,' zei Victory stijfjes. Ze vroeg zich af of hij zich even ongemakkelijk voelde als zij.
'Ellen!' brulde hij plotseling. 'Staat de auto beneden?'
'Dat weet je toch,' klonk Ellens stem van om de hoek.
'Ja, maar staat hij recht voor de ingang? Ik wil direct wanneer ik het gebouw uit kom in de auto kunnen stappen. Ik wil niet op de stoep op Bumpy staan wachten.'
'Ik zeg hem dat je nu naar beneden komt,' zei Ellen vrolijk.
'Bumpy?' vroeg Victory, terwijl ze zich afvroeg waar ze de hele avond over zouden kunnen praten.
'Mijn chauffeur,' legde Lyne uit. 'Meneer Gatenzoeker. Als er een gat in de weg zit in een straal van driehonderd meter van de auto vindt Bumpy het. Nietwaar, Ellen?' zei hij, terwijl hij het kantoor uit liep.
Victory keek hem aan en vroeg zich af of hij het meende.
Ellen stond bij haar bureau en hield een zwarte kasjmieren jas omhoog. Lyne glipte met zijn armen in de mouwen. 'De bubbels?' vroeg hij.
'Hier,' zei Ellen, terwijl ze naar een fles Cristal op haar bureau wees.
'Ze serveren altijd verrotte champagne in het Whitney,' zei Lyne, die zich naar Victory omdraaide om het uit te leggen. 'Ik heb tegen hen gezegd dat ze in ieder geval Verve moeten serveren, maar het is een stelletje krentenkakkers. Dus nu breng ik mijn eigen champagne mee.'
Ellen liep met de fles champagne en twee glazen achter hen aan naar de terreinwagen. Een vrouw zou er niet over piekeren dat aan een secretaresse te vragen, dacht Victory, terwijl ze Lyne vuil aankeek. Hij ging op de achterbank zitten en Ellen gaf hem de fles aan. 'Veel plezier, jongens,' zei ze.
Victory staarde haar aan en ving Ellens blik. Ze haalde hulpeloos haar schouders op.
Victory keek naar Lyne, die bedreven de goudkleurige folie van de fles champagne af trok. Haar ogen vernauwden zich. Als deze avond niet anders zou gaan verlopen, zou ze Lyne Bennett een lesje moeten leren.
Die Lyne Bennett is zo'n klootzak, dacht Nico terwijl ze de voorpagina van The New York Post bekeek.
De kop schreeuwde: 'Red Soeks Rule', maar boven die kop stond een foto van Lyne Bennett met het bijschrift: 'Miljardair betrokken bij hondenonenigheid. Zie pagina drie.'
Ik hoop dat hij is gebeten, dacht Nico terwijl ze de bladzij omsloeg. Het verhaal viel echter ietwat tegen. Er werd alleen maar beschreven hoe Lyne Bennett had geprobeerd ervoor te zorgen dat het grasveld van de school naast zijn huis na zes uur 's avonds niet zou worden gebruikt als hon- denuitlaatplaats. Lyne Bennett had het over 'onhygienische

omstandigheden', terwijl de hondeneigenaren uit de buurt Lyne Bennett een 'hondenhatende naarling' noemden. Nico was het met hen eens, op grond van het idee dat er niets er- gers was dan een man die een hekel had aan honden. Ze kende Lyne Bennett al jaren en elke keer als ze hem zag, had ze het gevoel dat hij als kind een hond een schop gaf wanneer er niemand keek. Door het denken aan mannen en honden werd ze aan Kirby en zijn hond herinnerd. En aan wat ze twee keer met Kirby had gedaan de afgelopen week. Ze had zichzelf beloofd dat ze niet aan Kirby zou denken wanneer ze thuis was en Seymour er ook was, omdat dat niet eerlijk was jegens Seymour. En dus vouwde ze de krant dicht en gooide hem op de vloer.
Het was zondagochtend tien uur. Nico was in 'de grot', de fitnessruimte in de kelder van het herenhuis, die Seymour speciaal had laten bouwen. De ruimte lag een verdieping onder de begane grond, waar de keuken, tuin en hondenhokken waren, en was van oorspong een doolhof van kleine opslagruimtes geweest, zonder ramen. Seymour had sisal vloerbedekking gelegd en een douche, sauna en stoomruim- te laten bouwen voor het lieve sommetje van 150.000 dollar, waar de hightechapparatuur nog niet bij was inbegrepen. Op een zo'n apparaat was Nico nu aan het fitnessen, een apparaat dat een allround trainingsapparaat werd genoemd. Aan dit apparaat moest je worden vastgebonden, en elke keer dat Nico het gebruikte voelde ze zich alsof ze werd onderworpen aan een of ander bizar wetenschappelijk experiment. Hetgeen, veronderstelde ze, op een of andere manier waarschijnlijk ook zo was.
Ze keek op de digitale meter. Nog tien minuten. Ze bekeek zichzelf in de spiegelwand. Ze hijgde en pufte, en fronste haar voorhoofd van concentratie. Je kunt het, spoorde ze zichzelf aan. Nog maar... negen minuten. En daarna nog acht, enzovoorts, totdat ze klaar was. Ze haatte fitnessen, maar ze moest wel. Ze deed het niet alleen voor Seymour. Het maakte letterlijk deel uit van haar baan. Victor Matrick had een verordening uitgevaardigd dat zijn leidinggevende functionarissen niet alleen hard moesten werken, maar ook hard moesten spelen. Twee keer per jaar regelde hij een avontuurlijk uitje voor zijn twintig beste leidinggevenden, dat bijvoorbeeld bestond uit wildwaterraf- ting van de vierde klasse, uit een vliegtuig springen - de watjes kregen een instructeur op hun rug gesnoerd - en mountainbiken in Utah. Echtgenoten waren welkom, maar niet vereist, maar Seymour ging altijd met haar mee en sprong er altijd uit. 'Niemand heeft de tijd om specifiek voor deze dingen te trainen,' zei Seymour. 'Dus moet je zorgen dat je altijd goed voorbereid bent. En als je altijd in vorm bent, kun je goed meekomen.' Vandaar de fitnessruimte.
Plotseling ging Nico's telefoon. Hij hing aan een haakje aan de zijkant van het apparaat en heel eventjes staarde ze er zenuwachtig naar. Onder normale omstandigheden zou ze haar mobiele telefoon boven hebben laten liggen, vooral omdat het zondag was. Maar omdat ze nu iets met Kirby had - ze durfde zichzelf niet te bekennen dat het een verhouding was - wilde ze geen risico lopen. Ze had tegen Kirby gezegd dat hij haar onder geen enkele omstandigheid 's avonds of in het weekend mocht bellen, maar Kirby was zo iemand die plotseling werd overweldigd door passie en het vergat. Ze keek naar het nummer. Het was Wendy.
'Hoi,' zei ze terwijl ze zich losmaakte van het apparaat.
'Victory gaat uit met Lyne Bennett,' zei Wendy, met een mengeling van afschuw en bewondering. 'Het staat in alle kranten.'
'Ik wist dat ze een afspraakje met hem had...'
'Ze is zaterdagavond met hem naar een honkbalwedstrijd geweest,' zei Wendy verontwaardigd. 'O god. Ik hoop dat ze geen nieuwe Sarah-Catherine wordt. Sarah-Catherine is ook met hem uit geweest.'
Nico veegde een zweetdruppel van haar nek. Waarom dacht Wendy in vredesnaam ineens aan Sarah-Catherine? Vooral omdat niemand in drie jaar ook maar iets van haar had gehoord, godzijdank. 'Ik ben niet dol op Lyne Bennett, maar Vic lijkt helemaal niet op Sarah-Catherine,' zei Nico. 'Ze heeft een echt bedrijf. En echt talent.' Wendy bevond zich, dacht ze, in dat vreselijke gat waarin vrouwen kunnen vallen als hun eigen leven uiteenvalt en ze aannamen dat het leven van alle anderen dat ook deed. 'Zullen we gaan lunchen?' vroeg ze, hoewel ze wist dat ze dat niet moest doen, dat ze in plaats daarvan nog wat moest gaan werken.
'Dat kan ik beter niet doen,' zei Wendy.
'Ik ook niet,' zei Nico. 'Da Silvano om een uur? Ik bel Victory.'
Ze hing op en bladerde snel de Post door. Daar was hij, op pagina zes: een kleurenfoto van een kwart pagina groot waarop Victory en Lyne Bennett stonden, met honkbalpetten van de Yankees op. Victory sprong juichend overeind, terwijl Lyne, die een lang gezicht had dat Nico op een wybertje vond lijken, triomfantelijk een vuist in de lucht stak.
Nou, nou, dacht Nico. Ze hadden er blijkbaar geen idee van dat de Yankees op het punt stonden te verliezen.
Ze nam de krant mee naar de opdrukbank en ging op het uiteinde zitten, terwijl ze hem op een afstandje hield om het onderschrift te kunnen lezen. Ze zag steeds slechter - onvermijdelijk als je de veertig was gepasseerd - en ze kon net lezen: 'Liefdesspel,' en eronder: 'De Yankees hebben dan wel verloren, maar dat lijkt miljardair Lyne Bennett en modeontwerper Victory Ford niet te kunnen schelen. De twee zijn op veel plaatsen in Manhattan samen gezien...'
Hoe was dat zo gekomen? Ze had vrijdagochtend voor de laatste keer met Victory gepraat en toen had ze gezegd dat ze het fantastisch had gehad met Lyne Bennett, maar niet op de manier waarop je zou denken. Ze twijfelde er zelfs aan of ze nog iets van Lyne Bennett zou horen. Nico bestudeerde de foto wat zorgvuldiger. Victory zag er zeker uit alsof ze het naar haar zin had. Nico schudde haar hoofd en bedacht dat haar vriendinnen er steeds in slaagden haar te verrassen en te schokken.
Wat er gebeurd was? Lyne Bennett werd zo ongeveer verliefd op Victory, en Victory op hem.
Oke, 'verliefd' was misschien veel te sterk uitgedrukt, dacht Victory. Maar het zou het begin van 'verliefd' kunnen zijn. Het warme, wollige, tedere gevoel dat je had voor een man wanneer je er plotseling achter kwam dat je hem aardig vond, dat hij wel oke was, of zelfs beter dan oke, dat hij misschien zelfs buitengewoon was. Het was een kerstachtig gevoel. Behaaglijk vanbinnen en prachtig en schitterend vanbuiten.
'Ik ben even beneden. Dus als je iets nodig hebt, kom dan maar naar beneden. Of roep Robert,' zei Lyne. Robert was de butler, een van de vijf inwonende personeelsleden, onder wie twee lijfwachten, een dienstmeisje en een kok. Hij leunde naar voren om haar een kus te geven. Ze hief haar gezicht op en legde haar hand achter in zijn nek, waar ze zijn pas geschoren huid tegen haar palm voelde. 'Ik moet wat mensen bellen,' mompelde ze. 'Dus maak je geen zorgen over mij.'
'Ik weet dat ik dat niet hoef te doen,' zei hij, terwijl hij haar zo indringend kuste dat ze terug in het bed viel. Na een minuutje duwde ze hem weg. 'Je moet niet te laat komen. George wacht,' zei ze.
'Nou. Die klojo kan wel even wachten. Het is mijn squashbaan.' Nog geen seconde later stond hij echter op. Hij hield zich aan zijn verplichtingen; net als zij, dacht ze, vond hij het vreselijk niet te doen wat hij had gezegd. 'Ik zie je over een uur.'
'Veel plezier,' zei ze. Ze merkte op dat Lyne er vanochtend uitermate lief uitzag in zijn witte trainingspak en tennisschoenen. Hij ging squashen met een andere miljardair, George Paxton, op de squashbaan die blijkbaar ergens achter het huis lag. Ze zwaaide hem uit en voelde zich als een vrouw die haar man uitzwaait voor zijn werk.
Ze nestelde zich weer onder de dekens en keek rond. Over een minuutje zou ze opstaan. Maar wat lag Lyne Bennetts bed toch lekker. De lakens waren heel zacht en achter haar rug lagen drie enorme kussens waardoor het leek alsof ze in een wolk viel. De lakens en het dekbed waren natuurlijk allemaal wit, het tapijt was wit, de zware zijden gordijnen waren wit en het meubilair was biedermeier - echt biedermeier, dat je alleen in Europa of op een veiling bij Sothe- by's kon vinden -, niet dat imitatiebiedermeier dat je in antiekwinkels in de Village zag. Alleen het biedermeier was waarschijnlijk al een half miljoen dollar waard. Maar die lakens!
Waarom hadden alleen echt rijke mensen zulke lakens? Ze was naar de beddenspeciaalzaak op Madison Avenue gegaan, waarvan ze had gedacht dat het de duurste was - Pra- tesi - en had duizend dollar betaald voor een stel lakens (eigenlijk was het vijfhonderd dollar, want ze waren in de aanbieding) en nog steeds waren ze niet zo zacht als deze. Lynes lakens maakten het verschil uit tussen een miljonair en een miljardair, dacht ze, en waren een herinnering aan het feit dat ongeacht hoe succesvol je dacht te zijn, er altijd iemand was die meer had.
Maar wat maakte het uit? dacht ze. Lyne mocht dan feitelijk meer geld hebben, zij was een vrouw van de wereld, die ook een grote naam had, haar eigen bedrijf en haar eigen interessante leven. Ze had Lyne niet nodig, noch zijn geld of zijn lakens, wat dat aanging. Maar daarom was het zo leuk om met Lyne om te gaan. Hij was een klootzak, maar wel een vermakelijke. En terwijl ze haar hoofd weer in de kussens liet zakken, die aan beide zijden van haar hoofd weer omhoogkwamen en haar bijna in het dons verstikten, liet ze haar gedachten gaan over de gebeurtenissen van de afgelopen paar dagen.
Ze had ruziegemaakt met Lyne op het moment dat de auto van de stoep wegreed op de avond van dat bijna desastreus verlopen afspraakje. 'Vind je het nodig om je assistent - ze vermeed opzettelijk het woord 'secretaresse' - je champagnefles naar de auto te laten dragen?' vroeg ze.
'Waarom zou ze dat erg vinden?' vroeg hij terwijl hij de fles ontkurkte. 'Ze is de best betaalde secretaresse van New York. Ze vindt me fantastisch.'
'Alleen omdat ze dat moet. En waarom laat je haar je afspraakjes regelen? Waarom bel je niet zelf?' Victory wist dat ze onbeschoft was, maar het kon haar niet schelen. Lyne had haar laten wachten terwijl hij zijn telefoongesprek met Tanner Cole afmaakte en dat was nog onbeschofter.
'Nou...' zei Lyne, terwijl hij champagne in het glas schonk dat in een gepolijste houten bekerhouder in het midden van de achterbank stond, 'mijn tijd is ongeveer vijfduizend dollar per minuut waard. Ik zeg niet dat jij het niet waard bent, maar als ik je belde en je zou me afwijzen, zou het me twintigduizend dollar kosten.'
'Dat kun je je toch wel veroorloven?' vroeg ze neerbuigend.
'Het gaat er niet om wat ik me kan veroorloven, het gaat erom wat ik me wil veroorloven,' zei hij met een grijns. Ze glimlachte cynisch terug. Lyne was aantrekkelijk, maar hij had de glimlach van een haai.
'Dat is het triestste excuus om een afwijzing te vermijden dat ik ooit heb gehoord,' zei ze. Ze besloot dat ze met hem naar het Whitney zou gaan en dat ze daarna naar huis zou gaan. Hij kon haar niet dwingen met hem te dineren.
'Maar ik ben niet afgewezen,' zei hij.
'Dat komt nog wel.'
'Ben je echt boos omdat ik Ellen heb laten bellen om een afspraakje te maken?' vroeg hij. Hij had in elk geval het fatsoen om onthutst te kijken.
'Nee,' zei ze. 'Ik ben echt boos omdat je me liet zitten wachten totdat je je telefoongesprek met Tanner Cole had afgemaakt.'
'Dus je verwacht van me dat ik de telefoon neergooi elke keer als jij een kamer binnen komt?'
'Dat klopt,' zei ze. 'Tenzij ik toevallig zelf aan de telefoon ben. Dan hoeft het niet.'
Ze keek hem aan en vroeg zich af hoe hij dit zou opnemen. Zou hij haar uit de auto gooien? Als hij dat deed, zou ze dat niet erg vinden. Maar hij leek haar niet in het minst serieus te nemen. Plotseling ging zijn telefoon en hij pakte hem op, waarbij hij een blik op het nummer wierp. 'De president van Brazilie moet ik nu maar laten bellen?' vroeg hij.
Ze glimlachte koeltjes. 'Als je met mij samen bent, kan de president van Brazilie wachten.'
'Zoals je wilt,' zei hij, terwijl hij op het uiT-knopje drukte.
Even reden ze in koppige stilte door. Ze kende hem niet eens, dus waarom kibbelden ze alsof ze echt een relatie hadden? Ze begon zich schuldig te voelen. Normaal gesproken was ze helemaal niet zo'n kreng. Er waren mannen zoals Lyne Bennett, die het slechtste in een vrouw naar boven konden halen, maar daar moest ze niet aan toegeven. 'Was dat echt de president van Brazilie?' vroeg ze.
'Dat was Ellen,' zei hij lachend. 'Een-nul voor mij.'
Ze beet op haar lip en probeerde niet te glimlachen. 'Tot nu toe,' zei ze.
'Eigenlijk sta jij een-nul voor. Want dat was echt de president van Brazilie.'
O god. Hij is echt gek, dacht ze.
De terreinwagen reed de bocht om, Madison Avenue op. Er was een opstopping van auto's voor het Whitneymuseum en Lyne wilde er plotseling absoluut voor zorgen dat Bumpy recht voor de ingang zou gaan staan. 'Daarin, Bump!' riep hij aanmoedigend.
'Ik doe mijn best, meneer Bennett. Maar er staat een limousine voor ons...'
'Flikker op met die limousine,' riep Lyne uit. 'Die is van die oude kerel, Shiner. De Shitter noem ik hem,' zei hij tegen Victory. 'Toen ik mijn eerste schreden in deze branche zette, zei hij tegen me dat ik nooit een cent zou verdienen. Daar blijf ik hem met zijn neus op drukken. Als Shitters limousine niet binnen vijf seconden aan de kant is, duw hem dan maar weg, Bumpy.'
'Maar dan wordt de politie gebeld. En dat kost nog meer tijd,' gromde Bumpy.
'Nou en? Je weet toch hoe je de politie moet aanpakken...' zei Lyne.
Victory had er genoeg van. 'Wil je nu eens ophouden?' zei ze, terwijl ze zich naar Lyne keerde. 'Je gedraagt je als een complete idioot. Het is genant. Als je de twee meter naar de stoep niet kunt overbruggen, heb je een ernstig probleem.'
Lyne verblikte of verbloosde niet. 'Hoorde je dat, Bump?' vroeg hij, terwijl hij de chauffeur op zijn schouder sloeg. 'We zijn pas tien minuten samen, maar ze kent me nu al. Kom op,' zei hij en hij pakte Victory's hand. 'Ik wist dat ik me met je zou vermaken.'
Ze trok een grimas. Lyne Bennett was duidelijk een man die niet makkelijk te beledigen was. Ze besloot dat ze hem een heel klein beetje aardig begon te vinden.
Wat goed was, want zelfs als ze op dat moment van hem had willen afkomen, was haar dat niet gelukt. Op het moment dat ze de auto uit kwamen werden ze meteen omringd door fotografen. De Whitney-biennale was de grootste tentoonstelling voor een zeer gewilde, kleine groep kunstenaars, verkozen door de biennale-commissie. Het was een van de belangrijkste en controversieelste kunstgebeurtenissen van het land, maar Victory vergat altijd dat het ook een heel grote sociale gebeurtenis was. Iedereen zou aannemen dat zij en Lyne niet alleen met elkaar uitgingen, maar dat ze dat waarschijnlijk ook al een tijdje deden. Samen naar de Whitney-biennale gaan was iets wat een koppel deed wanneer ze de publieke aankondiging wilden doen dat ze met elkaar uitgingen.