Lipstick Jungle (9 page)

Susan was de oprichter en directeur van het beruchte en succesvolle pr-bedrijf adl en ze zat aan tafel met Carla Andrews, de beroemde journaliste die op primetime op televisie kwam en Muffie Williams, die met haar leeftijd van achter in de vijftig de jongste van de drie was. Muffie was de directeur van de Amerikaanse tak van b et c, het bedrijf met luxegoederen, waardoor ze de machtigste vrouw in de Amerikaanse modebranche was. Haar verschijning stond echter in scherp contrast met haar poezelig klinkende wASP-naam. Muffie was een wasp - ze kwam uit een elitaire familie uit Boston - maar ze zag er heel Frans en ongenaakbaar uit. Haar donkere haar was over haar schedel naar achteren getrokken en in een kleine knot vastgemaakt en ze droeg altijd een achttienkaraats gouden Cartier-bril met blauwgetinte glazen. Ze was een meedogenloze zakenvrouw die stommelingen niet kon verdragen en die de carriere van een ontwerper kon maken of breken.
Victory's hart had een slag overgeslagen toen ze de eerste keer Michael's binnen was gekomen en Muffie had gezien. Niet eens van angst, maar van bewondering. Voor haar was Muffie het equivalent van Mick Jagger. Ze had een uitgelezen smaak en aan haar normen kon je niet tippen. Een aardig woord van Muffie betekende alles voor Victory en hoewel sommige mensen het kinderachtig konden vinden, koesterde Victory Muffies opmerkingen nog steeds. Na haar eerste grote show in de tenten, zes jaar geleden, was Muffie achter het toneel gekomen, had haar gebiedend op de schouder getikt en haar met haar vibrerende oostkustaccent toegefluisterd: 'Dat was heel goed, schat. Heel, heel goed. Je hebt poh-ten-ti-eel.'
Onder normale omstandigheden zou Victory naar de tafel zijn gegaan en hen hebben begroet, maar ze vermoedde dat Muffies reactie op haar show waarschijnlijk op een lijn lag met die van de critici en hoewel Muffie er niets over zou zeggen als ze er niets aan had gevonden, zou haar zwijgen net zo effectief zijn. Soms was het beter om jezelf niet in een mogelijk genante situatie te brengen, dus toen Muffie haar in het oog kreeg toen ze ging zitten, besloot Victory haar begroeting te beperken tot een neutraal knikje van herkenning.
Maar nu, terwijl ze naar de tafel van de Bijenkoninginnen zat te kijken, keek Muffie plotseling op en betrapte Victory erop dat ze staarde. Victory glimlachte opgelaten, maar Muffie leek niet beledigd te zijn. Ze stond op, legde haar servet op haar stoel en liep naar haar toe.
Jezus, dacht Victory zenuwachtig. Ze kon zich niet voorstellen dat haar show zo slecht was geweest dat Muffie extra moeite zou doen om dat haar te laten weten. Binnen twee seconden torende Muffie boven haar uit, met haar magere lijf gekleed in met lovertjes bezaaide tweed. 'Lieverd, ik had je nog willen bellen,' fluisterde ze.
Victory keek haar verbaasd aan. Muffie had haar nog nooit met een telefoontje vereerd. Voordat ze echter kon antwoorden, ging Muffie door: 'Ik wilde je zeggen dat je show uitstekend was. De critici weten niet waar ze het over hebben, ze hebben het even vaak fout als goed. Ga zo door schat, en uiteindelijk zal de wereld je snappen.' En nadat ze dit had verkondigd, gaf Muffie Victory twee klopjes op haar schouder - net als een koningin die een ridder met haar zwaard aantikt, dacht Victory - en ging terug naar haar tafel.
Een paar seconden bleef Victory als versteend zitten, terwijl ze dit onverwachte compliment probeerde te aanvaarden en daarna voelde ze zich alsof ze zou ontploffen van geluk. Dit soort ogenblikken was zeldzaam en wat er in de toekomst ook zou gebeuren, ze wist dat ze Muffies opmerking zou koesteren als een zeldzaam familiejuweel, en dat ze het af en toe te voorschijn zou halen en zou bewonderen als ze zich slecht voelde.
Er was een uitbarsting van energie bij de deur, en Nico O'Neilly kwam binnen, liep de maitre d'hotel met gezwinde pas voorbij, alsof hij niet bestond, en kwam rechtstreeks naar de tafel, waarbij haar gezicht oplichtte toen ze Victory zag. Nico was altijd cool en vaak kil, maar nooit bij haar vrienden. 'Japan?' vroeg Nico, terwijl ze Victory een knuffel gaf.
'Afschuwelijk,' zei Victory. 'Maar Muffie Williams zei net tegen me dat ze vond dat mijn show uitstekend was. Daar kan ik de komende drie jaar op teren.'
Nico glimlachte. 'Dat hoeft niet, Vic. Je bent geniaal.'
'ONic...'
'Ik meen het,' zei Nico, terwijl ze bruusk haar servet openvouwde. Ze wendde zich tot de kelner, die naast haar drentelde, en wachtte op het juiste ogenblik om haar de menukaart te geven. 'Water. Met bubbels. Alsjeblieft,' zei ze.
Victory keek haar vriendin liefdevol aan. Haar relaties met haar vriendinnen waren onbetaalbaar omdat je alleen onder vrouwen echt kwetsbaar kon zijn; je kon om een schouderklopje vragen, zonder bang te zijn dat ze je als hopeloos onzeker zagen. Maar haar vriendschap met Nico ging dieper. Jaren geleden, toen ze een slecht jaar had gehad en niet genoeg geld over had gehad om haar volgende collectie te produceren, had Nico haar veertigduizend dollar geleend. Victory had het niet gevraagd en had er ook niet over gepiekerd dat te doen. Maar op een avond was Nico als een goede toverfee in haar studio verschenen. 'Ik heb het geld en jij hebt het nodig,' zei ze, terwijl ze een cheque uitschreef. 'En maak je geen zorgen over het terugbetalen. Ik weet dat je dat zult doen.'
Het interessante van mensen was, dacht Victory, dat je nooit wist wat voor diepten ze hadden, vooral mensen als Nico O'Neilly. Toen ze Nico voor het eerst ontmoette, had ze nooit gedacht dat Nico haar nog het een en ander over vriendschap zou leren en dat achter haar afstandelijke buitenkant een zeer loyaal persoon schuilging. Als de kelner maar zou weten wat een prachtig mens Nico echt was, dacht Victory, terwijl ze geamuseerd naar zijn gezicht keek, terwijl hij voorzichtig de menukaart overhandigde. Nico wuifde de kaart weg. 'Laat maar. Ik weet al wat ik wil.' Haar opmerking was helemaal niet aanstootgevend, maar de kelner keek alsof hij was gebeten. Zoals de meeste mannen die oog in oog stonden met een vrouw die de reguliere sociale beleefdheden weigerde te volgen, dacht de kelner waarschijnlijk dat Nico een kreng was.
Nico was echter heerlijk immuun voor de mening die de meeste mensen over haar hadden en ze leunde gretig over tafel. Ze was ongebruikelijk opgewonden. De bespreking met Huckabees was buitengewoon goed gegaan, vooral omdat Peter Borsch Mike Harness het grootste deel van de tijd had genegeerd. En toen had ze, in haar triomf, iets gedaan wat ze nooit had gedacht dat ze zou doen en Kirby Atwood gebeld om hem stiekem na de lunch te ontmoeten. 'Ik heb zojuist iets vreselijks gedaan,' zei ze trots, alsof ze vond dat het eigenlijk helemaal niet vreselijk was. 'Ik was vanmorgen zo kwaad op Mike Harness...'
'Ik weet zeker dat hij het heeft verdiend...'
'Nou, eigenlijk heeft het mets met het werk te maken.' Nico leunde naar achteren, keek naar beneden en verlegde het servet op haar schoot. 'Ik besefte dat ik me in een toren had opgesloten. Ik ben onaanraakbaar, en dus heb ik iets vreselijks gedaan.'
Victory lachte. 'Schat, jij doet toch nooit iets vreselijks? Al helemaal niet in het sociale verkeer. Je bent altijd perfect.'
'Helemaal niet. Of liever gezegd, dat wil ik niet altijd zijn. En dus...' ze brak haar zin af en keek het restaurant rond om te zien of niemand kon horen wat ze zeiden.
Op dat ogenblik zag Susan Arrow hen en leunde over de rand van haar tafel.
'Hallo meisjes,' kraste ze als een oude kraai.
Nico werd plotseling weer helemaal de professional. 'Lieverd, kunnen we het even over je client hebben, Tanner Cole?' vroeg ze. Tanner Cole, de filmster, was de coverboy voor het novembernummer van Bonfire en had geeist dat hij de foto's zou mogen goedkeuren. Voordat hij tevreden was waren er drie fotoshoots geweest, waarna hij blijkbaar een van de assistenten de stuipen op het lijf had gejaagd door haar voor te stellen dat ze hem in de badkamer zou pijpen.
'Schat, die man is in een schuur opgegroeid. Letterlijk. Hij heeft geen manieren,' zei Susan.
'Wie?' vroeg Carla Andrews achterdochtig met haar hand achter haar oor. Carla zat aan de andere kant van de tafel en vond het vreselijk als ze ergens buiten werd gehouden; een van de redenen waarom, zo vermoedden veel mensen, ze haar baan zo lang had kunnen behouden terwijl jongere vrouwen allang zouden zijn afgeserveerd.
'Tanner Cole. Een filmster,' zei Muffie Williams smalend. Ondanks de nauwe banden tussen de modebranche en Hollywood bleef Muffie koppig vasthouden aan de ouderwetse opvatting over acteurs, die inhield dat ze te hoog betaalde, verwende kinderen waren en ook als zodanig zouden moeten worden behandeld.
'Ik weet dat het een filmster is,' zei Carla, terwijl ze Muffie een minachtende blik toewierp. 'Ik heb hem pas negen keer geinterviewd. Ik heb hem geinterviewd toen hij nog bijna een baby was.'
'Weet je zeker dat je dat met ons wilt delen?' vroeg Muffie, terwijl ze haar lippen met haar servet aanraakte.
'Het zal me een zorg zijn wie wat weet. Ik ben nergens bang voor,' antwoordde Carla vinnig.
'Victory,' vroeg Susan, Carla en Muffie negerend, 'heeft Lyne Bennett je nog te pakken gekregen?'
Dus zo was hij aan haar nummer gekomen, dacht Victory. Ze knikte. 'Hij heeft me vanochtend gebeld.'
'Ik hoop dat je het niet erg vindt,' zei Susan. 'Ik geef eigenlijk nooit iemands nummer, maar Lyne valt me al drie weken lastig. Sinds hij naar je show is geweest. Ik bleef tegen hem zeggen dat ik het eerst aan jou moest vragen, maar zo is Lyne: hij raakt geobsedeerd. Hij heeft me vijf keer gebeld en bleef volhouden dat hij je moest ontmoeten...'
Jezus, dacht Victory, nu wist het hele restaurant dat Lyne Bennett een afspraakje met haar wilde. Maar het maakte ook eigenlijk niet uit, op het moment dat ze in het openbaar met hem werd gezien, wist iedereen het toch. 'Maar ik heb hem al ontmoet,' zei Victory, die niets van Lynes gedrag begreep. 'Al wel tien keer.'
'Je hebt hem waarschijnlijk al honderd keer ontmoet,' proestte Susan het uit. 'Maar Lyne herinnert zich nooit iets.
Hij heeft een geheugen als een zeef. Hij kwam zijn eerste zakelijke partner een paar jaar geleden eens tegen bij een feestelijkheid en hij herkende hem niet eens.'
'Zo stom is hij niet. Hij is wel miljardair,' bracht Carla ertegen in.
'Maar goed, hij is in elk geval ongevaarlijk,' zei Susan.
'Het is een lieverd,' voegde Carla eraan toe. 'Vrouwen gebruiken hem altijd. Vooral slimme vrouwen.'
'Het is een man. Hij heeft totaal geen idee wat hij wil,' fluisterde Muffie.
'Het is toevallig een heel goede vriend van mij,' zei Susan nuffig. 'Hij is misschien niet perfect, maar wie is dat wel? Ik breng mezelf altijd in gedachten dat het niet uitmaakt hoe gek mijn man, Walter, me maakt, ik ben waarschijnlijk erger...'
'Daar is Wendy,' zei Nico, terwijl ze opkeek.
'Hallo. Sorry dat ik zo laat ben,' zei Wendy Healy, die bij de tafel aankwam. Haar bril was beslagen en er droop wat water van haar af.
'Lieverd, het lijkt wel alsof je bent komen lopen.' Susans stem sloeg over. 'Zorgen ze niet goed voor je bij Splatch?'
Wendy trok een gezicht. Ze was inderdaad vanaf haar kantoor komen lopen, haar assistent, Josh, had haar terloops gezegd dat hij geen auto kon krijgen. 'Ik heb een mannelijke assistent,' gaf ze als verklaring.
'Ik heb ooit ook eens een mannelijke assistent gehad,' zei Victory. 'Hij droeg roze truien die hij in een tweedehandswinkel had gekocht en deed 's middags dutjes. Op de bank. Net een kind. Ik dacht steeds dat ik hem melk en koekjes moest geven.'
'Zijn alle mannen in deze stad gek aan het worden?' vroeg Wendy.
'Nu je het erover hebt, heb je Victor Matrick onlangs nog gezien?' vroeg Susan.
'Als het goed is zie ik hem vanmiddag,' zei Wendy.
'Doe hem de groeten, wil je?' vroeg Susan.
'Natuurlijk,' zei Wendy.
'Eet smakelijk,' zei Nico, met een zwaai.
'Ik wist niet dat Susan Victor Matrick kende,' fluisterde Wendy terwijl ze ging zitten.
'Ze heeft een relatie met hem gehad,' zei Victory. 'Ze gaan nog steeds samen op vakantie naar St. Barths. Met hun respectievelijke echtgenoten natuurlijk.'
'Ik sta altijd weer versteld hoe je dit soort dingen weet,' zei Nico.
'Ik kom wel eens ergens,' zei Victory. 'Ik ben hen afgelopen jaar in St. Barths tegengekomen.'
'Hoe ging het toen met Victor?' vroeg Wendy.
'Hij deed raar,' zei Victory. 'Hij had een golfclub achter in zijn broek gestoken. En er zijn helemaal geen golfbanen op St. Barths.'
'Ik maak me echt zorgen om Victor,' zei Wendy. 'Vanochtend klonk hij echt geschift. Als hij weggaat, ben ik het haasje.'
'Je carriere zou niet afhankelijk moeten zijn van de aanwezigheid van een persoon,' zei Victory. 'Hij zou alleen van jezelf moeten afhangen.'
'Dat kan wel zo zijn. Maar jij hebt geluk, je werkt niet voor een groot bedrijf.'
'En dat zal ik ook nooit doen, precies om die reden,' zei Victory. 'Maar Parador is heel winstgevend. En iedereen weet dat dat door jou komt.'
'Het is heel simpel,' zei Wendy schouderophalend. 'Ik moet een Oscar winnen, dat is alles. Met Raggeel Pilgrims. Of anders moet Nico Victors baan krijgen.'
'Dat kan nog wel een paar jaar duren,' zei Nico, alsof het volledig binnen de mogelijkheden lag. 'In de tussentijd zou ik me niet echt zorgen maken.' Ze gebaarde naar de kelner. 'Victor is handelbaar. Als je weet hoe je met hem moet omgaan.'
'Ja?' vroeg de kelner aarzelend.
'We willen graag bestellen.'
'Mag ik een longhaasje? Kort gebakken,' zei Victory.
'Ik graag de forel,' zei Nico.
'En dan neem ik de salade ni^oise, met tonijn. Zonder aardappels,' zei Wendy.
'Aardappels apart?' vroeg de kelner.
'Helemaal geen aardappels. Nergens op het bord,' zei Wendy. 'Als je de aardappels helemaal uit dit restaurant zou verwijderen, dan zou dat helemaal perfect zijn.'
De kelner keek haar niet-begrijpend aan.
'Ik moet wat afvallen,' zei ze tegen haar vriendinnen. 'Mijn tieten hangen tot op mijn navel. Ik heb ze vanochtend eens goed bekeken en sprong bijna uit mijn vel. Het is niet gek dat Shane al zes maanden geen initiatief tot seks heeft getoond.'
'Hoe gaat het met Shane?' vroeg Nico.
'O, dat weet ik niet,' zei Wendy. 'Ik zie hem bijna nooit. Zijn restaurant gaat waarschijnlijk failliet, dus hij heeft constant een pesthumeur, behalve met de kinderen. Ik zweer het, soms denk ik dat Shane het beter zou hebben gehad als hij een vrouw was geweest. In elk geval zien we elkaar alleen maar in bed en ik weet dat het vreselijk klinkt, maar het maakt me niet veel uit. Op een gegeven moment houd ik op met werken en dan kunnen we de rest van ons leven nog elke minuut met elkaar doorbrengen en elkaar op de zenuwen werken.'
'Je hebt geluk,' zei Victory. 'Shane is een schatje. Het enige vooruitzicht dat ik heb is Lyne Bennett. En ik kan je verzekeren dat wij de rest van ons leven niet samen gaan doorbrengen.'