Lipstick Jungle (18 page)

Hm, dacht Nico terwijl ze haar handschoenen aantrok. Wat moest ze nu doen?
Een koude, messcherpe wind waaide door Sixth Avenue voor het restaurant langs. Ze snakte naar adem, keek op haar horloge en zag dat het pas halfdrie was. Haar dochter, Katrina, zou tot minstens vier uur in de manege zijn om te oefenen voor een paardenshow, georganiseerd door Seymour. Seymour was waarschijnlijk nu ook in de manege, samen met de andere moeders die naar hun rijdende kinderen keken. Die mysterieuze liefde voor paarden was iets wat Seymour en Katrina deelden en waarvan Nico lang geleden had toegegeven dat ze er geen belangstelling voor had. Zelfs als kind had ze die paardenmeisjes niet begrepen, die met vuil haar en een mestlucht om zich heen naar school kwamen. Natuurlijk rook Katrina, die vijf dagen per week in de manege in Chelsea Piers reed - a raison van 2 50 dollar per uur - niet vies, ze nam iedere ochtend een douche en liet haar haar en nagels een keer per maand doen bij Bergdorf Goodman. Maar wanneer Katrina en Seymour het over paarden hadden, werden haar ogen glazig, zonder dat ze er iets aan kon doen.
Het punt was dat Seymour en Katrina zich de komende anderhalf uur op zijn minst niet zouden afvragen waar ze was.
Of wat ze deed.
Ze wierp opnieuw een blik op haar horloge, met een hart dat bonkte van de kou of van opwinding. Zou ze het durven? Als ze het deed, zou niemand het weten. Ze zou zeggen dat ze naar kantoor ging en dan zou ze ook echt gaan. Dat was helemaal niet verdacht. Ze werkte vaak in het weekend. Wendy was net naar een onverwachte bespreking met een scriptschrijver gegaan en Victory zei dat ze naar haar studio ging om te tekenen.
Als ze het wilde doen, kon ze beter snel zijn.
Ze stapte in een taxi, nadat ze snel had rondgekeken om te zien of niemand haar zag. Maar nu deed ze paranoide. Er was niets verdachts aan om in je eentje een taxi te nemen. Er stonden tegenwoordig altijd een paar paparazzi voor Da Sil- vano en ze hadden een paar foto's genomen toen Victory en zij naar buiten kwamen. Maar ze negeerden haar nu, terwijl ze zich als kraaien op een hek voor het restaurant verdrongen.
'Columbus Circle,' zei ze tegen de chauffeur. Als Kirby thuis was, kon ze haar route altijd nog veranderen.
Ze pakte haar mobiele telefoon uit haar tas en keek ernaar. Misschien kon ze hem maar beter helemaal niet bellen. Ze werd steeds brutaler en brak steeds weer de beloften die ze zichzelf deed. Na die eerste keer zei ze tegen zichzelf dat ze het nooit meer zou doen. Maar twee dagen later had ze hem gebeld, was ze naar zijn huis gegaan en was ze weer met hem naar bed geweest. Twee keer op een middag! De tweede keer was het intiemer geweest. Als ze het maar een keer hadden gedaan, had ze misschien nog kunnen ontsnappen om nooit meer terug te komen. Maar die tweede keer moest haar lichaam goede seks zo hebben ontbeerd dat ze nog heftiger was klaargekomen... heftiger dan ooit. En daarna, ongeacht hoe hard ze probeerde zich te beheersen, leek haar lichaam een eigen wil te hebben. Het bleef manieren vinden om naar Kirby terug te gaan voor meer.
De hele tijd dat Victory het tijdens de lunch over Lyne had gehad, had ze er alleen maar aan kunnen denken hoe ze naar het toilet zou gaan om Kirby te bellen. De enige reden dat ze het niet had gedaan, was omdat ze dacht dat Kirby waarschijnlijk niet thuis zou zijn. Hij was een heel knappe jongeman en het was zaterdagmiddag. Hij was waarschijnlijk uit met vrienden, wie die vrienden ook zijn mochten, misschien zelfs met een vriendin. Kirby bezwoer haar dat hij geen vriendin had en dat hij er ook geen interesse in had, maar ze wist niet of ze hem moest geloven. Dat sloeg nergens op. 'He, ik ben geen bedrieger, weet je. Ik houd ervan een vrouw per keer te doen,' hield hij vol.
Daardoor kromp ze iets ineen, het feit dat hij over haar dacht als iemand die hij 'deed'. Het was zo grof.
Maar sexy.
Ze hield haar adem in en draaide zijn nummer.
Na drie keer overgaan nam hij op. Ze kon aan het achtergrondgeluid horen dat hij niet thuis was. Haar humeur daalde. 'He,' zei hij, een beetje verrast. 'He. Het is zaterdag.'
'Dat weet ik,' zei ze. 'Ik heb even tijd en ik dacht dat we elkaar misschien even konden zien. Maar het klinkt alsof je het druk hebt...'
'Nee hoor,' zei hij snel. 'Ik bedoel, inderdaad. Ik ben aan het brunchen...'
'Dat is niet erg,' zei ze, terwijl ze haar teleurstelling probeerde te verbergen. 'Dan zien we elkaar volgende week wel weer.'
'Wacht even,' zei hij, terwijl hij zijn stem dempte. Ze hoorde mensen lachen, het gerinkel van bestek en daarna stilte. 'Ben je er nog?' vroeg Kirby.
'Hallo?' zei ze.
'Ik ben in het toilet. Waar ben jij?'
'Ik rijd net het centrum uit.'
'Cool,' zei hij. Wat betekende dat nou weer, dacht ze gefrustreerd. Zouden ze nog wat afspreken of niet? Kirby was altijd zo vaag, alsof hij niet begreep dat taal kon worden gebruikt om iets specifieks over te brengen. 'Kunnen we elkaar even zien?' Ze oefende nog wat druk uit. 'Of niet?'
'Ja hoor. Dat kan wel. Waarom niet?' vroeg Kirby. 'Ik bedoel, niet nu direct. Ik zit op mijn gepocheerde eieren te wachten.'
Ze was geneigd hem erop te wijzen dat een uur met haar belangrijker zou moeten zijn dan zijn eieren, maar dat deed ze niet. 'Hoe doen we dat dan?' vroeg ze.
'Waarom kom je niet hiernaartoe, dan eet ik mijn eieren op en dan gaan we naar mijn huis.'
Ze stelde zichzelf voor, in een cafe zittend en naar Kirby kijkend die zijn eieren opat, terwijl zijn vrienden haar aanstaarden en zich afvroegen wat zij daar in godsnaam deed en wat Kirby met een vrouw moest die oud genoeg was om zijn moeder te zijn. 'Kirby, je weet dat dat niet kan,' zei ze en ze hoorde zelf ook dat ze lichtelijk wanhopig klonk. Ze vroeg zich af hoe jonge mensen ooit iets met elkaar konden afspreken.
'Wacht even. Even denken,' zei Kirby. Het was een paar seconden stil. 'Ik weet het,' zei hij uiteindelijk. 'Tref me voor het restaurant. Bel me maar, net voordat je er bent. Dan heb ik mijn eieren waarschijnlijk wel op. Dan lopen we naar mijn appartement...'
Het was een riskant plan, maar nu ze zich had voorgesteld hoe ze vanmiddag met hem zou vrijen, kon ze het niet meer opgeven. Ze kende trouwens ook niemand die bij Kirby in de buurt woonde... het zou waarschijnlijk wel goed gaan. 'Oke,' zei ze behoedzaam. 'Maar Kirby, wanneer ik je bel moet je direct naar buiten komen.'
'Hallo? Ik ben niet dom,' fluisterde Kirby verleidelijk.
Ze hing op en leunde naar achteren op de bank, haar hart bonsde bij de gedachte dat ze hem zou zien. Nu ze wist dat ze hem zou zien, was ze opgelucht en zenuwachtig tegelijk. Wat als iemand hen samen zag lopen? Wat als iemand zag dat zij zijn gebouw in ging... met hem?
Hij was eieren aan het eten, dacht ze. Gepocheerde eieren tijdens een brunch, op zaterdagmiddag. Dat had zoiets ontroerend alledaags. Het was zo hartverwarmend eenvoudig. Kirby was een kerel, en kerels aten eieren in het weekend. In tegenstelling tot mannen als Seymour. Seymour deed alsof eieren vergif waren. Ze schatte in dat hij al meer dan zeven jaar geen ei meer had gegeten.
De taxi reed de hoek om, Second Avenue op. Ze was slechts twee straten verwijderd van Kirby's gebouw. Misschien zou ze de lobby moeten ingaan en daar wachten. Maar dat zou nog minder goed zijn uit te leggen dan wanneer ze op straat stond te wachten.
Nico betaalde de chauffeur en stapte uit. Dit was de laatste keer, zwoer ze.
'Hoi,' zei ze, nadat ze zijn mobiele nummer had gedraaid. 'Ik ben er. Ik sta voor...' ze keek omhoog, 'een winkel die Sable's heet?'
'Ik kom er zo aan,' zei hij.
Ze sloeg haar jas dichter om zich heen, zette de kraag op en verborg haar hals erin. Ze keek in de etalage. Het was een winkeltje met kaviaar en gerookte vis. probeer onze kreeftsalade! stond er op een bord in de etalage, de beste van new york!
Er stonden heel wat mensen in de winkel. Elke keer als er iemand naar binnen of naar buiten ging, rinkelde er een bel.
'Ik kan er niets aan doen,' fluisterde ze hardop.
Ze stelde zich voor hoe dat excuus zou overkomen op Seymour als ze werd gepakt. 'Het spijt me, lieverd, maar hij was jong en prachtig en ik kon er niets aan doen. Zo zijn vrouwen nu eenmaal. Het is een biologische aandrang.' Het was hetzelfde slappe excuus dat mannen vrouwen altijd gaven. Ze had het nooit echt geloofd, nooit aangenomen dat het waar kon zijn. Maar nu begon ze het te begrijpen. Het kon gebeuren. Je kon ondersteboven raken door een fysiek verlangen dat groter was dan jezelf, dat in ieder geval groter was dan de rede. Ze hoefde er alleen maar een einde aan te maken voordat iemand erachter kwam. Als niemand het wist, maakte het dan iets uit?
Ze keek de straat af in de hoop Kirby's lange lijf te zien dat zich met soepele stappen voortbewoog. Waar was hij? Als hij er over een minuut of twee niet was, zou ze moeten weggaan.
Het was niet eerlijk, dacht ze wanhopig. Ze wilde slechts van wat goede seks genieten voordat ze doodging. Voordat ze zo oud werd dat niemand haar meer aantrekkelijk vond...
De bel boven de deur rinkelde. 'Nico?' zei een mannenstem.
Ze bevroor. Dit was onvermijdelijk, dacht ze. Kirby kon nu elk moment komen aanlopen en dan zou alles voorbij zijn.
Ze draaide zich om. 'Hallo Lyne,' zei ze laconiek, alsof ze niet in het minst verrast was hem tegen te komen. Wat deed hij hier in vredesnaam op Second Avenue? vroeg ze zich verwilderd af. Ze kon het hem beter niet vragen, anders zou hij
haar dezelfde vraag stellen. En wat zou ze dan zeggen? 'Ik heb een afspraakje met mijn minnaar?'
Haar hersens gingen over op de automatische piloot. 'Ik zag je vandaag weer in de Post,' zei ze met een wrange, ietwat beschuldigende glimlach.
'Geen slechte foto, he?' zei hij, terwijl hij haar een klopje op haar arm gaf met een opgerolde krant, alsof ze een van zijn maatjes was. Wist hij dat Victory haar beste vriendin was? Dat kon ze maar beter niet zeggen. Achter in haar nek prikte de angst. Kirby zou nu elk ogenblik kunnen komen aanlopen...
'Ik bedoel de hondenuitlaatplaats,' zei ze koeltjes.
Zijn gezicht verhardde. Victory vond dat Lyne 'lief was, en dat was ook zo wanneer hij dat wilde. Maar ze vermoedde dat het allemaal gespeeld was. Lyne Bennett was een koelbloedige killer die het niet op prijs stelde als iemand hem de voet dwarszette. 'Dat verhaal hebben ze buiten proportie opgeblazen,' zei hij. 'Ik heb bezwaar tegen mensen die de hondenpoep niet opruimen. En dat de stad er niet meer voor zorgt dat de wet wordt nageleefd.'
Waarom was ze daar nou over begonnen, vroeg ze zich stijfjes glimlachend af. Nu ging hij waarschijnlijk een hele verhandeling houden over hondenpoep. Ze moest hem zien kwijt te raken...
Ze haalde haar schouders op en gaf hem het standaard- antwoord. 'De stad is een zootje.'
Dat hielp. Hij gaf haar weer een klopje met de krant op haar schouder en gaf de gebruikelijke repliek: 'En het wordt alleen maar erger.'
Hij draaide zich om om te gaan en ze slaakte een zucht van opluchting. 'Later,' zei hij.
Ze zwaaide.
Maar toen draaide hij zich weer om. 'Trouwens,' zei hij, 'nu we het toch over een zootje hebben, wat is er aan de hand bij Splatch?'
O nee. Hij wilde het over zaken hebben. Als hij over zaken ging praten, zou het nog minstens twee of drie minuten duren voordat ze van hem af kon komen. En dan zou Kirby zeker zijn komen opdagen.
'Daar moeten we het eens bij een lunch over hebben,' zei ze, alsof dat ooit zou gebeuren.
Hij hapte niet. In plaats daarvan kwam hij dichterbij enwilde van geen wijken weten, alsof hij zich voorbereidde eenpraatje te maken. 'Wat vind je van Selden Rose?' wilde hij weten.
O god. Hier moest ze zich op een of andere manier uitzien te redden. Lynes vraag vereiste een antwoord, maar zevond het verontrustender dat Lyne Bennett geinteresseerdwas in Selden Rose. Er schoten een paar mogelijkhedendoor haar hoofd, zoals het idee dat Lyne dacht dat SeldenRose de zaak van Victor Matrick zou gaan overnemen. Diegedachte maakte haar misselijk en boos.
Ze draaide haar hoofd om. Kirby liep over de stoep naarhen toe. Hij was nog minder dan 150 meter van hen af...
Ze draaide zich weer om naar Lyne alsof ze Kirby niethad gezien. Haar hart klopte in haar keel. Ze kuchte en leg-de haar gehandschoende hand over haar mond. 'Dat hangtervan af waarom je het wilt weten, Lyne,' zei ze.
'Ik ben alleen nieuwsgierig,' antwoordde hij. Ze voeldeKirby's aanwezigheid pal achter haar. Haar benen voeldenaan alsof ze het plotseling zouden kunnen begeven.
'Lyne!' riep Kirby uit. Hij gaf Lyne een por tegen zijnschouder. Lyne draaide zich om en de uitdrukking op zijngezicht veranderde van irritatie in een soort hartelijk man-nelijk plezier. 'Heeee, Kirby, jongen,' zei Lyne, die zichplotseling als een vijfentwintigjarige gedroeg en zijn hand-palm ophield voor een high five. Kirby sloeg ertegenaan.Daarna omhelsden ze elkaar, waarbij ze elkaar op de armklopten.
'Hoe gaat ie, man?' vroeg Kirby, die het vermeed naarNico te kijken. Ze plooide haar gezicht in een uitdrukkingvan geduldige ergernis.
'Kom je naar St. Barths dit jaar?' vroeg Lyne. Kirby gingvan de ene voet op de andere staan, deed zijn handen in zijnzakken en trok zijn tweedjas strak over zijn kont. Nico konhaar blik er niet van afwenden.
'Dat hangt ervan af,' zei Kirby. 'Nodig je me dit jaar uitop je jacht?'
Lyne vermeed op slimme wijze antwoord te geven door zich naar Nico te wenden. 'Ken je Nico O'hij.
Neilly?' vroeg
Ze keek naar Kirby met de koelste blik die ze hem kon geven. Alsjeblieft Kirby, nu geen domme dingen.
'Ja...?' zei Kirby, terwijl hij haar weifelend aankeek alsof hij het niet zeker wist, of het zich niet kon herinneren. 'Misschien hebben we elkaar wel eens ontmoet.'
'Misschien,' zei Nico om ervan af te zijn terwijl ze haar hand niet uitstak. Lyne draaide zich weer om naar Kirby om afscheid te nemen en Nico nam de gelegenheid te baat om weg te komen.
'Leuk je te zien, Lyne,' zei ze terwijl ze naar de viswinkel wees,' ik moet...'
'Ja hoor,' zei Lyne, die haar wegwoof. 'Goedkoopste kaviaar van de hele stad.'
Ze knikte alsof ze dat wist en deed de deur open. Een golf warme, prikkelende lucht omringde haar. De bel rinkelde.
'Hier is je cadeautje,' zei ze en ze gaf Kirby een blikje belu- gakaviaar. 'Omdat je zo'n brave jongen bent geweest.'
'Bedankt,' zei hij, en hij pakte het blikje aan en zette het op de glazen koffietafel. Ze stonden in de woonkamer van zijn appartement. Kirby had zich uiteindelijk kunnen losmaken van Lyne en was naar huis gegaan, en zij was hem gevolgd nadat ze vijftien minuten in de winkel had staan wachten. Hij duwde zijn lichaam tegen het hare. 'Als ik had geweten dat ik kaviaar kreeg voor het liegen tegen Lyne Bennett, zou ik het elke dag doen,' zei hij in haar hals.
'Ik zou er geen gewoonte van maken, schat,' zei ze.