Lipstick Jungle (8 page)

'Jawel, hoor, het is een heel goede oplossing.' Victory bewoog zich langzaam naar de deur terwijl ze herhaaldelijk boog als een marionet. Als ze maar bleef buigen, zou het meneer Ikito misschien niet opvallen dat ze zo haastig vertrok. Of het in ieder geval niet als een enorme belediging opvatten.
'Je moet beslissen,' zei hij. 'Het is heel goed aanbod.'
'Ja, meneer Ikito. Heel goed,' zei ze. Ze had de deur bereikt en schoof hem opzij, en terwijl ze bleef buigen stapte ze achterwaarts door de opening.
'Vaarwel,' zei juffrouw Matsuda met een kleine zwaaibeweging.
Inderdaad vaarwel, dacht Victory glimlachend.
Dit leek helaas precies op de situatie te slaan.
Ze kon haar naam toch niet verbinden aan ontwerpen die niet van haar waren, dacht ze, terwijl ze het drukke trottoir op stapte. Ze besloot terug naar haar hotel te lopen, omdat ze dacht dat lichaamsbeweging haar claustrofobische gevoel wel zou wegnemen. Maar door het lawaai, de mensen, het verkeer en de wolkenkrabbers die hoog de hemel in staken voelde ze zich alleen maar slechter, en uiteindelijk hield ze een taxi aan. De deur knalde open en ze liet zich op de achterbank vallen. 'Het Hyatt Tokyo Hotel,' zei ze zwakjes.
In haar kamer was het nog erger. Hotelkamers in Tokyo waren berucht klein en normaal gesproken reserveerde ze een kleine suite in het Four Seasons-hotel, waarbij de extra kosten haar niet uitmaakten. Maar deze keer had ze als boetedoening een piepkleine kamer in het Hyatt genomen, met een hard tweepersoonsbed - de Japanners hadden heel andere ideeen over comfort - dat amper in de smalle kamer paste. Ze liep de badkamer in - weer een piepkleine ruimte die ongeveer even groot was als een wc in New York -, hield een washandje onder het koude water en legde het op haar gezicht. Het washandje was ruw en niet echt bedoeld om water te absorberen. Ze haalde het van haar gezicht, keek ernaar en begon te huilen.
Zo ging het nou altijd. Het leek wel alsof ze vanaf het begin van haar carriere altijd maar huilde, waarna ze weer aan haar werk ging. Werken, huilen, werken, huilen, werken, huilen, dacht ze.
Nog steeds snikkend liep ze de andere kamer in, en ze ging op het bed zitten. Ze stelde zich zo voor dat de meeste mensen heel verbaasd zouden zijn als ze wisten hoe vaak ze in tranen was, omdat ze in publiek altijd cool, grappig en heel optimistisch was, en altijd geloofde dat alles goed zou komen en dat zich weer een nieuwe, opwindende gelegenheid zou voordoen. Ze huilde nooit in het bijzijn van anderen - hoewel assistenten haar wel eens met een opgezet gezicht hadden gezien, deed ze altijd alsof er niets aan de hand was. Maar ze hield zich ook niet in als ze alleen was. Je moest je gevoelens de vrije loop laten, anders zou je eindigen als een verslaafde aan het een of ander...
Daarna lag ze op haar rug op het bed en staarde ze zonder iets te zien naar het plafond, dat nog geen twee meter hoog was. Ze had best iemand willen bellen - Nico of Wendy, of een vriend of minnaar, die ze op het ogenblik niet had, iemand die naar haar ellende wilde luisteren en tegen haar zou zeggen dat ze fantastisch was, waardoor ze zich beter zou gaan voelen - maar ze had niemand om te bellen. En ze dacht eraan dat ze dit zelf het hoofd zou moeten bieden, dat ze dat altijd had gedaan en dat ze er altijd uit was gekomen.
Ze belde meneer Ikito niet die middag. Ze stapte de volgende ochtend op het vliegtuig naar Los Angeles. Ze zei tegen hem dat ze een paar dagen over zijn oplossing moest nadenken, en ze bleef de beslissing voor zich uit schuiven, terwijl ze zich concentreerde op wat er gebeurde in de winkels in Los Angeles, Dallas, Miami en Chicago die haar lijn verkochten. En overal kreeg ze dezelfde reactie: de lentelijn was niet 'interessant'. Maar ze had toch wel andere stukken gemaakt, doorsneestijl voor in de winkel? Dat had ze dus niet. Hoe was de reactie in New York? Nam Bergdorf de lijn wel?
Ja zeker, verzekerde ze iedereen, en Barneys ook, maar wat ze er niet bij vertelde was dat die maar een paar stukken namen. De meest behoudende. Ze waren, in de woorden van de inkopers, 'hoopvol optimistisch'. Maar het zou voor niemand goed zijn als ze stukken zouden nemen die ze uiteindelijk met 80 procent zouden moeten afprijzen.
Godverdomme, dacht ze nu, terwijl ze naar de telefoon keek, die ze op de schoorsteenmantel had gezet. Wat was er met iedereen aan de hand? Waarom waren ze zo bang? Het maakte haar niet uit wat iedereen zei. Ze wist dat haar lentelijn het beste was wat ze ooit had ontworpen. Het was een heel andere richting, maar het was precies wat ze zich had voorgesteld vanaf het moment dat ze er een jaar geleden over was begonnen na te denken. En eigenlijk had ze lovende kritieken verwacht. Ze had verwacht dat ze in de bloemetjes zou worden gezet en dat er lovend over haar zou worden gepraat. Ze zou het tegen niemand hebben toegegeven, maar er waren ogenblikken dat ze had gefantaseerd dat ze met deze collectie een nieuw niveau zou bereiken en misschien zelfs een plaatsje in de modegeschiedenis. Ze wilde dat mensen na haar dood zouden zeggen: 'Ze was een van de grootste modeontwerpers van Amerika.'
Oke, zonder die roem kon ze ook wel leven, maar dat betekende niet dat ze het niet kon proberen. Maar dat was het probleem met succes: als je er eenmaal aan hebt geroken, wil je steeds meer. En niets was te vergelijken met succes in New York. Je werd bewonderd, men vond je fantastisch en was een beetje bang voor je. Succes zorgde voor veiligheid en zekerheid. Terwijl mislukken...
Victory schudde haar hoofd. Ze wilde er niet aan denken. Niemand kwam naar New York om te mislukken. Iedereen kwam om te slagen. Ze was al vaak in deze positie geweest, op de rand van een mislukking, en iedere keer had de angst haar gedreven nog harder haar best te doen. Maar in het verleden had het niet zoveel uitgemaakt, toen had ze nog niet zoveel te verliezen. Ze moest zichzelf nu in bedwang houden. Ze kon zich niet laten gaan. Ze moest rustig blijven en doorgaan alsof er niets was gebeurd, ze had geen schade opgelopen en alles zou in orde komen...
Ze moest meneer Ikito bellen. Maar wat moest ze hem zeggen?
Ze wilde niet dat haar werk haar werd afgenomen zodat iemand anders het opnieuw kon doen alsof ze een scenarioschrijver uit Hollywood was. Ze liet niet met zich sollen en als het ooit bekend werd dat ze de Japanse lijn niet zelf had ontworpen zou dat de geloofwaardigheid waar ze zo hard voor hard gewerkt, aantasten. Dit was haar grens, hier ging ze niet overheen. Het ging nu om haar eer, en in een wereld waar nog maar weinig beroepen eervol waren, moest je de paar dingen die echt en waarachtig waren, verdedigen.
Het verlies van al die buitenlandse inkomsten zou een grote klap zijn voor haar bedrijf, maar ze moest maar door die zure appel heen bijten. Er zou vast iets anders komen. Meneer ikito zou haar ontwerpen moeten nemen, anders was het einde verhaal. Dat had ze ook vanaf het begin tegen hem moeten zeggen.
Ze pakte de telefoon op om hem te bellen en terwijl ze dat deed viel haar oog op de cfda Perry Ellis Award die trots midden op de schoorsteenmantel stond opgesteld. Door die prijs dacht ze er nogmaals over na. Het was de vloek, dacht ze in paniek. De vloek had haar uiteindelijk toch achterhaald. De Perry Ellis Award was de meest begeerde prijs in de modebranche, die iedere twee jaar werd uitgereikt aan een veelbelovende jonge ontwerper ter ere van Perry Ellis, die aan het eind van de jaren tachtig aan aids was gestorven. Als je de prijs won, ging je carriere als een speer en kwam je in de spotlights te staan, maar er werd gezegd dat er ook een donkere kant aan zat: verscheidene ontwerpers die de prijs hadden gewonnen waren failliet gegaan. Als een van de weinige vrouwen die de prijs ooit hadden gewonnen, had ze wel eens als grapje gezegd dat omdat ze een vrouw was, ze niet vatbaar was voor de vloek. Maar misschien was dat toch niet waar... en plotseling zag ze hoe haar leven verder zou lopen. Ze bevond zich op een hellend vlak, de komende twee seizoenen zou ze dezelfde reacties krijgen als op haar lentecollectie, de orders van de winkels zouden wegvallen, mensen zouden haar kleding niet meer kopen en over anderhalf jaar zou ze failliet zijn waardoor ze terug moest gaan naar de stad waar ze was geboren, single en mislukt op haar drieendertigste...
De telefoon in haar hand rinkelde plotseling en ze sprong op, terwijl ze haastig verbinding maakte. De vrouwenstem aan het andere eind kwam haar niet bekend voor. 'Victory Ford?'
'Ja,' zei Victory voorzichtig, omdat ze dacht dat het waarschijnlijk een telefonische verkoopster was.
'Hoi, met Ellen van Lyne Bennetts kantoor.' Ze zweeg even, alsof ze de mededeling dat de grote miljardair Lyne Bennett belde, wilde laten bezinken. 'Ik weet dat dit uit de lucht komt vallen, maar meneer Bennett vroeg zich af of je komende donderdag om zes uur iets met hem wilt gaan drinken.'
Nu schoot Victory bijna in de lach. Wat voor soort man liet zijn secretaresse een afspraakje voor hem maken? Maar ze moest niet zo snel een conclusie trekken. Het was waarschijnlijk geen afspraakje, ze had Lyne Bennett door de jaren heen een paar keer ontmoet en hij had nooit aandacht aan haar besteed. 'Mag ik vragen waarom?' zei ze.
Ellen klonk gegeneerd en Victory had onmiddellijk medelijden met haar. Wat een baan. 'Ik denk dat hij... je wil leren kennen, eigenlijk. Hij heeft me alleen gevraagd je te bellen en te kijken of je iets met hem wilde afspreken.'
Victory dacht even na. Rijke mannen als Lyne Bennett hadden haar nooit geinteresseerd, maar aan de andere kant was ze ook niet het type dat zulke mannen aantrekkelijk vonden. Ze was te wild en te rechtdoorzee om spelletjes te spelen zodat ze een rijke man aan de haak kon slaan en ze had nooit geloofd dat het geld van een rijke man het antwoord was voor de problemen van een vrouw. Maar het feit dat Lyne Bennett de moeite nam om haar mee uit te vragen, betekende dat hij anders zou kunnen zijn. En in haar huidige situatie zou het haar waarschijnlijk geen kwaad doen om in ieder geval vriendelijk te zijn.
'Ik wil hem wel ontmoeten, maar ik moet komende donderdag naar de vooropening van de Whitney-biennale,' zei ze. 'Ik weet niet of Lyne Bennett van kunst houdt...'
'Heel veel,' zei Ellen, opgelucht. 'Hij heeft een van de grootste collecties ter wereld...'
Victory glimlachte en vroeg zich af waar ze met haar hoofd was. Natuurlijk 'hield' Lyne Bennett van kunst, hij was toch een miljardair. En het eerste wat een man deed als hij veel geld had, nadat hij natuurlijk was uitgegaan met een topmodel, was zijn ruwe kantjes polijsten met kunst en cultuur.
Victory hing op en had plotseling weer een goed humeur. Ze vatte Lyne Bennetts telefoontje op als een teken dat er een verandering zou plaatsvinden. Er stond iets nieuws en interessants te gebeuren, ze voelde het. Ze keek vol vertrouwen naar de telefoon en belde naar Japan.
Victory vouwde haar servet open en keek opgelucht het restaurant rond.
Hoewel haar collectie geen succes was geweest, was het toch fantastisch om terug in New York te zijn, waar vrouwen zichzelf konden zijn. Waar ze doortastend konden zijn en zeggen: 'Ik wil dit!' en ze niet zouden worden behandeld als de antichrist, omdat ze een of andere heilige wet over vrouwelijk gedrag hadden geschonden.
In tegenstelling tot Japan, dacht ze opstandig. 'Juffrouw Victory, jij niet nee zeggen tegen mijn voorstel!' had meneer Ikito aangedrongen toen ze hem had gebeld. 'Jij vrouw. Jij luisteren naar wat man zegt. Wat man zegt is beter.' En uiteindelijk had ze moeten toegeven en had ze toegezegd haar beslissing nog een dag uit te stellen. Wat heel irritant was. 'Schat, je moet de winkels gewoon dwingen je ontwerpen te nemen,' had haar vriend David Brumley gezegd, toen hij haar had gebeld om haar te troosten na die afschuwelijke kritieken. 'Laat hen je niet de wet voorschrijven. Jij moet hun vertellen wat ze moeten doen. Kom op.' Natuurlijk was dat makkelijk gezegd door David. Hij was een succesvolle modeontwerper, maar ook een man en homo. En hij stond erom bekend dat hij een diva was. Mensen waren bang voor David. Terwijl het erop leek dat niemand ook maar enig ontzag had voor Victory Ford...
Maar goed, ze zou er niet meer aan denken. Niet nu, nu ze lunchte met haar beste vriendinnen in restaurant Mi- chael's. Ondanks alle ups en downs was Victory nooit blase geworden door het leven in New York en vond ze het nog steeds een kick om bij Michael's te lunchen. Het was er veel te duur en er vormden zich net zo veel kliekjes als in de kantine op de middelbare school, maar de dag dat je de heerlijk maffe dingen in het leven niet meer op prijs stelde, was de dag dat je een oude zeur werd. En dan zou niemand je telefoontjes meer beantwoorden.
Ze zat als eerste aan tafel, en nam de gelegenheid te baat om om zich heen te kijken. Michael's was de dure kantine voor de kopstukken van de stad, van wie sommigen er zo verslaafd aan waren dat ze er elke dag lunchten alsof het een exclusieve countryclub was. Als je mensen eraan wilde herinneren dat je nog bestond, ging je bij Michael's lunchen, waarvan werd gezegd dat de roddeljournalisten de kelners betaalden om door te vertellen wie er met wie had geluncht en waar ze het over hadden gehad. De gewilde tafels waren genummerd van een tot en met tien, en waarschijnlijk omdat ze met Nico O'Neilly en Wendy Healy lunchte - Victory was te bescheiden over haar eigen belangrijkheid om haar naam aan de lijst toe te voegen - zaten ze aan tafel nummer twee.
Een paar comfortabele meters verder weg en helemaal alleen stond tafel nummer een, de meest begeerde tafel van het restaurant. Hij werd niet alleen beschouwd als de 'Machtstafel', het was ook de tafel met de meeste privacy omdat hij zo ver van de andere tafels stond dat hij niet kon worden afgeluisterd. Aan die tafel zaten drie vrouwen naar wie Victory in het geheim verwees als de Bijenkoninginnen. Ze waren oudere, wijzere, ultieme carrieremeiden, bekend om hun incidentele woede-uitbarstingen, die door de jaren heen flinke indruk hadden gemaakt in de stad. Er werd gezegd dat ze New York in het geheim bestuurden. Niet alleen stonden ze aan de top in hun bedrijfstak, maar omdat ze hier al veertig jaar of langer woonden hadden ze een goede relatie met de mensen die ertoe deden. Een van hen, Susan Arrow, had ooit gezegd: 'Iedereen was op een bepaald moment in zijn leven een nul, ook de burgemeester.'
Susan Arrow was dan wel dicht bij de zeventig, maar het was bijna onmogelijk om haar echte leeftijd te schatten door naar haar te kijken. Er gebeurde iets met succesvolle vrouwen wanneer ze veertig werden: het was alsof de tijd begon terug te lopen en ze er op een of andere manier in slaagden er beter en jonger uit te zien dan toen ze in de dertig waren.
Natuurlijk kregen ze botox en vulmiddelen in hun gezicht gespoten en ondergingen ze ooglifts en soms zelfs facelifts, maar het effect was groter dan alleen het resultaat van het mes van een chirurg. Succes en zelfverwerkelijking zorgden ervoor dat de vrouwen gingen stralen; ze straalden door de volheid van hun leven. Susan Arrow had kanker overwonnen, twee facelifts gehad en misschien zelfs wel borstim- plantaten, maar wie maalde daarom? Ze was nog steeds sexy in haar cremekleurige v-trui van kasjmier - die een lichtelijk ongerijmd jeugdig decollete vrijliet - en cremekleurige wollen broek. Victory en Nico zeiden altijd dat ze hoopten dat ze er half zo goed zouden uitzien als zij wanneer ze zo oud zouden zijn.