Lipstick Jungle (4 page)

Maar toen gebeurde er - in typische Hollywoodstijl - niets. Shane kreeg opdrachten om scenario's te schrijven, maar geen ervan werd ooit verfilmd. De waarheid was dat ze niet zo goed waren, een feit dat ze voor zich hield. Ze zei tegen zichzelf dat het niet uitmaakte, hij steunde haar, was een fantastische vader en ze hadden plezier, dus het maakte haar niet uit. En om redenen die ze niet zo goed begreep, bleef haar carriere maar doorgroeien. Haar carriere was nu enorm, maar ze bleef er niet bij stilstaan. Haar positie was alleen belangrijk omdat die met zich meebracht dat ze zich geen zorgen hoefden te maken over geld, hoewel ze zich er stiekem voortdurend zorgen over maakte. Ze was bang dat ze ontslagen werd, of dat het geld opraakte en wat moesten ze dan doen? En nu probeerde Shane, die van het scenarioschrijven was overgestapt op het schrijven van een roman - niet gepubliceerd - een restaurant te openen. Ze had er al 250.000 dollar in gestopt. Ze wist niet veel van het project omdat ze er de tijd niet voor had. Het werd waarschijnlijk een ramp. Maar ach, ze kon het geld van de belasting aftrekken...
Terwijl ze onder de douche vandaan stapte, kwam Shane de badkamer binnen en gaf haar haar mobieltje. Ze keek hem vragend aan. 'Het is Josh,' zei hij, terwijl hij een gezicht trok.
Ze zuchtte geirriteerd. Josh was een van haar drie assistenten, een arrogante jongen van drieentwintig die er geen geheim van maakte dat hij vond dat hij haar baan had moeten hebben. Ze had Josh proberen duidelijk te maken dat de vroege ochtend bestemd was voor haar gezin, en dat ze voor negen uur geen telefoontjes aannam, tenzij het een noodgeval was. Maar Josh luisterde niet en belde haar normaal gesproken minstens drie keer tussen halfacht en kwart over negen, wanneer ze op kantoor aankwam.
Ze klemde de telefoon tegen haar oor terwijl ze haar benen afdroogde. 'Je bent weer vroeg aan de slag, zoals gebruikelijk, Josh,' zei ze.
Er viel even een beschuldigende stilte. Josh begreep maar niet dat mensen buiten het werk om ook een leven konden hebben en als ze dat dan hadden, zo leek zijn houding uit te stralen, dan zouden ze geen machtspositie moeten hebben, en zeker niet boven hem moeten staan.
'Vic-tor Mat-rick heeft zojuist gebeld,' zei Josh, die de lettergrepen goed articuleerde om er nadruk op te leggen. 'Ik dacht dat je dat waarschijnlijk wel belangrijk zou vinden.'
Godver, wilde ze schreeuwen. Godverdegodver. Victor Matrick was de president-directeur van Splatch-Verner, nu de eigenaar van Parador Pictures, waarvan zij de directeur was.
'Wat heb je tegen hem gezegd?'
'Ik heb hem gezegd dat je op dit ogenblik niet beschikbaar was, maar dat ik zou proberen je te bereiken.' Hij zweeg even. 'Zal ik hem nu terugbellen?'
'Geef me een ogenblikje, wil je?' Ze wikkelde de handdoek om haar borst en haastte zich de badkamer uit, voorbij de open keuken. Mevrouw Minniver was er en gaf de kinderen met een chagrijnig gezicht bagels met smeerkaas. Wonderbaarlijk genoeg waren Tyler en Magda al klaar om naar school te gaan. 'Goedemorgen,' zei mevrouw Minniver zuinigjes met haar afgebeten Engelse accent. Haar salaris bedroeg 150.000 dollar per jaar, en Wendy maakte vaak het grapje dat alle andere kinderjuffen 100.000 dollar kregen, maar het accent van mevrouw Minniver 50.000 dollar extra kostte. Wendy zwaaide uitbundig en haastte zich naar de kleine achterkamer die ze het kantoor noemden. In de ka
mer stonden een metalen bureau, een gloednieuwe computer, verschillende onuitgepakte dozen, speelgoed, diverse dvd's, een grote loopband - een keer gebruikt - en drie paar ski's. Ze ging op de kantoorstoel zitten. 'Je kunt Victor nu proberen te bereiken,' zei ze in de telefoon. De handdoek gleed af en ze keek naar beneden, naar haar borsten. Tjonge, die werden echt slap. Vroeger waren ze haar grote trots, maar nu waren het net twee grote, geplette peren. Ze zou er echt eens over nadenken of ze er iets aan zou laten doen...
'Ik heb Victor Matrick voor je aan de lijn,' zei Josh' half spottende, half kruiperige stem.
'Hallo, Victor,' zei ze hartelijk.
'Ik hoop dat ik je niet stoor,' zei Victor gladjes.
'Helemaal niet.'
'Die film waar we mee bezig zijn, The Spotted Pig, ik neem aan dat dat een film is waar ik met mijn kleinkinderen naartoe kan?'
Wat? Waar had hij het in vredesnaam over? 'Ik denk dat dat ervan afhangt hoe oud je kleinkinderen zijn, Victor,' zei ze omzichtig. Zou het kunnen dat hij niets over die film wist? 'Het is onze grote romantische komedie voor december...'
'Het is dus geen kinderfilm,' zei Victor.
'Nee-e-e,' zei Wendy voorzichtig. 'Het is een romantische komedie die zich afspeelt rond een trendy restaurant in de West Village. Jenny Cadine en Tanner Cole spelen mee...'
'Ik wist dat Jenny Cadine meedoet, maar ik vroeg me al af waarom ze een varken zou willen spelen,' riep Victor uit en - godzijdank, dacht Wendy - hij lachte bulderend.
'Ik denk dat heel Amerika dat graag zou zien, maar Victor, "The Spotted Pig" is de naam van een restaurant.'
'Nou, Wendy,' zei Victor, die zich hersteld had van zijn lachbui, 'ik zie je om vijf uur.'
'Ja hoor, Victor, vijf uur,' zei ze gladjes, hoewel ze eigenlijk wilde gillen. De screening stond al twee weken om vier uur gepland.
'Ik dacht dat de screening om vier uur was,' siste Josh zodra Victor had opgehangen. Het was een standaardprocedure dat assistenten aan de lijn bleven, zodat ze aantekeningen konden maken als dat nodig was.
'Dat was ook zo,' zei Wendy. 'Maar nu is het, lijkt me, om vijf uur. Ga iedereen maar bellen om de gewijzigde tijd door te geven.'
'En wat als ze dan niet kunnen?'
'Ze kunnen wel hoor, Josh, geloof me maar. Zeg maar dat Victor Matrick de tijd heeft veranderd.' Ze hing op en leunde kreunend achterover in haar stoel. Er werd al jaren gezegd dat Victor Matrick, die iedereen 'de Oude Man' noemde, gek aan het worden was en dit telefoontje leek daarvan het bewijs te zijn. Daar zat ze net op te wachten: als Victor gek werd en af moest treden als president-directeur, zou het bedrijf hem vervangen en zou zij waarschijnlijk de eerste zijn die werd ontslagen. Mensen in haar positie waren altijd de eerste. Het maakte niet uit hoeveel winst ze maakte, het ontslag van de directeur van Parador Pictures zou de ijdel- heid van de nieuwe president-directeur strelen. En wat moest ze dan doen? Wat zou er met de kinderen gebeuren? En met Shane?
Godverdomme, dacht ze terwijl ze de handdoek oppakte. Dat betekende dat ze nog harder moest werken en dat ze het slim moest aanpakken. Ze zouden Victor waarschijnlijk intern vervangen, wat inhield dat ze ervoor moest gaan zorgen dat ze in de smaak viel bij de voorzitters van de verschillende afdelingen en algemeen directeuren die aan Victor rapporteerden. De timing kon niet slechter zijn. Parador bracht zestien films per jaar uit, waarover zij toezicht hield - van de aankoop van de rechten tot het materiaal, van het inhuren van scenarioschrijvers, regisseurs, acteurs en de crew, tot het goedkeuren van budgetten, het bezoeken van de sets en locaties, het bekijken van de dagelijkse opnamen, het geven van aanwijzingen aan de editors en het beslissen over advertentie- en reclamebudgetten tot uiteindelijk het bijwonen van de premieres - maar boven op dit alles was ze nu bezig met de voorproductie van de film die zij als de belangrijkste in haar carriere beschouwde: hij heette Raggeel Pilgrims en er zou over twee maanden worden begonnen met filmen. Raggeel Pilgrims was de grote film waarvan iedereen in de branche droomde, het soort film waarvoor mensen als zij leefden, waarvoor je in de eerste plaats in de filmbranche was gaan werken. Maar op dit moment was Ragged Pilgrims net een baby. Hij had voortdurend aandacht nodig - badderen, voeren en luier verschonen - als hij de volgende fase van zijn leven wilde overleven. Het laatste waarvoor ze nu tijd had was een beetje kletsen...
Haar telefoon ging en ze zag aan het nummer dat het telefoontje ook uit het Splatch-Verner-gebouw kwam. Belde Victor haar terug?
'Hallo-o-o?' zei ze vrolijk.
'Wendy?' vroeg een stemmetje aarzelend aan de andere kant. 'Met Miranda. Miranda Delaney? Nico O'Neilly's assistente...?' Ze klonk alsof ze de hele dag de tijd had - wat waarschijnlijk ook zo was, dacht Wendy - en ze zei kortaf: 'Ja, Miranda, hoe gaat het met je?'
'Goed...' zei Miranda langzaam. En daarna, nadat ze haar keel had geschraapt: 'Nico wilde dat ik even belde om te kijken of je de lunch vandaag nog zou halen. Bij Michael's?'
'O ja. De lunch,' zei Wendy. Ze was die lunch helemaal vergeten en zou hem waarschijnlijk hebben afgezegd vanwege de screening, maar ze veranderde snel van gedachten. Als Victor zichzelf vernietigde, was Nico's steun van onschatbare waarde. Vooral omdat Nico een rijzende ster was binnen Splatch-Verner en in het geheim probeerde directeur te worden van de hele tijdschriftenafdeling, waardoor ze qua macht precies onder Victor zou zitten. Ze hoopte maar dat het Nico lukte voor Victor gek werd.
Rechtop zittend achter in de Town Car, op weg naar de Eastside-heliport, had Nico O'Neilly naar haar idee alles in de hand. Ze droeg een zwart shirt met ruches waardoor haar goudkleurige teint goed uitkwam, en een donker marineblauw pak dat in Parijs door een van Victory's naaisters was gemaakt. Het pak was bedrieglijk eenvoudig, de schoonheid zat in de pasvorm. Nico had minstens vijftig van dit soort pakken - sommige met broek -, in stoffen die varieerden van witte zijde tot bruine tweed, wat inhield dat ze geen kilo mocht aankomen, maar ook dat ze 's ochtends nooit hoefde na te denken over wat ze moest aantrekken. Haar consistentie in kleding zorgde ervoor dat haar personeel en collega's altijd het gevoel hadden dat ze wisten waar ze met haar aan toe waren, en gaf haar de rust dat elke dag hetzelfde begon...
O god, dacht ze.
De auto reed nu op fdr Drive, en toen ze haar hoofd draaide zag ze de sombere bruine gebouwen van de projecten die zich hele blokken langs de straat uitstrekten. Vanbinnen kromp ze ineen bij de aanblik van al die gelijkvormigheid, en ze voelde zich plotseling verslagen.
Ze schoof ongemakkelijk over de zitting. Het afgelopen jaar had ze voor het eerst die momenten van hopeloze leegheid gehad, alsof niets er echt toe deed, niets ooit zou veranderen, er niets nieuws was, en ze zag hoe haar leven zich voor haar uitstrekte, de ene eindeloze dag na de andere, en dat elke dag in essentie hetzelfde was. Intussen tikte de klok door en werd ze alleen maar ouder en kleiner, en op een dag zou ze niet groter meer zijn dan een puntje en eenvoudigweg verdwijnen. Poef! Als een blaadje dat onder een vergrootglas in de zon verschroeit. Deze gevoelens schokten haar, omdat ze nog nooit eerder aan weltschmerz had geleden. Daar had ze nooit tijd voor gehad. Al haar hele leven probeerde ze zichzelf te worden, het wezen dat Nico O'Neilly was, en toen had de tijd haar op een ochtend ingehaald; ze was wakker geworden en had beseft dat ze er was. Ze had haar bestemming bereikt, ze had alles waar ze zo hard voor gewerkt had: een verbluffende carriere, een liefhebbende - nou ja, min of meer - echtgenoot, voor wie ze respect had, en een elfjarige dochter die ze aanbad.
Ze zou opgewonden moeten zijn. Maar in plaats daarvan was ze moe. Alsof al die dingen aan iemand anders toebehoorden.
Ze duwde met de hak van haar tweekleurige pump hard op de teen van haar andere voet. Zo moest ze niet denken. Ze liet zich niet deprimeren door een of ander onverklaarbaar gevoel.
Vooral niet op deze ochtend, die, zo zei ze tegen zichzelf, heel belangrijk zou kunnen zijn voor haar carriere. Het had haar drie maanden gekost een afspraak te maken met Peter Borsch, de nieuwe president-directeur van Huckabees, de reusachtige winkelketen die de wereld leek te gaan bepalen. Huckabees adverteerde niet in tijdschriften, maar er was geen reden waarom dat niet zou veranderen. Het leek haar voor de hand liggend, maar ze was de enige op de tijdschriftenafdeling die eraan had gedacht Huckabees te benaderen, een bedrijf dat de meeste mensen bij Splatch-Verner 'inferieur' vonden. Nico was echter geen snob en ze had de carriere van Peter Borsch jaren via The Wall Street Journal gevolgd. Peter was een man van het volk, maar wel afgestudeerd aan Harvard Business School, waarvoor hij een volledige beurs had gekregen. Ze wist zeker dat er met Peter als presidentdirecteur grote veranderingen zouden plaatsvinden en daar wilde ze vanaf het begin bij zijn. Maar zelfs een afspraak maken had weken en weken gekost, waarin ze geprobeerd had Peter over te halen door hem handgeschreven briefjes, artikelen en boeken te sturen waarvan ze dacht dat hij erin geinteresseerd zou zijn, waaronder een zeldzame eerste druk van De kunst van het oorlog voeren. Uiteindelijk, vijf dagen geleden, had Peter zelf gebeld en een afspraak met haar gemaakt.
Nico pakte een poederdoos en controleerde snel haar make-up. Het in de wacht slepen van deze bespreking was niet echt een onderdeel van haar baan - eigenlijk was dit het domein van haar baas, Mike Harness -, maar zes maanden geleden had Nico besloten dat het nare gevoel dat ze de laatste tijd had het resultaat was van het gevoel dat ze niet verder kwam. Het was heel leuk en opwindend om hoofdredacteur van Bonfire te zijn, maar dat was ze nu al zes jaar, sinds haar zesendertigste, toen ze de jongste hoofdredacteur in de vijftigjarige geschiedenis van het tijdschrift was geworden. En helaas was succes net als schoonheid: het was niet meer zo opwindend als het al vijf dagen in je huis rondliep op vuile sokken. Dus had ze besloten dat ze zich omhoog zou werken in het bedrijf. De hoogste positie was presidentdirecteur van Splatch-Verner, maar voor die baan moest ze eerst de positie direct eronder krijgen: hoofd van de tijdschriftenafdeling. Het enig mogelijke struikelblok was haar baas, Mike Harness, die haar zes jaar geleden had aangenomen. Maar het ging om het principe: het was nog geen enkele vrouw gelukt om president-directeur van een onderdeel van Splatch-Verner te worden, en het werd hoog tijd dat daar verandering in kwam.
En zij was van plan de eerste te zijn.
De Town Car reed door een opening in het harmonicagaas dat om de landingsbaan stond en stopte een meter van de groene Sikorsky-helikopter. Nico stapte uit, haastte zich naar de helikopter maar stopte plotseling, verrast door het geluid van een andere auto achter haar. Ze draaide zich om en zag een donkerblauwe Mercedes door het hek scheuren.
Dit was onmogelijk, dacht ze, met een mengeling van kwaadheid, verontrusting en verbijstering. De Mercedes was van Mike Harness, president-directeur en bestuursvoorzitter van Verner Publications. Ze had Mike natuurlijk over de bespreking verteld, meerdere malen zelfs, en ze had zelfs voorgesteld dat hij ook zou komen, maar Mike had het idee met een spottende opmerking terzijde geschoven, en gezegd dat hij belangrijker zaken te doen had in Florida. Het feit dat hij niet in Florida was maar bij de heliport kon maar een ding betekenen: hij zou proberen met de eer te gaan strijken voor deze bespreking.