Lipstick Jungle (5 page)

Nico's ogen vernauwden zich terwijl Mike uit de auto stapte. Mike - lang, voor in de vijftig en onnatuurlijk gebruind door overmatig gebruik van zelfbruiningsmiddelen liep op haar af met een onbeholpen uitdrukking op zijn gezicht. Hij wist ongetwijfeld dat ze geirriteerd was, maar in een onderneming als Splatch-Verner, waar alles wat je zei, deed of droeg, onderwerp van kantoorroddel kon worden, was het altijd belangrijk om je gevoelens voor je te houden. Als ze Mike er nu op aansprak, zou ze een kreng zijn. Als ze haar stem verhief, zou men haar hysterisch noemen. En dan zou iedereen het erover hebben hoe ze de weg was kwijtgeraakt. Dus keek ze Mike aan met een ietwat verblufte glimlach op haar gezicht. 'Het spijt me heel erg, Mike,' zei ze. 'Iemand moet een foutje hebben gemaakt in de agenda's. Mijn assistent heeft de helikopter vijf dagen geleden gereserveerd voor de bespreking met Huckabees.'
Nu lag de bal bij hem, dacht ze. Hij zou moeten toegeven dat hij zich binnendrong in haar bespreking. 'Na al het werk dat we hebben verzet om deze bespreking te regelen, leek het me het beste als ik meekwam om die Borsch eens te bekijken,' zei Mike. Waarna hij zou teruggaan naar Victor Matrick en hem zou proberen wijs te maken dat hij de bespreking zelf had geregeld, dacht Nico, inwendig kokend van woede.
Ze knikte en hield haar gezicht in de gebruikelijke, totaal onbewogen plooi. Mikes verraad was onbeschrijflijk maar niet onverwacht, dit was normaal zakendoen voor de leidinggevenden bij Splatch-Verner, waar eigenlijk alles was geoorloofd, als je er maar mee kon wegkomen. 'Laten we maar gaan dan,' zei ze koeltjes, en ze klom het laddertje naar de helikopter op. Toen ze in de luxueuze lederen stoel ging zitten, dacht ze aan hoe het haar drie maanden had gekost om deze bespreking met Peter Borsch te regelen en hoe het Mike drie minuten kostte om alles te verpesten. Mike ging naast haar zitten, alsof er niets aan de hand was, en zei: 'He, heb je Victors laatste memo gekregen? Hij wordt steeds gekker.'
'Mmmm,' zei Nico vaag. De betreffende memo was een e-mail die Victor Matrick aan alle werknemers had gestuurd, en ging over de jaloezieen. 'Alle jaloezieen moeten tot precies halverwege elk raam hangen, ofwel een meter van de onderkant van de vensterbank af.' Zoals de meeste president-directeuren was Victor, die halverwege de zeventig of misschien zelfs al tachtig was, berucht excentriek. Elke paar maanden liep hij onaangekondigd door de gangen van het Splatch-Verner-gebouw, en het resultaat daarvan was altijd zo'n memo. Vanwege zijn leeftijd en zijn vreemde gedrag was bijna elke leidinggevende ervan overtuigd dat Victor niet goed snik was en niet veel langer aan kon blijven. Maar dat zeiden ze nu al vijf jaar en Nico was het er niet echt mee eens. Victor Matrick was inderdaad gek, maar niet op de manier waarop de mensen dachten.
Nico pakte The Wall Street Journal en sloeg hem vinnig open. Bijna iedereen aan de top van Splatch-Verner hengelde naar Victors baan, onder wie Mike, en nog een andere lastige leidinggevende, Selden Rose, directeur van de kabeldivisie, en hoewel hij en Wendy op hetzelfde niveau stonden, was Wendy altijd bang dat Selden zijn werkterrein probeerde uit te breiden door haar divisie in te pikken. Nico wist nog niet helemaal wat ze van Selden Rose moest denken, maar in een bedrijf als Splatch-Verner kon iedereen met een machtspositie zich in een seconde tegen je keren. Het was niet genoeg om elke dag je werk uit te voeren, je moest ook veel tijd steken in het beschermen van je positie, terwijl je stiekem plannen maakte om hogerop te komen.
Nico keek in haar krant en deed alsof ze geinteresseerd was in een verhaal over de detailhandel. Ze dacht dat Mike zich nooit zou kunnen voorstellen dat zij de baan van presi- dent-directeur van Splatch-Verner zou willen hebben. Met slinkse intriges en de enorme druk was het geen baan die veel vrouwen of mannen zouden willen hebben. Maar Nico schaamde zich niet voor haar ambitie en twintig jaar in het bedrijfsleven had haar ervan overtuigd dat ze elke baan even goed kon uitoefenen als elke man. En waarschijnlijk zelfs beter.
Kijk Mike nou, dacht ze terwijl ze naar hem keek Hij leunde voorover in zijn stoel en probeerde boven het geluid van de zojuist gestarte motoren een opmerking over sport naar de piloot te schreeuwen. In ondernemingen wemelde het van mannen als Mike: mannen die niet echt slim of interessant waren, maar wel wisten hoe ze het spel moesten spelen. Ze wisten hoe ze met andere machtige mannen op een lijn moesten komen, ze waren altijd geniaal, loyaal, en 'teamspelers', ze beklommen de ladder in het bedrijf omdat ze wisten wiens kont ze wanneer moesten kussen. Nico had vaak het vermoeden dat Mike president-directeur en bestuursvoorzitter van Verner was geworden omdat hij er altijd in slaagde Victor Matrick, die geobsedeerd was door alle soorten sport en competitie, toegangskaartjes voor elke grote sportgebeurtenis te bezorgen, waar Mike dan natuurlijk ook naartoe ging.
Maar Mike Harness was niet de enige die wist hoe het spel moest worden gespeeld, dacht ze boos. Een paar jaar geleden zou ze zich niet prettig hebben gevoeld bij het idee dat ze zou proberen de baan van haar baas af te pakken, vooral van een baas als Mike, die over het algemeen een redelijke persoon was. Maar het afgelopen jaar was Mikes gedrag jegens haar veranderd. Eerst heel subtiel, met schampere opmerkingen tijdens vergaderingen, en daarna opvallender, toen hij haar tijdens de tweejaarlijkse bedrijfsbijeenkomst opzettelijk niet op de lijst met sprekers had gezet. En nu dit, dacht ze: hij probeerde de bespreking met Huckabees over te nemen, een bespreking die Mike nooit zelf zou hebben bedacht en die hij, zelfs als hij er wel op was gekomen, nooit voor elkaar had gekregen.
De helikopter steeg met een ruk op van de grond en Mike draaide zich naar haar om. 'Ik heb net in At Journal een verhaal gelezen over Peter Borsch en Huckabees,' zei Mike. 'Dit is een goede zet. Borsch zou wel eens goed van pas kunnen komen.'
Nico glimlachte koeltjes. Ze kon niet langer ontkennen dat Mike probeerde haar buitenspel te zetten - over een paar maanden zou hij misschien zelfs proberen haar te ontslaan. Dat hij vanochtend was komen opdagen was niets anders dan een openlijke oorlogsverklaring. Vanaf nu was het zij of hij. Maar jaren in het bedrijfsleven hadden haar geleerd haar gevoelens te verbergen, nooit aan je tegenstander te laten weten wat je dacht, of wat je van plan was met hem te doen als het noodzakelijk was. Ze vouwde de krant op en veegde de vouwen uit haar rok. Wat Mike niet wist, was dat ze al stappen had ondernomen om zijn plannen te dwarsbomen.
Een maand geleden, toen haar assistent die eerste druk van De kunst van het oorlog voeren had gevonden, was ze zelf naar Victor Matrick gegaan om toestemming te vragen om dit boek te kopen, dat meer dan duizend dollar kostte. Uiteraard had ze uitgelegd waarom ze het boek nodig had en welke stappen ze tot dan toe had gezet, en Victor had haar gecomplimenteerd met haar 'creatieve benadering'. Het ironische was dat als Mike haar niet van de lijst met sprekers voor de ondernemingsbij eenkomst had weggelaten, ze er waarschijnlijk niet over had gepeinsd om achter zijn rug om te handelen. Maar dat ze er niet op had gestaan, was een openlijke belediging waar mensen weken ervoor en erna over hadden gepraat. Als Mike haar de mond wilde snoeren, zou hij het slimmer moeten aanpakken, dacht ze.
Als de bespreking bij Huckabees niet goed ging, was het Mikes fout. En als ze goed verliep, en Mike naar Victor ging, zou Victor onmiddellijk weten wat er aan de hand was. Victors angstaanjagende geel-blauwe ogen ontging niets, en hij zou het niet leuk vinden dat Mike zich tot zulk kinderachtig gedrag verlaagde.
Deze gedachten, samen met de opdoemende skyline van de stad, zorgden ervoor dat ze zich weer als de oude, vechtlustige Nico voelde. Terwijl de helikopter naar beneden dook, langs de hoge gebouwen die leken op een woud van lipsticks, voelde Nico een rilling door zich heen gaan die leek op seksuele opwinding, iets wat ze elke keer voelde als ze het bekende landschap van beton en staal zag. New York City was de beste plek ter wereld, dacht ze, en het was absoluut een van de weinige plaatsen ter wereld waar vrouwen zoals zij niet alleen konden overleven, maar zelfs de lakens konden uitdelen. En terwijl de helikopter over de Williams- burgbrug vloog, kon ze niet nalaten te denken: Deze stad is van mij.
Dat wilde ze in elk geval verwezenlijken, en wel heel snel.
Het koffiezetapparaat pruttelde tevreden als iemand die zijn darmen leegde, terwijl het water door het filter in de pot stroomde.
Zelfs haar koffiezetapparaat was gelukkiger dan zijzelf, dacht Victory somber, terwijl ze het bittere vocht in een eenvoudige witte mok goot.
Ze wierp een blik op de klok die aan de muur hing, hoewel ze eigenlijk niet echt wilde weten hoe laat het was. Het was elf uur 's ochtends en ze was nog steeds thuis, in haar Chinese, blauwe zijden pyjama met hondjes erop. Waarschijnlijk een Chinees grapje voor insiders, dacht ze, want Chinezen deden niets liever dan de beste vriend van de mens opeten.
Wat ironisch genoeg precies op haar situatie sloeg, dacht ze, terwijl ze drie grote lepels suiker in haar koffie deed. De laatste drie weken had ze het gevoel alsof iemand haar opvrat, behalve dan dat zij ook weer was uitgespuugd.
Ze had iets nieuws geprobeerd, maar haar inspanningen waren afgewezen. De wereld was wreed.
Ze pakte haar mok op en liep de keuken uit, door de studeerkamer vol met boekenplanken en een flatscreentelevi- sie, door de hal, de paar treden af naar de lagergelegen woonkamer met open haard. Het appartement was wat makelaars 'een juweeltje' noemden, en terwijl ze omhoogkeek naar het drie meter hoge, gewelfde plafond, waaraan een prachtige antieke kroonluchter van Baccaratkristal hing, vroeg ze zich af hoe lang ze het nog kon betalen om hier te wonen.
Haar bedrijf bevond zich nu officieel in een crisis.
Er liep een lange vensterbank langs de openslaande ramen, die op straat uitkeken, en ze ging lusteloos zitten. De afgelopen tweeenhalve week was ze op reis geweest. Drie dagen na haar desastreuze show was ze de stad uit gegaan en op de kleine mahoniehouten eettafel lagen nog steeds nette stapels kranten met daarin de recensies over haar show. De kritiek was niet mals. Nu, bijna een maand later, kon ze zich elk vernietigend woord nog voor de geest halen: 'Geen victorie', 'Ze is de weg kwijt', 'Teleurstellend', of nog erger: 'Wie zou deze kleren ooit dragen en als iemand dat zou doen, waar zou hij ze dan dragen?' en dan de uitsmijter: 'Victory Ford is meer een entertainer dan een modeontwerper, hetgeen overduidelijk werd bij haar laatste collectie waarin ze probeerde haute couture te leveren...' Woorden die haar achtervolgden als een nare geur. Ze wist dat veel kunstenaars geen recensies lazen, maar dat kon Victory niet; ze kon het zichzelf niet toestaan de onplezierige werkelijkheid niet onder ogen te zien. Het was beter om de waarheid te weten en ermee om te gaan. Ze had de recensies waarschijnlijk het beste weg kunnen gooien, maar ze zou ze bij de andere krantenstukken opbergen. Op een dag zou ze ze opnieuw lezen en erom lachen. En als ze niet kon lachen zou dat niet uitmaken omdat ze dan toch geen ontwerper meer zou zijn. En als ze geen ontwerper meer was, zou niets meer wat uitmaken, omdat ze dan dood zou zijn.
Ze keek uit het raam en zuchtte. Ze werd waarschijnlijk te oud om de wereld in zwart-wit te bekijken, om nog steeds te geloven dat als ze geen modeontwerper kon zijn, ze liever dood was. Maar zo had ze het haar hele leven gevoeld, vanaf haar achtste, toen ze bij de tandarts voor de eerste keer een Vogue had ingekeken - haar tandarts moest chiquer zijn geweest zijn dan ze had ingeschat, had ze later beseft. En terwijl ze naar die pagina's vol mode keek, bevond ze zich plotseling in een andere wereld - een plek die onbeperkte mogelijkheden leek te bieden, waar alles wat je je kon voorstellen zou kunnen gebeuren. De receptioniste had haar naam geroepen en toen ze opkeek was ze stomverbaasd dat ze in een groene kunststof stoel zat in een kleine kamer met afbladderende, mosterdgele muren. Elk detail in de kamer werd vergroot en ze kreeg een openbaring. Plotseling zag ze wat ze moest gaan doen: ze zou modeontwerper worden. Dat was haar bestemming.
Ze was abnormaal, maar dat wist ze toen niet. Toen ze een kind was, en nog jaren daarna, had ze aangenomen dat iedereen was als zij, en dat iedereen, net zoals zij, precies wist wat hij met zijn leven moest doen. Ze herinnerde zich dat ze op haar tiende al brutaal tegen andere kinderen zei dat ze modeontwerper zou worden, hoewel ze geen idee had hoe ze dat moest worden of wat modeontwerpers eigenlijk deden...
En die jeugdige onwetendheid was waarschijnlijk goed geweest, dacht ze, terwijl ze opstond en voor de open haard op het oosterse tapijt begon te ijsberen. Daardoor had ze zonder remmingen haar maffe droom kunnen volgen, zoals ze nu niet meer zou durven.
Ze schudde haar hoofd terwijl ze met een warm gevoel terugdacht aan die eerste dagen in New York. Alles was zo nieuw en opwindend geweest. Ze had heel weinig geld, maar ze was niet bang, ze kon maar een kant op: naar boven. In die eerste dagen leek de stad haar al te helpen bij haar droom. Op haar achttiende was ze naar New York verhuisd om aan het Fashion Institute of Technology te gaan studeren, toen ze op een dag - een dag vroeg in de herfst, waarop het nog redelijk warm was, maar het geknisper van de winter al in de lucht hing, een dag zoals vandaag eigenlijk - in de ondergrondse zat en een vrouw haar vroeg waar ze het jasje dat ze droeg had gekocht. De vrouw had highlights in haar haar en droeg een pak dat succes uitstraalde, en een shirt met een kleine eraan vastzittende vlinderdas, wat toen modieus was, en met jeugdige arrogantie zei Victory plompverloren: 'Het is van mij. Ik ben modeontwerper.'
'Als je modeontwerper bent,' zei de vrouw, alsof ze haar niet geloofde - en waarom zou ze ook, dacht Victory, ze was zo dun als een jongen, had geen borsten en zag er veel jonger uit dan achttien jaar - 'kom dan maar eens langs.' De vrouw rommelde in haar handtas van Louis Vuitton - Victory was die tas nooit vergeten, ze vond die zo chic - en gaf haar haar kaartje. 'Ik ben inkoper voor een warenhuis. Kom maandagochtend om tien uur maar naar me toe en neem je collectie mee.'
Victory had geen collectie, maar daardoor liet ze zich niet tegenhouden. De wonderbaarlijke ontmoeting met de vrouw, Myrna Jameson, had plaatsgevonden op een woensdag, om vijf uur 's middags. Maandagochtend om drie over halfnegen - zodat ze nog genoeg tijd had om te douchen en om tien uur in het Garment District te zijn - had Victory haar eerste collectie van zes stuks, waaronder het jasje, gereed. In die vijf dagen gaf ze al het geld voor de huur, tweehonderd dollar, uit aan stof en was ze onafgebroken bezig met het ontwerpen en naaien van de stukken op de naaimachine die haar ouders haar als cadeau voor haar slagen hadden gegeven. Ze werkte dag en nacht en pikte af en toe een paar uur slaap mee op de gebruikte slaapbank die ze van de straat had gehaald. De stad was toen heel anders, arm en vervallen, alleen in leven gehouden door de vastberadenheid en het cynisme van zijn inwoners. Maar onder al het vuil borrelde het optimisme van de mogelijkheden en terwijl ze werkte leek het alsof de hele stad mee pulseerde. Ze knipte en naaide tegen de achtergrondmuziek van claxons en geschreeuw en de eindeloze beat van gettoblasters. Het kwam niet in haar op dat het zou kunnen mislukken.