Lipstick Jungle (3 page)

Dit is geen romantische situatie, liet ze zichzelf streng weten. Ze zou Kirby begroeten alsof hij een vage kennis was - de waarheid -, naar de modeshow kijken en naar huis gaan. Allemaal volslagen normaal en onschuldig.
Toen dook Kirby naast haar op.
'He!' riep hij, luid en enthousiast alsof hij meer dan blij verrast was haar te zien. Ze keek op en nam zich voor een cool, ongeinteresseerd gezicht te trekken, maar op het moment dat ze hem zag, begon haar hart te bonken en wist ze dat haar glimlach leek op die van een onnozel schoolmeisje.
'Wat doe jij hier?' vroeg hij terwijl hij ging zitten. De stoelen stonden heel dicht bij elkaar, dus het kon niet anders dan dat hun armen elkaar raakten. Ze voelde zich duizelig van opwinding.
'Victory Ford is een van mijn beste vrienden.'
Kirby knikte. 'Had ik dat geweten! Ik geloof bijna niet dat ik hier naast je zit. Ik heb je overal gezocht.'
Dat was zo verbazingwekkend dat Nico niet wist wat ze moest zeggen. En terwijl ze rondkeek om te zien of iemand hen observeerde, besloot ze dat het onder deze omstandigheden beter was om niets te zeggen.
Ze knikte en toen ze een stiekeme blik op zijn gezicht wierp, werd ze onmiddellijk herinnerd aan hun kus. Ze sloeg haar benen opnieuw over elkaar, ze raakte opgewonden.
'Je hebt me nooit gebeld,' zei hij eenvoudigweg. De toon van zijn stem leek erop te wijzen dat hij echt gekwetst was. 'En ik kon jou niet bellen.'
Ze draaide haar hoofd weg, in de hoop dat het zou lijken alsof ze slechts een oppervlakkig gesprek voerden. 'Waarom niet?' zei ze.
Hij leunde naar haar toe en raakte haar been aan. 'Moet je luisteren,' zei hij. 'Het is zo stom: ik wist wie je was, ik bedoel, ik wist dat je beroemd was en zo, maar ik kon me niet meer herinneren waar je werkte.'
De uitdrukking op zijn gezicht was deels beschaamd en deels geamuseerd, alsof zijn eigen domheid hem alleen maar vermaakte, en hij hoopte dat zij dat ook zou zijn. Nico glimlachte. In een andere situatie had deze opmerking kwetsend geleken, maar uit de mond van Kirby klonk ze vlijend. Ze voelde plotseling hoop opflakkeren. Als Kirby echt niet wist wie ze was, was hij misschien wel echt in haar geinteresseerd.
'Bonfire,' fluisterde ze vanuit haar mondhoek.
'Zie je, ik wist het wel,' zei Kirby, 'maar ik kon het me niet herinneren. En ik wilde het niet aan iemand vragen, omdat die dan zou denken dat ik echt heel dom was.'
Nico merkte dat ze meelevend zat te knikken, alsof ze zich vaak in een soortgelijke situatie bevond en precies begreep hoe hij zich voelde.
Een fotograaf nam een foto van hen. Nico draaide snel haar hoofd weg. Daar zat ze echt niet op te wachten: een foto van haar en Kirby Atwood. Ze moest niet meer met hem flirten, bracht ze zichzelf vastberaden in herinnering. Maar Kirby was geen man die zijn gevoelens kon verbergen. Hij raakte nonchalant haar been weer aan om haar aandacht te trekken. 'Ik bleef maar denken dat ik je wel weer tegen zou komen,' ging hij verder. 'En dan zouden we... nou ja, je weet wel.' Hij haalde verleidelijk zijn schouders op. 'ik bedoel, ik heb je ontmoet en ik vond je leuk, snap je? En ik vind niet zo veel mensen leuk. Ik bedoel, ik ken wel veel mensen, maar ik vind ze niet echt leuk...'
Ze wierp een vluchtige blik op Lyne Bennett, die nieuwsgierig naar haar en Kirby zat te kijken en zich waarschijnlijk afvroeg waar ze het met een mannelijk model over kon hebben. Ze moest hier een eind aan maken.
'Ik weet precies wat je bedoelt,' fluisterde ze, haar blik strak op het podium gericht.
'En nu zit ik hier, naast je, tijdens een modeshow,' riep Kirby uit. 'Het is dat woord... hoe heet het ook alweer? Mis...?'
'Kismet,' zei Nico. Ze ging anders zitten, want door dit woord zag ze plotseling het onvermijdelijke in. Ik zal naar bed gaan met Kirby Atwood, dacht ze buiten zichzelf. Ze wist niet wanneer of waar, ze wist alleen dat het ging gebeuren. Een keer, en ze zou het aan niemand vertellen en het daarna nooit meer doen.
'Dat zocht ik, kismet,' herhaalde Kirby. Hij glimlachte naar haar. 'Dat vind ik zo leuk aan je,' zei hij. 'Je bent slim. Je kent allemaal woorden. De meeste mensen kennen bijna geen woorden meer. Is je dat wel eens opgevallen?'
Ze knikte en voelde haar gezicht rood aanlopen. Ze hoopte dat niemand op hen lette. Gelukkig was het warm in de tent, dus haar ongemak zou niet ongewoon lijken. Ze wilde zichzelf koelte toewuiven met haar programma zoals een aantal andere mensen deed, venijnig, om aan te geven dat ze zich eraan ergerden dat de show te laat begon, maar ze besloot toch dat dat beneden haar waardigheid was.
Alsof hij de rusteloosheid voelde, begon een van de drummers een ritme te slaan, dat werd opgepakt door de andere drummers die op de eerste rij langs beide zijden van het plankier zaten. Er was enige opwinding: Jenny Cadine, omringd door vier man beveiliging, kwam van achter het toneelgordijn dat het plankier scheidde van het backstagege- bied, en ging op haar plek zitten. Wendy volgde.
Het gedrum werd luider terwijl Wendy ging zitten en Nico over de muggen in Maine begon te vertellen. Twee werklieden rolden de plastic hoes op. De verblindend witte lichten gingen aan en plotseling verscheen het eerste model.
Ze droeg een kort, fuchsiakleurig jasje met puntkraag en een lange, groene rok die net boven de enkel viel, en Nico's eerste gedachte was dat die twee kleuren zouden moeten vloeken. Maar ze pasten bij elkaar - op een gewaagde, subtiele manier - alsof het normaal was dat iedereen die kleuren samen zou dragen. Daarna was ze er met haar gedachten niet meer bij. Nico was altijd trots op haar vermogen om haar geest op te delen, om zich ondanks andere dingen volledig te concentreren op de zaak of persoon die haar aandacht vroeg, maar deze keer leek haar beroemde concentratie haar in de steek te laten. Ze staarde naar het model terwijl het langsliep en probeerde de details van de outfit te onthouden zodat ze het er later met Victory over kon hebben, maar haar hersens weigerden mee te werken. Het gedreun van de drums beukte haar weerstand weg en ze kon alleen maar aan Kirby denken, en aan dat heerlijke gevoel dat ze werd overweldigd.
De opwinding van Fashion Week was weggeebd, de tenten lagen opgevouwen ergens in het Garment District opgeslagen en de stad was weer in zijn gewone routine vervallen van werk, werk en nog eens werk.
In een wijk van Manhattan waar vroeger alleen magazijnen stonden, op Twenty-sixth Street, net achter Fifth Avenue, verkeerde het gezin Healy in de gebruikelijke staat van chaos. Op de nog niet helemaal afgewerkte zolderetage die al drie jaar het thuis was van Wendy Healy, haar echtgenoot Shane, hun drie kinderen en een hele reeks vissen, schildpadden en hamsters, hingen nog steeds de gekleurde slingers van het verjaardagsfeestje van vorige week en de vloer lag bezaaid met de verschrompelde restanten van helium- ballonnen. Een peuter met een rood gezicht, aan wie niet was te zien of het een jongen of een meisje was, stond krijsend op de bank. Onder de bank probeerde een donkerharige jongen een rode metalen brandweerauto te slopen door er herhaaldelijk mee op de versleten hardhouten vloer te beuken.
De badkamerdeur vloog open en Wendy Healy, haar bril scheef op haar neus en een kimono om haar romp gewikkeld, kwam de kamer binnen gerend. Ze pakte met een hand de peuter op en griste met de andere de brandweerauto weg. 'Tyler!' voer ze uit tegen de jongen. 'Ga je klaarmaken voor school!'
Tyler lag op zijn buik en deed zijn armen over zijn hoofd.
'Tyler...' zei Wendy waarschuwend.
Er kwam geen antwoord. Wendy greep de achterkant van zijn pyjamajasje en trok hem omhoog.
'Zeg alsjeblieft,' zei Tyler rustig.
Wendy verplaatste het gewicht van de peuter en probeerde Tylers bui te peilen. Hij was pas zes en ze wilde zich niet gewonnen geven, maar als hij daardoor naar zijn kamer ging en zich aankleedde, was het de vernedering waard.
'Oke,' verzuchtte ze. 'Alsjeblieft.'
'Alsjeblieft wat?' zei Tyler, overtuigd van zijn overwinning.
Wendy sloeg haar ogen op. 'Ga alsjeblieft naar je kamer en maak je klaar voor school.'
Op het gezicht van de jongen verscheen een geslepen uitdrukking. 'Betalen.'
'Wat?' vroeg Wendy met open mond.
'Betalen,' zei Taylor nogmaals neerbuigend. Hij hield zijn hand op.
Wendy trok een grimas. 'Hoeveel?' vroeg ze.
'Vijf dollar.'
'Drie.'
'Deal.' Ze schudden elkaar de hand en Tyler rende naar zijn kamer, opgewekt dat hij weer eens van zijn moeder had gewonnen.
'Dol-lah,' zei de peuter, een meisje van zeventien maanden oud, en Wendy zou zweren dat ze net 'dollar' had gehoord, geen 'dada'. Maar wat deed je eraan?
'Dollar. Dat klopt, lieverd. Geld. Dat is iets moois,' zei Wendy, terwijl ze naar de slaapkamer beende. Net als de rest van de zolderetage was die schaars gemeubileerd met alleen de allernoodzakelijkste dingen, en toch leek het er een benauwende puinhoop. 'Geld is iets goeds, nietwaar, schat?' zei ze vinnig, met een boos oog op Shane, die nog steeds in bed lag.
'Probeer je me iets te vertellen?' vroeg Shane.
O god. Ze hoorde aan zijn stem dat hij weer knorrig was. Ze wist niet hoeveel langer ze dat nog aankon. Sinds afgelopen Kerstmis, dus bijna het hele afgelopen jaar, had zijn stemming geschommeld tussen onverschillig en vijandig, alsof hij op de een of andere manier een gijzelaar van zijn eigen leven was geworden.
'Kun je me even helpen, schat?' vroeg ze, haar stem op het randje van irritatie. Ze trok de jaloezieen ratelend op als een piraat die een vlag hees. Ze wilde naar hem schreeuwen,
maar twaalf jaar huwelijk had haar geleerd dat Shane niet goed reageerde op vrouwelijke agressie: als ze schreeuwde, werd hij alleen maar koppiger.
Shane kwam overeind, trok een gezicht, rekte zich uit en gaapte uitgebreid. Ondanks het feit dat hij een klootzak was en zij boos op hem was, werd Wendy toch door een weee liefdesgolf overspoeld. Shane was zo knap en sexy, als ze de peuter niet op haar arm had gehad, had ze hem waarschijnlijk tot seks verleid. Maar ze moest hem niet voor zijn slechte gedrag belonen met een pijpbeurt. 'Tyler gedraagt zich monsterlijk,' zei ze. 'En ik heb Magda nog niet gezien...'
'Die zit waarschijnlijk in haar kamer te huilen,' zei Shane smalend.
'...en we komen allemaal te laat,' zei Wendy.
'Waar is mevrouw Hoeheetzeookalweer?'
'Mevrouw Minniver,' zei Wendy corrigerend. 'Dat weet ik niet. Ik denk dat ze ook te laat is. Het is kloteweer... Kun je haar even overnemen, dan kan ik in elk geval even douchen.'
Ze duwde de peuter in zijn armen. Ze greep zijn in spikes opstaande, gemetroseksualiseerde haar - Shane had zeven jaar geleden een door Wendy betaalde haartransplantatie ondergaan - en trok er vrolijk aan, terwijl Shane, even vrolijk, zijn neus tegen de hare wreef. Wendy werd even geraakt door de hartverwarmende aanblik van vader en dochter - bestond er een betere vader dan Shane? - maar de sfeer was onmiddellijk verpest toen Shane zei: 'Jij moet vandaag de kinderen naar school brengen, ik heb een vergadering.'
'Wat voor vergadering?' vroeg Wendy ongelovig. 'Een vergadering om negen uur 's ochtends?'
'Halftien, in het restaurant. Dus ik haal het niet om vanaf school nog de hele stad te doorkruisen.'
'Kun je die afspraak niet verzetten?'
'Nee, Wendy,' zei hij, met gemaakt geduld alsof hij het haar al zo vaak had uitgelegd. 'Het is een vergadering met de aannemer. En de inspecteur van bouw- en woningtoezicht. Weet je hoe moeilijk het is om een vergadering met die kerels te plannen? Maar als je wilt dat ik haar verzet, prima. Dan duurt het minstens twee maanden langer voordat het restaurant open kan, maar wat maakt het uit, het is toch jouw geld.'
O god, dacht ze, nu ging hij pruilen. 'Het is ons geld, Shane,' zei ze rustig, 'dat heb ik je al zo vaak gezegd. Het geld dat ik verdien is voor ons gezin. Voor ons. Voor jou en voor mij.' Als de situatie andersom was, als hij al het geld verdiende en zij geen cent, zou ze niet willen dat haar man haar inwreef dat al het geld van hem was. Ze zweeg even. 'Ik denk alleen... dat je misschien niet gelukkig bent met dat restaurant. Misschien moet je weer scenario's gaan schrijven...'
Alsof ze een rode vlag voor de neus van een stier hield. 'Flikker op, Wendy,' snauwde hij. 'Wat wil je nou?'
Ze zei niets, haar kaak verstrakte. Haar eerste gedachte was: vakantie, ze wilde met vakantie, weg van hem en de kinderen, maar toen besefte ze dat ze niet op vakantie wilde, ze wilde gewoon meer films maken. En als ze helemaal eerlijk was, wilde ze dat een van haar films een Oscar won in de categorie Beste Film - tot nu toe waren vijf van haar films genomineerd geweest, maar geen had gewonnen -, ze wilde over de rode loper naar het podium lopen en iedereen bedanken - 'En vooral mijn liefhebbende echtgenoot Shane, zonder wiens steun ik dit niet had kunnen doen' - waarna ze zou worden gefeteerd. In plaats daarvan zei ze zachtjes: 'Ik wil gewoon dat je gelukkig bent, Shane,' en meteen daarna: 'zodat we allemaal gelukkig kunnen zijn.'
Ze liep de badkamer in, draaide de kraan open en stapte onder de douche. Jezus, dacht ze. Wat moest ze in vredesnaam met Shane?
Ze knipperde met haar ogen onder de warme straal, tastte rond naar de fles shampoo en ze was blij toen ze de fles voor haar gezicht hield om hem goed te kunnen zien dat er nog wat shampoo in zat. Ze zeepte haar haar in en vroeg zich af wat ze nog meer kon doen om Shane te helpen. Het was tenslotte een volwassen man, negenendertig. (Hoewel hij meestal jonger leek. Veel, veel jonger: ze zei vaak schertsend dat hij haar vierde kind was.) Deed hij zo raar omdat hij veertig werd? Of ging het echt om geld en het feit dat Shane de afgelopen tien jaar niets verdiend had?
Maar dat was niets nieuws. Ze had hem bijna vanaf de dag dat ze elkaar vijftien jaar geleden hadden ontmoet, ondersteund. Zij werkte toen op de afdeling ontwikkeling van een filmstudio en hij zou een grote filmmaker worden. Geen regisseur, filmmaker. Hij was drie jaar jonger, nogal gedurfd in die tijd, een zevenentwintigjarige vrouw met een vierentwintigjarige man die knap genoeg was om acteur te zijn. Maar acteren was niet intellectueel genoeg, dat was beneden zijn waardigheid. Hij woonde met drie kerels in een vervallen huis aan een winkelpromenade in Santa Monica, wat niet bevorderlijk was voor een relatie - of zelfs maar voor een verhouding -, dus na twee weken trok hij bij haar in. Hij was, zo zei hij, een creatief genie. Zij was de praktische. Dat vond ze niet erg. Hij was zo knap. En lief. Maar een beetje overgevoelig. Hij was zijn scenario aan het schrijven en probeerde geld bijeen te krijgen voor zijn onafhankelijke film. Zij hielp hem daarbij. Het kostte twee jaar en 300.000 dollar om de film te maken, die op het Sundance-filmfestival werd gedraaid en daar een kleine hit werd, dus toen trouwden ze.